Γράφει ο Γιωργος Καραμάνος.
Κάπου ανάμεσα στο ποτό και την ξεκούραση των διακοπών, πρέπει να συγκεντρωθώ, να ανακατέψω τα μαλλιά μου και να πιάσω το laptop για να γράψω για τις καλύτερες ταινίες του περασμένου έτους.
Όμως αλήθεια, γίνεται να κάνεις την κινηματογραφική ανασκόπηση του 2012, χωρίς να κάνεις μια προσωπική πρώτα;
Ένας χρόνος γεμάτος ταινίες, ένας δύσκολος χρόνος.
Βίωσα άσχημα μαθήματα, γνώρισα πολλά και έχασα ακόμα περισσότερα.
Άλλοι έγιναν γονείς και άλλοι έπρεπε να αναλάβουν ευθύνες.
Ακροβατώ ανάμεσα σε μια φλεγόμενη Ελλάδα του χθες και σε αυτό που θέλω να είμαι αύριο.
Οι προβολές απέκτησαν μια ακαθόριστα μεγάλη σημασία.
Έγιναν κάτι σαν αναπνοές.
Σαν στιγμές ηρεμίας.
Και κάπως έτσι συνεχίζω να προχωράω.
Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω που ακριβώς οδεύω, αλλά ποιός ξέρει;
Οι «συνεργάτες» μου στο blog έγιναν κάτι παραπάνω από φίλοι.
Καμιά φορά τους κουράζω με την αναβλητικότητα μου, αλλά δεν το βάζουν κάτω.
Φαίνεται, πιστεύουν σε μένα.
Και εγώ πιστεύω σε αυτούς.
10. Django Unchained
Όταν ο Tarantino έχει κέφια, μπορεί να δημιουργήσει τις πιο τρελές ταινίες.
Μια από αυτές είναι και το “Django, Ο Τιμωρός”.
Με έξυπνους διαλόγους και άφθονη βία, θα σε κερδίσει από την αρχή.
Αυτό το σύγχρονο western αφηγείται την ιστορία ενός μαύρου (Jamie Fox) που ζητά την εκδίκηση μέσα σε έναν άδικο κόσμο.
Όταν η ευκαιρία του δοθεί, ούτε μια διμοιρία από καουμπόηδες δεν θα μπορεί να τον σταματήσει.
Ένα εξαιρετικό cast συναντά έναν από τους πιο αξιόλογους κινηματογραφιστές την γενιάς του.
Το αποτέλεσμα είναι ένα cult διαμάντι.
Επίσης στο Django Unchained θα συναντήσετε έναν Tarantino διαφορετικό. Έναν Tarantino πιο ώριμο και ουσιαστικό.
9. Skyfall
Φέτος είχαμε και James Bond.
Έναν James Bond διαφορετικό.
Χωρίς γκάτζετ και προσγειωμένο στη γη.
Αυτός είναι ο Bond που μου αρέσει.
Αν και η M παίρνει λίγο παραπάνω χρόνο από ότι περίμενα, η δράση και η αισθητική του έργου είναι απαράμιλλη.
Για μένα σίγουρα δεν είναι η κορυφαία ταινία Bond που βγήκε ποτέ, είναι όμως μια από τις καλύτερες.
Ο Sam Mendes συνδύασε την ποιότητα με την δράση και ο Daniel Graig βρήκε επιτέλους το στυλ του.
Μπορεί να με πείτε υπερβολικό, αλλά νομίζω πως όταν οι μελλοντικοί κριτικοί κινηματογράφου κοιτάζουν πίσω θα λένε πως με το Skyfall άνοιξε μια νέα περίοδος για τον μυστικό πράκτορα.
8. Hunt
Το «Κυνήγι» είναι ότι ακριβώς ονειρεύεται ένας κινηματογραφόφιλος που έχει αδυναμία στα δράματα.
Ο Mads Mikkelsen πρωταγωνιστεί στην ταινία του Thomas Vintenberg και δεν μπορείς να περιμένεις τίποτα λιγότερο από το τέλειο.
Ένας δάσκαλος που έχει επιλέξει μια μοναχική ζωή, βρίσκεται αντιμέτωπος με την κατηγορία βιασμού ενός μικρού κοριτσιού.
Χωρίς καν να προλάβει να αντιδράσει, η συντηρητική κοινωνία τον λιντσάρει και το στίγμα του παιδεραστή μένει ανεξίτηλα χαραγμένο πάνω του.
Όταν η αλήθεια αποκαλύπτεται, είναι ήδη αργά, για τον πρωταγωνιστή.
O μόνος λόγος που δεν το έβαλα πιο πάνω στην λίστα μου, είναι διότι το περίμενα ακόμα καλύτερο.
Μπορείτε να διαμαρτυρηθείτε άφοβα, και εγώ το ίδιο θα έκανα.
7. The Avengers
Δεν εντυπωσιάζομαι γενικότερα από πωλήσεις εισιτήριων και ανοίγματα ταινιών.
Δεν το θεωρώ κριτήριο αξιολόγησης και ούτε το βρίσκω σωστό να χαρακτηρίζονται ταινίες ως blockbuster πριν καν βγουν στις αίθουσες.
Όμως αυτή είναι μια από τις λίγες περιπτώσεις που ακυρώνουν τον κανόνα μου.
Εδώ μπορώ να πω "τα νούμερα μιλάνε από μονά τους".
Και δικαιολογημένα άλλωστε.
Πέρα από το ότι το Avengers αποτελούσε έναν διακαή πόθο ή ακόμα και όνειρο ζωής για τους σκληροπυρηνικούς nerds των κόμικς, αποτέλεσε επίσης και το ποιοτικότερο pop corn movie του περασμένου έτους.
Με ένα all star cast και με απίστευτες σκηνές δράσης, ήταν μια από τις πιο ευχάριστες ταινίες της χρονιάς που έφυγε.
6. The Hobbit: An Unexpected Journey
Κάθε ταινία του Peter Jackson είναι από μόνη της γεγονός.
Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για την συνέχεια (prequel για την ακρίβεια) του Άρχοντα των Δακτυλιδιών.
Το The Hobbit ήταν ότι ακριβώς περιμέναμε.
Χωρίς τον δυναμισμό του Άρχοντα αλλά με παρόμοια αισθητική και ίδια οπτική, εύκολα μπαίνει στις κορυφαίες της χρονιάς.
Ένας σκηνοθέτης που κάνει ότι θέλει με την κάμερα και πρωτοποριακά εφέ που επηρεάζουν έντονα το αποτέλεσμα.
Το παραμύθι του Tolkien παρουσιάζεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο καθώς το ταξίδι του Bilbo Baggins μόλις ξεκίνησε για μας τους σινεφίλ.
5. Perfect Sense
Ένα καθαρόαιμο indie φιλμ που μας έρχεται κατευθείαν από το περσινό φεστιβάλ του Sundance.
Στην Αγγλία του σήμερα, ένας περίεργος ιός ξεσπά και αρχίζει να προσβάλει ανθρώπους.
Πρώτα καταγράφεται ένα "σύμπτωμα " και έπειτα χάνεται μια αίσθηση.
Ο ιός αυτός δεν αργεί να μετατραπεί σε πανδημία και οι άνθρωποι αρχίζουν να αντιλαμβάνονται την θνητή τους φύση.
Έτσι πριν οριστικό τέλος, δυο άνθρωποι (Eva Green και Ewan McGregor) γνωρίζονται και ερωτεύονται.
Παρόλο που οι αισθήσεις τους χάνονται, εκείνοι ακόμα προσπαθούν να συνυπάρξουν.
Ακόμα και στο μεγαλύτερο δράμα υπάρχει και μια μικρή στιγμή χαράς.
Με εξαιρετικές ερμηνείες και με μια πολύ προσεγμένη σκηνοθεσία - φωτογραφία, το Perfect Sense αποτέλεσε μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.
Aκόμα και αν ακούς Αποκαλυπτικό sci-fi romance και τρέχεις, σε αυτό δώσε λίγη σημασία.
Αξίζει.
4. Headhunters
Τί συμβαίνει όταν το μυθιστόρημα ενός ταλαντούχου συγγραφέα (Jo Nesbo) μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη;
Τότε προκύπτει ένα από τα πιο αγωνιώδη θρίλερ καταδίωξης της χρονιάς.
Με ένα σενάριο γεμάτο ανατροπές, το Headhunters είναι πρωτότυπο, φρέσκο και απόλυτα καθηλωτικό.
Μια ιστορία με αμέτρητες προεκτάσεις και μυστήρια.
Μια ατμόσφαιρα γρήγορη, ένα black χιούμορ με άγριες διαθέσεις και ένα Νορβηγικό σινεμά στα καλύτερα του.
3. The Dark Knight Rises
Πολλά ακουστήκαν και ακόμα περισσότερα ειπώθηκαν για τον τελευταίο Μπάτμαν.
Εγώ ένα έχω να πω: Ένα εξαιρετικό φινάλε για μια επική τριλογία.
Φέτος ήταν η χρονιά των κόμικς και των υπερηρώων.
Και ο Σκοτεινός Ιππότης του Nolan ξεχώρισε.
Η σκοτεινή ατμόσφαιρα ταίριαξε απόλυτα με τον γοτθικό υπερήρωα και το αποτέλεσμα ήταν μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.
Nolan, μπορεί να μην γίνεις Fincher πότε, το ταλέντο σου ωστόσο είναι αδιαμφισβήτητο.
2. Amour
Η "Αγάπη" του Haneke δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα άλλο πέρα από σκληρή και ψυχοφθόρα.
Ο διάσημος σκηνοθέτης λοιπόν στέκεται στο ύψος του ονόματος του και δίνει στο κοινό του αυτό που περιμένει.
Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι στην δύση της ζωής του προσπαθεί να αντιμετωπίσει την ιδέα του θανάτου.
Ενός θανάτου υπαρκτού, ενός θανάτου που περιμένει υπομονετικά.
Τελικά είτε νικήσει η αγάπη, είτε ο θάνατος, οι άνθρωποι βγαίνουν χαμένοι.
Ακόμα κι αν διαφωνώ πλήρως με την νοοτροπία και τις καλλιτεχνικές ιδιαιτερότητες του Haneke, δεν μπορώ να μην συμπεριλάβω το Amour στις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.
Δεν είναι εύκολο να το δεις, αν το αντέξεις όμως, ίσως σου ανοίξει νέους κινηματογραφικούς ορίζοντες.
1. Looper
Το Looper ,κυριολεκτικά ήρθε από το πουθενά και τα σάρωσε όλα.
Και με ξέρετε έμενα, δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα ούτε τα πιστόλια ούτε οι καταδιώξεις.
Όμως ποιος μπορεί να αντισταθεί στον Bruce Willis;
Στο κοντινό μέλλον ο μονός τρόπος για να εξοντώσεις κάποιον είναι να τον στείλεις στο παρελθόν και εκεί να τον εκτελέσει κάποιος ειδικός εκτελεστής.
Αυτοί οι εκτελεστές ονομάζονται loopers.
Τι γίνεται όμως όταν η μαφία σου στέλνει να σκοτώσεις τον ίδιο σου τον εαυτό;
Τότε ο Joseph Gordon Levitt έρχεται αντιμέτωπος με τον Bruce Willis.
Η μάχη των δυο θα σας συνεπάρει.
Ένα sci-fi που απέχει πολύ από τα b movies στα οποία μας έχει συνηθίσει το Hollywood τον τελευταίο καιρό.
Αυτή είναι η δίκια μου ανασκόπηση για το 2012.
Αναμένω τη δική σας με τα 4α FilmBoy Awards, σε λίγες μέρες.
Καλή χρονιά και κάλο σινεμά.
1.jpg)
