Γράφει ο Kostas Tsokos.
"Oh! Mon amour" με τον Roger Moore, που έφερε τον πιο χιουμοριστικό και ελαφρύ αέρα στις περιπέτειες του 007.
Δημοφιλέστατος ήδη από την σειρά εποχής των ...μανάδων μας, The Saint (που το 1997 έγινε μια συμπαθής αλλά αποτυχημένη ταινία με τον Val Kilmer), ο 45χρονος τότε Roger Moore αναλαμβάνει τον ρόλο.
Έμελλε να γίνει ο μακροβιότερος James Bond όλων των εποχών, αν και οι περισσότερες από τις ταινίες του δεν ήταν και από τα καλύτερα δείγματα της σειράς, που είχε καταντήσει πλέον μια αυτοπαρωδιακή ρουτινιάρικη συνταγή.
Στην αρχή δυσκολεύτηκε να αποτινάξει από πάνω του τον αέρα του "The Saint" και να κάνει δικό του τον ρόλο, αλλά τελικά καθιέρωσε το δικό του γοητευτικό στυλ στη σειρά.
LIVE AND LET DIE (1973) του Guy Hamilton
Enter Roger Moore, στον οποίο είχε ξαναγίνει πρόταση αλλά τότε ήταν δεμένος από το συμβόλαιο του The Saint, εκείνη τη φορά όμως ο ελεύθερος χρόνος ήταν άπλετος μετά την αποτυχία της επόμενης του σειράς, The Persuaders.
Όταν αρκετοί Βρετανοί πράκτορες δολοφονούνται, ο James Bond στέλνεται στην Νέα Ορλεάνη για να διερευνήσει την κατάσταση.
Αυτό θα τον φέρει αντιμέτωπο με τον έμπορο ηρωίνης Mr Big/Kananga (Yaphet Kotto), τον Tee Hee (Julius Harris) και τον master του...βουντού Baron Samedi (Geoffrey Holder).
ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΔΕΙΣ;
Αρχικά και στο σκηνικό της Νέα Υόρκης, θύμιζε αγωνιώδες θρίλερ και μέχρι το φινάλε είχε καταλήξει σε μια περιπέτεια στη Νέα Ορλεάνη, με τραβηγμένες σκηνές δράσης, πολύ κιτς επιρροή από 70's και blaxploitation περιπέτειες.
Λογική αλλαγή στις απαρχές των 70's και εδώ βλέπουμε ξεκάθαρα πως ο Bond δεν καθορίζει πλέον το προφίλ των action ταινιών και πασχίζει να βρει την ταυτότητα του στα σημεία των καιρών μιας νέας δεκαετίας, κρατώντας παράλληλα κάποια βασικά στοιχεία της μυθολογίας του και υιοθετώντας αναπόφευκτα στοιχεία της εκάστοτε δεκαετίας.
Όπως και να έχει, ήταν το ντεμπούτο του Moore με τον ίδιο να μην μπορεί να συγκριθεί ακόμη με τον Connery και την ταινία να είναι πάνω κάτω στα επίπεδα του Diamonds Are Forever.
Ο Yaphet Cotto ήταν χαρακτηριστικός σαν μορφή αλλά όχι τόσο αξιομνημόνευτος ως κακός, ο σερίφης J.W. Pepper (Clifton James) ακροβατούσε μεταξύ διασκεδαστικού και "goofy"/ενοχλητικού.
H Jayne Seymour, που αργότερα γνωρίσαμε ως Dr Quinn: Μονη στην Άγρια Δύση στο Mega, πραγματοποίησε εδώ το ντεμπούτο της ως μια μελαγχολική χαρτορίχτρα ταρό, ενώ η Gloria Hendry ήταν το πρώτο έγχρωμο bond girl.
Ξεχώριζαν η καταδίωξη με τις βάρκες, οι "see you later aligator" αλιγάτορες, ένα ρολόι που...άνοιγε φορέματα και πολύ περισσότερο η σεκάνς όπου ο Bond και ο Karanga παλεύουν στο κρησφύγετο του τελευταίου και πέφτουν μέσα στο νερό που είναι γεμάτο με καρχαρίες, με τον 007 να γλιτώνει φουσκώνοντας τον κακό μέχρι να σκάσει, λέγοντας στο τέλος: "πάντα είχε μια...φουσκωμένη άποψη για τον εαυτό του".
Α, ρε James αλάνι...πως τα έλεγες έτσι.
Το ντεμπούτο του 3ου στης σειρά Bond, σίγουρα δεν μπορεί να συγκριθεί με το αδικημένο ντεμπούτο του Lazenby και όσον αφορά το σύνολο των περιπετειών του Moore δεν συγκαταλέγεται στις χειρότερες αλλά ούτε και στις καλύτερες.
Εισπρακτικά ήταν πετυχημένο, οπότε φύγαμε γρήγορα για το επόμενο είπαν οι παραγωγοί μέσα σε μόλις ένα χρόνο.
Hints:
Ήταν βασισμένο στην δεύτερη νουβέλα του Ian Flemming.
H σκηνή που κάνει έρωτα με την έγχρωμη κοπέλα, κόπηκε στη Νότια Αφρική.
Από τις σπανιότερες φορές που είδαμε και λίγο από το σπίτι του Bond και την κουζίνα του, όταν τον επισκέπτονται οι "M" και Moneypenny.
Το ομώνυμο και πολύ καλό τραγούδι γραμμένο από τον Paul McCartney των Beatles και ερμηνευμένο από την τότε μπάντα του Wings, ήταν υποψήφιο για Όσκαρ Τραγουδιού.
Το Ζήσε Κι Άσε Τους Άλλους Να Πεθάνουν, κατέχει το ρεκόρ τηλεθέασης στο Ηνωμένο Βασίλειο όταν 23.5 εκατομμύρια θεατές έκατσαν να το παρακολουθησουν στην τηλεοπτική πρεμιέρα του ITV στις 20 Ιανουαρίου του 1980.
THE MAN WITH THE GOLDEN GUN (1974) του Guy Hamilton
Μόλις ένα χρόνο μετά το προηγούμενο, ο Guy Hamilton επέστρεψε για 3η συνεχόμενη φορά στην σκηνοθετική καρέκλα, μετά τα Diamonds Are Forever και Live And Let Die, συνολικά 4η αν συμπεριλάβουμε το Goldfinger.
Διασκευάζοντας πολύ ελαφρά το ομώνυμο πόνημα του Flemming, η ταινία τοποθετούσε τον Bond στην αναζήτηση της Solex Agitator, μιας συσκευής που μπορούσε να δαμάσει και να αξιοποιήσει τη δύναμη του ήλιου.
Στην προσπάθεια του αυτή θα έρθει αντιμέτωπος με τον διαβόητο δολοφόνο Francisco Scaramanga και το χρυσό πιστόλι του τίτλου.
Για άλλη μια φορά αντικατοπτρίζονταν τα σημεία των καιρών, όπου στο σενάριο κυριαρχούσε η ενεργειακή κρίση του 1973 την οποία η Βρετανία δεν είχε καταφέρει ακόμη να ξεπεράσει όταν κυκλοφόρησε η ταινία τον Δεκέμβρη του 1974, κάτι που αποτυπώνεται και στην ταινία όπως και η μανία της εποχής με τις ταινίες πολεμικών τεχνών.
ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΔΕΙΣ;
Ούτε με σφαίρες ...(από χρυσό πιστόλι!).
Άξιο απορίας, όταν έχεις σκηνοθετήσει - αν όχι την κορυφαία - μία εκ των κορυφαίων κατασκοπικών ταινιών και απο τις καλυτερές της σειράς και παράλληλα να έχεις παραδώσει μία από τις χειρότερες, πιο αδιάφορες και πιο χαμηλές σε εισπράξεις, δείχνοντας ξεκάθαρα πλέον πως οι εκάστοτε σκηνοθέτες της σειράς, ήταν απλώς πειθήνια όργανα/διεκπεραιωτές των παραγωγών.
Η σειρά είχε χάσει για τα καλά το δρόμο της και από τα blaxploitation εδώ είχαμε επιρροές από θρυλικές ταινίες πολεμικών τεχνών με τον Bruce Lee, όπως τα Fist of Fury και Enter The Dragon αλλά σε πιο τραγελαφική εκδοχή όπως η σκηνή όπου δύο μαθητριούλες σπάνε στο ξύλο ολόκληρο dojo (για να μην νομίζετε ότι η πρώτη που μαμούσε κι έδερνε ήταν η Famke Janssen!).
Ξεχώριζαν μόνο οι εκθαμβωτικές τοποθεσίες σε Φιλιππίνες, Ταϊλάνδη, Χονγκ Κονγκ και Μακάου, υπήρχαν και τα γνωστά κυνηγητά με αμάξια ενώ ο Scaramanga του...Κόμη Christopher Lee ήταν μια αρκούντως απειλητική μορφή κακού.
Αξιομνημόνευτη και η χαρακτηριστική παρουσία του νάνου ηθοποιού Herve Villechaize ως ο υπηρέτης του Scaramanga, Nick Nack γνωστός και ως Tattoo από την σειρά Fantasy Island (1977-1984) με τον Ricardo Montalban.
Από κει και πέρα ο σερίφης J.W. Pepper επέστρεφε μόνο και μόνο για να είναι πιο ενοχλητικός και από την προηγούμενη φορά, αδιάφορη και η Britt Ekkland ως Mary Goodnight και αν κάτι αξίζει να κρατήσουμε είναι η κάπως ατελείωτη τελική αναμέτρηση μεταξύ Scaramanga και Bond στο εξωτικό καταφύγιο του τελευταίου που ήταν γεμάτο προβολείς με ολογράμματα, περιστρεφόμενους καθρέπτες, φώτα, ηχητικά εφέ και ανδρείκελα ντυμένα από κακοποιούς και καουμπόηδες έως...Bond!
Hints:
Είναι η τέταρτη πιο χαμηλή σε εισπράξεις ταινία της σειράς και ήταν η τελευταία στην οποία συμμετείχε στην παραγωγή ο Harry Saltzman ως συμπαραγωγός.
Το τραγούδι ήταν ερμηνευμένο από τον Σκωτζέζο Lulu ενώ αρχικά είχε γράψει ένα ομώνυμο και ο Alice Cooper, το οποίο τελικά περιλήφθηκε στο album του "Muscle of Love"
THE SPY WHO LOVED ME (1977) του Lewis Gilbert
Ο 007 καλείται να συμμαχήσει με την Ρωσίδα πράκτορα Anya Amasova (Barbara Bach) για να σταματήσουν τον μεγαλομανή Karl Stromberg (Curd Jurgens), ο οποίος σκοπεύει να καταστρέψει τον κόσμο και να δημιουργήσει έναν νέο πολιτισμό κάτω από τη θάλασσα.
ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΔΕΙΣ;
Επιστροφή στους μεγαλομανείς κακούς με τα εξωπραγματικά σχέδια κατάκτησης του κόσμου αλλά σε μια κορυφαία ταινία, τζειμσμποντικής συνταγής.
Εδώ ο Roger Μοοre, βρίσκει και καθιερώνει επιτέλους την δική του εκδοχή του Bond, σε ένα συνδυασμό αρρενωπότητας και εξυπνάδας, σε μια ταινία που συνδύαζε ιδανικά το εξαίσιο αυτοσαρκαστικό χιούμορ με τη δράση, το ρομαντισμό και το χιούμορ.
Γυρίσματα σε Αίγυπτο και Ιταλία, υποβρύχιες σκηνές γυρισμένες στις Μπαχάμες, αλλά και ένα ολοκαίνουριο τεράστιο σκηνικό στημένο στα Pinewood Studios, που απεικόνιζε το εσωτερικό ενός σούπερ τάνκερ.
Ένα απο τα καλύτερα Bond girls στο πρόσωπο της Barbara Bach, ελκυστική και σέξυ αλλά παράλληλα πανέξυπνη και επικίνδυνη, με το clue της υπόθεσης (η εχθρός που γίνεται σύμμαχος) να θυμίζει From Russia With Love.
Τιτανοτρισμέγιστο highlight, η πρώτη εμφάνιση ενός δευτεραγωνιστή μεν κακού αλλά από τους πιο χαρακτηριστικούς, επιβλητικούς και τρομακτικούς της σειράς, του Σαγόνια (αγγλ. Jaws) με την μορφή του ύψους 2 και 30 Richard Kiel, σε μια σκηνή που θύμιζε πάλι From Russia With Love όταν πάλευαν οι δυο τους στο τρένο.
Αξιομνημόνευτο και το καθιερωμένο κυνηγητό με σκι στο ξεκίνημα, η σεκάνς όπου Bond και Anya ρίχνουν στο νερό την Lotus Esprit και αυτή μετατρέπεται σε υποβρύχιο, αλλά και το εξαίσιο soundtrack του Marvin Hamlisch.
Η καλύτερη ταινία με τον Moore και μία απο τις καλύτερες της σειράς.
Hints:
Επρόκειτο να σκηνοθετηθεί αρχικά από τον Spielberg, αλλά εκείνος ήταν απασχολημένος με μια ασήμαντη ταινία που ονομαζόταν...Jaws.
Είναι βασισμένο στο δέκατο βιβλίο του Flemming και δεν έχει καμία σχέση με την πλοκή εκείνου.
Είναι η αγαπημένη ταινία του Roger Moore και οι περισσότεροι εκ των κριτικών και φαν, θεωρούν αυτήν εώς την καλύτερη ερμηνεία του στη σειρά.
Ήταν υποψήφιο για Όσκαρ Μουσικής, Τραγουδιού και Σκηνικών.
Το τραγούδι "Nobody Does it Better" από τον συνθέτη του score Marvin Hamlisch και ερμηνευμένο από την Carly Simon, ήταν το πρώτο που δεν είχε το όνομα της ταινίας (αν και ο τίτλος αναφέρεται στους στίχους) ενώ έχει περιληφθεί σε ταινίες όπως τα Lost in Translation, Bridget Jones 2 :The Edge of Reason και Mr. & Mrs. Smith.
Στη συνέχεια οι υπόλοιπες τέσσερις του Moore.
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΟ 3ο ΜΕΡΟΣ
ΚΑΙ ΕΔΩ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ
1.jpg)
