Με τέσσερις από τις ταινίες της πρώτης δεκάδας στο ελληνικό box office της περασμένης εβδομάδας να είναι της Odeon, καταλαβαίνετε γιατί λέω πως μόνο μία εταιρεία έχει πρόγραμμα αυτή την εποχή.
Παρόλα αυτά, μόνο η Village κάνει κινήσεις μέλλοντος, μόνο αυτή επενδύει και μόνο αυτή δείχνει να επιστρέφει τα όποια χρήματά βγάζει προς όφελος των θεατών.
Το 48-frames στις προβολές του The Hobbit είναι μόνο η αρχή, καθώς είμαι σε θέση να γνωρίζω πως κάνει και μια τεράστια κίνηση όσον αφορά τις αίθουσές της.
Χόμπιτ: Ένα Αναπάντεχο Ταξίδι (The Hobbit: An Unexpected Journey) (8/10), του Peter Jackson.
Ο J.R.R. Tolkien μας παρέδωσε τις περιπέτειες του Bilbo Baggins στις 21 Σεπτεμβρίου του 1937 και ο Peter Jackson 75 ολόκληρα χρόνια μετά τις μεταφέρει στο «πανί».
Ένα από τα σπουδαιότερα κινηματογραφικά γεγονότα της χρονιάς, και αν δηλώνετε ως μέρος κατοικίας σας το Ρόαν, το Σάιρ ή τη Μόρντορ επιβάλλεται να διαβείτε το κατώφλι της «σκοτεινής αίθουσας».
Η Μέση Γη ετοιμάζεται να σας (ξανά) υποδεχτεί είστε έτοιμοι;
Τα Πλεονεκτήματα του να Είσαι στο Περιθώριο (The Perks Of Being A Wallflower) (8/10), του Steven Chomsky.
Πραγματικά ποιοτικό σινεμά.
Μια ρεαλιστική απεικόνιση της σκληρής πραγματικότητας, δανείζεται τον ρομαντισμό του (500) Days Of Summer και λίγη από την παράνοια του Donnie Darko, και ακροβατεί με εξαιρετικό τρόπο ανάμεσα στην ποιότητα που του πρέπει και στην εμπορικότητα που του επιτρέπεται.
Η ανεξάρτητη ταινία της χρονιάς.
Άνθρωποι σαν κι εμάς (People Like Us) (6/10), του Alex Kurtzman.
Με ανάλαφρη οπτική ματιά στο θεσμό της οικογένειας στις σύγχρονες κοινωνίες.
Δεν πέφτει στην παγίδα των εύκολων συναισθηματισμών, αν και αυτό το τρίπτυχο αισιοδοξία - ωριμότητα - οικογένεια, είναι ελαφρώς ξεπερασμένο.
Έχει τις καλές του στιγμές, όπως και αυτές που είναι «φλατ».
Το Αγόρι στο Τελευταίο Θρανίο (Dans La Maison) (5/10), του Juan Mayorca.
Η προσπάθεια ενός δεκαεξάχρονου αγοριού να «εισβάλλει» στη ζωή μίας οικογένειας προκειμένου να ολοκληρώσει την εργασία του, αλλά και η αναζωπύρωση του πάθους για τη διδασκαλία ενός κορεσμένου καθηγητή.
Θέλει να πει πολλά, να προβληματίσει για ακόμα περισσότερα αλλά το βαθύτερο νόημα της ταινίας χάνεται κάπου στα μέσα του έργου, και σε συνδυασμό με τις ρηχές ερμηνείες μας άφησε μία γλυκόπικρη γεύση.
Έγκλημα Στη Λίμνη (La Sirga) (3/10), του William Vega.
Δύσκολη ταινία από τη Κολομβία, ένα έργο άκαμπτο και άγαρμπο απέναντι στον θεατή του, που ενώ μέσα του κρύβει πολλά όμορφα χαρακτηριστικά, ποτέ δεν τα προσφέρει στον κόσμο που το παρακολουθεί.
Με ένα σενάριο που δεν υπάρχει, περισσότερο περιγράφει παρά υποδεικνύει τί πραγματικά συμβαίνει.
Καλό Σινεμά.
Παρόλα αυτά, μόνο η Village κάνει κινήσεις μέλλοντος, μόνο αυτή επενδύει και μόνο αυτή δείχνει να επιστρέφει τα όποια χρήματά βγάζει προς όφελος των θεατών.
Το 48-frames στις προβολές του The Hobbit είναι μόνο η αρχή, καθώς είμαι σε θέση να γνωρίζω πως κάνει και μια τεράστια κίνηση όσον αφορά τις αίθουσές της.
Ο J.R.R. Tolkien μας παρέδωσε τις περιπέτειες του Bilbo Baggins στις 21 Σεπτεμβρίου του 1937 και ο Peter Jackson 75 ολόκληρα χρόνια μετά τις μεταφέρει στο «πανί».
Ένα από τα σπουδαιότερα κινηματογραφικά γεγονότα της χρονιάς, και αν δηλώνετε ως μέρος κατοικίας σας το Ρόαν, το Σάιρ ή τη Μόρντορ επιβάλλεται να διαβείτε το κατώφλι της «σκοτεινής αίθουσας».
Η Μέση Γη ετοιμάζεται να σας (ξανά) υποδεχτεί είστε έτοιμοι;
Πραγματικά ποιοτικό σινεμά.
Μια ρεαλιστική απεικόνιση της σκληρής πραγματικότητας, δανείζεται τον ρομαντισμό του (500) Days Of Summer και λίγη από την παράνοια του Donnie Darko, και ακροβατεί με εξαιρετικό τρόπο ανάμεσα στην ποιότητα που του πρέπει και στην εμπορικότητα που του επιτρέπεται.
Η ανεξάρτητη ταινία της χρονιάς.
Με ανάλαφρη οπτική ματιά στο θεσμό της οικογένειας στις σύγχρονες κοινωνίες.
Δεν πέφτει στην παγίδα των εύκολων συναισθηματισμών, αν και αυτό το τρίπτυχο αισιοδοξία - ωριμότητα - οικογένεια, είναι ελαφρώς ξεπερασμένο.
Έχει τις καλές του στιγμές, όπως και αυτές που είναι «φλατ».
Η προσπάθεια ενός δεκαεξάχρονου αγοριού να «εισβάλλει» στη ζωή μίας οικογένειας προκειμένου να ολοκληρώσει την εργασία του, αλλά και η αναζωπύρωση του πάθους για τη διδασκαλία ενός κορεσμένου καθηγητή.
Θέλει να πει πολλά, να προβληματίσει για ακόμα περισσότερα αλλά το βαθύτερο νόημα της ταινίας χάνεται κάπου στα μέσα του έργου, και σε συνδυασμό με τις ρηχές ερμηνείες μας άφησε μία γλυκόπικρη γεύση.
Δύσκολη ταινία από τη Κολομβία, ένα έργο άκαμπτο και άγαρμπο απέναντι στον θεατή του, που ενώ μέσα του κρύβει πολλά όμορφα χαρακτηριστικά, ποτέ δεν τα προσφέρει στον κόσμο που το παρακολουθεί.
Με ένα σενάριο που δεν υπάρχει, περισσότερο περιγράφει παρά υποδεικνύει τί πραγματικά συμβαίνει.
Καλό Σινεμά.
1.jpg)
