Blue Like Jazz

Το Blue Like Jazz του Steve Taylor είναι μια ανεξάρτητη παραγωγή που βασίζεται στη Πίστη αλλά κηρύττει την ατομική σκέψη και προσπαθεί να εμφανίσει χαρακτήρες που είναι αβέβαιοι για την αφοσίωσή τους στη θρησκεία, καθώς αναζητούν το Θεό στη καθημερινή ζωή τους.

Πρόκειται για τη κινηματογραφική εκδοχή του ημι-αυτοβιογραφικού βιβλίου του Donald Miller (ο οποίος βοήθησε και στο σενάριο), αλλά αναπόφευκτα δε λειτουργεί εξίσου καλά ως κινηματογραφική ταινία, αν πιστέψουμε τις κριτικές που είναι οι περισσότερες μέτριες.

Ένας νεαρός Βαπτιστής του Νότου, ο Donald (Marshall Allman, True Blood) ζούσε μια καλή χριστιανική ζωή στη κλειστή κοινωνία της πόλης του, και ήταν έτοιμος να πάει στο κολέγιο, σε ένα ωραίο, συντηρητικό εκπαιδευτικό ίδρυμα.

Όμως, η ζωή του αναστατώνεται με την αποκάλυψη ότι η μητέρα του κοιμάται με τον τοπικό πάστορα, και ο Donald ετοιμάζει τις βαλίτσες του και εγγράφεται στο Reed College, μια φιλελεύθερη πανεπιστημιούπολη που βρίσκεται κοντά στο Portland...

 

Συγκλονισμένος από τη προοδευτική πολιτική της σχολής και τους παθιασμένους φοιτητές της, ο Donald προσπαθεί να προσαρμοστεί.

Δοκιμάζει δραστηριότητες, καταναλώνει μεγάλες ποσότητες αλκοόλ (ευκαιριακά, δεν είναι εκεί το θέμα της ταινίας) και γίνεται φίλος με τη λεσβία Lauryn (Tania Raymonde, Chillerama), την ακτιβίστρια Penny (Claire Holt) και τον ταραχοποιό Pope (Justin Welborn, The Crazies).

Χάνοντας τη ταυτότητά του ως άνθρωπος του Θεού, καθώς μπαίνει ολοένα και περισσότερο μέσα στη χαοτική ζωή του κολεγίου, ο Donald αρχίζει να αμφισβητεί τις πεποιθήσεις του, επιλέγοντας μια ζωή εμπειριών και υλισμού από μια ζωή προσφοράς, έστω κι αν φοβάται για το που θα τον οδηγήσει τελικά η νέα αυτή ζωή του.

Το Blue Like Jazz είναι ένα ταξίδι για έναν άνθρωπο με κρίση πίστης, αν και δεν είναι μια τυπική ταινία Χριστιανικού προσηλυτισμού.

Αντ 'αυτού, φροντίζει να ξεκινήσει πολύπλοκες σκέψεις και για τις δύο πλευρές του κάθε επιχειρήματος, και με το πανεπιστήμιο ως σκηνικό, να φαίνεται αυτό σαν debate μεταξύ δύο διαφορετικών απόψεων.

Δε ξέρω αν ο Steve Taylor παίρνει θέση στο τέλος, αλλά σίγουρα δεν είναι μονόπλευρης κατεύθυνσης ταινία.

Αξίζει να σημειωθεί πως η ταινία αυτή κατέστη δυνατή χάρη στις προσπάθειες και τη βοήθεια οπαδών (της ιδέας, του βιβλίου, του Taylor, θα σας γελάσω).

Ξεκίνησαν μια εκστρατεία στο KickStarter, όταν διάβασαν στο blog του Donald Miller ότι το έργο ήταν ‘νεκρό’ εξαιτίας της έλλειψης υποστηρικτών.

Μέσα σε ένα μήνα, το Save Blue Like Jazz είχε μαζέψει $ 345.992 (από $ 125.000 που ήταν ο στόχος, ή το 276%!) από 4.495 υποστηρικτές.

Μάλιστα, το project βρίσκεται στο Hall of Fame στην κατάταξη του KickStarter,  ως το υψηλότερο που χρηματοδοτήθηκε ποτέ.

Τελικά, η ταινία προβλήθηκε στις αμερικάνικες αίθουσες στις 13 Απριλίου. 


Blue Like Jazz trailer από FilmBoy-gr

Νοεμβρίου 26, 2012