Γράφει ο Kostas Tsokos.
Ο Bond κι αν εγέρασε κι ασπρίσαν τα μαλλιά του, μήτε εισπράξεις έχασε μήτε την αρχοντιά του!
O Roger Moore, όσο κι αν άφησε το δικό του στίγμα σπάζοντας κάθε ρεκόρ με την συμμετοχή του σε 7 ταινίες, ήταν εμφανές πως έπρεπε να βγει στη σύνταξη.
Μετά από πολύ καιρό, το franchise χρειάστηκε την πρώτη πραγματική ανανέωση, αν και δεν θα την έλεγες γερή γιατί κράτησε πολύ λίγο.
Enter ...Timothy Dalton ή αλλιώς τον πιο σύντομο Bond μετά τον Lazenby, στην διλογία The Living Daylights - Licence To Kill, ένας ηθοποιός προερχόμενος κυρίως από το θέατρο και μερικές τηλεοπτικές εμφανίσεις, που έμοιαζε γραφτό να υποδυθεί το ρόλο, μιας και είχε βρεθεί υποψήφιος περισσότερες φορές απ΄όσες οι ταινίες που ερμήνευσε τον 007.
Και επειδή όλοι μιλάνε για την σκληρή και προσγειωμένη εκδοχή του Daniel Craig, δείγμα του πόσο εύκολα ξεχάστηκε ο Dalton, ας ρίξουμε μια ματιά σε δύο όχι αριστοργηματικές αλλά σίγουρα υποτιμημένες ταινίες.
THE LIVING DAYLIGHTS (1987) του John Glen
Όταν ο Koskov απαχθεί, ο 007 θα χρειαστεί να ταξιδεύσει σε Ευρώπη, Μαρόκο και Αφγανιστάν για να τον βρει και να εμποδίσει τα πολεμοχαρή σχέδια του Pushkin.
Για πρώτη φορά και πολύ πριν τον Daniel Craig, μας παρουσιάστηκε ένας ψυχρότερος και πιο αδίστακτος Bond όπως τον είχε οραματιστεί ο Ian Flemming.
ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΔΕΙΣ;
Το The Living Daylights ήταν σίγουρα πολύ πιο αξιόλογο από τις τελευταίες του Roger Moore και είναι κρίμα που δεν αποφασίστηκε η συμμετοχή του Dalton από την προηγούμενη ταινία, A View To A Kill.
Ο σκηνοθέτης John Glen συνέχιζε για 4η φορά να υπηρετεί πιστά τα stunts εις βάρος των ειδικών εφέ (καλά...μη φανταστείτε και χαοτική διαφορά) ενώ εδώ υπήρξαν πάρα πολλά πιστά δάνεια σκηνών και υποπλοκών από διάφορα βιβλία του Flemming.
Αξιόλογες σεκάνς υπήρχαν, με μια εισαγωγική σκηνή που έκοβε την ανάσα, όταν ο 007 βρίσκεται σε ένα αεροπλάνο μαζί με άλλους πράκτορες της MI6 και με αποστολή να εισβάλλουν σε μια βάση.
Ο καθένας τους προσγειώνεται σε διαφορετικό σημείο και αρχίζουν να εξολοθρεύονται ένας ένας από τους φρουρούς αλλά στο τέλος ο Bond θα βρεθεί από τους λόφους, καβάλα σε ένα φορτηγό όπου και θα αρχίσει μια τρελή καταδίωξη, με ανέλπιστη αλλά γνωστή κατάληξη όταν το αλεξίπτωτο του προσγειώνεται στο σκάφος αισθησιακής παρουσίας.
Και φυσικά ατάκα τηλεφωνική: "Θα δώσω αναφορά σε μια ώρα" ...το γκομενάκι να προσφέρει σαμπάνια και ο James να συνεχίζει: "Καλύτερα κάντε το, δύο ώρες."
Στα θετικά και η εναέρια αγωνιώδης σκηνή του φινάλε αλλά και η σεκάνς με την επανεμφάνιση της Aston Martin, μετά την χρησιμοποίηση της Lotus Esprit στα The Spy Who Loved Me και For Your Eyes Only.
Από την άλλη έχανε σε πολύ βασικά σημεία, στα οποία όχι απλά δεν πρέπει αλλά ΟΦΕΙΛΕΙ να μην χάνει μια ταινία Bond.
Οι κακοί των Jeroen Krabbe και Joe Don Baker, αν όχι οι χειρότεροι, ήταν από τους πιο αδιάφορους της σειράς, πιο κρυωκολέ από την τσελίστρια Kara της Maryam d'Abo δεν μπορούσαν να βρουν, και το ομώνυμο τραγούδι των A-Ha προσπαθούσε να μιμηθεί το στυλ του προηγούμενου υπερεπιτυχημένου χιτ των Duran Duran, αλλά μάλλον περνούσε κι αυτό αδιάφορο.
Όσο για τον Timothy Dalton, μάλλον δίχαζε εδώ πέρα.
Από τη μία στις δυνατές του σκηνές όταν πρέπει να είναι σκληρός ή οδύρεται για το χαμό συναδέλφου του, δείχνει πόσο ταλαντούχος ηθοποιός ήταν, παίζοντας απαλά με τις εκφράσεις του και επαναφέροντας στο προσκήνιο τον ρεαλιστικό και σκληροτράχηλο Bond.
Δεν μπορείς να πεις ...το βρετανικό φλέγμα το είχε, αλλά όταν προσπαθούσε να φανεί ένας κουλ γόης χιουμορίστας έμοιαζε αρκετά σφιγμένος και μάλλον...κρύος.
Αντικειμενικά, ήταν μία καλή ταινία Bond, σίγουρα πολύ καλύτερη από τις χειρότερες του Moore και μια ανανέωση που η σειρά την χρειαζόταν ακόμα και αν δεν την συμπεριελάμβανες ποτέ σε κάποιο σχετικό top-10.
Hints:
Η αρχική ιδέα για την ταινία ήταν να αποτελεί prequel της σειράς ταινιών, κάτι που τελικά χρησιμοποιήθηκε πολύ αργότερα και πήρε τη μορφή reboot στο Casino Royale του 2006.
Όπως και ο Dalton έτσι και το όνομα του Pierce Brosnan είχε αρχίσει να ακούγεται πολύ πριν αναλάβει το ρόλο.
Εν προκειμένω, η παραγωγή είχε ήδη ξεκινήσει την κύρια φωτογραφία με το όνομα του στην μαρκίζα, αλλά τελικά εγκατέλειψε λόγων ανειλημμένων υποχρεώσεων απέναντι στην τηλεοπτική σειρά Remington Steele.
Δεύτερος υποψήφιος ήταν ο...Sam Neill, τα δοκιμαστικά του οποίου υπάρχουν στα extras του The Living Daylights dvd, ενώ είχαν ακουστεί και τα ονόματα των Mel Gibson, Lambert Wilson και...Christopher Lambert.
Η τελευταία φορά που ο Εγγλέζος John Barry συνέθεσε το μουσικό score, ένας άνθρωπος του οποίου η μουσική συνδέθηκε άρρηκτα με την μυθολογία του 007, έχοντας συνθέσει μέχρι τότε τα score για όλες τις ταινίες,εκτός του Live and Let Die.
Μεταξύ άλλων είχε κερδίσει Όσκαρ για τα The Lion In Winter, Dances With Wolves και Out of Africa και απεβίωσε τέλη Γενάρη του 2011 στην Νέα Υόρκη σε ηλικία 77 ετών.
Εκδίκηση, εκδίκηση και πάλι...εκδίκηση ήταν η βασική θεματική στην δεύτερη και τελευταία ταινία του Timothy Dalton.
Η πέμπτη συνεχόμενη και οριστική για τον σκηνοθέτη John Glen και 16η ταινία της σειράς, κόντεψε να βάλει ταφόπλακα στο franchise, όταν για μια ακόμη φορά ο Bond αναπροσάρμοσε το στυλ του στις εκάστοτε περιπέτειες της εποχής, αλλά αυτήν τη φορά δεν έκατσε η μπίλια.
Οι επιρροές πάμπολλες, θυμίζοντας από Die Hard και ταινίες του...Seagal με μια 80's Miami Vice ατμόσφαιρα, ενώ η υπόθεση με τα ναρκωτικά έπαιζε πολύ εκείνη την περίοδο αν θυμηθούμε και τα Beverly Hills Cop 2, Lethal Weapon και τον Robocop.
H υπόθεση αφορούσε μια εκδίκηση πολύ προσωπική, με τον βαρώνο των ναρκωτικών Franz Sanchez να επιτίθεται στον συνάδελφο και φίλο του Bond, Felix Leiter όταν αυτός βρίσκεται στον μήνα του μέλιτος με την γυναίκα του.
Η σύζυγος του, Della, βιάζεται και δολοφονείται και ο Leiter σκοτώνεται όταν τον ρίχνουν για να φαγωθεί από τα σαγόνια ενός καρχαρία, γεγονός που θα παρακινήσει τον Bond να αρνηθεί την αποστολή που του ανάθεσε ο "M" και να παραιτηθεί.
Η άδεια του για να σκοτώνει ανακαλείται και η MI6 σταματά τον ανεφοδιασμό του 007, αλλά ο Q θα συνεχίσει να τον βοηθάει στα κρυφά και ο ίδιος θα κυνηγήσει ανελέητα την εκδίκηση του, ως ανεξάρτητος και αυτόνομος πράκτορας.
Έτσι για την πάρτη του και επειδή πέρα από Bond είναι και James.
ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΞΑΝΑΔΕΙΣ;
Ακόμη και αν έβρισκες χλιαρή την 'γοητεία' του Dalton, σε σχέση με τις προηγούμενες ταινίες το Licence To Kill ήταν σε τόσο διαφορετικό κλίμα σαν ταινία που ή θα σε ξενερώσει αφάνταστα γιατί ξεφεύγει υπερβολικά από την συνηθισμένη φόρμουλα, είτε απλά θα το καραγουστάρεις ως ένα αξιόλογο δείγμα περιπέτειας της εποχής του.
Μετά από πολύ καιρό, είδαμε ξανά την πιο κοντινή απεικόνιση του James Bond σε σχέση με τα βιβλία του 007, μια απαίτηση του ίδιου του ηθοποιού που είχε μελετήσει της νουβέλες ενδελεχώς.
Η φιλότιμη δουλειά του Dalton φάνηκε, καθώς εδώ εξέπεμπε περισσότερη αυτοπεποίθηση, δυναμισμό και αέρα στον ρόλο του, όντας ο πιο σκληρός, αδυσώπητος και ανελέητος Bond μέχρι τότε, και ταυτόχρονα ο πιο συναισθηματικός και ανθρώπινος, αν λάβουμε υπόψιν την ερμηνεία στο θλιμμένο και οργισμένο βλέμμα του οταν πεθαίνει στα χέρια του ο Felix Leiter.
Σύμφωνοι, η ταινία ήταν περισσότερο James και λιγότερο Bond, αλλά επιπλέον στα βασικά σημεία που έπασχε το Living Daylights ετούτο εδώ έδινε ρέστα, με ιδανικούς villain και κορίτσια.
Ο κακός του Robert Davi, μια χαρακτηριστική φυσιογνωμία από τα Goonies και Die Hard, ήταν από τους πιο απειλητικούς και ρεαλιστικούς της σειράς, με βλέμμα που δεν αστειευόταν.
Επιπλέον είχαμε και πρώιμο ...Benicio Del Toro, αμούστακο παιδαρέλι ακόμα, στον ρόλο του αρχι-μπράβου Dario.
Και μόνο να τον έβλεπες μπροστά σου, ήταν σίγουρο ότι πας για σουτάρισμα!
Όσο για καυτά Bond girls, ξαναείδαμε επιτέλους ένα δυναμικό αντίβαρο στον χαρακτήρα του Bond, με την τσαμπουκαλού όσο και γοητευτική Pam Bouvier της Carey Lowell και φυσικά την κουκλάρα Πορτορικανή Talisa Soto (Mortal Kombat, Spy Hard), μόλις 22 χρονών στον συνηθισμένο ρόλο της ερωμένης του κακού που θα πάρει το μέρος του Bond.
Επίσης, το τραγούδι από την Gladys Knight, με την χαρακτηριστική χροιά που διαθέτουν οι έγχρωμες φωνές, ήταν από τα αξιόλογα τραγούδια της σειράς, συνδυάζοντας ομοιόμορφα το ερωτικό άρωμα των pop ballads της εποχής με το μουσικό θέμα του 007.
Οι σεκάνς δράσης περιελάμβαναν τον Bond να κάνει θαλάσσιο σκι ...ξυπόλητος (σ.σ.: damn that hurts!), ένα κυνηγητό σε φορτηγό στην πλευρά ενός βουνού και...κάτι ακόμα.
Ο Christopher Nolan έχει δηλώσει επανειλημμένως πόσο λάτρης του 007 ήταν, με τις επιρροές να περνάνε στα Batman του και στο Inception.
Εδώ είχαμε μια εκπληκτική σεκάνς όπου οι Bond και Leiter βρίσκονταi σε ένα ελικόπτερο της ακτοφυλακής και προσπαθούν με έναν γάντζο και ένα καλώδιο να τραβήξουν το αεροπλάνο του κακού Sanchez.
Ε ...πιο ασύστολη ξεπατικωτούρα από την εναρκτήρια σκηνή του Dark Knight Rises δεν έχω ξαναδεί.
Με άλλα λόγια καλύτερος εδώ ο Dalton, αξιόλογη περιπέτεια για την εποχή, αλλά υπερβολικά διαφορετική και σε τραβηγμένο βαθμό από τις συνηθισμένες του 007.
Προσωπικά, μου άρεσε και πιστεύω πως σήμερα που o Craig είναι της μόδας (και οι φαν ξεχνάνε πολύ εύκολα απ'ότι φαίνεται), οι ταινίες του Dalton θα βλέπονταν με άλλο μάτι.
Δυστυχώς εδώ υπήρξαν τα πρώτα σοβαρά σημάδια πως ο 007, ένας ήρωας του Ψυχρού Πολέμου, αδυνατεί να επιβιώσει και να προσαρμοστεί σε νέα δεδομένα.
Ή αλλιώς, αυτά παθαίνεις όταν προβάλλεις την ταινία σου μέσα στο κατακαλόκαιρο, ανάμεσα σε Indiana Jones 3 και Batman.
Hints:
Για πρώτη φορά δεν έγιναν καθόλου γυρίσματα σε βρετανικό έδαφος, με τη Φλόριντα και το Μεξικό να χρησιμεύουν ως βασικές τοποθεσίες.
Η πρώτη ταινία που δεν χρησιμοποίησε τον τίτλο κάποιας ιστορίας του Flemming και ήταν βασισμένη σε δύο μικρές ιστορίες και μία νουβέλα, εμπνευσμένο κυρίως από την ιστορία The Hildebrand Rarity.
Ο κανονικός τίτλος ήταν "Licence Revoked" και άλλαξε κατά την διάρκεια του post-production.
Η τελευταία ταινία Bond όπου είδαμε τον Robert Brown ως M, την Caroline Bliss ως Moneypenny και η τελευταία για τον Albert R. Broccoli, από την θέση του παραγωγού.
Ο Wayne Newton κέρδισε τον μικρό ρόλο του καθηγητή τηλε-ευαγγελιστή και μεσάζοντα του Sanchez, Joe Butcher στέλνοντας απλά ένα γράμμα στους παραγωγούς ενώ εδώ συμμετείχε και ο "όλο και σε κάποια καρατιά ή μπιμουβίλα τον έχω δει", Gary-Hiroyuki Tagawa (Mortal Kombat,Tekken)
Ο Dalton τελικά δεν είχε ούτε το σεξαπίλ και δυναμισμό του Connery, ούτε την ανάλαφρη χιουμοριστική γοητεία του Moore, ήταν όμως ο πιο αληθινός, κατασκοπικός και γήινος Bond που είχαμε δει μέχρι τότε και οι ερμηνείες του ήταν αξιόλογες.
Έμελλε να γίνει ο πιο πιστός στην απεικόνιση που έδινε ο Flemming στις νουβέλες του αλλά και ο λιγότερο χαρακτηριστικός για τους φαν των ταινιών, σχετικά πάντα με τους Connery και Moore.
Ή απλά ήταν άτυχος, συμμετέχοντας σε δυο ταινίες μιας περιόδου που το κοινό αποζητούσε διαφορετικά blockbuster παραμύθια και ήρωες.
Από την άλλη, οι αδικημένες Bond ταινίες έχουν επηρεάσει τα μάλα τις σημερινές και πιο εμπορικές όλων των εποχών για τον Bond, με τον Daniel Craig.
Δεν είναι τυχαίο πως το Casino Royale είχε στοιχεία από την άλλη αδικημένη ταινία, On Her Majesty's Secret Service και το Quantum of Solace δανειζόταν την εκδικητική θεματική του από το Licence To Kill.
Γιατί δεν ήταν λοιπόν δημοφιλής;
Επειδή το κοινό δεν ήταν ακόμη έτοιμο για έναν τέτοιο Bond, πιο συντηρητικό και ψυχρό, εβρισκόμενο στην εποχή έξαρσης του AIDS και χωρίς πολλά ερωτοτροπήματα.
Τώρα που ο πιο 'προσγειωμένος και ανθρώπινος Bond' του Daniel Craig είναι της μόδας, νομίζω πως αυτές οι ταινίες βλέπονται με άλλο μάτι.
Σίγουρα δεν ήταν ο πιο χαρακτηριστικός Bond, αλλά ερμηνευτικά ήταν ο καταλληλότερος για το όραμα του Flemming.
Μετά από 6 χρόνια απουσίας, το franchise θα επιστρέψει εμπορικότερο από ποτέ, με την τετραλογία Brosnan.
Συνεχίζεται ... ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΟ 6ο ΜΕΡΟΣ
ΚΑΙ ΕΔΩ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ
1.jpg)
