Γράφει ο Γιώργος Καραμάνος.
Κάνοντας αυτή την δουλειά για αρκετό καιρό πλέον, έχω μάθει κάποια από τα μυστικά του επαγγέλματος και ένα από αυτά είναι, πως όποτε βλέπεις υπερβολικά καλές κριτικές στις αφίσες ή στα διαφημιστικά φυλλάδια, πρέπει να κρατάς μικρό καλάθι.
Από την μακρινή Κολομβία μας έρχεται το La Sirga και αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της παραπάνω "αρχής".
Το κύριο πρόβλημα της ταινίας δεν είναι άλλο από το ότι έχει συγκεντρώσει επάνω της όλα τα αρνητικά στοιχεία των περισσότερων ανεξάρτητων «ποιοτικών» ταινιών.
Και ενώ σε αυτό σημείο κανονικά σας περιγράφω το σενάριο, στην περίπτωση του La Sirga το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να αφηγηθώ ό,τι μου επέτρεψε ο σκηνοθέτης να καταλάβω.
Ένα χωριό καίγεται ολοσχερώς και η μοναδική επιζούσα, μια νεαρή κοπέλα στα πρόθυρα της εξαθλίωσης, ταξιδεύει σε μια παρακμιακή κοινότητα λίγα χιλιόμετρα παραδίπλα.
Εκεί ζει ο θείος της σε μια καλύβα δίπλα σε έναν φρικτό βάλτο.
Ένας άνθρωπος μοναχικός και περίεργος, που με τα χίλια ζόρια την δέχεται στο σπιτικό του.
Μέσα από τα μάτια αυτής της κοπέλας βλέπουμε την ζωή διάφορων τραγικών προσώπων που επιβιώνουν μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, προσκολλημένοι στην αγρία φύση της Νοτιάς Αμερικής.
Καθώς η ταινία προχωράει, η κοπέλα αυτή γίνεται ο πόλος έλξης των περισσότερων αντρών της περιοχής και ένα περίεργο ερωτικό σύμπλεγμα δημιουργείται.
Και εδώ είναι η πρώτη στιγμή που συνειδητοποιείς πως, όσο θετικά και να θες να δεις το La Sirga, απλά δεν μπορείς.
Η στιγμή που καταλαβαίνεις πως το σενάριο είναι υποτυπώδες.
Και θα μου πείτε πως πολλές ταινίες δεν έχουν ιδιαίτερη πλοκή, αλλά και πάλι έχουν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, και θα συμφωνήσω μαζί σας.
Όμως αυτή δεν είναι μια τέτοια περίπτωση.
Γιατί στο La Sirga δεν είναι μόνο το σενάριο που χαλάει την ατμόσφαιρα, αλλά και η τεράστια έλλειψη δράσης/εξέλιξης και διαλόγων.
Όπως και να το κάνεις, όταν ακούς μια κουβέντα κάθε δέκα λεπτά, κουράζεσαι και αποσπάσαι.
Και αν όλα αυτά συνδυαστούν με το γεγονός ότι ο δημιουργός της ταινίας, William Vega, δεν εξηγεί τίποτα και τα «αφήνει» όλα στην φαντασία του κοινού, τότε το αποτέλεσμα δεν είναι ικανοποιητικό.
Η σκηνοθεσία του Vega ακολουθεί και αυτή παρόμοιο μονοπάτι.
Ένα μονοπάτι που ναι μεν είναι υποσχόμενο αλλά υποβιβάζεται στα μάτια μας μέσω του αργού ρυθμού και της χαλαρής σύνδεσης των γεγονότων.
Γιατί σίγουρα θα βρεις όμορφες εικόνες σε μια τέτοια ταινία.
Και που είναι και αναμενόμενο στην τελική.
Αναμφίβολα θα παρατηρήσεις και κάποιες ενδιαφέρουσες λήψεις.
Όμως ο Vega σε καμιά περίπτωση δεν φροντίζει να σε κρατήσει μαζί του σε αυτό το σκηνοθετικό του εγχείρημα.
Ακόμα και οι ερμηνείες των ηθοποιών έχουν μια παρόμοια διάθεση.
Μέσα από ελάχιστους διαλόγους πρέπει να εκφράσουν τον πόνο και την εξαθλίωση που βιώνουν.
Με θεατρικότητα στις κινήσεις και στα βλέμματα τους πρέπει να εξηγήσουν τι συμβαίνει μέσα τους.
Οι ερμηνείες είναι δυνατές, αυτό μπορώ να σας το πω άφοβα.
Έλα όμως που σε καμιά σκηνή δεν μπορείς να νιώσεις ενδιαφέρον ή συμπόνια για αυτούς τους χαρακτήρες, από την στιγμή που η ίδια η ταινία σε κρατά απομακρυσμένο από το βαθύτερο νόημα της.
Και επειδή πάντα προσπαθώ να είμαι αντικειμενικός με ταινίες σαν το La Sirga νομίζω πως καλό θα ήταν να επισημάνω κάποια από τα ιδιαίτερα θετικά στοιχεία τα οποία έκρυβε, με κυριότερο την περιγραφή της φύσης.
Και φυσικά μιλάω για τις Άνδεις.
Ένα τοπίο μαγευτικό και άγριο.
Δεν νομίζω σε άλλη ταινία να έχω δει τόσο αναλυτική οπτική περιγραφή μιας τόσο ξεχωριστής περιοχής.
Αξιόλογη είναι και η περιγραφή του τρόπου ζωής αυτών των ανθρώπων.
Την περιγραφή των ανθρώπων που αγνοούμε την ύπαρξη τους, και όμως υπάρχουν.
Αυτών που ζουν τον ορισμό αυτού που ονομάζουμε low life στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες.
Χαρακτήρες πρωτόγονοι και πλήρως συνυφασμένοι με την φύση γύρω τους.
Επίσης, αν είστε αρκετά θαρραλέοι για να παρακολουθήσετε το La Sirga, δώστε σημασία στον ήχο ...ή και στην απουσία του.
Δεν ξέρω γιατί μου τράβηξε την προσοχή, αλλά ήταν ένα από τα πιο ποιοτικά στοιχεία της ταινίας.
Μάλλον διότι η καταγραφή της άγριας φύσης δεν ήταν μόνο οπτική από τον Vega, αλλά και ακουστική.
Συνολικά το La Sirga είναι μια δύσκολη ταινία.
Ένα έργο άκαμπτο και άγαρμπο απέναντι στον θεατή του.
Μέσα του κρύβει πολλά όμορφα χαρακτηριστικά, όμως ποτέ δεν τα προσφέρει στον κόσμο που το παρακολουθεί.
Με ένα σενάριο που δεν υπάρχει, περισσότερο περιγράφει παρά υποδεικνύει τί πραγματικά συμβαίνει.
Στις αίθουσες από 13 Δεκεμβρίου.
Έγκλημα στη Λίμνη (La Sirga) trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
