Γράφει ο Γιώργος Καραμάνος.
Μια ακόμα Ελληνική ταινία, λίγες στιγμές αγωνίας ακόμα για τον συντάκτη σας.
Ας αποφύγουμε όμως τις φοβίες και τις εμμονές μου και ας προχωρήσουμε σε αυτό που μετράει περισσότερο, την πρώτη ολοκληρωμένη κινηματογραφική προσπάθεια του Χριστόφορου Παπακαλιάτη.
Γιατί, ενώ πολλά λέγονται για το πρόσωπο του, εκείνος προχωράει ακάθεκτος κάνοντας σταθερά και κάποιες φορές αξιοσημείωτα βήματα.
Και δεν έχω κανένα πρόβλημα να πω πως το Αν... είναι ένα από αυτά τα αξιόλογα βήματα.
Ο Δημήτρης (Χριστόφορος Παπακαλιάτης) ζει στην Αθήνα της κρίσης.
Ένα βράδυ του 2009 πρέπει να πάρει μια φαινομενικά ασήμαντη απόφαση.
Μια απόφαση όμως που μπορεί να του αλλάξει την ζωή.
Γιατί αν ο Δημήτρης έβγαινε έξω εκείνο το βράδυ, θα γνώριζε την Χριστίνα (Μαρίνα Καλογήρου), αν δεν έβγαινε όμως, τα πράγματα θα κυλούσαν διαφορετικά για τον μοναχικό μας χαρακτήρα.
Τί θα γινόταν εάν γνώριζε τον έρωτα και τι θα γινόταν εάν είχε προσπεράσει αυτή την συγκυρία των στιγμών;
Σε αυτό το ερώτημα βασίζεται και πάνω σε αυτό προκύπτει η όλη συνέχεια της ταινίας.
Ένας χαρακτήρας και δυο διαφορετικές οπτικές πάνω στην ζωή του.
Τα γεγονότα που θα συνέβαιναν έτσι και αλλιώς δεν αλλάζουν.
Η σκοπιά είναι που αλλάζει.
Από την μια βλέπουμε έναν Δημήτρη ερωτευμένο και δυνατό, και από την άλλη έναν Δημήτρη φοβισμένο και επιθετικό.
Στην μια πλευρά της ιστορίας παρατηρούμε την σχέση του Δημήτρη με την Χριστίνα και τον πρωτόγνωρο έρωτα που νιώθει για αυτήν.
Δέσμευση, οικονομική κρίση και έντονες αντιπαραθέσεις.
Οι καταστάσεις τους οδηγούν στα άκρα καθώς εκείνοι προσπαθούν να επιβιώσουν σε ένα αδιέξοδο περιβάλλον.
Αν όμως ο Δημήτρης δεν γνώριζε την Χριστίνα, ίσως τα πράγματα να ήταν ακόμα χειρότερα για αυτόν.
Ίσως να γινόταν μάρτυρας τραγικών γεγονότων και ίσως αυτό να τον έκανε να νιώσει ακόμα πιο κενός μέσα σε αυτό το δυσοίωνο περιβάλλον που σας προανέφερα.
Οφείλω να παραδεχτώ πως - αν και δεν συμπαθώ ιδιαίτερα όλες αυτές τις μοιρολατρικές θεωρίες σχετικά με το 'αν θα γινόταν κάτι τότε θα ήταν όλα διαφορετικά' - το σενάριο έχει κάτι αξιόλογο να πει και με κάτι σημαντικό να καταπιαστεί.
Γιατί στο σενάριο του Παπακαλιάτη σίγουρα θα βρείτε κάτι που σας αφορά, είτε αυτό είναι ο έρωτας, είτε η κρίση, είτε οι ανθρώπινες σχέσεις, είτε η απώλεια και η μοναξιά.
Και επειδή ξέρω τι σκέφτεστε, ναι, η αλήθεια είναι πως είχε τα κλισέ του, ενώ θα βρείτε και σκηνές που σας θυμίζουν άλλες ταινίες (σήμα κατατεθέν των project του Παπακαλιάτη).
Αλλά παρθενογένεση στην τέχνη δεν υπάρχει.
Έτσι και εγώ θα προτιμήσω να μην ασχοληθώ με αυτά και απλά θα περιοριστώ στο να πω πως το σενάριο έχει προοπτικές.
Με κάποιους έξυπνους διαλόγους και κάποιες ευχάριστες εκπλήξεις, καταφέρνει να σε κερδίσει και να σε κάνει να συμπαθήσεις τους χαρακτήρες.
Το μόνα ουσιαστικά μειονεκτήματα που εντόπισα είναι το επιτηδευμένο δράμα που προσπαθεί να «βγάλει» μερικές φορές καθώς και το ότι κάποια από τα θέματα με τα οποία ασχολείται, τα αγγίζει επιδερμικά.
Σε σκηνοθετικό επίπεδο, ο Παπακαλιάτης δεν συγκλονίζει δα, μιας και από ό,τι φαίνεται το έχει καλύτερα με το γράψιμο.
Δεν θα βρείτε λάθη, αλλά ούτε και σκηνές που θα σας καθηλώσουν.
Μελανά σημεία, ο ασύνδετος τρόπος που εμφανίζονται οι χαρακτήρες της Μάρως Κοντού και του Γιώργου Κωνσταντίνου (το γνωστό ζευγάρι από το "Η δε γυνή να φοβείται τον άντρα"), καθώς και οι μεταφορές από την μια πτυχή της ιστορίας στην άλλη.
Οι ερμηνείες συνολικά είναι αρκετά καλές, με τον Παπακαλιάτη ως απόλυτο πρωταγωνιστή του έργου να ξεχωρίζει - φυσικό, αν αναλογιστεί κανείς πως ο ίδιος έχει κάνει και το σενάριο και την σκηνοθεσία.
Η Μαρίνα Καλογήρου ως Χριστίνα δυστυχώς δεν μου φαίνεται «αρκετή» για τον ρόλο της, ευτυχώς όμως υπάρχουν οι χαρακτήρες της Μάρως Κοντού και του Γιώργου Κωνσταντίνου που με έναν παράξενα νοσταλγικό τρόπο γεμίζουν την οθόνη.
Το cast συμπληρώνεται με ευχάριστο τρόπο μέσα από τις ερμηνείες των Μαρία Σολωμού, Βασίλης Χαραλαμπόπουλος και Τάκης Σπυριδάκης.
Αν έπρεπε σε ένα πράγμα να βγάλω το καπέλο στον Χριστόφορο Παπακαλιάτη αυτό είναι η μουσική επιμέλεια της ταινίας.
Εξαιρετικές επιλογές και σωστή διαχείριση του χρόνου που διέθεσε σε αυτές.
Πραγματικά εδώ μπορούμε να μιλάμε για ένα soundtrack που θα ζήλευαν και διεθνείς παραγωγές.
Όπως καταλάβατε το Αν... μου άρεσε.
Δεν υποστηρίζω πως είναι μια εξαιρετική ταινία που κανείς δεν πρέπει να χάσει, αλλά πιστεύω πως είναι μια τίμια προσπάθεια που σέβεται το κοινό της.
Μια αρκετά ολοκληρωμένη ιδέα που δεν μπλέκει με κουλτουριάρικα τρυπάκια και εν τέλει ένα πολύ καλό πρώτο βήμα για έναν άνθρωπο που, από ό,τι φαίνεται αγαπά αυτό που κάνει.
Στις αίθουσες από 29 Νοεμβρίου.
ΑN... trailer από FilmBoy-gr
