Γράφει ο Kostas Tsokos.
Πέρα από τους θανάτους γνωστών και αγαπημένων ελλήνων και ξένων ηθοποιών, υπάρχουν και οι άνθρωποι που αγάπησαν το σινεμά και έδωσαν τα πάντα γι'αυτό, από ένα άλλο σημαντικό πόστο που πολλές φορές ξεχνάμε.
Σε μια είδηση που η αλήθεια είναι πως και σε μας είχε διαφύγει, μάθαμε πως γύρω στα τέλη Νοεμβρίου έφυγε από τη ζωή ένας σπουδαίος υπηρέτης των ελληνικών εταιρειών διανομής, σινεφίλ ταινιών και αντίστοιχων αιθουσών.
Ο 75χρονος αποθανών Αντώνης Στεργιάκης, ιδρυτής της εταιρείας διανομής ΑΜΑ Films και του κινηματογράφου Άστυ, ήταν από τους τελευταίους της παλιάς γενιάς που αγαπούσε τις παραδοσιακές προβολές σε σκοτεινές αίθουσες κυρίως σινεφίλ ταινιών και το υπερασπίστηκε όσο λίγοι...
Η αγάπη του ξεκινούσε από την εποχή των ασπρόμαυρων αστυνομικών ταινιών των 40's και έφτανε μέχρι το σύγχρονο σινεμά, ενώ αγαπημένοι του δημιουργοί που θα ήθελε να είχε συναντήσει ήταν οι Bergman, Antonioni, John Ford, Jean-Luc Godard, Jean Renoir, Eisenstein και D.W Griffith τους οποίους περιέγραφε ως ανθρώπους που αγαπούσε και άξιζε να ζει και να βλέπει τις ταινίες τους, γιατί του έφτιαχναν τη μέρα.
Οι ιστορικές του αίθουσες ξεκίνησαν από το "Ελιζέ" στα Ιλίσια και το "Μετροπόλ" της Κυψέλης, για να ακολουθήσει το Αλφαβίλ της οδού Μαυρομιχάλη (παρμένο από το "Alphaville, une etrange aventure de Lemmy Caution" του Jean-Luc Godard), το Studio της 3ης Σεπτεμβρίου που αργότερα μεταφέρθηκε πλ.Αμερικής και ήταν από τους μακροβιότερους κινηματογράφους τέχνης λειτουργώντας την περίοδο 1967-2005 (έκλεισε και έγινε...εκκλησία...ω, καιροί ω ήθη...), το Άττικα της πλατείας Αμερικής, τα Art Ecran στο Κουκάκι και μετέπειτα το σημερινό Άστυ της πλατείας Κοραή.
Ο τελευταίος είναι και ο μόνος που επιβίωσε της άφιξης των πολυκινηματογράφων και της γενικότερης υποβάθμισης του κέντρου της Αθήνας, υπερηφανευόμενος για την σταθερή του ταυτότητα και θαμώνες, μια αίθουσα την οποία προγραμμάτιζε μαζί με τους γιους του Γιώργο και Δημήτρη τα τελευταία χρόνια.
Να μην παραλείψουμε πως ήταν υπεύθυνος και για την ίδρυση ενός από τα πιο καθιερωμένα και σημαντικότερα κινηματογραφικά φεστιβάλ, όπως αυτό του Ταινιοράματος που συνεχίζει ακόμα.
Όπως είχε δηλώσει και ο ίδιος πέρισυ σε εφημερίδα:
"Σήμερα κυριαρχούν τριών ειδών ταινίες, οι τρισδιάστατες, οι υπερπαραγωγές και η τρίτη με τις καλλιτεχνίζουσες.
Από τις 10 με 15 που βγαίνουν κάθε χρόνο, μόνο 2 έως 3 είναι διαμάντια και είναι αυτό το είδος κινηματογράφου που παίζεται στις αίθουσες του Κέντρου.
Τα μπαμ-μπουμ θα τα δουν σε DVD και τα παιδιά τους στα multiplex.
Όμως αν ρωτήσεις κάποιον που βγαίνει από αυτές τις αίθουσες να σου πει ποιος είναι ο Φελίνι, μπορεί να σου απαντήσει: "Μήπως είναι μπαρ ρεστοράν;
Με απλά λόγια, οι περισσότερες αίθουσες κατάντησαν σούπερ μάρκετ και η κινηματογραφική δημοσιογραφία, γευσιγνωσία.
Όμως, κόντρα σε όλα, εμείς προχωράμε."
Είναι γεγονός πως ο περισσότερος κόσμος και ειδικά οι πιτσιρικαρία, μάλλον αδιαφορούν για τα σινεμά του κέντρου και πολύ περισσότερο γι'αυτά που τείνουν σε πιο σινεφίλ επιλογές.
Αν και προσωπικά, έχω αρχίσει να σιχαίνομαι ώρες ώρες την πολυκοσμία των multiplex, πάντα θα αποζητώ το escapism σινεμά μιας μπλοκμπαστεριάς και νομίζω πως σε αυτό το είδος ταιριάζει καλύτερα η οθόνη ενός πολυσινεμά.
Οι αίθουσες του κέντρου όμως, με τις πιο σινεφίλ επιλογές, είχαν ανέκαθεν μια ζεστασιά περισσότερο κοντά σε "πάω σινεμά για να περάσω ένα μικρό καλό όμορφο βράδυ", πάρα σε "βγαίνω γιατί θέλω να καταναλώσω μεγάλες ποσότητες ποπ κορν".
Και όταν υπάρχει η διάθεση για κάτι πιο μικρό, δραματικό και ιδιαίτερο, πιο...νιώσε πόνο τελοσπάντων, προτιμάς να φωλιάζεις σε μια τέτοια αίθουσα.
Όσο για τον Αντώνη Στεργιάκη, αξίζει να κρατήσουμε πως επρόκειτο για μια περίπτωση σπάνιου ανθρώπου, απλού και ταπεινού που ξεκίνησε από πορτιέρης αιθουσών, για να γίνει προβολατζής και να αποκτήσει τον δικό του αριθμό αιθουσών, έχοντας να ανταγωνιστεί μεγαθήρια.
Δεν ξέχασε από που ξεκίνησε όπως επίσης δεν ξέχασε και την τέχνη που αγαπούσε και μόλις απέκτησε κάποια χρήματα, τα αφιέρωσε εκεί και όχι μόνο στο να πιάσει την καλή, με σπιταρόνες και λεφτά.
Παράδειγμα προς μίμηση για την νεόπλουτη αμορφωσιά που προωθήθηκε και μας έφτασε...σε αυτό το σημείο που είμαστε σήμερα.
Η κηδεία του έγινε τη Δευτέρα 26 Νοεμβρίου στο νεκροταφείο της Καισαριανής και είναι από τους ανθρώπους που με μεγάλη λύπη θα θυμόμαστε ως άλλη μία σημαντική προσωπικότητα που έφυγε την χρονιά που μας πέρασε.
Ευχόμαστε τα καλύτερα στα παιδιά του, για μια ανάλογη συνέχεια με κουράγιο, υπομονή και επιμονή.
1.jpg)
