Γράφει ο Kostas Tsokos.
Δεκέμβρης του 2001.
Ακόμα θυμάσαι την αναμονή, μετά από τόσες εικόνες σε περιοδικά αλλά και trailer που είχες δει σε σκοτεινές αίθουσες.
Το 'ψήσιμο' για το Fellowship of The Ring είχε ήδη ξεκινήσει κάτι μήνες πιο πριν, όταν έβλεπες τις πρώτες εικόνες στο περιοδικό "9" και στα Σινεμά, Empire και Total Film.
Μέχρι τότε, δεν είχα ιδέα για τα βιβλία ούτε και για το έργο του Tolkien και ...καλύτερα.
Όταν δεν ξέρεις τι να περιμένεις, η προσμονή μεγαλώνει περισσότερο ...άσε που τα αντιμετωπίζεις και υπό πιο ουδέτερου πρίσματος...
Στην τελική, αυτό που μετράει πέρα από την εμμονοληπτική προσκόλληση και ψείρισμα στην πιστότητα του υλικού, είναι το αν αποτελούν αξιόλογες ταινίες για το είδος τους.
Αγχωτική τελικά η προβολή στο Αθήναιον των Αμπελοκήπων, ένα από τα λίγα σινεμά, αν όχι το μόνο, που κρατάει ακόμα την παραδοσιακή ζωγραφιστή αφίσα.
Ουρές μεγάλες, εισιτήρια με το κυάλι και τελικά στριμώχτηκες κάπου τρίτη με τέταρτη θέση.
Κανένα πρόβλημα, γιατί με το που ξεκίνησε η ταινία ...απλά είχες χαθεί και με το πέρας της τρίωρης προβολής, ούτε να τρέξεις αμέσως για κατούρημα δεν σκεφτόσουν.
Το μόνο που σου έμεινε μέσα στο καταχείμωνο των ημερών, ήταν η ζεστασιά του να αντικρύζεις επί της οθόνης ένα επικό, συγκινητικό και συναρπαστικό παραμύθι που άγγιζε τόσο τον μπλοκμπαστερά μέσα σου, όσο και το αγνό ανόθευτο fun της παιδικής σου φαντασίας.
Η ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΤΡΙΛΟΓΙΑ
Με τα ακόμη πιο αριστουργηματικά extended versions που ακολούθησαν, ένα πράγμα συγκράτησες και θα συγκρατείς ακόμη.
Ερμηνευτικά, σκηνογραφικά, από πλευράς εφέ, μαχών, πλασμάτων, φωτογραφίας και μουσικής, ήταν και θα παραμείνουν "all time classics".
Μια τριλογία, ένα έργο ζωής από αυτά που κυκλοφορούν σπάνια και καθορίζουν την κάθε δεκαετία και εποχή, κάτι που λίγο αργότερα καταλάβαμε με τις μυριάδες κόπιες που άρχισαν να ακολουθούν.
Μα πάνω απ΄όλα το μήνυμα πως διαφορετικοί άνθρωποι και φυλές μπορούν ενωμένοι να καταφέρουν τα πάντα και πως ακόμα και ο πιο μικρός άνθρωπος μπορεί να κάνει τη διαφορά, αν έχει θέληση, αφοσίωση και σκοπό που θα τον απομακρύνουν από πειρασμούς.
Το Fellowship of The Ring παραμένει το αγαπημένο μου.
Δεν ήταν το πιο επικό και συναρπαστικό, αλλά η μαγεία του να αντικρύζεις για πρώτη φορά όλο αυτό το παραμυθένιο και ανά σημεία σκοτεινό και επικό σύμπαν, δεν μπορούσε να συγκριθεί με τα δύο βαρυφορτωμένα έπη που ακολούθησαν.
H πρώτη εμφάνιση των Φρόντο, Άραγκορν, Άργουεν και Γκαλάντριελ, ο 'θάνατος΄του Γκάνταλφ ("You shall not pass" και δεν είμαι καλά λέμε!), τα Ορκ, οι Ουρούκ Χάι, ο θάνατος του Μπόρομιρ (εμφανέστατη τάση μαζοχισμού να σκοτώνεται ο Sean Bean σε όλες τις ταινίες του) και πολλά ακόμη.
Στο καταφανέστατα αδικημένο από τις υποψηφιότητες των Όσκαρ, Two Towers, είδαμε τις επικότερες μάχες του αλλά και έναν από τους πιο εμβληματικούς κινηματογραφικούς ρόλους όλων των εποχών που ήθελε ειδικό βραβείο "motion-capture" Όσκαρ από μόνος του...ναι για τον Andy Serkis και τον Γκόλουμ-Σμίγκολ του, ομιλώ!
Όσο για το τρίτο μέρος, έσπασε κάθε ρεκόρ με την...3,5 ωρών διάρκεια του, τα δύο διαλείμματα και την λόξα του Peter Jackson "δεν ξέρω πως να τελειώσω την αναθεματισμένη τριλογία, οπότε την κάνω ατελείωτη, γυρίζοντας 15 διαφορετικά φινάλε."
Κάπου κούραζε η υπερβολική διάρκεια του, με τους άκρατους συνεχείς ηρωισμούς του και το 11 στα 11 των βραβείων μάλλον ήταν τραβηγμένο όσο και η νοοτροπία των Όσκαρ να δικαιώνουν αργότερα κάποιους δημιουργούς.
Δεν μπορούσες όμως να μην παραδεχτείς πως ήταν ΤΟ φινάλε και ίσως ό,τι πιο επικό και συγκινητικό έχουμε δει στα σινεμά, σε επίπεδο fantasy παραγωγής.
Και φτάνουμε στο σήμερα όπου ένα μόνο βιβλίο, μικρότερο ακόμη και από το πρώτο της Lord of The Rings τριλογίας, αποφασίζει να χωριστεί σε δύο ταινίες...που στην πορεία έγιναν τρεις.
ΕΝΑ ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΟ, ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟ ΤΑΞΙΔΙ
Το The Hobbit ήταν σαφέστατα μια εμπειρία εξίσου οικεία με τις εφηβικές σου αναμνήσεις.
Η επική εισαγωγή, η είσοδος στη Μέση Γη, το δίδυμο Μπίλμπο και Γκάνταλφ, οι νάνοι, η πιο ελαφριά χιουμοριστική διάθεση αλλά και οι επικές μάχες.
Φωτογραφία, μουσική, κοστούμια και εφέ, ήταν δεδομένο πως θα τα έβρισκες καλογυρισμένα και εντυπωσιακά.
Δεν ήταν όμως το ίδιο και εδώ θα συμφωνήσω με κάποια σχόλια που μιλούσαν για ξαναζεσταμένο φαϊ.
Ήξερα ότι θα δω κάτι πιο παιδικό και λιγότερο σκοτεινό, και από τη στιγμή που θα αποτελούσε το πρώτο μέρος τριλογίας, αποκλείεται να σου τα έδινε όλα στη φόρα.
Όμως υπήρχαν σημεία που αργούσε να πάρει μπρος σαν ταινία, σε υπερβολικό βαθμό.
Να οφειλόταν στο "θέλουμε να μείνουμε όσο το δυνατόν πιο πιστοί, οπότε δεν αφαιρούμε τίποτα;"
Μήπως έφταιγε πως με τα χίλια ζόρια και για τα...χιλιάδες δολλάρια, έπρεπε να τραβηχτεί όσο το δυνατόν περισσότερο;
Ειδικά τα πρώτα 45 λεπτά δεν χρειάζονταν όλα τα γεγονότα, κουβέντες και καταστάσεις για να μπεις στο πετσί των χαρακτήρων και στην ατμόσφαιρα της ταινίας, κάτι που παρατηρούσε και σε άλλα σημεία, που κόντευε να σε πάρει ο ύπνος.
Επιπλέον, πέρα από τη σεκάνς με το κρυσφήγετο των goblins, δύσκολα συγκρατούσες οτιδήποτε επικότερο.
Αλλά δεν ήταν μόνο αυτά.
ΤΑ 48 ΚΑΡΕ ΑΝΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ
Ο Peter Jackson έρχεται ως ο επόμενος Cameron να επανακαθορίσει ξανά το μέλλον του κινηματογράφου, μόλις τρία χρόνια μετά το Avatar.
Αυτή τη φορά δεν έχει να κάνει μόνο με το 3D αλλά και με την απόφαση του να γυριστεί η ταινία με νέα τεχνολογία, όπου προβάλλονται 48 καρέ ανά δευτερόλεπτο, αντί των 24 που έχει συνηθίσει να αντιλαμβάνεται ο ανθρώπινος αμφιβληστροειδής.
Για να έρθουμε και στα λόγια του ίδιου του δημιουργού, ο Peter Jackson είχε δηλώσει πρόσφατα σε μια συνέντευξη τύπου στην Νέα Υόρκη:
"Είμαι γοητευμένος από τις αντιδράσεις του κόσμου και από αυτά που έχω δει, ο οποιοσδήποτε κάτω των 20 ετών δεν τον ενδιαφέρει για το πως φαίνεται και πιστεύει πως το 3D είναι κουλ.
Θεωρώ πως το 3D στα 24 καρέ ανά δευτερόλεπτο είναι ενδιαφέρον αλλά στα 48 μπορεί να φτάσει τις πραγματικές του δυνατότητες, επειδή δεν ταλαιπωρεί τόσο το μάτι και μπορείτε να έχετε μια ευκρινέστερη εικόνα, πολύ πιο κοντινή σε έναν τρισδιάστατο κόσμο.
Η έλευση της ψηφιακής προβολής ήταν αυτό που μας παρότρυνε να προχωρήσουμε σε αυτή την κίνηση και η Warner Bros ήταν πολύ υποστηρικτική απέναντι μας.
Ήταν ένα μεγάλο άλμα για εμάς, καθώς όταν πήραμε την απόφαση δεν υπήρχε ούτε ένας κινηματογράφος στον κόσμο που θα είχε την δυνατότητα να προβάλλει την ταινία σε αυτήν τη μορφή.
Είχαμε όμως βαθεία πίστη σε αυτό που κάναμε.
Το μεγαλύτερο γεγονός που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, είναι πως δεν πρόκειται για κάποια προσπάθεια που θα αλλάξει την κινηματογραφική βιομηχανία.
Οι προβολείς που μπορούν να τρέξουν τις ταινίες στα 48 καρέ, μπορούν να κάνουν το ίδιο και για τα 24.
Μπορείς να γυρίσεις μια ταινία στα 24 καρέ και μέσα στο σώμα της να υπάρχουν σεκάνς των 48 ή και 60 καρέ, μπορείς να κάνεις τα πάντα αλλά δεν αλλάζει τον τρόπο που μπορείς να πραγματοποιήσεις μια ταινία.
Είναι απλά μια άλλη επιλογή για τους κινηματογραφιστές και για μένα δίνει την αίσθηση της πραγματικότητας που λατρεύω στον κινηματογράφο."
Και εδώ είναι το πρόβλημα με το The Hobbit.
Η ταινία ξεκινάει και ενώ το συνηθίζεις μετά από λίγο...τελικά οι άσχημες κριτικές που άκουγες από το εξωτερικό επιβεβαιώθηκαν.
Στα θετικά συγκαταλέγονταν πως δεν κουράζεται το μάτι, ούτε παθαίνεις πονοκεφάλους και ζαλάδες.
Αυτά ήταν υπερβολές και ελπίζω να μην κρύβονται διαφημιστές δραμαμίνης από πίσω!
Επιπλέον, το βάθος πεδίου στα εντυπωσιακά τοπία έδιναν θεαματικότερο και άρα ουσιαστικότερο λόγο ύπαρξης στο 3D, με την αληθοφάνεια των 48 καρέ να ταιριάζει καλύτερα στην τρισδιάστατη προβολή.
Όμως η γενικότερη εντύπωση που σου άφηνε, είναι πως χαλούσε την αίσθηση υπερπαραγωγής.
Οι μορφές κινούνταν και έρρεαν υπερβολικά γρήγορα στην οθόνη, με αποτέλεσμα τα εφέ να φαίνονται πιο ψεύτικα και η γενικότερη αίσθηση της ταινίας να θυμίζει υπερπαραγωγή που την βλέπεις μέσω κάμερας που έφερες μαζί σου στην πενταήμερη.
Προφανέστατα, αν είχαμε συνηθίσει στα 48 καρέ και ξαφνικά μας πασάριζαν τα 24, θα ήταν αλλιώς τα πράγματα.
Είναι το πως έχει συνηθίσει και ο θεατής.
Η τόση αληθοφάνεια όμως δεν ταιριάζει σε παραγωγές όπως το Hobbit.
Χωρίς να είναι περασμένα όλα αυτά τα φίλτρα και η επεξεργασία που σε έφερνε πιο κοντά στο παραμύθι, έδειχνε περισσότερο μια αίσθηση προχειρότητας που ζημίωνε την αίσθηση υπερπαραγωγής.
Το συνηθίζεις μεν ύστερα από λίγο διάστημα, αλλά εξακολουθείς να νιώθεις πως η αληθοφάνεια της ψηφιακής προβολής στα 48 καρέ είναι κάτι που ταιριάζει περισσότερο σε ένα πιο ρεαλιστικό και indie σινεμά και όχι σε μπλοκμπάστερ έπη μυθιστορηματικών καταβολών.
Δεν πιστεύω πως είναι το μέλλον.
Είναι απλά μια διαφορετική επιλογή.
Όσο για την ταινία, κρατάω την απολαυστικά κάφρικη εισαγωγή των νάνων, την συγκίνηση στο τραγούδι τους, την λαβυρινθώδη σεκάνς στο κρησφύγετο των goblins και τις ερμηνείες των Martin Freeman, Ian McKellen, Richard Armitage και του πάντα εκπληκτικού Andy Serkis.
Τελικά γνωρίσαμε ένα καλομαθημένο hobbit που δεν ήθελε να βγει από το καβούκι του και δεν ήξερε από στερήσεις, που ταυτόχρονα δεν του άρεσε να τον αμφισβητούν συνεχώς και ήθελε να βοηθήσει τον Thorin να αποκτήσει ξανά το δικό του βασίλειο και σπιτικό.
Ήταν ένα όμορφο μήνυμα για έναν κατά βάθος καλόκαρδο και αλτρουιστή χαρακτήρα, που έκρυβε αρκετή ωριμότητα και ανδρεία μέσα στην ραστώνη της ρουτινιάρικης και επίπλαστα ήσυχης ζωής του.
Παρ'όλα αυτά κάτι μου λέει πως συνολικά, θα έπρεπε να παραμείνουν στα δύο μέρη.
Δεν πειράζει ρε Smaug...χρυσό σε κάναμε στο τέλος και αναμένουμε την..."Desolation" σου, για την 13η Δεκεμβρίου του 2013.
1.jpg)
