Και πάλι δεν έμειναν εντελώς ευχαριστημένες οι εταιρείες διανομής, κι ας ξεπέρασε ο Παπακαλιάτης το Χαβιάρι στο άνοιγμα 4ημέρου του (98.789 σε 115 αίθουσες πανελλαδικά), κι ας έφτασε στο 4ο καλύτερο άνοιγμα της χρονιάς στην Αθήνα, πίσω από Skyfall, Sherlock Holmes 2 και Breaking Dawn: Part 2.
Μήπως να χαμηλώναμε το πήχη λίγο;
The Master (6/10), του Paul Thomas Anderson.
Μια ωδή στις ανοιχτές πληγές του πολέμου, που δεν κλείνουν ακόμα και χρόνια μετά το τέλος του, ή ένα promo σε μία από τις πιο δημοφιλείς αιρέσεις, θρησκείες, φιλοσοφικές κινήσεις (κανείς δεν είναι σίγουρος) των ημερών μας, τη Σαϊεντολογία;
Όπως και να το δείτε, το The Master μας «άγγιξε» αρκετά, αλλά τελικά μάλλον όχι στο βαθμό που είχε τις δυνατότητες να το πράξει.
Ξενοδοχείο για Τέρατα (Hotel Transylvania) (8/10), του Genndy Tartakovsky.
Στο φανταστικό σύμπαν της Sony Pictures Animation όλα μπορούν να συμβούν, ακόμα και να ανοίξει ο διάσημος Κόμης Δράκουλας ένα ξενοδοχείο για να στεγάσει όλα τα τέρατα και να τα προστατέψει από τη μήνη των ανθρώπων.
Αν αξίζει λέει;
Για τα αστεία, για τα μηνύματα, για τους καταπληκτικούς και έξυπνους χαρακτήρες, για την πρώτη συνάντηση των παιδιών σας με τους αντι-ήρωες των δικών σας παιδικών χρόνων και ...διάολε, για την ευκαιρία να μάθετε την άποψη του Δράκουλα για τον κινηματογραφικό του εαυτό, τον Edward στο Twilight!
Το Σπίτι στο Τέλος του Δρόμου (House at the End of the Street) (4/10), του Mark Tonderai.
Χωρισμένη μητέρα μετακομίζει με τη (hot) κόρη της σε σπίτι με κακό παρελθόν, η μικρή ενθουσιάζεται με τον νεαρό γείτονα, και τα πράγματα στραβώνουν.
Μετριότατο house horror που δεν θα εντυπωσιάσει κανέναν, δε θα τρομάξει κανέναν και δε θα κερδίσει τη προσοχή κανενός.
Το έχετε ξαναδεί, το έχετε ξανανιώσει, το γνωρίζετε πολύ καλά.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως αν ήσασταν εσείς στην θέση των συντελεστών μπορεί να κάνατε καλύτερη δουλειά.
Ημερολόγια Αμνησίας (8/10), της Στέλλας Θεοδωράκη.
Φτιαγμένο από οξειδωμένα super 8 φιλμάκια και βίντεο, στο ντοκιμαντέρ των 103 λεπτών βλέπεις εικόνες από τα φοιτητικά χρόνια της σκηνοθέτιδας στα 80's, με συγγενείς, φίλους αλλά και έναν έρωτα δυνατό που κράτησε μόλις ένα χρόνο, να ανακατεύονται με τη σπασμένη πόλη του σήμερα.
Δεν είναι κάποια ιστορική καταγραφή των τελευταίων 20-25 χρόνων, αλλά μια πολύ προσωπική αφήγηση και ξετύλιγμα αναμνήσεων, ενώνοντας εικόνες από το παρελθόν του 1985-1986 και το παρόν της κρίσης που φτάνει μέχρι το 2010-2012.
Καλό Σινεμά.
Μήπως να χαμηλώναμε το πήχη λίγο;
Μια ωδή στις ανοιχτές πληγές του πολέμου, που δεν κλείνουν ακόμα και χρόνια μετά το τέλος του, ή ένα promo σε μία από τις πιο δημοφιλείς αιρέσεις, θρησκείες, φιλοσοφικές κινήσεις (κανείς δεν είναι σίγουρος) των ημερών μας, τη Σαϊεντολογία;
Όπως και να το δείτε, το The Master μας «άγγιξε» αρκετά, αλλά τελικά μάλλον όχι στο βαθμό που είχε τις δυνατότητες να το πράξει.
Στο φανταστικό σύμπαν της Sony Pictures Animation όλα μπορούν να συμβούν, ακόμα και να ανοίξει ο διάσημος Κόμης Δράκουλας ένα ξενοδοχείο για να στεγάσει όλα τα τέρατα και να τα προστατέψει από τη μήνη των ανθρώπων.
Αν αξίζει λέει;
Για τα αστεία, για τα μηνύματα, για τους καταπληκτικούς και έξυπνους χαρακτήρες, για την πρώτη συνάντηση των παιδιών σας με τους αντι-ήρωες των δικών σας παιδικών χρόνων και ...διάολε, για την ευκαιρία να μάθετε την άποψη του Δράκουλα για τον κινηματογραφικό του εαυτό, τον Edward στο Twilight!
Χωρισμένη μητέρα μετακομίζει με τη (hot) κόρη της σε σπίτι με κακό παρελθόν, η μικρή ενθουσιάζεται με τον νεαρό γείτονα, και τα πράγματα στραβώνουν.
Μετριότατο house horror που δεν θα εντυπωσιάσει κανέναν, δε θα τρομάξει κανέναν και δε θα κερδίσει τη προσοχή κανενός.
Το έχετε ξαναδεί, το έχετε ξανανιώσει, το γνωρίζετε πολύ καλά.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως αν ήσασταν εσείς στην θέση των συντελεστών μπορεί να κάνατε καλύτερη δουλειά.
Φτιαγμένο από οξειδωμένα super 8 φιλμάκια και βίντεο, στο ντοκιμαντέρ των 103 λεπτών βλέπεις εικόνες από τα φοιτητικά χρόνια της σκηνοθέτιδας στα 80's, με συγγενείς, φίλους αλλά και έναν έρωτα δυνατό που κράτησε μόλις ένα χρόνο, να ανακατεύονται με τη σπασμένη πόλη του σήμερα.
Δεν είναι κάποια ιστορική καταγραφή των τελευταίων 20-25 χρόνων, αλλά μια πολύ προσωπική αφήγηση και ξετύλιγμα αναμνήσεων, ενώνοντας εικόνες από το παρελθόν του 1985-1986 και το παρόν της κρίσης που φτάνει μέχρι το 2010-2012.
Καλό Σινεμά.
1.jpg)
