Ο Al Pacino έχει παίξει αστυνομικούς, δικηγόρους, κατασκόπους, μεγιστάνες, σταυροφόρους, στρατιώτες, μέντορες, τραγικούς Σαιξπηρικούς ήρωες, ακόμη και το Σατανά τον ίδιο, αλλά στα καλύτερά του πάντα θα είναι ως γκάνγκστερ.
Πιθανότατα αυτό το ξέρει και ο ίδιος, γι’αυτό και δεν σταματάει να αποδέχεται τέτοιους ρόλους, με τελευταίο το Gotti: In The Shadow of My Father, το βιογραφικό mafia φιλμ για τη ζωή του μαφιόζου John Gotti, μαζί με τους John Travolta και Ben Foster, που θα δούμε κάπου μέσα στο 2013.
Ο μικρόσωμος ηθοποιός έχει παίξει 6 γκάνγκστερ στη καριέρα του, και το εκπληκτικό είναι πως όλοι τους ήταν μοναδικοί και κανένας από αυτούς δεν ήταν κλώνος του Michael Corleone ή του Tony Montana.
Ας ρίξουμε λοιπόν, μια ματιά στο …πλούσιο ποινικό μητρώο του σπουδαίου ηθοποιού.
Αρχή φυσικά με τον Michael Corleone, έναν ρόλο που έπαιξε τρεις φορές ο Al Pacino, στο The Godfather το 1972, στο The Godfather: Part II το 1974 και στο The Godfather: Part III το 1990.
Δεν είναι μόνο ο ‘παππούς’ όλων των μαφιόζων του Pacino, αλλά όλων των σύγχρονων ταινιών και τηλεοπτικών γκάνγκστερ.
Εγκεφαλικός, παγωμένος, ικανός για αναλαμπές θανατηφόρας βίας και με την αυταπάτη να νομίζει ότι τελικά μπορεί να πλύνει το αίμα από τα χέρια του και να κάνει την οικογένεια Corleone αποδεκτή.
Η μεγαλύτερη ελπίδα της Ιταλικής μεταναστευτικής φατρίας για την αφομοίωση της εξουσίας της Αμερικής, ο Michael προσφέρει ευημερία στην οικογενειακή επιχείρηση, αλλά σε βάρος της ίδιας της οικογένειας.
Όταν έπαιξε τον Corleone στον πρώτο Νονό, ο Pacino ήταν ένας άγνωστος και χρησιμοποίησε τη μη-αναγνωρισιμότητα προς όφελός του.
Ποτέ δεν θα φανταζόσουνα ότι αυτό το clean-cut αγόρι που παίζει το κολλεγιόπαιδο/ήρωα πολέμου θα αποδειχθεί ο πιο αδίστακτος αρχηγός της οικογένειας, πόσο μάλλον το αστέρι ενός έπους τριών ταινιών.
Με τη δεύτερη ταινία, ο Michael του Pacino απέκτησε μια ικανότητα να δείχνει την ξαφνική οργή του σε κάθε προδοσία (μια τρομακτική ποιότητα που ο Pacino χρησιμοποίησε σε πολλούς ρόλους, έκτοτε).
Στο τρίτο πια, το ύπουλο πρόσωπό του δείχνει την ηττοπάθεια της ηλικίας, τη διαπίστωση ότι, ανεξάρτητα από το πόσο σκληρά προσπαθεί, δεν θα υπάρξει διαφυγή, δεν θα υπάρξει λύτρωση.
Το 1983 έπαιξε τον θρυλικό Tony Montana στο Scarface του Brian De Palma, τον άλλο icon ρόλο γκάνγκστερ που είναι επίσης η πιο over-the-top ερμηνεία του (και αν μιλάμε για τον Pacino, αυτό λέει πολλά).
Ως κουβανός εξόριστος στο Μαϊάμι, που ανεβαίνει στην κορυφή ενός βουνού από κοκαΐνη, για να πέσει θύμα της ίδιας της αλαζονείας του, ο Pacino είναι τρομακτικός, χαρισματικός, βλάσφημος, βάναυσος, απόλυτος, παρανοϊκός, ενθουσιώδης, παραπλανημένος και εντελώς αφοσιωμένος στο στόχο του.
Είναι επίσης και ξεκαρδιστικός, με τη παραμορφωμένη κουβανική προφορά του και τους αξέχαστους διαλόγους του (σε σενάριο του Oliver Stone).
Το οπερετικό remake του Brian De Palma του κλασικού gangster movie του 1932, φάνηκε …άσφαιρο εκείνη την εποχή, αλλά αργότερα έγινε ορόσημο στους gangsta rappers που θεωρούσαν τον Tony – της φιλοσοφίας ζωής live-fast-die-young - ένα πρότυπο.
Με αρκετό χιούμορ στο χαρακτήρα του, ο Pacino έπαιξε αυτόν τον καυχησιάρη, πλαδαρό αντιήρωα με μεγάλη σοβαρότητα, σαν κάποιον που τον παίρνεις πάντα στα σοβαρά.
Ακολούθησε ο ρόλος του Big Boy Caprice στο Dick Tracy του Warren Beatty, το 1990.
Μέχρι τη στιγμή που αυτό το κόμικ έγινε ταινία, οι γκάνγκστερ ρόλοι του Pacino ήταν αρκετοί (μετά και τον Νονό 2) για να αρχίσει να τους παρωδεί.
Αγνώριστος με το διαστρεβλωμένο πρόσωπο, ο Pacino αφήνει την εμπειρία του να δουλέψει, ως η Νέμεση του ήρωα.
Θυμωμένος όσο και το πρόσωπό του, δεν είναι ο πιο τρομακτικός κακός στην ταινία, αλλά απλώς ο πιο σαματατζής από αυτούς που καταδιώκει ο Tracy.
Ο Pacino ξέρει ότι παίζει ένα καρτούν, και ενώ οι μεταμορφώσεις του ηθοποιού είναι πολύχρωμες, λεπτομερείς και πλήρεις, ο ρόλος του είναι εντελώς flat και δισδιάστατος σαν κόμικ.
Αν ο Tony Montana, κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της ανόδου του, τα είχε κάνει θάλασσα, είχε το χρόνο να σκεφτεί στη φυλακή και ελευθερωνόταν, θα μπορούσε να ήταν κάτι σαν τον Carlito Brigante στο Carlito’s Way του 1993.
Υποδύεται έναν πρώην έμπορο ναρκωτικών από το Πουέρτο Ρίκο, σε αυτό το reunion με τον De Palma.
Ο Carlito παίρνει τη σωστή απόφαση να γίνει σωστός, αλλά όπως ο Michael Corleone στο Godfather: Part III, κάποιοι τον τραβάνε πίσω στη παρανομία.
Κι αν η πίστη ήταν μια αναγκαιότητα για τον Michael και τον Tony, για τον Carlito είναι η αιτία της ανατροπής του, γιατί μένει πιστός σε ανίκανους και ανεύθυνους φίλους για πάρα πολύ καιρό.
Ο Pacino αποκαλύπτει πώς ο δικός του Carlito είναι μια σοφότερη έκδοση κάποιου που κάποτε ήταν ένας νεαρός θερμοκέφαλος.
Αν μιλάγαμε για γουέστερν, θα ήταν ο συνταξιούχος πιστολάς που αναγκάζεται και πάλι να δοκιμάσει τα αντανακλαστικά του, μετά από συνεχείς προκλήσεις κάθε νέου φιλόδοξου που ψάχνει την ευκαιρία να αναμετρηθεί με ένα θρύλο.
Ο πιο αξιολύπητος και θλιβερός γκάνγκστερ του Pacino είναι ο Lefty Ruggiero στο Donnie Brasco του 1997.
O Lefty είναι ένας βετεράνος wiseguy που δείχνει στον νεοφερμένος Donnie (Johnny Depp) τα κόλπα.
Όπως ο Carlito, έχει βασιστεί σε λάθος άνθρωπο, αφού ο Donnie είναι στην πραγματικότητα ένας μυστικός Ομοσπονδιακός ονομάζεται Joe Pistone.
Αλλά ακόμη και η πίστη του στο συνδικάτο αμφισβητείται, αφού έχει αποκτήσει πολύ λίγα για τις δεκαετίες της αδιαμφισβήτητης υπηρεσίας του σ’αυτό.
Ζει ακόμα μια άθλια ζωή, σε ένα μικρό διαμέρισμα, ενώ άλλοι συμμορίτες τον ξεπερνούν όταν ανεβαίνουν στις τάξεις της μαφίας.
Το μόνο φωτεινό σημείο στη ζωή του είναι η ευκαιρία να περάσει τη σοφία του στον πρόθυμο Donnie.
Ο Pacino αποτυπώνει πλήρως το πάθος της άσκοπα ξοδεμένης ζωής του Lefty με τη σκυφτή του παρουσία, τα χαμηλωμένα μάτια, ακόμη και με τον τρόπο που φοράει το καπέλο του.
Ο μόνος αληθινός γκάνγκστερ που έχει παίξει ο Pacino μέχρι σήμερα, ο πατρικός Lefty θα μπορούσε να είναι ένα καλό πρότυπο για την επερχόμενη ερμηνεία του ως μέντορας του John Gotti.
Ο Pacino πρέπει να ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που σχετίστηκε με τη θρυλική πατάτα Gigli του 2003, χωρίς να τσαλακώσει τη καριέρα του.
Ίσως γιατί ο Starkman ήταν κάτι περισσότερο από ένας δοξασμένος-σε-απόσυρση gangster, σε μια προφανή χάρη που έκανε ο Pacino στον σκηνοθέτη Martin Brest, ο οποίος του χάρισε το μοναδικό Oscar μέχρι σήμερα, για το Scent of a Woman.
Ή γιατί μέχρι εκείνο το σημείο, ένας γκάνγκστερ από τον Pacino ήταν ένα σιγουράκι και το μόνο που είχε να κάνει ήταν να εμφανιστεί.
Απειλητικός ως Starkman, ένας αρχιμαφιόζος που εμφανίζεται κατά κύριο λόγο για να εξαπολύσει την οργή του και να εξαπολύσει την οργή του Θεού στους υφισταμένους Ben Affleck και Jennifer Lopez, που τα έχουν σκατώσει άσχημα.
Είναι από αυτούς τους ρόλους που ο Pacino θα μπορούσε να παίξει με κλειστά μάτια.
Ο Tony Montana στο Scarface παραμένει στο μυαλό μου ως η πιο υπερβολικά καλή ερμηνεία …για να είναι ερμηνεία (…), σε μια υπερβολικά τέλεια ταινία για να έγινε από άνθρωπο, από έναν υπερβολικά καλό σκηνοθέτη …για να είναι γήινος.
Ίσως κάποιοι να έχετε διαφορετική γνώμη.
Ας την ακούσουμε.
1.jpg)
