Γράφει ο Kostas Tsokos.
Το Danny The Dog ή Unleashed ήταν μια μικρή έκπληξη πίσω στο 2005, ακόμα και για όσους δεν το πρόλαβαν στους κινηματογράφους.
Σε σενάριο Luc Besson και σκηνοθεσία Louis Leterrier, ήταν μια αρκετά καλή ταινία που λειτουργούσε περισσότερο σαν ένα μικρό κοινωνικό δράμα-θρίλερ παρά ως ταινία ξύλου και παραδόξως κυλούσε όμορφα και δεν το βαριόσουν, παρά την έλλειψη δράσης στο μεγαλύτερο μέρος.
Με έναν Jet Li στην καλύτερη ερμηνεία του, όσον αφορά τις αγγλόφωνες δουλειές του, η κεντρική συναισθηματική ιδέα ήταν ο χαρακτήρας του Danny και το πως εξελίσσεται από ένα πρωτόγονο αδέσποτο σκυλί, μεγαλωμένο από τον τοκογλύφο-μαφιόζο (Bob Hoskins) για να σκοτώνει, σε έναν άνθρωπο που ανακαλύπτει την ανθρωπιά του και το παρελθόν του μέσα από την τέχνη, την αγάπη και την ανθρώπινη επαφή που του προσέφεραν η τυχαία γνωριμία, με τον τυφλό ιδιοκτήτη/αντικέρ παλιών πιάνων (Morgan Freeman) και της κόρης του...
Σενάριο που αρχικά μπορεί να ακούγεται ολίγον του...(Φωσ)κώλου με ψυχολογικές εναλλαγές που δεν θα είχαν τον ίδιο αντίκτυπο στον θεατή αν δεν ξεχώριζε η πεσιμιστική, δραματική, ατμοσφαιρική και απαισιόδοξη ατμόσφαιρα, που προσέδωσαν με την μουσική τους οι παλιές καραβάνες της trip hop μουσικής, Massive Attack.
Το soundtrack αποτελείτο από 21, ως επί το πλείστον 2-3λεπτα κομμάτια, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων.
Τα Atta Boy, Simple Rules, One Thought At A Time, Collar Stays On και I Am Home συνόδευαν τις σκηνές που ο Jet Li βρισκόταν σε πολύ..."τζετ" κατάσταση, δηλώνοντας το εμφατικά με τα γνωστά κλωτσομπουνίδια του.
Αντιστοίχως, τα κομμάτια ήταν ατμοσφαιρικά μα ταυτόχρονα δυναμικά και groovy, από αυτά που σε τριπάρουν αλλά παράλληλα μπορείς άνετα και να κοπανηθείς, ακούγοντας τα.
Η συναισθηματική μελαγχολία και το χαμένο βλέμμα ενός ανθρώπου που ζούσε σαν πρωτόγονο πλάσμα και σιγά σιγά ανακάλυπτε τον εαυτό του μέσω της ανθρώπινης επαφής, αντικατοπτριζόταν στα μελαγχολικά και ταξιδιάρικα P Is For Piano με την συνοδεία...πιάνου, ένα όργανο που δήλωνε παρόν και στα You've Never Had A Dream και Right Way To Hold A Spoon, συνδυαζόμενο με σκοτεινες industrial λούπες.
Αξιομνημόνευτα και τα Polaroid girl με τα ψυχεδελικά samples, τα οποία εμφανίζονταν και στο σχεδόν τραγικά καταθλιπτικό Sam με τη συνοδεία πιάνου και εγχόρδων, ένα εξαιρετικό κομμάτι που απέπνεε άρωμα μελαγχολικού νανουρίσματος, με την τραγικών αποχρώσεων συμφωνική μουσική του.
Ξεχώριζαν και το σκοτεινό-ψυχεδελικό Red Light Means Go, με ένα sample που ακουγόταν στα αυτιά σαν mid-tempo απαλό πριόνισμα, το εφιαλτικά μελαγχολικό Everybody's Got A Family με τα έγχορδα, το γλυκό Two Rocks and A Cup of Water, το ελπιδοφορο Montage και το The Dog Obeys σε εφιαλτικό κλίμα αδιέξοδου για τον χαρακτήρα του Danny.
Τέλος στο ομώνυμο Danny The Dog που ίσως και λόγω της εξάλεπτης διάρκειας ήταν απο τα πιο αριστουργηματικά του δίσκου, συνοψίζονταν όλο το κλίμα της ταινίας και του ομώνυμου χαρακτήρα που καταφέρνει να υπερισχύσει ως άνθρωπος δαμάζοντας το κτήνος μέσα του, ξεκαθαρίζοντας τους λογαριασμούς του και βρίσκοντας την προσωπική του κάθαρση.
Έτσι και η μουσική προλάβαινε να χωρέσει όλο το στυλ των υπόλοιπων κομματιών, τα λυπητερά ορχηστρικά μέρη, τα ψυχεδελικά ηλεκτρονικά samples και την σκοτεινή, industrial ατμόσφαιρα.
Συνολικά, η μουσική χρωμάτιζε ιδανικά τις σκηνές τονίζοντας το πεσιμιστικό κλίμα σε κάθε σκηνή με ξύλο ή συναισθηματική φόρτιση ενός ήρωα που έμοιαζε να τα έχει χαμένα, ανακαλύπτοντας την χαμένη του παιδική αθωότητα και ανθρωπιά.
Πιο χαρακτηριστική σκηνή που με έκανε να ψάξω το soundtrack, εκεί που τον ξαναβρίσκει ο μαφιόζος και τον έκλεισαν πάλι στον υπόνομο, με τον ίδιο να νιώθει πως ο εφιάλτης ξαναγύρισε, κοιτάζοντας πάλι σαν παραπονεμένο κουτάβι που ζητιάνευε για λίγη παραπάνω ανθρωπιά.
Σύμφωνοι, πως για τους φανατικούς των Massive Attack δεν ήταν και από τις καλύτερες δουλειές τους, θυμίζοντας ίσως b-sides/περισσεύματα από τις κανονικές δουλειές τους.
Όμως εδώ μιλάμε για soundtrack και η ουσία είναι, αν μπορεί να σε δέσει συναισθηματικά με τα επί οθόνης τεκταινόμενα και αν μπορεί να ακουστεί άνετα, πέρα από τα πλαίσια της ταινίας.
Σε αυτό, το Danny The Dog είναι μια ιδανική πρόταση που κατάφερνε να συνδυάσει και τα δύο, λειτουργώντας άνετα και σαν ανεξάρτητος δίσκος, που μπορεί να ακουστεί πέρα από τα πλαίσια της ταινίας, είτε σε κάποιο εναλλακτό στέκι ή κλαμπ, είτε σε μια μοναχική ποδαράτη ή αμαξάτη βόλτα.
"Opening Title" - 1:10
"Atta' Boy" - 1:29
"P Is for Piano" - 1:57
"Simple Rules" - 1:20
"Polaroid Girl" - 2:59
"Sam" - 3:08
"One Thought at a Time" - 4:23
"Confused Images" - 1:59
"Red Light Means Go" - 2:04
"Collar Stays On" - 1:51
"You've Never Had a Dream" - 2:46
"Right Way to Hold a Spoon" - 3:19
"Everybody's Got a Family" - 1:29
"Two Rocks and a Cup of Water" - 2:32
"Sweet Is Good" - 1:33
"Montage" - 1:54
"Everything About You Is New" - 2:25
"The Dog Obeys" - 2:19
"Danny the Dog" - 5:53
"I Am Home" - 4:14
"The Academy" - 1:45
Υ.Γ.: Το 2005, αντί της EMI το επανακυκλοφόρησε η Virgin με τίτλο Unleashed και δύο μπόνους τραγούδια, το Baby Boy με φωνητικά από την Thea Van Seijen και το Unleash Me του RZA, με συμμετοχές από Prodigal Sunn και του Christbearer των Northstar.
Για κάποιο λόγο όμως που αδυνατώ να κατανοήσω, δεν συμπεριλήφθηκε σε καμία έκδοση του soundtrack, το εκπληκτικό Aftersun με τη συμμετοχή της Dot Allison των One Dove στα φωνητικά.
Ένα μελαγχολικό, ατμοσφαιρικό και spacey κομμάτι, που έδενε άψογα με το κλίμα ταινίας και soundtrack, χαρακτηριστικό του στυλ των Massive Attack, που αξίζει να ακούσετε ΕΔΩ, αν σας αρέσουν κομμάτια όπως το Teadrop των ίδιων.
