Γράφει ο Αργύρης Σταματόπουλος.
Γεννητούρια στους κόλπους του FilmBoy, με τον κόσμο του να έχει δεχτεί δύο νέα και ελπιδοφόρα μέλη.
Είναι η νέα γενιά συντακτών, αρχισυντακτών, διευθυντών και ιδιοκτητών του FilmBoy Network στα πρόσωπα των νεογέννητων διδύμων Χατζηπαπάδων.
Ήδη φέρνω στο μυαλό μου σκηνές από το μέλλον, όπου, δεκαέξι χρόνια μετά, ο μπαμπάς Κωνσταντίνος θα ‘συνωμοτεί’ αντρικά με το γιό, πίσω από την πλάτη της μαμάς, ενώ θα κρύβεται πίσω από το παράθυρο, κρατώντας το κουζινομάχαιρο και περιμένοντας να δει ποιος περιμένει την κόρη του έξω από το σπίτι.
Η γέννα ετούτη, όμως, δεν είναι η μόνη στο χώρο του κινηματογράφου.
Υπήρξαν κι άλλες γνωστές γέννες, πριν έρθουν τα Χατζηπαπάκια να κλέψουν τη δόξα.
Η γέννηση του Luke και της Leia – Star Wars: Episode III: Revenge of the Sith
Η στιγμή που η Padme Amidala (Natalie Portman), από μέρος της πλοκής και κινητήριο δύναμη για τον Anakin Skywalker (Hayden Christensen), γίνεται ο αντίποδας του χαρακτήρα και συγκεκριμένα της Darth Vader περσόνας του.
Είναι το σημείο όπου - στο περίπου - η δεύτερη prequel τριλογία συνδέεται με την original.
Η Padme, με τη βοήθεια του Obi-Wan, φέρνει στον κόσμο ένα αγοράκι, τον Luke, και ένα κοριτσάκι, τη Leia, αλλά καταφέρνει να τα δει μόνο για μια στιγμή, πριν ξεψυχήσει.
Την ίδια στιγμή, στον πλανήτη Coruscant, γεννιέται ένας από τους πιο iconic κακούς στο cinema, ο Darth Vader, με τη μαύρη μηχανική στολή, όπως τον θυμόμαστε από τα παλιά.
Παραλληλίζεται κάπως, η γέννηση του κακού με τη γέννηση της ‘νέας ελπίδας’, που θα έρθουν αντιμέτωποι πολλά χρόνια αργότερα.
Η σκηνή θα μπορούσε να βγει προς τα έξω πιο έντονα, αν προσέχανε κάποιες λεπτομέρειες, αλλά εγώ θα σταθώ στον τιρκουάζ κώνο τοκετού γύρω από τα πόδια της Portman.
Ο sci-fi τρόπος για μια ετοιμόγεννη να έχει λίγο privacy?
Η γέννηση της Renesmee – The Twilight Saga: Breaking Dawn Part 1
Και ποτέ δεν πίστευα ότι μια ταινία θα το ισοπέδωνε αυτό το συναίσθημα.
Η Bella (Kristen Stewart), πιο κοκαλιάρα από ποτέ, διακινδυνεύει τη ζωή της με την εγκυμοσύνη, επειδή το μωρό θα της ξεσκίσει τα σωθικά inside-out.
Ο Edward (Robert Pattinson) κάνει καισαρική με τα δόντια του - κυριολεκτικά τώρα - και μολύνει το σχεδόν άψυχο σώμα της Bella με τον υιό των βρικολάκων για να τη σώσει.
Anti-climactic και αντι-συναισθηματική, η σκηνή δεν κάνει ούτε για να τρομάξει τα μικρά παιδιά για να πιούνε την αντιβίωση!
Κάνοντας όμως $712 εκατομμύρια εισπράξεις, η γνώμη μου μάλλον δεν ενδιαφέρει κανέναν.
Η γέννηση του εξωγήινου μωρού – Men In Black
Οι πράκτορες K και J σταματούν έναν φαινομενικά καθημερινό τύπο που πηγαίνει τη γυναίκα του για να γεννήσει.
Ενώ ο K (Tommy Lee Jones) κάνει ερωτήσεις με το γνωστό cool και ψύχραιμο ύφος του, ο J (Will Smith) αναλαμβάνει να ξεγεννήσει τη γυναίκα στο πίσω κάθισμα, ενώ δεν έχει ιδέα.
Οι σκηνές διαδραματίζονται ταυτόχρονα με τον K σε πρώτο πλάνο να το παίζει ‘αστυνόμος της γειτονιάς’ και τον J στο φόντο να είναι παγιδευμένος από το τεράστιο πλοκάμι της μέλλουσας μανούλας, το οποίο τον τραβάει πέρα-δώθε και τον κοπανάει ακατάπαυστα (σε παραλληλισμό με την ‘μυστηριώδη’ δύναμη των γυναικών όταν γεννάνε, που κοντεύουν να σπάσουν το χέρι του συζύγου).
Η σκηνή κάλλιστα θα μπορούσε να θυμίζει την καρικατούρα του ‘background guy’, από τον θεό Jim Carrey στο In Living Color, όπου ενώ σε πρώτο πλάνο λάβαινε χώρα μια συνέντευξη, στο φόντο ο background guy επιδιδόταν σε κάθε είδους απίστευτες καταστάσεις.
Και τι συγκινητική στιγμή όταν ο J, μετά από τον κόπο που κατέβαλε, κρατάει πρώτος στα χέρια του ένα νεογέννητο, καλαμαροειδές μωράκι, που του χαμογελάει.
Και τι αηδιαστική στιγμή όταν αυτό το χαριτωμένο μωράκι ξερνάει πάνω του.
Με τις υγείες σας!
Η γέννηση του μωρού της Kee – Children of Men
Σε ένα δυστοπικό μέλλον, όπου οι άνθρωποι δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν, η επικείμενη γέννηση ενός μωρού θα ταράξει τη ζωή του Theo Faron (Clive Owen).
Εκτός από προστάτης και συνοδοιπόρος της νεαρής εγκύου, ο Theo θα γίνει το στήριγμα της όταν θα έρθει η ώρα του τοκετού.
Με ένα πλάνο που σταδιακά γίνεται κοντινό, χωρίς περίτεχνες ή επιτηδευμένες λήψεις, αλλά με αριστοτεχνικό ρεαλισμό, γινόμαστε μάρτυρες σε μια από τις πιο σημαντικές στιγμές που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος.
Στην έλευση της ζωής.
Η αποτύπωση της γέννησης είναι σχεδόν μεσσιανική (με τη χριστιανική έννοια), με ένα μωρό που κουβαλάει τις ελπίδες ενός ολόκληρου γένους, του ανθρώπινου, ωστόσο εισέρχεται αθόρυβα σε αυτό που εμείς αντιλαμβανόμαστε ως πραγματικότητα, μέσα στο πιο ταπεινό και ακατάλληλο περιβάλλον για ένα λεχούδι.
Καταφέρνει όμως, να είναι down-to-earth και καθόλου cheesy στον εκούσιο ή ακούσιο παραλληλισμό του και να δίνει μια ανάσα ανακούφισης στο θεατή όταν οι οδύνες περνούν.
Καλά, για τη σκηνή που το μωρό περνάει μπροστά από τους πάντες και το κοιτούν όλοι αλαφιασμένοι, δε θα μιλήσω.
Τα λέει όλα η σιωπή.
Η γέννηση του μωρού της Alison και του Ben – Knocked Up
Η στιγμή του τοκετού δεν προσφέρει κάτι το πρωτότυπο ή φοβερό, πέρα από το βλέμμα της Alison (Katherine Heigl) που προσπαθεί φιλότιμα να φτάσει το βλέμμα της ετοιμόγεννης που στάζει αίμα προς όλες τις κατευθύνσεις.
Τη δουλειά κυρίως την κάνουν οι friends & family που είναι μαζεμένοι που εκπροσωπούν όλες τους τύπους ατόμων που είναι μαζεμένοι σε ένα μαιευτήριο.
Η μεγάλη αδελφή (Leslie Mann), με το σύζυγο με τις αφοπλιστικές awkward γκριμάτσες (Paul Rudd), και οι “ό,τι να ‘ναι” κολλητοί του πατέρα που επ’ ουδενί λόγω δε θέλουν να μπουν στη αίθουσα του τοκετού και έχουν φρικάρει ή βαριούνται.
Και είναι ιδέα μου ή το μωρό έχει παντού σημάδια σα βύσματα, λες και βγήκε από μια κάψουλα καλλιέργειας του Matrix?
Η γέννηση του μωρού του Alex – Junior
Είναι μεγαλόσωμος, μυώδης, χτισμένος απ’ άκρη σε άκρη και… ολίγον έγκυος.
Όπως φαίνεται, το χαρακτηριστικό γκάρισμα του πρώην κυβερνήτη Arnold Schwarzenegger δεν είναι κατάλληλο μόνο για τους πόνους από τις πληγές στη μάχη, αλλά και για τους πόνους του τοκετού.
Αφού έχει μεταμφιεστεί σε γυναίκα για να μπει σε ένα θέρετρο για εγκύους, και αφού καμιά από τις άλλες γυναίκες εκεί δεν έχει υποψιαστεί το παραμικρό, έρχεται η στιγμή που ‘σπάνε τα νερά’.
Εκεί ο θεατής νομίζει ότι ο Arnie με την περούκα και κρατώντας την κοιλιά του θα φωνάξει «Get to the chopper!»
Και ναι, το πείραμα πετυχαίνει και ο γίγαντας γίνεται μανούλα!
Όχι, δεν είναι άλλη μια προσπάθεια του φαλλοκρατικού συστήματος να στερήσει από τη γυναικεία φυσιολογία το πρωτίστως σημαντικότερο ίδιον, για το οποίο οι γυναίκες επιδεικνύουν απαράμιλλο κουράγιο και δύναμη ψυχής.
Είναι απλώς η διάψευση όσων πιστεύουν ότι ο ‘Εξολοθρευτής’ δε μπορεί να τα κάνει χειρότερα.
Η γέννηση του μωρού της Rebecca και του Samuel – Nine Months
Η ταινία είναι η κλασσική περίπτωση που ο μέλλων μπαμπάς έχει φρικάρει και δεν ξέρει που θα καταλήξει αυτή η κατάσταση, σε αντίθεση με όλους τους άλλους, συμπεριλαμβανομένων και των θεατών.
Ωστόσο, δε μπορώ να πω ότι η υπερβολική αποτύπωση της γνωστής ρουτίνας, με τον ένα μπαμπά να λιποθυμάει (Hugh Grant), τον άλλο να τραβάει με την κάμερα σε χαζοχαρούμενο ύφος (Tom Arnold), τις μαμάδες να βρίζουν σα να μην υπάρχει αύριο (Julianne Moore, Joan Cusack) και τον γιατρό να κάνει το διαιτητή (Robin Williams), δε βγαίνει με ωραίο και αστείο τρόπο.
Το ντεμπούτο του Grant στην Αμερικανική οθόνη είχε έρθει με αρνητικές εντυπώσεις και σχόλια, αλλά, ως κλασσική πλέον ταινία για την τηλεόραση, μπορεί να κάνει την ώρα να περάσει ευχάριστα.
Τουλάχιστον στην κλιμάκωση της, πετυχαίνει σε καλό βαθμό το στόχο της.
Η γέννηση του μωρού της Rosemary – Rosemary’s Baby
Ουσιαστικά εδώ δεν έχουμε τη σκηνή της γέννησης, αλλά τα πριν και τα μετά καλύπτουν το κοινό στο έπακρο.
Η Rosemary προσπαθεί να ξεφύγει από τον άντρα της, τον γιατρό και τους μυστήριους, ηλικιωμένους γείτονες που την έκαναν με το ζόρι να κυοφορεί το παιδί του σατανά.
Και φυσικά, δεν πρόκειται να την αφήσουν σε ησυχία.
Ο σύζυγος (John Cassavetes) και οι σατανιστές φίλοι του την προλαβαίνουν και τη ναρκώνουν, ενώ είναι η στιγμή του τοκετού.
Όταν η Rosemary ξυπνάει, την ενημερώνουν ότι το μωρό ‘πέθανε’, αλλά στην πραγματικότητα ζει και η αίρεση το έχει υπό την προστασία της, για να εκπληρώσει τους σκοπούς της.
Και ποια γυναίκα, όμως, δε θα αντιδρούσε αν ήξερε ότι κουβαλούσε το γόνο του εωσφόρου;
Και κάπου εδώ κλείνει και αυτό το αφιέρωμα, ελπίζοντας να αγγίξαμε το γονεϊκό σας ένστικτο.
Αντί για κατακλείδα, μια ειλικρινής ευχή - χωρίς να θέλω να γίνω cheesy και κοινότυπος.
Είθε οι επόμενες γενιές να έρθουν στον κόσμο και να μεγαλώσουν σε πολύ καλύτερες συνθήκες απ’ ότι οι προκάτοχοι τους.
