Γράφει ο Γιώργος Καραμάνος.
Κατά ένα περίεργο τρόπο, όσο περισσότερο αμφισβητείται ο θεσμός της οικογένειας από τις σύγχρονες κοινωνίες, τόσο μεγαλύτερο γίνεται το ενδιαφέρον των κινηματογραφιστών πάνω στα οικογενειακά δράματα.
Και η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια έχουμε παρακολουθήσει κάποιες εξαιρετικές δουλειές που επικεντρώνονται στις ανθρώπινες σχέσεις μέσα στα πλαίσια της οικογένειας.
Και τα παραδείγματα είναι πολλά, με κυριότερα το υπαρξιακό Amour του Haneke και το εξίσου συγκλονιστικό We Need To Talk About Kevin.
Το People Like Us του Alex Kurtzman έρχεται και αυτό να προστεθεί στην λίστα, ελπίζοντας να κερδίσει το κοινό μέσα από την ανάλαφρη οπτική του πάνω στο θέμα...
Μετά το θάνατο του πάτερα του, και διάσημου μουσικού παραγωγού, ο Sam (Chris Pine, This Means War) επιστρέφει στο πατρικό του.
Οι σχέσεις μεταξύ πατέρα και γιου ήταν πάντοτε τεταμένες και γι'αυτό ο Sam παίρνει το θάνατο του πατέρα του σχετικά ψύχραιμα.
Ουσιαστικά, ο μόνος λόγος που επιστρέφει στο Los Angeles είναι για να κανονίσει τα διαδικαστικά και για να τσεκάρει αν έχει κληρονομήσει κάτι από την περιουσία του πατέρα του.
Η αλήθεια ωστόσο είναι σκληρή για τον Sam, αφού το μόνο που του άφησε ο πατέρας του είναι μια μεγάλη συλλογή από βινύλια και μια υποχρέωση.
Την υποχρέωση να παραδώσει μια τσάντα γεμάτη με λεφτά σε κάποιον άγνωστο.
Περιττό να αναφέρω ότι ο Sam χρωστάει αρκετά λεφτά από εδώ και από εκεί αφού δεν είναι και τόσο καλός επιχειρηματίας.
Έτσι, η σκέψη να κρατήσει την τσάντα για τον εαυτό του, περνάει σχεδόν άμεσα από το μυαλό του.
Ή τουλάχιστον θα μπορούσε να ελέγξει πρώτα σε ποιον θα δώσει αυτά τα λεφτά, και αν εν τελεί αυτός ο άνθρωπος τα αξίζει.
Και εδώ είναι που έρχεται το πρώτο υπαρξιακό σοκ για τον χαρακτήρα μας.
Γιατί δεν αργεί να συνειδητοποιήσει πως ο παραλήπτης της τσάντας δεν είναι άλλος από την αδελφή που δεν γνώρισε ποτέ.
Την αδελφή του, από μια άλλη οικογένεια.
Η Frankie (Elizabeth Banks, What to Expect When You're Expecting) λοιπόν, περά από αδελφή του Sam είναι επίσης και μητέρα ενός εντεκάχρονου αγοριού, του Josh (Michael Hall D'Addario, Sinister).
Δουλεύει ως μπαργούμαν και είναι γραμμένη στους Ανώνυμους Αλκοολικούς.
Ο Sam αδυνατεί να συλλάβει τον τρόπο με τον οποίο θα την προσεγγίσει και θα της εξηγήσει πως έχει η κατάσταση.
Η μοίρα δεν αργεί να πλέξει τον ιστό της γύρω από τους δυο χαρακτήρες και τα μπλεξίματα ξεκινούν.
Aξιόλογο σενάριο και με προοπτικές.
Μολονότι δεν ξεφεύγει από το κλισέ: "μέσα από την οικογένεια μου θα γνωρίσω και τον εαυτό μου", έχει μια ορισμένη δυναμική και ως ένα σημείο καταφέρνει το σκοπό του.
Ωστόσο, δυστυχώς καταναλώνεται υπερβολικά στο να περιγράφει ασήμαντα γεγονότα πάρα στο να μπει στην ουσία.
Έτσι, σχεδόν αυτόματα οδηγείται στο να κάνει μικρές "κοιλιές" κυρίως στην μέση της ταινίας.
Ο Alex Kurtzman (σεναριογράφος των Cowboys & Aliens, Transformers: Revenge of the Fallen και Star Trek) στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, λίγα πράγματα μας έδειξε.
Χωρίς κάποια σκηνοθετική ταυτότητα και χωρίς άποψη, μας παραθέτει μια «στεγνή» σκηνοθεσία σε μια ταινία που, αν μη τι άλλο προσφέρει ευκαιρίες σε έναν σκηνοθέτη να δοκιμάσει τις ικανότητες του.
Από τον Kurtzman κρατάω μόνο την τελευταία σκηνή ως θετική συνεισφορά του στην όλη υπόθεση που ακούει στο όνομα People Like Us.
Στις ερμηνείες, συμβαίνει το εξής παράδοξο.
Αν και δεν εκτιμώ τις ερμηνευτικές ικανότητες τόσο του Chris Pine όσο και της Elizabeth Banks, στην συγκεκριμένη ταινία όχι μόνο μου άρεσαν, αλλά με έκαναν και να τους συμπαθήσω.
Οι ερμηνείες τους δεν σε εντυπωσιάζουν εξ'αρχής, αλλά διατηρώντας αυτή την ευάλωτη υπόσταση των χαρακτήρων τους σε όλη την διάρκεια της ταινίας, από ένα σημείο και μετά σε παίρνουν με το μέρος τους.
Δίπλα στο πρωταγωνιστικό δίδυμο υπάρχει και ένα εξαιρετικό συμπληρωματικό cast για να προσφέρει και αυτό στο συνολικό αποτέλεσμα.
Ο πιτσιρικάς Michael Hall D'Addario υποδυόμενος το προβληματικό παιδί, τα πάει μια χαρά, και φυσικά η Michelle Pfeifer (Dark Shadows) στον μικρό της ρόλο ήταν κάτι παραπάνω από καλή.
Το People Like Us είναι μια ταινία που δεν πέφτει στην παγίδα των εύκολων συναισθηματισμών.
Ωστόσο, νομίζω ότι αυτό το τρίπτυχο αισιοδοξία - ωριμότητα - οικογένεια, είναι εξίσου ξεπερασμένο.
Έχει τις καλές του στιγμές, όπως και αυτές που είναι «φλατ».
Στις αίθουσες από 13 Δεκεμβρίου.
People Like Us trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
