Γράφει ο Γιώργος Καραμάνος.
Ήταν αδύνατο για την αστυνομία να σταματήσει το πλήθος που ήθελε να παρευρεθεί στην κηδεία του Leon Tolstoy, το 1910.
Πλέον, είχε γίνει σαφές ότι ο Tolstoy θα περνούσε στην ιστορία ως ένας από τους σημαντικότερους και πιο επιδραστικούς συγγραφείς της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Εκατό και κάτι χρόνια μετά, ένα από τα σημαντικότερα του έργα μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη ...για 22η φορά!
Η Anna Karenina λοιπόν, στην πιο φιλόδοξη μεταφορά της στον κινηματογράφο.
Τα φώτα κλείνουν και οι λέξεις του Tolstoy μετουσιώνονται σε εικόνες και πρόσωπα...
Ο κινηματογράφος έκανε το θαύμα του και ο μύθος της Anna Karenina ζωντάνεψε ξανά.
Στα τέλη του 19ου αιώνα, οι Μπολσεβίκοι δεν έχουν κάνει ακόμα την επανάσταση τους.
Οι αριστοκράτες απολαμβάνουν τα προνόμιά τους καθώς το βασιλικό πολίτευμα κυριαρχεί στην συντηρητική Ρωσία της εποχής.
Και η ηρωίδα μας, η Anna Karenina (Keira Knightley, Seeking a Friend for the End of the World) είναι μια αριστοκράτισσα.
Γυναίκα ενός επιφανούς πολιτικού, του Karenin (Jude Law, Sherlock Holmes: A Game of Shadows), και μητέρα ενός μικρού αγοριού.
Τόσο η καταγωγή της όσο και η ομορφιά της, την κάνουν να ξεχωρίζει, όμως το επαναστατικό της πνεύμα δεν την αφήνει να ηρεμήσει.
Η Anna θα αποχωριστεί για λίγο τον άντρα και τον γιο της με αφορμή μια δεξίωση στην Μόσχα.
Εκεί θα συναντήσει για πρώτη φορά τον Vronsky (Aaron-Taylor Johnson, Savages).
Ένας χορός είναι αρκετός για να την κάνει να τον ερωτευτεί.
Αυτός θα είναι ο μελλοντικός εραστής της.
Ο λόγος για τον οποίο θα ζει.
Η μοναδική της ελπίδα για ευτυχία.
Έτσι, ένα ακραίο ερωτικό πάθος ξεκινά.
Ο επιπόλαιος Vronsky θα την πολιορκήσει και εκείνη θα λυγίσει.
Αρχικά, προσπαθούν να το κρύψουν όσο καλύτερα μπορούν.
Όταν πλέον η Anna επιστρέφει στον άντρα της στην Αγία Πετρούπολη, μαζί έρχεται και ο Vronsky.
Οι φήμες δεν αργούν να διαδοθούν και ο Karenin αρχίζει να υποψιάζεται.
Τελικά, τί θα κάνει η Karenina;
Θα επιλέξει τον έρωτα ή το παιδί της;
Θα υποστεί τις συνέπειες των επιλογών της;
Θα αντέξει τις τύψεις;
Θα διεκδικήσει όλα όσα της χρωστάει η μοίρα;
Προφανώς και δεν θα μπω στην διαδικασία να ασκήσω κριτική πάνω στην υπόθεση αυτού του σπουδαίου μυθιστορήματος, αλλά θα συγκεντρωθώ στην μεταφορά της ιστορίας σε κινηματογραφικό σενάριο.
Γιατί, χωρίς μια καλή διασκευή, το έργο αυτό δεν θα σήμαινε τίποτα μπροστά στο αρχικό δημιούργημα.
Και ευτυχώς ο σεναριογράφος Tom Stoppard έκανε όλες τις σωστές κινήσεις για να οδηγηθεί τελικά σε ένα υπέροχο αποτέλεσμα.
Συνδύασε με εξαιρετικό τρόπο την μαγεία των λέξεων του Tolstoy και τον μοντέρνο αέρα που ήθελε να δώσει στην ταινία.
Διατήρησε σχεδόν αυτούσιους κάποιους από τους διαλόγους του βιβλίου, κατάφερε να (ανα)πλάσει σωστά το κλίμα της εποχής, έδωσε τον σωστό χρόνο που αναλογούσε στις παράλληλες ιστορίες των συμπληρωματικών χαρακτήρων και εν τέλει, μπόρεσε να αποτυπώσει με έξυπνο τρόπο πολύπλοκους χαρακτήρες, όπως τον αντιήρωα που ακούει στο όνομα Anna Karenina, τον πράο Karenin και τον επικίνδυνο Vronsky.
Ωστόσο, ο Joe Wright επέλεξε έναν πρωτοποριακό τρόπο για να σκηνοθετήσει την συγκεκριμένη ταινία.
Ο τρόπος του δεν είναι ούτε καθαρά θεατρικός, ούτε καθαρά κινηματογραφικός.
Ουσιαστικά, αυτό που έκανε ήταν να «τοποθετήσει» το θέατρο μέσα στο κινηματογράφο.
Έτσι, από την μια βλέπουμε λιγοστά εξωτερικά πλάνα και από την άλλη έχουμε ένα παλάτι το οποίο λειτουργεί ως «σκηνή» για τους ηθοποιούς.
Το παλάτι μετατρέπεται, αλλάζει και προσαρμόζεται σε κάθε σκηνή, ανάλογα με τα γεγονότα που διαδραματίζονται.
ίσως ακούγεται λίγο περίεργο όπως το περιγράφω, αλλά αυτό ακριβώς ήταν και το σημείο κλειδί της υπόθεσης.
Γιατί με αυτόν τον τρόπο, ο Wright εξασφάλισε την ελευθερία που προσφέρει ο κινηματογράφος για αυτόν και τους ηθοποιούς του, ενώ παράλληλα κατάφερε να προσθέσει στο έργο του και τον ρομαντισμό των θεατρικών ερμηνειών.
Η Keira Knightley έχοντας ουσιαστικά στηρίξει την καριέρα της πάνω σε ταινίες εποχής, είναι πολύ καλή.
Ίσως να περίμενα αυτό το κάτι παραπάνω από εκείνη, όμως και με αυτή την μεστή της ερμηνεία με έπεισε ως Άννα Καρένινα.
Ο Aaron-Taylor Johnson ως Bronsky ήταν ο μόνος που δεν με συγκλόνισε καθώς δεν ήθελα απλά να παριστάνει τον όμορφο και απερίσκεπτο νέο, αλλά να αναδειχθεί ως το μοιραίο πρόσωπο της ζωής της Καρένινα, κάτι το οποίο δεν κατάφερε.
Όμως, κάπου εδώ μπαίνει στο παιχνίδι και ο Jude Law ως Karenin και τα πάντα αλλάζουν.
Γιατί όποτε ερμηνεύει αυτός, όλοι οι άλλοι σβήνονται μονομιάς από την οθόνη.
Η εξέλιξη του από την εποχή του Alfie και μετά, είναι κάτι το οποίο με αφήνει άφωνο κάθε φορά που τον παρατηρώ.
Έχοντας πλέον αποτινάξει την ταμπέλα του «ωραίου», έχει μετατραπεί σε έναν υποδειγματικό ηθοποιό.
Άλλη μια μοναδική ερμηνεία προστίθεται στην συλλογή του, καθώς εμείς μένουμε παγωμένοι στις καρέκλες μας να τον παρατηρούμε.
Αλλά και όλο το υπόλοιπο cast είναι προσεκτικά επιλεγμένο και κάνει εξαιρετική δουλειά, με τον Matthew Mcfadyen (The Three Musketeers) ως Oblonsky και την Kelly Macdonald (Harry Poter and the Deathly Hallows: Part 2) ως Dolly να ξεχωρίζουν.
Ακόμα, καθοριστικό ρόλο στην ταινία έπαιξε και η συγκλονιστική φωτογραφία.
Η εποχή σκιαγραφείται άκρως ρεαλιστικά, ενώ τα χρώματα και τα εφέ δίνουν την ομορφιά παραμυθιού.
Στον αντίποδα, έχω ενστάσεις για τον χαρακτήρα της Καρένινα, αφού όσο καλογραμμένος και να ήταν δεν είχε την δυναμική του χαρακτήρα του βιβλίου.
Αυτό που με έκανε να δυσανασχετήσω ήταν ότι περισσότερο περιέγραφαν την Καρένινα ως μια τρελά ερωτευμένη γυναίκα, παρά ως μια επαναστάτρια.
Η Καρένινα είναι σύμβολο του γυναικείου πάθους αλλά και της επαναστατικότητας του ανθρώπου έναντι της εποχής του, κάτι το οποίο η ταινία δεν έδειξε αρκετά.
Επίσης, θα προτιμούσα κάποιες δυνατές σκηνές να ήταν γυρισμένες πιο ρεαλιστικά.
Γιατί, καλές οι θεατρικές ερμηνείες, αλλά κάποια πράγματα όσο πιο «ωμά» στα δείξουν τόσο πιο κοντά θα καταφέρεις να έρθεις στον ρεαλισμό του Tolstoy.
Αν και έχω ακόμα τις διαφωνίες μου για κάποια πράγματα, το Anna Karenina είναι μια ταινία απαράμιλλης αισθητικής, όπου ποιοτικές ερμηνείες συνδυάζονται με μια πρωτοποριακή σκηνοθετική ματιά.
Στις αίθουσες από τη Πρωτοχρονιά.
Anna Karenina trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
