Όλοι θα θυμάστε τις συγκλονιστικές ανατροπές στη τελική πράξη του Magnolia, της ταινιάρας του Paul Thomas Anderson το 1999, το οποίο ήταν υποψήφιο για 3 Oscar χωρίς να πάρει κανένα.
Και ενώ στο μυαλό των περισσότερων θα έχουν μείνει τα βατράχια που πέφτουν από τον ουρανό (ακολουθούμενα από ένα πιστόλι!), για μένα το πραγματικό φινάλε του Magnolia είναι πολύ πιο απλό και πολύ πιο συγκινητικό.
Σε ένα εκτεταμένο και βασανιστικά αργό close-up, βλέπουμε τη προβληματισμένη Claudia (Melora Walters) να ακούει τον καλό αστυνομικό Jim (John C. Reilly) να της μιλά.
Τα λόγια του μόλις και μετά βίας ακούγονται.
Ωστόσο, η κάμερα θα επικεντρωθεί στο πρόσωπό της Claudia, η οποία τελικά σκάει ένα μικρό χαμόγελο, κλάσματα του δευτερολέπτου πριν κοπεί η ταινία...
Η απόγνωση γίνεται ελπίδα σε μια στιγμή, και το ‘Save Me’ της Aimee Mann, που ακούγεται κατά τη διάρκεια της δίλεπτης αυτής σκηνής, δένει τέλεια με τη περίσταση.
Ένα τεχνικά απίστευτο φινάλε, που απευθύνεται στη καρδιά του θεατή χωρίς κόλπα, χωρίς ‘στριφώματα’ και ελιγμούς, χωρίς τις τεχνικές που ο Anderson θα μπορούσε να κάνει με τη κάμερα για να μας επιστήσει τη προσοχή.
Εξάλλου, το απλό είναι και το πιο έντονο.
Γι’αυτό και κανείς θεατής δεν μπορεί να ξεκολλήσει τα μάτια του από την οθόνη αυτά τα τελευταία δευτερόλεπτα.
Γι’αυτό και όταν εμφανίζεται η μαύρη οθόνη, όλοι μένουν παγωμένοι στις θέσεις τους προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουν ότι πιθανότατα, μόλις είδαν ένα από τα καλύτερα φινάλε στην ιστορία του κινηματογράφου.
Το Magnolia μπορεί να έχασε τα Oscar, αλλά κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο στο Βερολίνο, μία Χρυσή Σφαίρα (με την ερμηνεία του Tom Cruise) και όλα τα βραβεία από την Ένωση Κριτικών της Αμερικής.
Πιστεύω ότι πολλά οφείλει σε αυτό το καταπληκτικό φινάλε.
1.jpg)
