Γράφει ο Γιώργος Καραμάνος.
Όταν με ρωτάνε «πώς σου φαίνεται το Twilight;» ή «ποιά είναι η γνώμη σου για το συγκεκριμένο franchise;» συνήθως η απάντηση μου είναι ουδέτερη και απόμακρη.
Και αυτό συμβαίνει κυρίως λόγω της αδικαιολόγητης ανάγκης μου να υπερασπίζομαι οτιδήποτε κατηγορείται από τους άλλους, αλλά και λόγω της αδιαφορίας που νιώθω απέναντι σε μια μέτρια ιδέα.
Σήμερα τα πράγματα αλλάζουν.
Ένας ακόμα «εχθρός» του Twilight προστέθηκε στο club, και αυτός είμαι εγώ.
Και οι λόγοι είναι πολλοί.
Ο κυριότερος είναι ότι το Breaking Dawn 2 αποτελεί το πιο απογοητευτικό φινάλε σειράς κινηματογραφικών ταινιών που έχω δει.
Με το γνωστό μοτίβο όλων των Twilight ξεκινά και το πέμπτο μέρος.
Στο πρώτο μισάωρο μαθαίνουμε τι έχει συμβεί στους χαρακτήρες και ποιες είναι οι εξελίξεις στην σουρεαλιστική πόλη των βρικολάκων και των λυκάνθρωπων.
Η Bella (Kristen Stewart, Snow White and the Huntsman) γέννησε ως θνητή και αυτό παραλίγο να της κοστίσει την ζωή.
Πλέον έχει ξυπνήσει ως βαμπίρ.
Με την βοήθεια του αγαπημένου της Edward (Robert Pattinson, Cosmopolis), προσπαθεί να κατανοήσει τις νέες της δυνάμεις και να κατευνάσει τα πάθη που της προκαλεί η καινούργια της κατάσταση.
Μια άτυπη μορφή ειρήνης έχει θεσπιστεί ανάμεσα σε βαμπίρ και λυκάνθρωπους από την στιγμή που η μικρή Renessme (Mackenzie Foy, Breaking Dawn: Part 1) «αποτυπώθηκε» στον Jacob (Taylor Lautner, Abduction).
Έτσι, όχι μόνο το ερωτικό τρίγωνο (Edward - Bella - Jacob) τελειώνει άδοξα, αλλά οι δυο πρώτοι πρακτικά υιοθετούν τον Jacob, ο όποιος βάζει ως σκοπό της ζωής του να προστατεύει το βρέφος.
Με συνοπτικές διαδικασίες οι βρικόλακες ενώνονται με τους λυκάνθρωπους για να αντιμετωπίσουν αυτή την ύστατη μεγάλη απειλή.
Νομίζω πως είναι αυτονόητο το γεγονός ότι μιλάμε για ένα αστείο σενάριο το οποίο δεν χωράει σχολιασμό.
Εκεί όμως που πραγματικά οι συντελεστές 'το πεθαίνουν', είναι στους διάλογους.
Γιατί, συγνώμη που θα το πω, αλλά εδώ δεν μιλάμε για ρομαντισμό αλλά για ένα ακατάπαυστο συνονθύλευμα μελό και κλισέ φράσεων.
Οι ατάκες του στυλ: «Θα σ'αγαπώ για πάντα», «το πάντα δεν μου είναι αρκετό» δίνουν και παίρνουν καθώς τα εγκεφαλικά μας κύτταρα αργοπεθαίνουν αναστενάζοντας νοερά.
Το μόνο θετικό που μπορώ να σκεφτώ για αυτό το σενάριο είναι πως έχουμε μια ενδιαφέρουσα αλλαγή στις δυναμικές σχέσεις ανάμεσα στους χαρακτήρες.
Και για να γίνω πιο κατανοητός, σε αυτό το τελευταίο μέρος, η Bella δεν είναι πλέον το διχασμένο κοριτσάκι που δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της, αλλά μια δυναμική και χειραφετημένη παρουσία που θα παλέψει για ό,τι αγαπά.
Οι ερμηνείες είναι εξίσου κακές.
Η Kristen Stewart αν και είναι λίγο καλύτερη από ότι στις προηγούμενες ερμηνείες της, απογοητεύει με αυτό το άνευρο παρουσιαστικό και την παντελή της έλλειψη σεξουαλικότητας και ρομαντισμού.
Ο Taylor Lautner είναι για μια ακόμα φορά μακράν ο χειρότερος από όλους.
Και στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν μιλάμε για άσχημη ερμηνεία, αλλά για κακό ηθοποιό (κάτι το οποίο λέω σπάνια).
Ευτυχώς για το πρωταγωνιστικό cast υπάρχει και ο Pattinson - ένας ηθοποιός που κατά την γνώμη μου, έχει αδικήσει τον ίδιο του τον εαυτό με τις επιλογές του - ο οποίος δίνει μια αξιοσέβαστη ερμηνεία και προσθέτει ένα λιθαράκι ποιότητας.
Το πλούσιο cast συμπληρώνουν οι γνωστοί ηθοποιοί από τα παλαιότερα Twilight, ενώ υπάρχουν και κάποιες νέες προσθήκες που ωστόσο δεν έχουν μεγάλη σημασία στην εξέλιξη της ιστορίας.
Ενδεικτικά θα αναφέρω τους καλυτέρους και πιο ενδιαφέροντες από αυτούς:
Peter Facinelli (Loosies), Ashley Green (Skateland), Dakota Fanning (The Runaways), Jamie Campbell Bower (Anonymous) και Christopher Heyerdahi.
H σκηνοθεσία του Bill Condon με δίχασε.
Από την μια έχουμε μια συγκεκριμένη και αξιόλογη οπτική πάνω στον μύθο του Twilight από την άλλη έχουμε αστεία τεχνικά λάθη.
Από τους όμορφους τίτλους αρχής και μόνο, καταλαβαίνεις πως ο Condon ήξερε τι έκανε, ενώ απλόχερα μας προσφέρει και την πιο ενδιαφέρουσα στιγμή του έργου, την μάχη.
Μια μάχη εξαιρετική από όλες της σχεδόν τις πλευρές.
Βίαιη, γρήγορη και αγωνιώδης.
Όμως κάνεις δεν μπορεί να κάνει πως δεν παρατήρησε τα άκυρα λάθη που κυριολεκτικά χαλούσαν την αισθητική του έργου.
Όπως το πιο άσχημο μωρό που έχω δει στην ζωή μου, που για έναν ανεξήγητο λόγο ήταν δημιουργημένο μέσω cgi, κάποιους τελείως ψεύτικους αποκεφαλισμούς και κάποια καθόλου ρεαλιστικά εφέ.
Και θα μου πεις, ο σκηνοθέτης φταίει για αυτά, ή η ομάδα των ειδικών εφέ;
Και οι δυο.
Δεν είχα διαβάσει το βιβλίο και σε καμιά περίπτωση δεν περίμενα ένα τόσο κακογραμμένο τέλος.
Ένα τέχνασμα που ταιριάζει μόνο σε young adult βιβλία β'κατηγορίας και μια απίστευτη ξενέρα για όσους πίστευαν πως ίσως το Breaking Dawn 2 είχε να χαρίσει στο κοινό του κάτι πιο δραματικό και ουσιαστικό από γλυκανάλατους έρωτες.
Δυστυχώς δεν μπορώ να αποκαλύψω τίποτα παραπάνω καθώς μπορεί να χαλάσω την δυσάρεστη έκπληξη.
Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως μιλάμε για ένα φιάσκο που φαντάζει απαράδεκτο για μια ταινία του 2012.
Και φυσικά, για αυτό υπεύθυνη δεν είναι άλλη από την "συγγραφέα" Stephenie Meyer.
Συνολικά μιλάμε για μια κακή ιδέα που μετουσιώθηκε σε μια μετριότατη ταινία.
Το Breaking Dawn 2 σε καμιά περίπτωση δεν είναι το επικό φινάλε που περίμεναν οι φαν του Twilight, κάτι το οποίο πιστεύω πως θα διαπιστώσουν και οι ίδιοι.
Τουλάχιστον εμείς οι υπόλοιποι μπορούμε να βγούμε από την αίθουσα και να βροντοφωνάξουμε: «Επιτέλους τελείωσε!»
Tip: Ακούστε με προσοχή το εξαιρετικό soundtrack, αξίζει.
Είναι το μόνο πράγμα που βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα καθόλη την διάρκεια της κινηματογραφικής πενταλογίας.
Στις αίθουσες από 15 Νοεμβρίου.
The Twilight Saga: Breaking Dawn - Part 2... από FilmBoy-gr
