Γράφει ο Kostas Tsokos.
Επτά ταινίες μάς προσέφερε η πρώτη περίοδος του "double O seven", με τις πρώτες τρεις να δίνουν τη βάση για ό,τι άλλο ακολούθησε στο franchise αλλά και στο γενικότερο είδος των κατασκοπικών ταινιών δράσης.
Τις πρώτες τέσσερις ταινίες τις είδατε στο προηγούμενο κομμάτι του αφιερώματος (Περίοδος '62-'65).
Σήμερα συνεχίζουμε με τον άγνωστο Αυστραλό και την πιο αδικημένη ταινία Bond, αλλά και την αποτυχημένη επιστροφή του Sean Connery.
YOU ONLY LIVE TWICE (1967) του Lewis Gilbert
Η βρετανική κυβέρνηση, μετά από πτώση του διαστημοπλοίου κοντά στην Ιαπωνία, υποψιάζεται πως όλα οφείλονται σε κάποια άλλη δύναμη και όπως θα ανακαλύψει ο James Bond, για μια ακόμα φορά πίσω από την κλοπή βρίσκεται η S.P.E.C.T.R.E.
Χωρίς να είναι ξεκάθαρα τα κίνητρα της οργάνωσης, ο 007 καλείται να βρει τη διαστημική κάψουλα πριν η Αμερική και η Ρωσία τα βροντήξουν όλα μεταξύ τους και ξεκινήσουν πόλεμο.
Μια ακόμη σκηνοθετική αλλαγή πλεύσης, με τον Lewis Gilbert στο τιμόνι που αργότερα θα παρέδιδε και τα εξίσου επικού, extravagant σκέλους, The Spy Who Loved Me και Moonraker.
Η ταινία έχει αφήσει το σημάδι της στην μυθολογία του Bond, για το γεγονός πως τον βλέπουμε να πεθαίνει και να ξαναζωντανεύει, κάτι που αποδείχτηκε πλάνη για να ξεγελάσει τον Blofled και να στείλουν τον 007 στην Ιαπωνία για να βρει το κρησφύγετο του.
ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΔΕΙΣ;
Και ναι και όχι.
Δεν πρόκειται για κακή ταινία, αλλά έχοντας τα εχέγγυα να περιλαμβάνεται στις πιο επικές της σειράς, κατέληγε ρουτινιάρικη ειδικά στο τελευταίο μισάωρο.
Γυρισμένη εξ ολοκλήρου στην Ιαπωνία και με εξωπραγματικές ιδέες που έφερναν τη σειρά κοντά στο sci-fi κλίμα των...Thunderbirds, το "Ζεις Μονάχα Δυο Φορές" χρησιμοποιούσε μόνο μερικούς χαρακτήρες και τοποθεσίες από το βιβλίο, φτιάχνοντας εξαρχής μια ολοκαίνουρια ιστορία.
Αρχικά έδινε μια αίσθηση ανανέωσης αλλά γρήγορα παίρνεις χαμπάρι πως η πλοκή ήταν αδύναμη, με έναν James Bond ανίκητο superspy, σε μια ταινία που σιγά σιγά ξεθύμαινε και έμοιαζε ρουτίνα.
Για τους φαν και για όσους το πρωτοείδαν σε μικρή ηλικία και το κρατούν ακόμη μυθοποιημένο στο νου, υπάρχουν τουλάχιστον κάποια θετικά στοιχεία.
Ο καλλιτεχνικός διευθυντής Κen Adam οργίασε με το σκηνικό του υπόγειου, κρυμμένου σε ηφαίστειο κρησφύγετου του Blofeld, ενώ ο John Barry συνέθεσε ένα από τα καλύτερα μουσικά score της σειράς αλλά και της καριέρας του, ανακατεύοντας έξυπνα τις ανατολίτικες και γιαπωνέζικες επιρροές.
Το ομώνυμο τραγούδι της Nancy Sinatra, ήταν απλά κομματάρα συνδέοντας άρρηκτα το όνομα της κόρης του Frank Sinatra με τις ταινίες του Bond, όσο συνδέθηκε και η Shirley Bassey.
Από δράση, ξεχώρισε η σεκάνς όπου μερικοί μπράβοι κυνηγούν τον Bond στην ταράτσα μιας γιγάντιας αποθήκης, το τρόπον τεινά ελικοπτεράκι με το όνομα ...Little Nellie (σ.σ.: πόσο πιο cheesy;) και η αγωνιώδης έως εξωπραγματική μάχη με μπουνιές και σπαθιά και τον Bond μεταμφιεσμένο σε...Ιάπωνα δολοφόνο!
Στο σημείο αυτό η σειρά είχε απομακρυνθεί παντελώς από οτιδήποτε θύμιζε spy movie και ο Bond περισσότερο από ποτέ ήταν ένας super-spy που ταξίδευε στον κόσμο σκοτώνοντας όποιον του σταθεί εμπόδιο, ξεφεύγοντας με κάθε τρόπο από κάθε απίθανη κατάσταση και όλα αυτά για να εμποδίσει κάποιο μεγαλόπνοο σχέδιο εξουσιομανή κακού για παγκόσμια κυριαρχία.
Μια σεναριακή συνταγή που έμεινε σταθερή και αναλλοίωτη για πολλά χρόνια ακόμη, μιας και αυτό αποζητούσε πλέον ο κόσμος από ένα μυστικό πράκτορα, να είναι ο δικός του υπερήρωας για τις σινεματικές του αποδράσεις.
Σαν αποτέλεσμα, ακόμα και οι πιο μέτριες στιγμές της σειράς, έχουν επηρεάσει βαθύτατα ο,τιδήποτε ακολούθησε σε αντίστοιχες ταινίες, βιβλία ή παρωδίες.
Hint: το σενάριο ήταν του ...Roald Dahl της φήμης των Charlie and The Chocolate Factory, James and The Giant Peach, Matilda, Fantastic Mr Fox.
Σε εκ διαμέτρου αντίθετο κλίμα, το βιβλίο έβρισκε τον 007 σε κατάθλιψη, με μια καριέρα κατεστραμμένη και τον "Μ" να του δίνει μια τελευταία ευκαιρία, ζητώντας του να προβεί σε δολοφονία ενός γιατρού για λογαριασμό της ιαπωνικής κυβέρνησης, προκειμένου να αποκτήσει σημαντικές πληροφορίες για την βρετανική κυβέρνηση.
Ο Peter Fanene Maivia που υποδύθηκε έναν οδηγό αμαξιού, ήταν παππούς του ...Dwayne "The Rock" Johnson.
Ο Sean Connery αποχωρεί, έχοντας δηλώσει από τον καιρό των γυρισμάτων πως είχε κουραστεί να ερμηνεύει τον ρόλο, θέλοντας να απομακρυνθεί από το στίγμα του Bond και προχωρώντας-ίσως;- σε κάτι βαθύτερο.
Αυτό που ακολούθησε ήταν μία από τις καλύτερες αλλά και πιο αδικημένες ταινίες της σειράς.
ON HER MAJESTY'S SECRET SERVICE (1969) του Peter R. Hunt
ΟΥΟΥΟΥ, ΠΟΙΟΣ 007 ...666 ΩΡΕ ΒΛΑΣΦΗΜΟΙ!
Κάπως έτσι θα μπορούσε να αντιδράσει ο αντρικός πληθυσμός της εποχής, που ήθελε τον ήρωα του να γλιτώνει από κάθε απίθανη κατάσταση ενώ ταυτόχρονα ...μαμούσε και έδερνε με κλασάτο τρόπο ο,τιδήποτε έβρισκε μπροστά του.
Προς θεού, μην τολμήσει να απομυθοποιήσει κάποιος το ποπ κορν σινεμά μιας ανδροκρατούμενης εποχής, αν και για να πω την αλήθεια, αγνοούσα παντελώς την ύπαρξη της ταινίας για αρκετά χρόνια.
6η ταινία λοιπόν για τον "double O seven" μέσα σε μόλις επτά χρόνια, και αυτή τη φορά αναλαμβάνει ο μοντέρ και second unit director της σειράς στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, με επίσης νέο ηθοποιό για πρωταγωνιστή.
Ο George Lazenby διέθετε αρκετές ομοιότητες με τον Sean Connery, μελαχρινοί και οι δύο τους, με παρόμοιο ανάστημα, και επιλέχτηκε με τη βοήθεια μιας φίλης του παραγωγού, Albert Broccoli.
Η Maggy Abbott, έδειξε στον τελευταίο μια φωτογραφία του Lazenby όπου διαφήμιζε ...σοκολάτες και τελικά μετά από πολύ ψάξιμο κατέληξαν στο μοντέλο από την Αυστραλία, που δεν είχε ερμηνεύσει ποτέ ξανά στη ζωή του!
Μια τεράστια αλλαγή για το franchise που κόντεψε να το κατακρημνίσει και θα μπορούσε άνετα, τόσο σεναριακά όσο και εισπρακτικά, να είναι το τελευταίο της σειράς.
O James Bond, πράκτωρ 007 καλείται να αντιμετωπίσει για άλλη μια φορά τον Blofeld και τις "angels of death".
Οι "Άγγελοι του Θανάτου" είναι δώδεκα πανέμορφες γυναίκες, με καταγωγή απ'όλο τον κόσμο και με το πρόσχημα της θεραπείας από διάφορες φοβίες και αλλεργίες, έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου από τον Blofeld για να διαδώσουν τον ιό Omega, μολύνοντας και αποστειρώνοντας έτσι τον παγκόσμιο εφοδιασμό τροφίμων.
Για να μην συμβούνν όλα αυτά, ο Blofeld ζητάει αντάλλαγμα διεθνή αμνηστία για τις πράξεις του στα Thunderball και You Only Live Twice και να του αναγνωριστεί ο τίτλος του Count De Bleuchamp, επιτρέποντας του να αποσυρθεί στην ιδιωτική ζωή.
Αυτό ήταν το λιγότερο που θα μπορούσε να συμβεί στον 007, καθώς προσπαθώντας να εμποδίσει τα σχέδια του, θα συναντήσει και θα ερωτευθεί σ' ένα πολυτελέστατο θέρετρο στην Ιταλία, την Κοντέσσα Teresa di Vicenzo.
Κόρη ενός μεγιστάνα της Μαφίας, το ατίθασο πλουσιοκόριτσο αρχικά τον απορρίπτει λόγω μίσους απέναντι σε εφήμερους έρωτες και γοητευτικούς τυχοδιώκτες, αλλά τελικά...θα παντρευτούν και πάνω στην ευτυχία τους, το φινάλε θα γραφτεί...τραγικό.
Προέκυψε άνετα ως μία από τις καλύτερες της σειράς, σίγουρα μέσα στο τοπ της πρώτης περιόδου με Χρυσοδάκτυλο και From Russia With Love και μέχρι τότε ήταν η πιο σοβαρή, κυνική και τραγικών προεκτάσεων ταινία του franchise.
Εντυπωσιακές τοποθεσίες σε Ελβετία, Πορτογαλία (και φυσικά ...Αγγλία), συναρπαστικές σκηνές δράσης με σκηνοθετικές καινοτομίες για την εποχή, όπως τα φλασμπάκ και η αργή κίνηση, σεκάνς με σκι που αργότερα επαναλήφθηκαν πολλάκις από την ίδια τη σειρά (έως και ταινίες σαν το XXX με τον αμόλυβδο...Diesel), πτήσεις, ξιφασκίες, πυροβολισμοί, γενικά...BOND-ILICIOUS!
Εξίσου χαρακτηριστικές και οι πιο ανθρώπινες στιγμές, με τον Bond να παραιτείται από την Υπηρεσία της Αυτού Μεγαλειότητος αλλά και έξυπνο χιούμορ με το κορυφαίο inside joke, όπου ο 007 τρώει...φτύσιμο από γυναίκα (ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ!) και ο Lazenby γυρνάει στην κάμερα λέγοντας σου: "This never happened to the other guy".
Για μια ακόμη φορά εξαιρετικό μουσικό score από τον John Barry, που...ξανα-score-άρει ενώ το μελαγχολικό "We Have All The Time In The World" ήταν από τα καλύτερα και πιο συναισθηματικά τραγούδια της σειράς, με το χαρακτηριστικό γρέζι του Louis Armstrong να σε αγκαλιάζει τρυφερά.
Και αν όλα αυτά δεν αρκούσαν, οι παραγωγοί σοφά σκεπτόμενοι, πλαισίωσαν την παραγωγή με κορυφαίους ερμηνευτές της εποχής, σε ένα από τα καλύτερα Bond cast όλων των εποχών.
Αυτή τη φορά στο πρόσωπο του ελληνικής καταγωγής Stavro Blofeld, βρέθηκε ο επίσης ελληνικής καταγωγής Τelly Savalas (Kojak series) και μεις απολαύσαμε έναν από τους πιο σατανικούς και απειλητικούς bond villains, ενώ τον μαφιόζο δισεκατομμυριούχο Drago ερμήνευσε ο Gabriele Ferzetti.
Όσο για το Bond girl, η αρχοντική Diana Rigg ήδη γνωστή από τη σειρά "The Avengers" (όχι οι...marvel-ικοί!), ήταν ένα από τα καλύτερα bond girls που έχουν περάσει από τη μεγάλη οθόνη.
Και φτάνουμε στο σημείο που 'πονάει' και διχάζει, ακόμα και σήμερα - καθόλου τυχαίο άλλωστε που η ταινία ήταν μία από τις Ταινίες που Αδικήθηκαν του FilmBoy.
Ήταν δύσκολο να χωνέψει κανείς την απουσία του Connery και αντικατάσταση του με έναν άνθρωπο που δεν ήταν καν ηθοποιός και δεν κατείχε την ίδια γοητεία, διχάζοντας μέχρι και σήμερα τις κατα τ'άλλα θετικές κριτικές του Τύπου.
Μέχρι να δούμε το Casino Royale, ήταν ο πιο προσγειωμένος και συναισθηματικός Bond, ήταν καλός στις σκηνές δράσης, αλλά γενικά έμοιαζε άχρωμος και απλά έμεινε (;) στη μνήμη ως ο μοναδικός ηθοποιός που ερμήνευσε τον Bond σε μία και μόνο ταινία, ενώ δεν έκανε καριέρα ούτε έξω από το franchise (εχμ...Εμανουέλα κανείς;).
Το OHMSS ήταν μια εξαιρετικά φροντισμένη παραγωγή, πολύ πιο ρεαλιστική από τα δύο προηγούμενα με Connery και ο Bond αντιμετώπιστηκε ως άνθρωπος και όχι ως το επόμενο τεχνολογικά και σεξιστικά βελτιωμένο υπερηρωικό όπλο αντικατασκοπίας.
Δεν της έλειπαν οι κακοί, τα κορίτσια, οι ατάκες και η δράση, όλα αυτά όμως τα χρησιμοποιούσε για να χτίσει χαρακτήρες και καταστάσεις γεμάτες συναίσθημα, απομακρυνόμενη αρκετά και όσο χρειαζόταν από την τζειμσμποντική μανιέρα.
Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που το κοινό θα γυρίσει κατάμουτρα την πλάτη του σε μια ταινία, ακόμα και αν οι παραγωγοί την φρόντισαν υπέρ του δέοντος.
Ως ένα σημείο το καταλάβαινες, διότι όσο αξιόλογη ταινία κι αν ήταν, όση ανανέωση κι αν χρειαζόταν το franchise, το να βλέπεις τον Bond να ερωτεύεται και να παντρεύεται αντί να ξεπετάει τα γυναικάκια σαν τα πουκάμισα, ήταν πράγματι μια τραβηγμένη και απότομη εναλλαγή.
Μετά από μια ταινία που θα μπορούσε να τελειώσει το franchise, άρχισαν ξανά τα παρακαλιά στο "Παντοτινό Διαμάντι" που λέγεται Sean Connery.
Όσο για το OHMSS, πλέον έχει βρει τη θέση που του αξίζει, παραμένοντας στις τοπ προτιμήσεις των φαν, όποτε γίνονται ψηφοφορίες από διακεκριμμένα sites και έντυπα.
Hints: Στους τίτλους αρχής, αντί για το τραγούδι και τα animated μοντέλα, ακούγονταν μόνο η μουσική του John Barry ενώ παράλληλα μέσα από μια κλεψύδρα, βλέπαμε σκηνές από τις προηγούμενες ταινίες.
Για πρώτη φορά αντικρύσαμε και το γραφείο του 007, όπου τον είδαμε να ξεπακετάρει αναμνηστικά όπως το μαχαίρι της Honey Rider από το Dr No, το ρολόι/κολλάρο στραγγαλισμού από το Ρωσία με Αγάπη και το μηχανισμό αναπνοής του Thunderball.
Στην αρχή ο παραγωγός Broccoli είχε κατά νού τον-μετέπειτα μακροβιότερο Bond-Roger Moore, αλλά εκείνος δεσμευόταν ακόμη από το συμβόλαιο του για την σειρά "The Saint" που τον έκανε δημοφιλή ως Simon Templar.
Στις συζητήσεις ήταν ΚΑΙ ο Timothy Dalton, άλλος ένας ηθοποιός που αρκετά αργότερα θα αναλάμβανε το ρόλο, αλλά τότε θεωρήθηκε υπερβολικά νεαρός για το ρόλο.
Ήταν υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα.
DIAMONDS ARE FOREVER (1971) του Guy Hamilton
Κάτι ο ρόλος που τον κούρασε, κάτι που δεν ήθελε να τον θυμούνται μόνο ως Bond, τελικά θα πρέπει να έσκασαν πολλά παρακάλια και...παράδες.
Σε μια δύσκολη μεταβατική εποχή για τη σειρά, μην γνωρίζοντας πως να προχωρήσουν και με τον Connery να αρνείται συνεχώς την οποιαδήποτε προσφορά, τελικά θα πρέπει να ήταν πολλά τα λεφτά 'Αρη...εχμ, Sean και ο Connery επέστρεψε για μια ακόμη φορά, δωρίζοντας το αστρονομικό ποσό του για φιλανθρωπικούς σκοπούς. (σ.σ.: SPLENDID DEAR SEAN!)
Μαζί επέστρεψαν και ο σκηνοθέτης του Goldfinger, Guy Hamilton όπως και η Shirley Bassey στο ομώνυμο τραγούδι των τίτλων, σε άλλη μία κομψά σαγηνευτική ερμηνεία, εξίσου κλασική με το Goldfinger.
Με γυρίσματα σε Las Vegas, California, Amsterdam και Γερμανία, η υπόθεση ήταν μια επιστροφή στο εξωπραγματικό κλίμα των Thunderball και You Only Live Twice, με μια ταινία πολύ χειρότερη κι από τις δύο και σενάριο που θύμιζε περισσότερο περιπέτεια β' διαλογής της εποχής, παρά κατασκοπική ταινία.
Εδώ ο James Bond επιστρέφει στην υπηρεσία της Αυτού Μεγαλειότητος, μετά την παραίτηση του στο Οn Her Majesty's Secret Service, με αποστολή να ερευνήσει ένα λαθρεμπόριο ειδικών διαμαντιών.
Υιοθετώντας διαφορετική ταυτότητα με το όνομα Peter Franks, η έρευνα για την κλοπή θα τον οδηγήσει μέχρι το Las Vegas, όπου θα ανακαλύψει πως πίσω απ'όλα κρυβόταν πάλι ο Stavro Blofeld.
Ο τελευταίος ήθελε να μονοπωλήσει την αγορά διαμαντιών για να τα χρησιμοποιήσει σε κάποιο είδος...διαστημικού λέιζερ όπλου, με το οποίο θα προσπαθήσει να εκβιάσει πάλι τα έθνη, προκειμένου να του δώσουν λύτρα.
Στο δρόμο του θα συναντήσει επίσης την Tiffany Case (Jill St. John), την...Plenty-όνομα και πράμα-O'Toole (Lana Wood) και θα αντιμετωπίσει το...γκέι δίδυμο των ανελέητων εκτελεστών Mr Wint και Mr. Kidd.
ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΔΕΙΣ;
Μετά την παραπάνω περιγραφή, ξέρεις πως θα δεις μια περισσότερο από ποτέ, κωμική προσέγγιση του 007.
Στα θετικά συγκαταλέχθησαν η εισαγωγική σκηνή που δένει το σενάριο με την προηγούμενη ταινία, όπου ένας φουλ εκδικητικός James Bond κυνηγούσε τον Blofeld για τον θάνατο της γυναίκας του, αν και χωρίς την ένταση και αντίκτυπο που θα περίμενες από ένα τέτοιο γεγονός.
Σώζονταν και μερικές από τις πιο κλασικές σεκάνς των ταινιών όπως το κυνηγητό με αμάξια στο Las Vegas, όπου κάποια στιγμή ο Bond οδηγεί μια Mustang μόνο στις...δύο ρόδες, η αιώρηση πάνω από ένα ψηλό κτίριο και η κορύφωση στην έξεδρα άντλησης πετρελαίου.
Όσο για την καταδίωξη με το διαστημικό αμαξάκι που διέθετε κεραίες και ρομποτικά χέρια, μιλάμε για την απογείωση του cheesy camp, ενώ μερικές στιγμές ήταν ευχάριστα παράξενες, όπως το ξύλο ανάμεσα στον Bond και τις μανιασμένες Bambi και Thumper (Lola Larson και Trina Parks), εκεί που ο Bond πνίγει μια γυναίκα χρησιμοποιώντας το μπικίνι της ή όταν ρίχνει τον Blofeld στη λάσπη.
Όσο για τα bond girls, ήταν το λιγότερο χορταστικές για το βλέφαρο αλλά από την άλλη περισσότερο χρησίμευαν κι αυτές ως κωμική αφορμή.
Τουλάχιστον η Plenty τα είχε κυριολεκτικά plenty τα ελέη (!) και μας χάρισε μια αξιομνημόνευτη σκηνή, με το βλέμμα και την ατάκα που της έριχνε ο Connery ενώ η Jill St. John ως Tiffany Case ήταν...big case με την αλά 60's Playboy, διασκεδαστική σεξουαλικότητα της.
Από κει και πέρα μην περιμένετε πολλά, γιατί στις ταινίες του Bond, οι γυναίκες είναι συνήθως ή τυπικά ηλίθιες κρεβατογεμίστρες ή...νεκρές.
Δείτε το μια φορά, κι αυτό για χάρη του Connery που υποδύθηκε τον ρόλο για τελευταία επίσημη φορά, ίσως λίγο πιο παχύς, γερασμένος και κουρασμένος αλλά διατηρώντας την χαλαρή γοητεία του και εναρμονιζόμενος με την κωμική τροπή που είχε πάρει πλέον η σειρά.
Από κει πέρα...προσπέρνα το, γιατί μετά από την παραπάνω περιγραφή, είναι εμφανές πως η ταινία στάθηκε πολύ κατώτερη των περιστάσεων, με ένα λιγωτικά campy και αυτοπαρωδιακό κλίμα να την διακατέχει και πολλά σουρεαλιστικά ηλίθια πράγματα, να συμβαίνουν χωρίς λόγο.
Αυτό μπορούσαμε να το περιμένουμε δηλαδή με την τροπή που είχε πάρει η σειρά στην προ-Lazenby εποχή ,μόνο που το Diamonds Are Forever ήταν ίσως από τις πιο αδιάφορες της σειράς, βασιζόμενο τυπικά και μόνο στο εμφατικό "HE IS BACK" του Connery και όχι στο να δημιουργήσουν μια καλή ταινία.
Παραμένει ελάχιστα καλύτερο απο Man With The Golden Gun και Die Another Day αλλά πολύ χειρότερο από τα Thunderball και You Only Live Twice (για πιο πίσω...ούτε λόγος σύγκρισης) και πρόκειται για μία από τις απλές ιστορίες της σειράς, που καθόρισε το ανάλαφρο κωμικό-αυτοπαρωδιακό κλίμα που θα ακολουθούσε όλη την μετέπειτα, "Roger Moore" περίοδο.
Hints: Ο χαρακτήρας του μοναχικού εκατομμυριούχου Willard Whyte ήταν βασισμένος στον Howard Hughes και τον υποδύθηκε ο τραγουδιστής της country Jimmy Dean.
Αρχικά προοριζόταν για συνέχεια του Goldfinger.
Ήταν υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερου Ήχου, αλλά έχασε από το "Ο Βιολιστής Στη Στέγη".
Συμπεράσματα για την πρώτη περίοδο;
Εδώ χτίστηκε ο μύθος, με τον αξεπέραστο και μοναδικό Connery και τις τρεις πρώτες εξαιρετικές ταινίες να δίνουν το στίγμα τους για όλη τη σειρά, αλλά και για το είδος των κατασκοπικών περιπετειών από καταβολής κινηματογράφου.
Για να καταλάβετε την εμβληματική επιρροή της ερμηνείας του Connery, ο Ian Fleming τον θεώρησε τόσο καλό που αποφάσισε να δώσει σκωτσέζικη καταγωγή στον Bond, στα μεταγενέστερα μυθιστορήματα του.
Από κει και πέρα, άρχισε γρήγορα να γίνεται μια μανιέρα από γκάτζετ, εφέ, ατάκες και ωραίες γυναίκες, με το Thunderball να είναι σχετικά καλύτερο από τα You Only Live Twice και Diamonds Are Forever.
Όσο για τον "once in a lifetime και από τότε μην είδατε τον Παναή" George Lazenby, το On Her Majesty's Secret Service παραμένει από τις καλύτερες και πιο αδικημένες της σειράς, αλλά και μια πολύ καλή ταινία γενικότερα.
Αλλά είπαμε...ασχέτως κριτικών, ο κόσμος προτίμησε την ασφάλεια της μανιέρας παρά μια καλή ταινία, γυρίζοντας του την πλάτη.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, απλά περιμένεις τον πέρασμα των χρόνων για να δικαιώσει τις όποιες αδικίες και αν ρωτήσεις έναν οποιονδήποτε φαν όχι μόνο του Bond, αλλά γενικότερα των καλών ταινιών, δεν γίνεται να μην το συμπεριλάβει κάθε φορά που φτιάχνει μια ανάλογη λίστα.
Φτάνοντας στα 70's, ακολούθησε μια μέτρια επαναφορά του Connery με τα χίλια παρακάλια στο Diamonds Are Forever, ο οποίος και αποχώρησε στο καπάκι με την χειρότερη ταινία του, όπως συνέβει σχεδόν με κάθε ηθοποιό που υποδύθηκε τον 007.
Ακολούθησε η πρώτη πραγματική ανανέωση, με τον μακροβιότερο James Bond όλων των εποχών.
His name is Moore...Roger Moore και θα τα πούμε γι'αυτόν στην συνέχεια!
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΟ 2ο ΜΕΡΟΣ
ΚΑΙ ΕΔΩ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ
1.jpg)
