Γράφει ο Κωνσταντίνος Παναγιώτου.
Ταλαιπωρήθηκα αρκετά μέχρι να βρω πώς να προλογίσω το The Hobbit.
Άλλωστε, η ταινία του Peter Jackson με προβλημάτισε όσο λίγες.
Μανιακός φαν της τριλογίας Lord Of The Rings γαρ, τρωγόμουν με τα ρούχα μου μέχρι τη δημοσιογραφική προβολή του νέου (ή για να είμαστε σωστότεροι του παλαιότερου) κεφαλαίου στην ιστορία της Μέσης Γης.
Το αποτέλεσμα όπως προανέφερα με εγκλώβισε σε ένα κυκεώνα σκέψεων και αντικρουόμενων συναισθημάτων.
Έσπασα το κεφάλι μου και τελικά κατέληξα πως η μόνη λύση είναι να ντυθώ Dr Jekyll και Mister Hyde...
Πριν προβώ λοιπόν σε μία πρωτοφανή διχοτόμηση της προσωπικότητας μου προκειμένου να προσπαθήσω να περιγράψω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα πεπραγμένα του έργου, περνάω ευθύς αμέσως στην υπόθεση προκειμένου να κατατοπιστείτε καλύτερα και με όλα τα χαρτιά ανοιχτά πια, να αποφασίσετε ελεύθερα με ποια από τις δύο πλευρές του εαυτού μου θα συμπλεύσετε.
Η Μέση Γη ετοιμάζεται να σας (ξανά) υποδεχτεί είστε έτοιμοι;
Ο J.R.R. Tolkien μας παρέδωσε τις περιπέτειες του Bilbo Baggins στις 21 Σεπτεμβρίου του 1937 και ο Peter Jackson 75 ολόκληρα χρόνια μετά τις μεταφέρει στο «πανί».
Αρχικά παρακολουθούμε το Bilbo Baggins (Martin Freeman, What's Your Number?), το πιο περίεργο Χόμπιτ στη Μέση Γη, να καταγράφει τις περιπέτειες του, στο θρυλικό πλέον βιβλίο του, το οποίο φυσικά έπειτα θα ολοκληρώσει ο Frodo με τη μεγαλύτερη ιστορία όλων των εποχών.
Όσα θα ακολουθήσουν στη συνέχεια διαδραματίζονται 60 χρόνια πριν τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και περιστρέφονται γύρω από την αναζήτηση του μυθικού βασιλείου των νάνων, το Έρεμπορ, το οποίο βρίσκεται στην Ανατολή, στο Μοναχικό Βουνό αλλά και την έλευση του Ενός Δαχτυλιδιού στη κατοχή του Bilbo .
Εκεί, οι νάνοι, υπό τις εντολές του Threin και του γιου του Thorin Oakenshield (Δρύασπις) (Richard Armitage, Captain America: The First Avenger) έχουν καταφέρει να συγκεντρώσουν αμύθητες ποσότητες χρυσού.
Όλα βαίνουν καλώς μέχρι την άφιξη ενός αφηνιασμένου δράκου με το όνομα Smaug (Νοσφιστής), ο οποίος κινούμενος από μία τρελή και ακόρεστη δίψα του για χρυσάφι, επιτίθεται στο Έρεμπορ.
Το προοίμιο ή πρόλογος της ιστορίας μας (διηγούμενος από τον Bilbo Baggins) ολοκληρώνεται με το σκόρπισμα των συντρόφων του Thorin και τον ίδιο αν και πρίγκιπας να καταλήγει στην εξορία, μακριά από το τόπο και τους ανθρώπους του.
Αφού ολοκληρώσαμε με τα του…background περνάμε στα του βασικού άξονα της ιστορίας μας λοιπόν.
Ύστερα από μία βεβιασμένη πρώτη συνάντηση του Gandalf (Ian McKellen) με τον Bilbo παρακολουθούμε εμβρόντητοι (όπως και ο ίδιος ο Bilbo) 12 νάνους να κατακλύζουν το σπιτικό του πρωταγωνιστή μας.
Ύστερα και από την έλευση του Thorin και αφού η συντροφιά των νάνων έφτασε αισίως τα 13 μέλη, μαθαίνουμε πως σκοπός της ξαφνικής αυτής συνάντησης είναι ο καταρτισμός της ομάδας που θα αναλάβει το δύσκολο έργο να ανακαταλάβει το Έρεμπορ.
Ο - διά της βίας - οικοδεσπότης δέχεται, ύστερα από πιέσεις, να αφήσει στην άκρη τα σεμεδάκια και την ήσυχη ζωή και να συμμετάσχει στην περιπέτεια που ανοίγεται μπροστά του.
Όπως συμβαίνει με όλες τις… συντροφιές του Tolkien όμως, δεν μπορούμε παρά να υποθέσουμε πως ο δρόμος για το Έρεμπορ μόνο με τριαντάφυλλα δεν θα είναι σπαρμένος.
Με λόγχες, σπαθιά και κάθε λογής τερατοειδές πλάσμα ίσως, με ροδοπέταλα πάντως όχι.
Βλέπετε οι 13 νάνοι, ο Gandlaf και ο Bilbo καλούνται να διασχίσουν τη μισή Μέση Γη ενώ κατά τη διάρκεια του ταξιδιού θα αναγκαστούν να διασχίσουν και τις υπόγειες στοές των Goblin όπου ο Bilbo θα τεθεί αντιμέτωπος με το πεπρωμένο…
Στο πανί παρελαύνουν διάφοροι γνωστοί εχθροί όπως τα Orks, τα Goblin, γιγάντιες αράχνες και άγριοι λύκοι αλλά και κάποιοι νέοι όπως ο αρχηγός των Orks, Yazneg αλλά και ένας νεκρομάντης, ο οποίος – κρατηθείτε - σύμφωνα με τα βιβλία του Tolkien είναι ο ίδιος ο Sauron!
Σε αντιστάθμισμα των διαβολικών στοιχείων της Μέσης Γης συναντάμε και αρκετούς παλιούς μας γνώριμους, οι οποίοι τάσσονται με τη φωτεινή πλευρά της υπόθεσης.
Έτσι εκτός των προαναφερθέντων, Gandlaf, Bilbo και Frodo (Elija Wood, The Romantics) έχουμε τη χαρά να ξαναδούμε επί οθόνης τους Elrond (Hugo Weaving, Cloud Atlas), Galadriel (Cate Blanchett, Hanna), Saruman (την εποχή που ακόμα δεν είχε ταχθεί με το μέρος των σκοτεινών δυνάμεων του Sauron) (Christiopher Lee, Dark Shadows) και φυσικά το αστέρι της ταινίας, το άτομο που κλέβει για ακόμη μία φορά την παράσταση, το Gollum (Andy Serkis, Rise of the Planet of the Apes).
Σε όλα αυτά προσθέστε και κάποιους νέους χαρακτήρες αλλά και περεταίρω αποκαλύψεις αναφορικά με τα πεπραγμένα του φανταστικού κόσμου του Tolkien, όπως ο αριθμός των μάγων, δηλαδή Gandalf ο Γκρίζος, Saruman ο Λευκός, δύο άλλοι που δεν ονοματίζονται και ο Radagast ο Καφέ (ορίστε ακόμα ένα νέο πρόσωπο) αλλά και την ιστορία του “κεντριού”, του σπαθιού που κληρονομεί ο Frodo από τον Bilbo.
Και ενώ λοιπόν οι νάνοι - οι οποίοι αποτελούν ένα καταπληκτικό κράμα παλιοπαρέας με τις πλάκες τους και τα χοντροκομμένα χωρατά τους και σοβαρών πολεμιστών (αν και κάποιες φορές όχι τόσο αποτελεσματικών εξαιτίας του μεγέθους τους, όταν έρχονται αντιμέτωποι με κάποια troll παραδείγματος χάριν χάνουν τα αυγά και τα πασχάλια) - μαζί με τον Gandalf, που όντας νεότερος είναι αισθητά πιο «ελαφρύς» και με αρκετές λιγότερες σκοτούρες από τη μετέπειτα τριλογία και με τον χαμηλών τόνων και με τάση να υποτιμάει τον εαυτό του Bilbo, συνεχίζουν το ταξίδι τους, οι εχθροί τους ανασυντάσσονται…
Τα γεγονότα οδηγούν στις σήραγγες των Goblin όπου και έχουμε την σημαντικότερη συνάντηση στην ιστορία της Μέσης Γης.
Ο Bilbo καταλήγει στα έγκατα της γης όπου πέφτει πάνω στο Gollum.
Καθαρά συγκυριακά πέφτει το δαχτυλίδι στα χέρια του πρώτου και από εκεί και πέρα έχουμε ένα ολόκληρο ντόμινο γεγονότων, που όλοι ξέρουμε που καταλήγει…
Κάτω, στην σπηλιά, αρχίζει ένα τρομερό παιχνίδι ανάμεσα στο Bilbo και το Gollum.
Ένα παιχνίδι γρίφων!
Ακούγεται κωμικοτραγικό αλλά σας πληροφορούμε πως σε καμία περίπτωση δεν είναι κάτι τέτοιο.
Μιλάμε ίσως και για το πιο «δυνατό» τέταρτο της ταινίας.
Απίστευτοι διάλογοι μεταξύ του Bilbo με το Gollum και του τελευταίου με τον Smeagol (ο δεύτερος εαυτός του).
Το στοίχημα απλό: «Κερδίζεις Baggins, σου δείχνω το δρόμο για να βγεις ξανά στο φως του ήλιου, χάνεις και σε… τρώω».
Διάβολε, συγκινηθήκαμε όταν είδαμε τον Gollum να μιλάει με τον εαυτό του (μας έφερε στο μυαλό μνήμες από το δρόμο για τη Mordor), κλάψαμε (από το γέλιο) όταν ακούσαμε τους γρίφους των δύο χαρακτήρων και απολαύσαμε τις εκφράσεις τους - αυτά τα τεράστια καρτουνίστικα μάτια του Gollum ωθούν την πλάκα σε άλλο επίπεδο.
Δακρύσαμε για τον Smeagol και τη ζωή που έχει χάσει αλλά στον αντίποδα σκάσαμε χαμογελάκι για τον Bilbo και το θάρρος που επιτέλους βρήκε.
Η συνάντηση των δυο τους, μπορεί να συνοψίσει ολόκληρη τη ταινία.
Μαγεία…
Παρ’ όλα αυτά το έργο συνεχίστηκε.
Η εξέλιξη της υπόθεσης είναι λίγο-πολύ αναμενόμενη. Δεν θα πω κάτι παραπάνω, αλλά μετά το πρώτο μισάωρο λογικά θα μπορείτε να προβλέψετε τη συνέχεια.
Για το φινάλε δεν έχουμε να πούμε και πολλά, άλλωστε ουσιαστικά δεν μπορούμε να μιλάμε για φινάλε από τη στιγμή που περιμένουμε τις δύο συνέχειες.
Μία παρατήρηση μόνο.
Η τελευταία σκηνή είναι ακριβώς ίδια με την αντίστοιχη του The Lord of The Rings: The Fellowship of The Ring.
Πραγματικά ίδια όμως και όχι μόνο από άποψη φωτογραφίας αλλά και σεναρίου και συναισθήματος.
Περνώντας λοιπόν τον σκόπελο της σύνοψης του σεναρίου, παίζοντας με τη ζωή μου (ελπίζω να μην με πυροβολήσετε αναφορικά με τυχόν spoilers αυτή τη φορά) μπορώ πλέον να περάσω στην προαναφερθείσα διχοτόμηση της προσωπικότητας μου.
Από τη μία λοιπόν έχουμε τον απλό θεατή, ο οποίος πιθανόν να είναι λάτρης της σειράς και από την άλλη τον κριτικό, ο οποίος οφείλει να καταγράψει μεμονωμένα τα πεπραγμένα του συγκεκριμένου φιλμ, μη επηρεαζόμενος από εξωτερικά ερεθίσματα όπως παραδείγματος χάριν οι προηγούμενες ταινίες.
Ο απλός θεατής λοιπόν αναμένεται να ψιλο απογοητευτεί από το The Hobbit: An Unexpected Journey.
Γιατί;
Μα επειδή πολύ απλά δεν φτάνει ούτε στο νυχάκι το Lord of The Rings σε επίπεδα επικού blockbuster.
Ναι, άψογη η μουσική επένδυση του Howard Shore, τέλεια η φωτογραφία, ακόμα πιο απίστευτα τα κοστούμια, αλλά αν δεν σε βοηθάει το σενάριο δεν πας πουθενά.
Προσοχή, δεν λέμε φυσικά πως φταίει ο Tolkien σε κάτι, άλλωστε ο άνθρωπος πρώτα έγραψε το Hobbit και έπειτα το LOTR.
Ούτε ο Jackson έχει μερίδιο ευθύνης.
Άριστη η σκηνοθεσία του (θα τα πούμε και στο κομμάτι του κριτικού αυτά).
Όλο μα όλο το φταίξιμο πάει στην ίδια τη τριλογία που προηγήθηκε.
Ήταν τόσο διαβολικά καλή, τόσο αψεγάδιαστη, τόσο επική, τόσο συμβολική και άλλα άπειρα τόσο… που ο, τιδήποτε πάει να τη μιμηθεί καταλήγει να ωχριά μπροστά της.
Η σύγκριση θα γίνει αναπόφευκτα στο μυαλό σχεδόν όλων όσων βρεθούν στη «σκοτεινή αίθουσα».
Πρέπει να είσαι τελείως αποστασιοποιημένος από τα γεγονότα ή να έχεις κατέβει από τον Άρη για να καταφέρεις να δεις ως ανεξάρτητο φιλμ το The Hobbit…
…Ή να είσαι κριτικός.
Λαμβάνοντας υπ’ όψιν μου πως ουσιαστικά καταρρίπτω τη προηγούμενη θέση μου, γιατί θα προσπαθήσω να σας πείσω να μην κάνετε τη σύγκριση που όπως είπα από πάνω αναπόφευκτα θα κάνετε, οφείλω να σταθώ στο The Hobbit ως μία άσχετη με τα προηγούμενα ταινία.
Ξεκινώντας από τα θετικά, ο Jackson παραδίδει για ακόμη μία φορά μαθήματα σκηνοθεσίας.
Πραγματικά ιδανικά πλάνα, αψεγάδιαστα περάσματα από τη μία σκηνή στην άλλη και σωστά ζουμαρίσματα σε πρόσωπα.
Εκπληκτικά τοπία, τα credits να χρεωθούν και στη φωτογραφία της ταινίας παρακαλώ, αρμονικό δέσιμο της μουσικής, κύριε Shore το κάνατε πάλι το θαύμα σας και κάτι νέο: πανέξυπνο και φλεγματικό χιούμορ σε πολύ μεγάλες δόσεις.
Σε κάνει πραγματικά να απορείς πως σε μία κατά τα άλλα σοβαρή ταινία φαντασίας, κολλάει τόσο πολύ η πλάκα, ο χαβαλές και οι έξυπνες και επίκαιρες ατάκες.
Βέβαια το γεγονός πως το The Hobbit διαπραγματεύεται μία ιστορία λιγότερη σκοτεινή από αυτή του Lord Of The Rings προσφέρει πρόσφορο έδαφος για χιούμορ...
Ωωωπ παρασύρθηκα.
Είδατε παρεμπιπτόντως πόσο εύκολο είναι να πέσεις στο «τριπάκι» της σύγκρισης;
Σαν να μην ειπώθηκε η τελευταία παρατήρηση.
Συνεχίζω.
Εξαιρετικό μακιγιάζ και κοστούμια.
Ο Jackson τολμά να μας δείξει αρκετά πλάνα από τα πόδια των Hobbit αν και ξέρουμε πως είναι ίσως το δυσκολότερο κομμάτι της μεταμφίεσης τους μαζί ίσως με τα ψεύτικα αυτιά.
Κι όμως το αποτέλεσμα τον δικαιώνει και μάλιστα πανηγυρικά.
Η μουσική, τα είπαμε και παραπάνω, επική, μαγική, μία οπτασία, η οποία όταν συνδυάζεται με τα πανοραμικά πλάνα των τοπίων της Νέας Ζηλανδίας απλά σε αφήνει άλαλο.
Βυθίζεσαι στο κάθισμα και παρακαλάς να μην τελειώσει η σκηνή…
Ερμηνείες επίσης εξαιρετικές.
Ο Martin Freeman παρέδωσε μαθήματα υποκριτικής ενώ δικαίωσε τον Jackson, ο οποίος καθυστέρησε τα γυρίσματα της ταινίας προκειμένου να καταφέρει να τον συμπεριλάβει στο καστ.
Τεράστια η συμβολή του στις διθυραμβικές κριτικές του φιλμ ενώ από κοντά ακολούθησε ο McKellen αν και δεν αμφιβάλλαμε ούτε λεπτό για το τι έχει να μας παρουσιάσει, ντυμένος στα γκρι και με το ραβδί του στο χέρι.
Ο Armitage υποδύθηκε σχετικά καλά τον Thorin αν και περιμέναμε ακόμα περισσότερο βάθος συναισθήματος.
Είσαι ο πρίγκιπας ενός ξεριζωμένου λαού, τίθεσαι αντιμέτωπος με τον αιώνιο εχθρό σου, έχεις αναλάβει το έργο να ανακαταλάβεις το βασίλειο σου, θα έπρεπε να είσαι ένα ηφαίστειο οργής και πίκρας.
Οι «μανούρες» προς τα ξωτικά που δεν σε βοήθησαν στη μάχη του Έρεμπορ και η συνεχή γκρίνια για τον Bilbo, δεν φτάνουν.
Δεν ήταν κακός όμως, οπότε μπορούμε να κρατήσουμε ένα «παραθυράκι» ανοιχτό για τις συνέχειες.
Αγαπήσαμε τον Ken Stott (One Day) στο ρόλο του Balin ως το δεξί χέρι του Thorin ενώ σταθερή αξία παραμένει ο Hugo Weaving ως Elrond.
Η τελευταία κουβέντα είναι φυσικά για τον απόλυτο σταρ του έργου.
Ο Andy Serkis, συνεπικουρούμενος από μία στρατιά μακιγιέζ και τεχνικών ειδικών εφέ, κατάφερε να μας συνεπάρει για ακόμη μία φορά.
Οι εκφράσεις του, οι κινήσεις του , τα λόγια του είναι όλα βγαλμένα από το πιο απίθανο παραμύθι εγκατάλειψης και τρέλας.
Τον αποθεώνουμε καθώς κατάφερε να δώσει αυτή τη φλόγα στη ταινία, να την εξυψώσει σε επίπεδα άλλοτε χιουμοριστικά άλλοτε μακάβρια και άλλοτε απλά σαλεμένα.
Λόγος πρέπει να γίνει φυσικά και για τον Cristopher Lee που, αν και έχει μικρή έως μηδαμινή συμβολή στην πλοκή του έργου, μας φτάνει να τον ακούμε να μιλάει με εκείνη τη μπάσα φωνή που όμοια της δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει ποτέ στην ιστορία του κινηματογράφου.
Επειδή όμως έχουμε και το μικρόβιο της γκρίνιας μέσα μας, δεν μπορούμε παρά να σχολιάσουμε αρνητικά το γεγονός πως τράβηξε πολύ η όλη υπόθεση χωρίς ουσιαστικό λόγο.
Αν και αποθεώσαμε προηγουμένως τον Jackson οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ πως θα μπορούσε να είχε αποφύγει μακροσκελείς, χωρίς ουσία αρκετές φορές, διαλόγους και να «κόψει» σκηνές που δεν αποσκοπούσαν στη συνέχιση της ιστορίας παρά μόνο στο γέμισμα της.
Τα 169 λεπτά είναι υπερβολικά για το Hobbit.
Μάλιστα, πρωτοφανές για ταινία του Jackson, φτάσαμε σε σημείο ακόμα και να χασμουρηθούμε κατά τη διάρκεια ανούσιων πραγματικά σκηνών.
Οι αδικαιολόγητες λοιπόν αυτές «κοιλιές» θα μπορούσαν να εκλείψουν, κάνοντας μας όλους πιο χαρούμενους.
Αναφερόμενοι στα κακώς κείμενα δεν γίνεται να μη σταθούμε στη γενικότερη επίπεδη ροή της υπόθεσης.
Σαν σε πίστα βιντεοπαιχνιδιού, ο Thorin και οι σύντροφοι του πέφτουν από τον έναν εχθρό πάνω στον άλλο ενώ τελικά καταλήγουν να πολεμάνε με το boss του παιχνιδιού.
Αναμφίβολα ένα φάουλ των σεναριογράφων, Walsh, Boyens, Jackson και del Toro.
Η απομάκρυνση μάλιστα του τελευταίου από τα γυρίσματα, το Μάιο του 2010 και το συνεπακόλουθο αλαλούμ ίσως είναι μία λογική εξήγηση για την ανεπίτρεπτη προχειρότητα της ιστορίας.
Δεν βάζουμε φυσικά στο σακούλι την απογοήτευση που όπως είπαμε μπορεί να επιφέρει η σύγκριση με την επική τριλογία καθώς αποφασίσαμε να μιλήσουμε εντελώς αποσπασματικά εδώ.
Εν κατακλείδι, το The Hobbit: An unexpected Journey είναι σίγουρα μία must-see ταινία.
Είναι ένα από τα σπουδαιότερα κινηματογραφικά γεγονότα της χρονιάς, οπότε από τη μία σαν καλοί σινεφίλ αξίζει να την παρακολουθήσετε ενώ αν δηλώνετε ως μέρος κατοικίας σας το Ρόαν, το Σάιρ ή τη Μόρντορ επιβάλλεται να διαβείτε το κατώφλι της «σκοτεινής αίθουσας».
ΥΓ: Πολύς λόγος έγινε για το περιβόητο γύρισμα με τα 48 καρέ/ανά δευτερόλεπτο.
Οι απόψεις διίσταντο.
Άλλοι μιλάνε για προβλήματα ναυτίας ή ημικρανίας κι άλλοι για ανεπανάληπτη εμπειρία.
Σημείωση: με τον όρο «άλλοι» αναφέρουμε τους ξένους κριτικούς καθώς η Village δεν κατάφερε να διαθέσει στο δημοσιογραφικό κοινό την προβολή των 48 καρέ.
Εντυπώσεις λοιπόν πάνω σε αυτό το θέμα ύστερα από την επίσημη πρεμιέρα στις 13 Δεκεμβρίου.
The Hobbit: An Unexpected Journey trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
