Γράφει ο Kostas Tsokos.
Αρχικά φαινόταν απίστευτο, αλλά το όνομα του James Bond δεν συνδέθηκε μόνο με τις 23 ταινίες και τους 6 διαφορετικούς ηθοποιούς που τον υποδύθηκαν.
Υπήρξαν και τρεις ακόμα προσπάθειες, με ένα τηλεοπτικό επεισόδιο, μία παρωδία του είδους των κατασκοπικών ταινιών και ένα remake του...Thunderball (1965) στα 80's, που σήμανε την δεύτερη και για μια ακόμη φορά, προσωρινή επιστροφή του Sean Connery.
Για ευνόητους λόγους και οι τρεις αυτές προσπάθειες θεωρήθηκαν εκτός της επίσημης κινηματογραφικής σειράς της MGM.
Παρακάτω θα ρίξουμε λίγο παραπάνω φως, στα δύο Casino Royale που προηγήθηκαν και στο Never Say Never Again.
CASINO ROYALE (1954) Του William H. Brown Jr.
Διόλου παράξενη η δημοφιλία του εν λόγω τίτλου, καθώς αποτέλεσε την πρώτη νουβέλα του Ian Flemming στην οποία εμφανίστηκε ο θρυλικός πράκτορας 007 και στην οποία βασίστηκαν τόσο η γνωστή παρωδία των 60's με τους Peter Sellers, David Niven και Orson Welles, όσο και το πρόσφατο reboot/αναγέννηση του μύθου το 2006 με τον Daniel Craig.
Εκεί που λες, τέρμα τα γραψίματα και όσα ήξερες...ήξερες, πάντα κάτι θα σου πετάγεται και το ψείρισμα θα συνεχίζεται.
Τελικά υπήρξε άλλος ένας 'άκυρος' James Bond, αυτή τη φορά στα 50's σε άλλη μια διασκευή/μεταφορά του Casino Royale, σοβαρή κι αυτή σε αντίθεση με την παρωδία που ακολούθησε.
Τον Bond ερμήνευσε ο αείμνηστος αμερικανός ηθοποιός Barry Nelson, εδώ ως...Jimmy Bond, σε ένα επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς "Climax!".
Υπόθεση...η γνωστή, με τον κατάσκοπο της αμερικανικής Υπηρεσίας Πληροφοριών Jimmy Bond να φτάνει στο Casino Royale του Monte Carlo, όπου θα συναντηθεί με τον πράκτορα των βρετανικών Μυστικών Υπηρεσιών Clarence Leiter, ο οποίος θα τον πληροφορήσει για την αποστολή του (κανονικά στο βιβλίο λεγόταν Felix και τον υποδύθηκε ο Michael Pate, o Φλάβιος στο Julius Ceasar του 1953).
Αργότερα θα συναντήσει την Valerie Mathis (Linda Christian), ένας χαρακτήρας που αποτελούσε αμάλγαμα από δύο χαρακτήρες του βιβλίου, των Vesper Lynd και Rene Mathis και η οποία θα τον συστήσει στον Le Chiffre, επικεφαλή των σοβιετικών πρακτόρων της περιοχής, που συνοδεύεται πάντα από τα τρία πρωτοπαλίκαρα του.
Αποστολή του Bond είναι να νικήσει τον αδίστακτο Le Chiffre (Peter Lorre) σε ένα χαρτοπαικτικό παιχνίδι Μπακαρά και να τον καταστρέψει οικονομικά, σταματώντας τις συναλλαγές του με τρομοκράτες.
ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΔΕΙΣ;
Σε γενικές γραμμές και μέσα σε 48 λεπτά ήταν μια αξιόλογη προσπάθεια για τα δεδομένα της εποχής και πιστή στο βιβλίο, ενώ ο Nelson ήταν ταιριαστός στο ρόλο του, διαθέτοντας ικανοποιητικό αγέρωχο στυλ και γοητεία, αν και τα χαρακτηριστικά του φέρνουν πλέον σε έναν περισσότερο αυστηρό Roger Moore.
Φυσικά και δεν ήταν Connery, κάτι που έτσι κι αλλιώς μπορούμε να πούμε για όλους τους ηθοποιούς που υποδύθηκαν το ρόλο.
Μέχρι τότε όμως, ήταν η μόνη μεταφορά του ήρωα σε οποιοδήποτε μέσο, αν και ήταν εύκολο να φανταστείς πως δεν θα ξανασχολήθηκε κανείς με αυτό το επεισόδιο, όταν έβλεπε μπροστά του τον Connery.
Σίγουρα είναι λίγο...βασανιστήριο άμα το δεις σήμερα, εκτός αν είσαι φαν της vintage-ιάς και θεωρείς καλό ο,τιδήποτε κυκλοφόρησε στα 50's και 60's.
Παρ΄όλα αυτά άξιζε για μια θέαση, περισσότερο για τους αυτοσχεδιασμούς του θρυλικού Peter Lorre ("Μ", "The Man Who Knew Too Much", "Casablanca") και τη σκηνή βασανιστηρίου στη μπανιέρα.
Hints:
Tο επεισόδιο γυρίστηκε εξολοκλήρου στο στούντιο και μπροστά σε ζωντανό κοινό, η σειρά διήρκησε για τρία χρόνια και το Casino Royale ήταν το τρίτο επεισόδιο της πρώτης σεζόν.
Υπήρξαν υπόννοιες πως ίσως χρησίμευε ως πιλότος για κάποια άλλη τηλεοπτική σειρά.
CASINO ROYALE (1967)των Val Guest, Ken Hughes, John Huston, Joseph McGrath, Robert Parrish, Richard Talmadge
Τάδε έφη, το όνομα και promo σλόγκαν της ταινίας.
Η δεύτερη μεταφορά του Casino Royale και πρώτη κινηματογραφική ήταν μια παρωδία, ελαφρώς έως...πολύ ελαφρώς βασισμένη στην νουβέλα του Flemming.
Υπήρξε μόνο μια μικρή επαφή με την πρώτη ταινία της κανονικής σειράς, Dr No και αυτό με την εμφάνιση της Ursula Andress.
Στα της προϊστορίας, βρισκόμασταν στο καλοκαίρι του 1967 και ο 007 ετοιμαζόταν να επανέλθει στην μεγάλη οθόνη, με το You Only Live Twice.
Η Columbia όμως ήθελε να μεταφέρει και το Casino Royale, τα δικαιώματα του οποίου είχαν ήδη χρησιμοποιηθεί το 1954 στο επεισόδιο της σειράς Climax.
Ο παραγωγός Charles K. Feldman είχε αποκτήσει τα δικαιώματα και προσπάθησε να μεταφέρει το Casino Royale, ως μια ακόμη κανονική ταινία Bond, της Eon Productions.
Τελικά δεν τα βρίσκει με τους παραγωγούς της Eon, Albert R. Broccoli και Harry Saltzman, το You Only Live Twice κυκλοφορεί κανονικά και ο Feldman αποφασίζει να συναγωνιστεί την Eon, κάνοντας κάτι εντελώς διαφορετικό και ρίχνοντας το...στη σάτιρα.
Σαν αποτέλεσμα, έπεσε πολύ χρήμα στον προϋπολογισμό, προκειμένου να μαζέψουν όσο πιο πολλά δημοφιλή ονόματα της εποχής, καταλήγοντας να ανακατεύσουν στο πρότζεκτ πέντε διαφορετικούς σκηνοθέτες, δημιουργώντας ο καθένας το δικό του δραστικά διαφορετικό κομμάτι στην ιστορία.
Τελικά, αυτό που προέκυψε ήταν μια αποσπασματική, σουρεάλ και κιτσάτη παρωδία, όπου όλοι οι πρωταγωνιστές ηθοποιοί ανεξαρτήτως φύλου, υποδύονταν τον ρόλο του Bond, με το ξύλο και τις μοιραίες γυναίκες να πέφτουν αβέρτα.
Όσο για υπόθεση, σκέτο μπάχα...low(!), με τον David Niven να καλείται ως ο παλιός Bond να βγει από την ναφθαλίνη για να κανονίσει τον Le Chiffre, προσλαμβάνοντας ως νέο James Bond τον Peter Sellers, ο οποίος άκουγε στο πολύ βαρβάτο και αρσενικό όνομα ...Evelyn(!).
Πολύ γρήγορα όμως θα αναγκαστεί να επανέλθει κι ο ίδιος, για να διερευνήσει το θάνατο και την εξαφάνιση διαφόρων διεθνών κατασκόπων, που θα τον οδηγήσει στη διαμάχη του με τον μυστηριώδη Dr Noah και την SMERSH (παρωδία της γνωστής SPECTRE).
ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΔΕΙΣ;
Συνολικά η προσπάθεια κρίθηκε ημι-αποτυχημένη, αλλά με το πέρασμα των χρόνων απέκτησε την ανάλογη cult φήμη.
Άνετα ξεχώριζαν το υπέροχο μουσικό score του Burt Bacharach, ενώ δεν μπορούσες να μην απολαύσεις το αρκετά ψυχεδελικό και παράλογο κλίμα, βοηθούμενο και από τα αντίστοιχης αισθητικής σκηνικά.
Υπήρχαν αρκετές σκηνές ανθολογίας, από τους τίτλους αρχής μέχρι τη σκηνή που οι Orson Welles και Peter Sellers παίζουν μπακαρά, όπως και η σκηνή που η Vesper Lynd (Ursula Andress) προσλαμβάνει την Evelyn Tremble, βλέποντας τη μέσα από ένα ανθρωπίνου μεγέθους ενυδρείο.
Όσο για τους ηθοποιούς/κράχτες, οι περισσότεροι δεν εμφανίστηκαν παρά μόνο για λίγα λεπτά ο καθένας.
Άξιος λόγου ο David Niven, που υποδύθηκε έναν κατάσκοπο-τζέντλεμαν με αδίστακτες αποχρώσεις στο χαρακτήρα του, τον Woody Allen να εμφανίζεται ως κακός(!) και περάσματα από Jean Paul Belmondo, Peter O' Toole και Jacqueline Bisset.
Συνολικά, εξακολουθεί να φαντάζει κομματάκι ασυνάρτητη έως...'καμμένη', αλλά είναι ότι πρέπει για να περάσουν ένα ευχάριστο βράδυ οι φαν κωμωδιών όπως "Το Πάρτυ" και "Ο Ροζ Πάνθηρας".
Ρισκάρετε το και αν δεν αντέχετε τόσο κιτς πρακτοριλίκι, τότε...Casino Royale is too much for one James Bond fan!
Hints:
Tο τραγούδι των τίτλων είχε ερμηνεύσει και ο Peter Sellers σε κάποια άλλη εκδοχή ενώ ακούγεται και το πασίγνωστο, υποψήφιο για Όσκαρ κομμάτι "The Look of Love", της Dusty Springfield.
Ο David Niven ήταν κάποτε η προτίμηση του συγγραφέα Ian Flemming, για να υποδυθεί τον κανονικό James Bond.
Στα γυρίσματα υπήρξαν και αντιπαλότητες μεταξύ των δύστροπων Sellers και Welles, που ζημίωσαν αρκετά την παραγωγή.
NEVER SAY NEVER AGAIN (1983) του Irvin Kershner
Ο Sean Connery επιστρέφει στον ρόλο που τον καθιέρωσε, σε ηλικία...53 ετών για όσους δεν έφτανε ο περίπου συνομήλικος τότε, Roger Moore.
Η υπόθεση προσαρμόστηκε αναλόγως στον ηθοποιό και έτσι εδώ είχαμε έναν γερασμένο (οκ, ας πούμε...ωριμότερο) Βond, να καλείται πίσω στη δράση για να ερευνήσει την κλοπή δύο πυρηνικών όπλων από την οργάνωση SPECTRE.
Μην απορείτε αν σας θυμίζει κάτι η υπόθεση, καθώς επρόκειτο για remake του Thunderball (1965) ή αλλιώς της πιο πετυχημένης εισπρακτικά Bond ταινίας της Connery εποχής.
Με έναν τίτλο-ευθεία αναφορά στην απόλυτη βεβαιότητα πως δεν θα επέστρεφε ποτέ ξανά, είναι να απορείς γιατί δεν τα βρήκαν με τα δικαιώματα και δεν θεωρείται εντός σειράς.
Ο λόγος πως η παραγωγή δεν ήταν της Eon Productions, αλλά μιας ανεξάρτητης εταιρείας παραγωγής,της οποίας μέλος υπήρξε ο Kevin McClory.
Ο τελευταίος ήταν συγγραφέας της ιστορίας του Thunderball μαζί με τους Ian Fleming και Jack Whittingham και ο οποίος διατηρούσε ακόμη τα δικαιώματα για την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου μετά από μια μακρά νομική μάχη που τραβούσε από τα 60's.
ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΔΕΙΣ;
Πάνω κάτω τα ίδια με την 13η ταινία της σειράς, Octopussy.
Στα σημεία που έχανε το ένα, κέρδιζε το άλλο.
Ο Klaus Maria Brandauer (Out of Africa, Quo Vadis?) που υποδύθηκε τον Maximilian Largo, βασισμένο στον ορίτζιναλ Emilio Largo του Adolfo Celi από το Thunderball, ήταν προσωπική επιλογή του Connery ενώ το τότε ανερχόμενο sex symbol που άκουγε στο όνομα Kim Basinger, ήταν επιλογή της συζύγου του Connery μετά από γνωριμία τους σε ξενοδοχείο του Λονδίνου (...τι έγινε ρε παιδιά; εργολαβία και πατριωτικά το είχε πάρει το ζεύγος!)
Και οι δυο τους ήταν εξαιρετικοί, με τον Brandauer να αποτελεί έναν από τους λιγότερο καρικατουρίστικους Bond κακούς, με μια υποχθόνια, νευρωτική και ευάλωτη ερμηνεία ενώ στα συν ήταν και η Barbara Carrera ως μια απολαυστικά αιμοβόρα και αδίστακτη femme fatale, ίσως ότι πιο "over the top" είχαμε δει στη σειρά, μέχρι να σκάσει μύτη (και...μπούτια) η Famke Janssen.
Η δράση και τα stunt ήταν αξιοπρεπή, εντυπωσιακή φωτογραφία και γυρίσματα σε Γαλλία, Ισπανία και στις εξωτικές Μπαχάμες ενώ οι διάλογοι ήταν αρκετά διασκεδαστικοί, χωρίς να ξεπέφτουν στην υπερβολική παρωδία.
Το πρόβλημα ήταν πως παρ'όλη την στυλάτη σκηνοθεσία, την παρουσία του Sean Connery που παρέμενε ιδανικά ισορροπημένος ανάμεσα στην γοητεία και τον κυνισμό, τους ιδανικότατους κακούς και έναν εκρηκτικό συνδυασμό πανέμορφων και αισθησιακών Bond κοριτσιών, οι υποβρύχιες σκηνές για μια ακόμη φορά δεν λειτουργούσαν σωστά, μην μπορώντας να ξεχωρίσεις ποιος ήταν ποιος, το φινάλε στον Περσικό Κόλπο δεν ικανοποιούσε και η ιστορία φάνταζε πιο τετριμμένη από ποτέ.
Αν σκεφτούμε πως διέθετε τον σκηνοθέτη του Empire Strikes Back και μέλη από το επιτελείο του Raiders of The Lost Ark, έμοιαζε με φτωχότερο, μακρινό συγγενή των κανονικών ταινιών και δεν έκανε και πολλά για να ξεχωρίσει από τις υπόλοιπες ταινίες.
Εξαρχής, ήταν μια αναμέτρηση μεταξύ Χταποδο...τέτοιου (άντε μετάφρασε τώρα το Octopussy!) και Ποτέ Μην Ξαναπείς Ποτέ, με το πρώτο να ανοίγει 6 Ιουνίου του 1983 και το δεύτερο 7 Οκτώβρη.
Το άνοιγμα του ήταν ανώτερο του Octopussy και το καλύτερο για τη σειρά μέχρι τότε, με τις τελικές εισπράξεις να στέκονται κατώτερες του Octopussy, χωρίς αισθητά μεγάλη διαφορά.
Αποφασίστε μόνοι σας τελικά για το αν θέλετε να το θεωρείτε εντός σειράς ή όχι.
Ουσιαστικά, λειτουργεί και σαν μακρινό, καθυστερημένο sequel του Diamonds Are Forever ή σαν μια ακόμη εναλλαγή Moore και Connery πριν αναλάβει άλλος τον ρόλο, αντίστοιχη με αυτήν Lazenby-Connery.
Hints:
O Kevin McClory δούλευε ήδη το πρότζεκτ από τα μέσα των 60' και 70's, με αρχικό τίτλο "Warhead".
Αν ευδοκιμούσε η ταινία στα 60's, υποψήφιος για Bond ήταν ο Richard Burton (Cleopatra, Who's Afraid of Virginia Wolf, The Spy Who Came In From The Cold) και φτάνοντας στα 70's, έπαιξαν και τα ονόματα των Orson Welles για Blofeld, Trevor Howard (The Third Man, To Catch A Spy, Superman) για "M" και Richard Attenborough (A Bridge Too Far, Gandhi, In Love And War) για την σκηνοθεσία.
Για νομικούς λόγους, δεν υπήρξαν χαρακτηριστικά των ταινιών όπως το σήμα με την στροβιλιστή κάνη του όπλου, στην θέση του οποίου γέμισαν την οθόνη με πολλά σήματα του συμβόλου 007 και απουσίαζε επίσης το χαρακτηριστικό μουσικό θέμα.
Η ταινία είχε ακόμη και δικούς της, διαφορετικούς "M","Q" και "Moneypenny" στα πρόσωπα των Edward Fox, Alec McCowen και Pamela Salem αντιστοίχως.
Το τραγούδι ήταν ερμηνευμένο από την Lani Hall.
Τα credits απέδωσαν τα εύσημα για τον τίτλο της ταινίας στην γυναίκα του Connery, Micheline η οποία τον πρότεινε θέλοντας να κάνει τότε μια αναφορά στον 'οριστικό' και 'αμετάκλητο' όρκο που είχε δώσει ο σύζυγος της, πως δεν θα επέστρεφε.
Μία από αυτές τις συμπτώσεις-συσχετισμούς που μένεις κάγκελο και...ο Rowan Atkinson ή αλλιώς μελλοντικός παρωδιακός James Bond με το όνομα Johnny English, υποδύθηκε εδώ τον μικρό ρόλο του Nigel Small-Fawcett, εκπρόσωπο του Γραφείου Εξωτερικών στις Μπαχάμες.
Το 1997 τα δικαιώματα διανομής πέρασαν στην MGM, η οποία διένειμε και όλες τις άλλες, επίσημες Bond παραγωγές της Eon Productions και ξεκίνησε να κυκλοφορεί την ταινία σε video και αργότερα στα dvd και blu-ray.
Μετά από αυτό το διάλειμμα και Bond-ικό, χρονικό πισωγύρισμα, επιστροφή στο κανονικό timeline, με τις δύο ταινίες του αδικημένου Timothy Dalton.
Συνεχίζεται ... ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΟ 5ο ΜΕΡΟΣ
ΚΑΙ ΕΔΩ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ
1.jpg)
