Γράφει ο Γιώργος Καραμάνος.
Ας το παραδεχτούμε από την αρχή.
Όπως έχετε καταλάβει από τις κριτικές μου μέχρι στιγμής, δεν είμαι και ο μεγαλύτερος οπαδός του σύγχρονου Ελληνικού κινηματογράφου.
Προσπερνώντας όμως τις προσωπικές μου συμπάθειες, είπα να αποπειραθώ να δω το J.A.C.E.
Βγαίνοντας από την προβολή του, σας έχω κάποια ευχάριστα και κάποια δυσάρεστα νέα.
Τα ευχάριστα είναι πως το J.A.C.E διαφέρει αρκετά από τις γνωστό ύφος των Ελληνικών ταινιών (είτε αυτές είναι ψευτοκουλτουριάρικες, είτε είναι χαζοκομωδίες).
Τα δυσάρεστα είναι πως όσο και αν ξεφεύγει από αυτό το «τρυπάκι», έχει και αυτό τις δίκες του αδυναμίες...
Το σενάριο ξεκινά με ένα μικρό in media res όπου μαθαίνουμε πως ο εγκληματίας με το κωδικό όνομα J.A.C.E (Alban Ukaj), είναι ένοχος για κάποιες δολοφονίες.
Έπειτα, με μορφή κεφαλαίων, γνωρίζουμε λίγο καλύτερα ποια είναι αυτή η περίεργη φυσιογνωμία και το πώς οδηγήθηκε στην εμπλοκή με εγκληματικές δραστηριότητες.
Και η ιστορία του πρωταγωνιστή δεν είναι καθόλου απλή.
Ορφανός από μητέρα και γεννημένος στα σύνορα μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας, ζει σε ένα απομακρυσμένο χωριό, το Αργυρόκαστρο.
Πριν καν προλάβει να κατανοήσει τι σημαίνει θάνατος, βλέπει τον πατέρα του (Χρήστος Λούλης) να δολοφονείται μπροστά στα μάτια του.
Χωρίς οικογένεια, αποτελεί ένα εύκολο θύμα.
Απαγάγεται και στέλνεται στην Ελλάδα από κάποιους νονούς του υποκόσμου.
Το ταξίδι του μέσα στην διαφθορά και την ασχήμια μόλις έχει ξεκινήσει.
Πριν καν ενηλικιωθεί ο J.A.C.E έχει πουληθεί, απαχθεί και φυλακιστεί σε αναμορφωτήριο.
Χωρίς προσωπικά στοιχεία και με μια ψυχαναγκαστική εμμονή στο να μην μιλάει ποτέ και σε κανέναν, γίνεται γνωστός με αυτό το χαρακτηριστικό ψευδώνυμο.
Φυσικά, αυτό το ευχάριστο διάλλειμα ελευθερίας δεν θα κρατήσει για πολύ.
Τα παιχνίδια που παίζει η μοίρα στον πρωταγωνιστή είναι τραγικά.
Όσο και να προσπαθεί, δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό το νοσηρό κύκλωμα που τον ακολουθεί ακατάπαυστα.
Και εδώ σκέφτεσαι: επιτέλους ένα ενδιαφέρον σενάριο.
Και όντως έτσι είναι.
Όμως, για κακή μας τύχη, αυτό συμβαίνει μονάχα επιφανειακά.
Όσο συγκλονιστική και αν ακούγεται η ιστορία, χάνει στις λεπτομέρειες.
Και για να γίνω πιο σαφής, μιλάμε για μια ταινία δυόμισι ωρών.
Κάπου τα πράγματα μπερδεύονται και η πλοκή χάνει το ρυθμό της.
Όσο ενδιαφέρουσα είναι η ενηλικίωση του J.A.C.E τόσο περιπλέκονται τα πράγματα στο δεύτερο μισό.
Έτσι, καθώς περνά η ώρα, το σενάριο πέφτει σε αδικαιολόγητες «ευκολίες» και μικρές ασάφειες.
Μάλιστα υπάρχουν και σημεία όπου τα κενά στην πλοκή είναι τόσο μεγάλα που τα κεφάλαια μοιάζουν ασύνδετα.
Αυτή η έλλειψη συνοχής δεν είναι πολύ έντονη αλλά σίγουρα σε κάνει να απορείς από σημείο σε σημείο.
Ευτυχώς όμως, το καλό cast και η πολύ προσεγμένη σκηνοθεσία του Μενέλαου Καραμαγκιώλη σε αποζημιώνουν εν μέρη.
Οι ερμηνείες συνολικά είναι υψηλού επιπέδου.
Ο πρωταγωνιστής, αν και μιλά ελάχιστες στιγμές μέσα στο έργο, προβάλει με εξαιρετικό τρόπο τον εσωτερικό κόσμο του χαρακτήρα του.
Ως επί το πλείστον, και οι υπόλοιποι ηθοποιοί που τον πλαισιώνουν (Στεφανία Γουλιώτη, Αργύρης Ξάφης, Ιερώνυμος Καλετσάνος) προσφέρουν θετικά στην ταινία με τις ερμηνείες τους.
Γιατί σίγουρα, έχουμε να κάνουμε με μια καλή σκηνοθετική οπτική, από την άλλη πλευρά όμως δεν μπορούμε να προσπεράσουμε και κάποια σοβαρά θέματα.
Χρώματα, φωτισμοί και πλάνα είναι όλα εκεί.
Καλές λήψεις και έξυπνα κοντινά θα τα βρεις και αυτά.
Το πρόβλημα μου είναι πως το J.A.C.E είναι μια ταινία που ξεπερνά τις δυόμισι ώρες και ο πρωταγωνιστής της δεν μιλά σχεδόν ποτέ.
Και τα καταλαβαίνω και τα δυο.
Και την πρόκληση του κάνεις μια ταινία τέτοιας διάρκειας, και την γοητεία του να έχεις έναν βουβό πρωταγωνιστή.
Αλλά εδώ το μείγμα δεν πέτυχε.
Αν η ταινία είχε αρκετά μικρότερη διάρκεια και λίγο πιο ξεκάθαρη κατεύθυνση τότε τα πράγματα ίσως να ήταν τελείως διαφορετικά.
Με άλλα λόγια, η σκηνοθεσία χάνει την δεξιοτεχνία της μέσα σε τόσο υλικό, και ο θεατής κουράζεται.
Το J.A.C.E είχε προοπτική αλλά από τις επιλογές των συντελεστών του έχασε την λάμψη που θα μπορούσε να έχει.
Με αυτόν τον τρόπο καταφέρνει να απευθύνεται σε ένα μικρό κοινό και να γίνεται κουραστικό για τον απλό θεατή.
Ενώ όλα δουλεύουν σωστά, το J.A.C.E χάνει στα σημεία.
Στις αίθουσες από 8 Νοεμβρίου.
