Γράφει ο Kostas Tsokos.
Κρίση και μνημόνια, εκλογές με δεξιούς και 'αριστερούς' του κώλου, φασίστες που ντροπιάζουν, βεβηλώνουν την έννοια 'άνθρωπος' και αν αυτοί είναι 'έλληνες', τότε εγώ είμαι απόγονος του Βούδα.
Βάλε και τα βουλευτικά αφορολόγητα, χαμένες λίστες καταθέσεων, χαράτσια και φυσικά μην πείτε κακό για την εκκλησία μας την (αν)ιερή και αιωνίως κράτος εν κράτει (δόξα τα-αφορόλογητα-λεφτά, έχουμε θεό).
Αν δεν σου αρκούσαν αυτά, κορύφωση με συνεχή επεισόδια, σπασίματα, κάψιμο Αττικόν, κατέβασμα παραστάσεων με απειλές και πιθηκισμούς.
Αλλάζεις κανάλι, site ή φυλλάδα και...φτου...πάλι τα ίδια.
Τυφώνες στα διεθνή, εκτελέσεις ανθρώπων την ώρα που βλέπουν ταινία, εκτελέσεις παιδιών σε σχολεία, οι αιώνιοι ανούσιοι πόλεμοι που συνεχίζονται και θα συνεχίζονται.
Όχι δεν σου μιλάει το BBC ή το CNN.
Δεν είναι βγαλμένα όλα αυτά από το CSI ή πολιτικά θρίλερ, τις ταινίες του Michael Bay και της Kathryn Bigelow, ούτε αποτελούν υλικό κάποιου documentary ή mocumentary...
Είναι όσα βλέπεις και διαβάζεις έξω από την πραγματικότητα του μεγάλου πανιού.
Εμείς όμως θα επιμένουμε να ξεχνιόμαστε (αλλά όχι να αδιαφορούμε), να σκεφτόμαστε, να νιώθουμε, να αποδρούμε και να πορωνόμαστε αλλιώς και πάντα, μέσα από το σινεμά.
Ο λόγος;
Φαντάσου ένα σκηνικό όπως στο κόμικ "Μετά Την Καταστροφή" του Αρκά, όπου οι δύο μοναδικοί επιζώντες βρίκονται μέσα στο ίδιο καρέ, ο ένας θέλει μόνο να φάει και ο άλλος πιστεύει πως μέσα στα συντρίμμια πρέπει να διατηρήσει την ανθρωπιά του, παίζοντας κατά φαντασίαν μουσική με ένα κατεστραμμένο πιάνο.
Η προσωπική σου ουτοπική αφέλεια κόντρα στην πραγματικότητα δηλαδή.
Μία πραγματικότητα που σου λέει πως θα προέχει πάντοτε η επιβίωση σου, από το να βλέπεις κάθε χρόνο τον κόσμο μέσα από τα μάτια μιας τέχνης και εν προκειμένω της κινηματογραφικής.
Όμως, όσο κι αν ο κόσμος δεν καταστράφηκε...το τέλος του το βιώνουμε ήδη εδώ και χρόνια, χάρη στο 'πολιτισμένο' και 'νοήμον' ανθρώπινο γένος.
Οπότε, δεν χρειάζεται να μείνουμε με ένα χαλασμένο πιάνο στο χέρι, για να ξαναθυμηθούμε και να επανεκτιμήσουμε αυτά που κάθε χρόνο χρωματίζουν την ζωή μας και μας κάνουν πιο ανθρώπινους.
Επειδή κάποια στιγμή πρέπει να μιλήσουμε και για σινεμά και πριν αυτή η εισαγωγή αρχίσει να σε στέλνει στο ντιβάνι του ψυχολόγου (κοινωνιολογικό μανιφέστο το έκανα το Filmboy (!)...κάνε μια στάση και επιβιβάσου στο καθιερωμένο κινηματογραφικό roller coaster.
Για μια ακόμη χρονιά είχαμε φασαριόζικα blockbuster, παραμυθένιους φανταστικούς κόσμους και animation καλοσχεδιασμένα με χρώματα πολλά αλλά και τρόμο, δράμα, σουρεαλισμό και πάνω απ'όλα γέλιο.
Ειδικά το τελευταίο, το έχουμε ανάγκη.
Με αυτά και μ'αυτά, δεν μπορώ να χαρακτηρίσω κάπως τη σεζόν που πέρασε και γι'αυτό το λόγο, το προσωπικό Top είναι με αλφαβητική σειρά.
Πρώτον γιατί δεν θες να σπάζεσαι και να πονοκεφαλιάζεις για το ποια θεωρείς περισσότερο ή λιγότερο καλή, από την στιγμή που διαφορετικά σε αγγίζει ένα blockbuster και αλλιώς ένα δράμα, μια κωμωδία ή ένα sci-fi.
Και δεύτερον ...για να μην τα κοιτάω μετά από χρόνια (που ευελπιστώ να μην έχω αλλάξει μυαλά) και μου έρθει να πω κανά "τι βλακείες έκανα, αυτό έπρεπε να πάει εκεί και το άλλο αλλού, το παρ'άλλο έπρεπε να μην μπει καν."
Με τα χρόνια ωριμάζεις και ψάχνεσαι διαφορετικά, αλλά δεν θα καταντήσουμε μονόχνωτοι, σνομπ και μίζεροι.
Όλες για το είδος τους, σε έκαναν να νιώσεις με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και δεν υπάρχουν καλά και κακά είδη, μόνο καλές και κακές ταινίες.
Καλώς τονε κι ας άργησε λοιπόν και επειδή δεν ξέρω πόση ακόμα "οξεία τσωκίτιδα" μπορείς να αντέξεις ...προχώρα στο αναθεματισμένο παρασύνθημα...
AMOUR (ΑΓΑΠΗ)
Η καταθλιψάρα της χρονιάς...και σε όποιον αρέσει.
Κάθε χρονιά χαρακτηρίζεται από επιστροφές μεγάλων δημιουργών και μία από αυτές ήταν του Γερμανού Michael Haneke.
Οι ταινίες του δεν είναι εύκολες, ειδικά αυτό και η Λευκή Κορδέλα είναι από τα πιο αργόσυρτα φιλμ των τελευταίων χρόνων.
Δωσ'τους όμως μια ευκαιρία, δες τα με διάθεση να αφεθείς (και όχι γιατί θες να δεις κάτι να περνάει η ώρα) και να αποφύγεις παρέα που θέλει να δει ταινία με διάθεση "τρεις λαλούν και δυο χορεύουν".
Αυτά είναι για άλλες στιγμές και διαθέσεις και αφορούν άλλα είδη ταινιών.
Αν τα κάνεις όλα αυτά, η ταινία σε έχει συνεπάρει πριν το πάρεις χαμπάρι.
Όλη η δράση μαζεμένη σε δωμάτια με ένα σχεδόν ντοκιμαντερίστικο σκηνοθετικό ύφος, σκληρή και ταυτόχρονα τρυφερή, μιλάει για την φθορά, τον θάνατο και την αρρώστια στην τρίτη ηλικία και κατά πόσο η αληθινή αγάπη μπορεί να διατηρηθεί ανάμεσα σε όλα αυτά και να σε κρατήσει όρθιο, όχι τόσο σωματικά αλλά περισσότερο ψυχολογικά.
Αν δεν σε πείσουν όλα αυτά, τότε τα εκφραστικά σπαραξικάρδια βλέμματα και οι αληθινές ερμηνείες των Jean-Louis Trintignant, Emmanuelle Riva και της πάντα γοητευτικής και κλασάτης Isabelle Huppert στον ρόλο της κόρης, θα χαραχτούν σίγουρα στο νου σου.
Αριστούργημα δεν ξέρω αν ήταν και η αλήθεια ήταν πως άκουσα διχασμένες απόψεις.
Δεν πιστεύω όμως πως απευθυνόταν μόνο στους "και καλά" ψαγμένους σινεφίλ του Haneke, όντας αντικειμενικά από τις πιο δυσκοίλιες αλλά ταυτόχρονα...καλές ταινίες της χρονιάς, που σε διαπερνούσε από κάθε είδους συναίσθημα και σίγουρα δεν περνούσε αδιάφορη.
Λυπάμαι μόνο όσα παππούδια και θείτσες πήγαν σινεμά για να το παρακολουθήσουν.
Αν δεν αυτοκτόνησαν (το λιγότερο), τότε σίγουρα θα γέμισαν ένα ακόμη ράφι με χάπια.
Ήταν από τις ταινίες της χρονιάς αλλά μην θυμηθείς να την ξαναδείς όσο θα γερνάς.
THE AVENGERS
Πως κατορθώνεις να ενώσεις πέντε ταινίες σε μία, με ένα καστ 7 διαφορετικών πρωταγωνιστικών χαρακτήρων και αποφεύγεις να παραδώσεις μια μεγαλειώδη σαλάτα, μπαλαφάρα και αμερικανιά του κώλου;
Πολύ απλά...προσλαμβάνεις τον fanboy των fanboy, Joss Whedon και σαν αποτέλεσμα, η πρώτη κινηματογραφική μάζωξη υπερηρώων στα χρονικά, μετατράπηκε σε μια πανέξυπνη, διασκεδαστική και ανόθευτη κινηματογραφική απόδραση.
Όλα οφείλονταν στο σενάριο, το οποίο πέρα από τις τυπικές αμερικανιές και safe ηρωισμούς blockbuster αποχρώσεων, ήταν σοβαρό μα όχι σοβαροφανές, αστείο μα κατά βάθος σατιρικό και όχι ξεπεσμένη καραγκιοζέ παρωδία, κεντώντας ταυτόχρονα την ταινία με μικρές δόσεις όμορφων, εκφραστικών πλάνων και συναισθηματικών στιγμών.
Η κινηματογράφηση στην υποβρύχια σκηνή του Iron Man, οι συμπονετικές αδερφικές ματιές Τhor και Loki στο δάσος, το χαριτωμένο χιούμορ όταν ο Agent Coulson ακούει στην αναμονή του ακουστικού τα ξυλίκια της Black Widow και αργότερα δηλώνει τον θαυμασμό του στον Captain America, οι ανθρώπινες στιγμές αμερικανιάς/ψυχολογικής ανάτασης μεταξύ Captain America-Tony Stark αλλά και αυτής που τους είχε συγκεντρώσει ο Fury γύρω από ένα τραπέζι και το βλέμμα του Tony Stark καθώς αντικρύζει το διάστημα μέσα από την στολή του.
Θες κι άλλα;
Σκληροπυρηνική και σπιρτόζικα γραμμένη Scarlett Johansson, Hulk και κρυφή nerd οργή από τον Mark (φύσα)Ruffallo που έκλεβε την παράσταση, μια ακόμη χαρακτηριστική ερμηνεία και ατάκες από Robert Downey Jr, badass Samuel Jackson και παν-κάκιστος Loki στο πρόσωπο του φλεγματικού Tom Hiddleston.
Και ποιος μπορεί να ξεχάσει, δύο μέγιστα highlights και τον μαγευτικό τρόπο με τον οποίο αλληλοσυμπληρώνονταν οι χαρακτήρες, στην δράση αλλά και τους διαλόγους;
Μία εξαιρετικά σκηνοθετημένη σε εναλλαγές, ομαδική λογομαχία και δύο μεγάλες αξιομνημόνευτες σεκάνς δράσης, με πρώτο τον χαμό στο Helicarrier αλλά και το πιο εξαίσια χορογραφημένο μονόπλανο που έχεις παρακολουθήσει, παρουσιάζοντας την ομαδική δουλειά όλων καθώς αργότερα πλακώνουν εξωγήινους στην Νέα Υόρκη.
Για να είμαστε αντικειμενικοί, οι Avengers δεν ήταν αυτό που λέμε η τέλεια ταινία, ασχέτως του αν πήγες 'φτιαγμένος' έχοντας διαβάσει κανά-δυο κόμικ και έχοντας ξαναδεί τις solo ταινίες που προηγήθηκαν.
Στο σχετικά αργό πρώτο μισό και μέχρι να μαζέψουν τους ήρωες, η τρίχα θα σηκωθεί περισσότερο στους πορουκλοκομιξόβιους και οι Captain America, Thor αδικήθηκαν αισθητά, χωρίς τις κομμένες σκηνές του πρώτου που αναπολούσε το παρελθόν και την μεγαλύτερη συμμετοχή του δεύτερου στα δρώμενα.
Ακόμα και η εξωγήινη φυλή των τσιτωμένων... Chitauri, ήταν ευκολάκια και ξεπέτες του θανατά, όμως...τι άλλο θα έπρεπε να χωρέσουν;
Η βασική ιδέα, ήταν απλή...μαζέψτε επιτέλους τους ήρωες και αφήστε τους να αλωνίσουν!
Ως επί το πλείστον, άφησε ικανοποιημένους τόσο τα fanboys όσο και τον μέσο blockbuster θεατή, όντας ισόποσα μοιρασμένη σε δράση αλλά και χαρακτήρες που συνδύαζαν καρδιά, χιούμορ και την κατάλληλη δόση αμερικάνικης στόφας-αμερικ(λ)ανιάς.
Και αν δεν του αξίζει να μνημονεύεται μόνο για την μπλοκμπαστερική νοοτροπία καταμέτρησης εισπρακτικών ρεκόρ, τότε αξίζει για όλα τα παραπάνω.
Γιατί ακόμα κι αν δεν σου αρέσουν τα μπλοκμπάστερ με χρωματιστούς ή οργισμένους υπερήρωες, σημασία έχει να μπορείς να διακρίνεις τα μικρά σεναριακά και ερμηνευτικά κεντήματα, ανάμεσα στην ομοβροντία των εφέ.
Έτσι μόνο ξεχωρίζεις το καλό από το κακό εμπορικό σινεμά.
Φανταστείτε να το είχε αναλάβει κανάς...Μιχαλάκης Bay.
THE CABIN IN THE WOODS
Η απόλυτη σάτιρα και αποδόμηση των teen slasher flicks και των ταινιών τρόμου γενικότερα.
Σκοτεινή ατμόσφαιρα, νεανικό καστ που δεν ενοχλούσε και μια ταινία που μέχρι τη μέση κυλούσε συμβατικά μεν για το είδος της, αλλά εσύ προσπαθούσες και πάλι, να καταλάβεις τι γίνεται.
Μέχρι που στο τελευταίο μισάωρο ανατρέπονται όλα, με μια πανέξυπνη ιδέα/εξήγηση από το πουθενά, ένα classic τρομο-cameo και ένα οργιαστικό φινάλε με κάθε λογής creature feature να περνάει από την οθόνη.
Δεν ήταν ούτε η ακραία σπλατεριά, ούτε εντελώς παρωδία, αλλά έδινε μια διαφορετική, εξωπραγματική εξήγηση στο γιατί αναπαράγονται τα κλισέ των ταινιών τρόμου.
Με τον τρόπο που μόνο ένα έξυπνο inside joke, ειδικά για τους φαν του είδους, μπορεί να στο μεταφέρει.
CELESTE AND JESSE FOREVER
Ένα από τα πιο ανέλπιστα, ευχάριστα κινηματογραφικά βράδια και μάλιστα στις Νύχτες Πρεμιέρας.
Μια ταινία ρομαντική και ταυτόχρονα αντι-ρομαντική και απομυθοποιητική,η οποία σου μιλούσε για την πραγματικότητα, έστω και μέσα από το πρίσμα μιας καλογυαλισμένης παραγωγής.
Η Celeste και ο Jesse είναι άνθρωποι καριερίστες και ταυτόχρονα αυθόρμητοι, με καλλιτεχνικές ανησυχίες και γεμάτοι ζωή.
Καθόλου σοβαροφανείς, δεν φοβούνται να τσαλακωθούν, δεν φοβούνται να είναι τρυφεροί και ανά στιγμές κάφροι με τα δικά τους αστεία και κώδικες επικοινωνίας.
Όμως οι συγκυρίες, τα θέλω και τα πρέπει της ζωής, θα τα φέρνει όλα και συνεχώς ανάποδα, όσο κι αν ταιριάζουν και τα συναισθήματα τους διατηρούνται στο ακέραιο.
Συνδυάζοντας τα καλολουστραρισμένα στοιχεία από το χιούμορ και τις ατάκες του Sex and The City, το γλυκόπικρο κλίμα, την καφρίλα, την τρυφερότητα και τους β' ρόλους της Judd Apatow συνταγής αλλά και ορισμένα indie στοιχεία δανεισμένα από το 500 Days of Summer,το Διαζευγμένοι Φίλοι διέθετε συμπαθές πρωταγωνιστικό δίδυμο στα πρόσωπα των Rashida Jones, Andy Samberg, ήταν χορταστική σε ατάκες, ευτράπελα και ρομαντισμό ενώ διέθετε αξιόλογη μουσική και φωτογραφία.
Μπορεί η συνταγή να σου θύμιζε...'στανταράκι' του είδους, αλλά τελικά ήταν από τις ελάχιστες περιπτώσεις που γελούσες ασταμάτητα και σε διαπερνούσαν συνεχώς τα γλυκόπικρα συναισθήματα, αποφεύγοντας εν μέρει να βουλιάξει στα κλισέ χάρη στο καυστικό του χιούμορ.
Εν ολίγοις, ένα από τα καλύτερα δείγματα mainstream ρομαντικής κωμωδίας, τουλάχιστον των τελευταίων χρόνων.
CHRONICLE
Αν ήσουν Αμερικανός έφηβος και αποκτούσες ξαφνικά υπερδυνάμεις, αλλά δεν ανήκες σε κάποια κόμικ φαντασμαγορία...πως ακριβώς θα ήταν αυτό;
Υπερηρωισμοί με ανθρώπινο υπόβαθρο, μια απλή ιδέα που κατέληγε σε συναρπαστική ταινία και τελικά ένα found footage sci-fi και μάλιστα πολύ καλό, αν αναλογιστούμε τους άγνωστους συντελεστές και την ουσιαστικά ανεξάρτητη φύση της παραγωγής.
Μία από τις χαμηλού μπάτζετ εκπλήξεις της χρονιάς, το Chronicle έφερε στο προσκήνιο και τα ονόματα του σκηνοθέτη Josh Trank, που ανέλαβε πλέον το reboot του Fantastic Four, για τις...αλεπούδες της Fox και του σεναριογράφου/πορουκλονέρντουλα Max Landis, γιου του σκηνοθέτη John Landis (Blues Brothers, An American Werewolf In London).
Εξωπραγματικές γωνίες λήψεων, κυρίως με φορητή βιντεοκάμερα, ικανοποιητικότατα εφέ, τρεις νεαροί παντελώς άγνωστοι που καταφέρνουν να μην κάνουν αντιπαθείς τους χαρακτήρες τους και ένα τελευταίο 15λεπτο πανέξυπνα γυρισμένο, μέσα από κινητά και συστήματα παρακολούθησης, που σε γράπωνε και σου μάγκωνε το στομάχι με την ένταση της αληθοφάνειας του.
To Χρονικό απεικόνισε με τέτοιο τρόπο τις υπερδυνάμεις που μας έκανε να πιστέψουμε τι πραγματικά θα συνέβαινε και πως θα μπορούσαν να τις χειριστούν τρεις έφηβοι, στον κόσμο που γνωρίζουμε.
Απλά φαντάσου αν υπήρχαν οι X-Men και ήταν οι τυπικοί έφηβοι της γειτονιάς σου (ή έστω...της αμερικανιάς σου), τι θα μπορούσε να συμβεί.
Τα όποια μειονεκτήματα εντοπίστηκαν στο σενάριο, το οποίο λόγω και περιορισμένης διάρκειας της ταινίας, ξεφορτώθηκε γρήγορα κάποιους χαρακτήρες ή δεν έδωσε αρκετή βάση στα κίνητρα του κακού, παρουσιάζοντας τα με κλισέ τρόπο προκειμένου να προχωρήσουν εύκολα στο φινάλε αναμέτρησης καλού με κακό.
Να υποθέσουμε πως όσα αναπάντητα ερωτήματα έμειναν στη μέση, βροντοφωνάζουν sequel το οποίο θα δούμε αναμφισβήτητα όταν με ένα μπάτζετ των $15 εκατομμυρίων απέφερε ανω των 126 παγκοσμίως.
CLOUD ATLAS
Βασισμένο στο δύσκολο για να κινηματογραφηθεί, μυθιστόρημα του David Mitchell, το Cloud Atlas συζητήθηκε όσο λίγες ταινίες και αυτό από μόνο του, το τοποθετεί αν όχι στις καλύτερες, τουλάχιστον στις πιο χαρακτηριστικές ταινίες της χρονιάς και της δεκαετίας που διανύουμε.
Έξι διαφορετικές ιστορίες ανθρώπων από διαφορετικές εποχές και χρονικές περιόδους, διαφορετικών εθνικοτήτων και φυλών που κατά περίεργο τρόπο συνδέονταν μεταξύ τους, ερμηνευμένους από ηθοποιούς πρώτης γραμμής που άλλαζαν από δέρμα μέχρι φύλο.
Στα θετικά της πως αναμφίβολα σε διαπερνούσε από όλα τα συναισθήματα.
Δράμα, γέλιο, μυστήριο, τρυφερότητα και συγκίνηση, ανακατεύονταν σε ένα σφιχτοδεμένο μοντάζ, με καλοφτιαγμένο μακιγιάζ (εξαιρουμένων κανά δυο στιγμών), εμπνευσμένα πρωτόγονα και φουτουριστικά κοστούμια και το πολύ καλό soundtrack που συνέθεσε μεταξύ άλλων, ο συν-σκηνοθέτης Tom Tykwer.
Μα πάνω απ'όλα οι εντυπωσιακές εικόνες από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, που εναλλάσονταν από την ταινία εποχής, σε post-apocalyptic κόσμους και εκθαμβωτικά μελλοντολογικά σκηνικά.
Στα αρνητικά της, πως ειδικά στην αρχή σε μπέρδευε με τις γρήγορες χρονικές εναλλαγές, μέχρι το τέλος αρκετά γεγονότα έμεναν μετέωρα και ασύνδετα, οι Halle Barry και Τom Hanks ανά στιγμές δεν ήταν τόσο δυνατοί ερμηνευτικά όσο τους περίμενες και μια ιστορία που έφτανε μέχρι τις μεταφυσικές προεκτάσεις, με περιττά πολύπλοκη αφήγηση για θεματικές και νοήματα που από την πολύ επανάληψη, καταντούσαν απλοϊκά.
Ναι το σινεμά των πρώην Wachowski Bros και νυν..."Wachowski Βro and Sis", συνεχίζει τις αμπελοφιλοσοφικές αλληγορίες και την ιδέα του να πεθαίνεις για μια...Ιδέα, σε μια ταινία που κούραζε και ταυτόχρονα συνάρπαζε, σε έκανε να σκέφτεσαι, να προβληματίζεσαι αλλά με έναν επαναλαμβανόμενα απλοϊκό τρόπο.
Τελικά, μετά το πρώτο Matrix (και με εξαίρεση το σενάριο του έτσι κι αλλιώς βασισμένου σε κόμικ, V For Vendetta), έχουν αποδείξει ότι όσο ικανοί και αν είναι στο να συνθέτουν μεγαλοπρεπείς sci-fi εικόνες, άλλο τόσο κλισέ και εκβιαστικά αφελείς είναι οι κοινωνικές προεκτάσεις των ταινιών που θέλουν να σκηνοθετούν, συμπαρασέρνοντας εδώ και τον Tom Tykwer.
Το σωστό sci-fi όμως, είναι ένα σινεμά φτιαγμένο από τον άνθρωπο, για τον άνθρωπο και η ταινία έκρυβε στην καρδιά της μηνύματα για την καλή και κακή φύση του ανθρώπου, την απληστία του, τις θρησκευτικές νύξεις, την αυτοθυσία και την ανάγκη του για ελευθερία.
Όσα σύννεφα κι αν μαζεύονταν λοιπόν πάνω από το κεφάλι σου, το Cloud Atlas εξυπηρετούσε στο έπακρον όλα αυτά και αυτό μετράει πάνω απ'όλα.
Καμία υποψηφιότητα για ειδικά εφέ;
Πως είπατε;Όχι;
Να αρχίσω πάλι τα βεγγικά..."ΑΠΑΡΑΑΑΔΕΚΤΟΝ"...
DE ROUILLE ET D'OS (ΣΩΜΑ ΜΕ ΣΩΜΑ)
Άλλο ένα κορυφαίο, σπαρακτικό ερμηνευτικό δίδυμο για την χρονιά που μας πέρασε, από τον σκηνοθέτη Jacques Audiard, του πολύ καλού "Ο Προφήτης" (2009).
Στο γαλλο-βελγικό Σώμα με Σώμα, oι Marion Cotillard και Matthias Schoenaerts παρέδωσαν σπουδαίες ερμηνείες σε μια ταινία που ήθελε να μιλήσει για το πόσο δύο άνθρωποι μπορούν να αντέξουν τον σωματικό και ψυχικό πόνο και παρ'όλες τις δυσκολίες της ζωής τους, να παραμείνουν μαζί, να λυτρωθούν και να βγουν αλώβητοι.
Δεν έφτανε την ολοκληρωμένη διαδρομή του χαρακτήρα στον "Προφήτη" ενώ αρκετές φορές ο σκληρός ρεαλισμός της ταινίας τραβιόταν και έφτανε στον δρόμο της κλισέ, υπερβολικής μελούρας.
Άξιζε όμως, για την εξαιρετική σκηνοθεσία και φωτογραφία, με ορισμένα μαγευτικά πλάνα όσο και τα έντονα, κοντινά, συναισθηματικά στα πρόσωπα των χαρακτήρων.
Όσο για την Cotillard, παρέδωσε μια ακόμη ερμηνεία ζωής, κάνοντας και απόσβεση για την κακοπαιγμένη σκηνή θανάτου στο Dark Knight Rises.
Η οσκαρική ετυμηγορία;
Δεν βρίσκεται καν υποψήφια.
Συνηθισμένα τα βουνά στα οσκαρικά τα χιόνια...
DJANGO UNCHAINED
Μεταμοντέρνος φόρος τιμής στα γουέστερν και στο Django του 1966 με τον Franco Nerο;
Υπέρ του δέοντος αντιρατσιστική ιστορία εκδίκησης;
Ή μήπως απλά μια παρωδία της γουέστερν μυθολογίας;
Διάλεξε όποιο σε εξυπηρετούσε καλύτερα ή και όλα αυτά μαζί.
Το σίγουρο είναι πως ο καινούριος και πολυαναμενόμενος Tarantino, ήταν μια ακόμη δημιουργία για τους σινεφάν (και όχι σινεφίλ) που έμοιαζε φτιαγμένη για να σε διασκεδάσει σε κινηματογραφική αίθουσα.
Ερμηνευτικά, όλοι έδιναν ρέστα με προεξέχοντες τους Waltz, Fox, Di Caprio και τον Samuel Jackson σε ρεσιτάλ κωλόγερου μαύρου υπηρέτη.
Η σκηνοθεσία περιείχε πλάνα-κομψοτεχνήματα, από τα τοπία μέχρι το badass μεγαλείο του φινάλε, με μια υποβόσκουσα ένταση κάθε φορά που ΔΕΝ έπρεπε να τραβηχτεί όπλο αλλά και συγκίνηση στην επικείμενη συνάντηση Django-Broomhilda.
Tα cameo δεν έλειπαν (Franco Nero, Don Johnson), οι διάλογοι ήταν μπολιασμένοι με γερή δόση ειρωνίας που ουσιαστικά σατίριζαν και απομυθοποιούσαν το είδος και έσπαγες και την πλάκα σου με σκηνές ανθολογίας όπως αυτήν με Κου Κλουξ Κλαν και ένα φινάλε με πιστολίδια που θα έκανε περήφανο τον Sam Peckinpah.
Σε γενικές γραμμές, τα 160 και κάτι λεπτά κύλησαν νεράκι, αν και σε ορισμένα σημεία έδειχνε να 'τραβάει' σε διάρκεια, με την γνωστή ταραντινική μανιέρα του να μιλάνε με τις ώρες γύρω από ένα τραπέζι ή τοποθεσία.
Αναμφισβήτητα, καμία από τις πρόσφατες ταινίες του Ταραντίνο δεν φτάνει τις επιδραστικότατες πρώτες του, που άφησαν εποχή...ούτε καν το Kill Bill.
Και πάλι όμως...από τους ρετρό τίτλους αρχής, μέχρι το αλά "mixtape" soundtrack, το απολαυστικά σαδιστικό κλίμα ειρωνίας-εκδίκησης και την γενικότερη ανόθευτη μπιμουβίστικη διάθεση, ο Ταραντίνο εξακολουθεί να δημιουργεί σινεμά...για το σινεμά...ΤΕΛΟΣ!
Για όσους δεν έχουν πάψει να μαγεύονται με τα υπερβίαια, φλύαρα και στυλιζαρισμένα παραμύθια και τα tribute σε παραγνωρισμένα είδη, το Django o Τιμωρός θα σας κάνει να βγείτε από την αίθουσα με ένα joker-ικό χαμόγελο, μέχρι τ'αυτιά...
HEADHUNTERS
Συγκρατημένα κουλ και στυλάτη, καλοσκηνοθετημένη, με ένταση και αξιόλογες ερμηνείες, το Headhunters ήταν μια διαφορετική αστυνομική ταινία καταδίωξης και ανατροπών, με το μαύρο χιούμορ να υποβόσκει ανά διαστήματα.
Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Jo Nesbo, στο φιλμ του Morten Tyldum η μία ανατροπή διαδεχόταν την άλλη, δεν ήσουν ποτέ σίγουρος τι ρόλο είχε ο καθένας ακόμα κι αν το υποψιαζόσουν ενώ ακολουθώντας τα όσα θα τραβήξει ο Roger Brown που θα χρειαστεί να κολυμπήσει ακόμα και στα...σκατά (κυριολεκτικά!), δεν μπορείς παρά να μην συμπάσχεις.
Πόσο μάλλον όταν έχεις έναν εκπληκτικό, σκληρό και ταυτόχρονα σπαρακτικό Aksel Hennie, με πιο αξιοσημείωτη τη σκηνή που ξυρισμένος γουλί και ταλαιπωρημένος, μιλάει με την γυναίκα του η οποία περισσότερο από τα λούσα ήθελε..ένα παιδί.
Με άλλα λόγια, από τις λίγες περιπτώσεις που ενώ ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας δεν είναι καν αντιήρωας, εσύ να θες να γλυτώσει.
Το μόνο αρνητικό πως ένιωθες να τελειώνει σύντομα και συ να μένεις με την ανάγκη πως ήθελες κι άλλο ζουμάκι στην υπόθεση.
Ώρες ώρες δηλαδή, θύμιζε επεισόδιο από αστυνομική σειρά, σε μια πιο σκληρη εκδοχή κινηματογραφικής διάρκειας.
Όπως και να είχε, είχαμε να δούμε καιρό το σωστό αστυνομικό θρίλερ, με στοιχεία ταινίας μπατσικών καταδιώξεων, μακριά από τις συνηθισμένες μανιέρες.
Γι'αυτό εκεί που άρχισες να ελπίζεις για πρωτότυπες ιδέες...πάρε να χεις και το αμερικάνικο remake.
LIFE OF PI
Βασισμένο στο περιπετειώδες,φανταστικό και βραβευμένο μυθιστόρημα του Yann Martel, η "Ζωή του Πι" ήταν μια εμπειρία που πρέπει να ζήσεις στη μεγάλη οθόνη.
Το Life of Pi του Ang Lee ήταν μια δυνατή ταινία, σχεδόν πνευματική σαν εμπειρία, σκηνοθετικά μαγευτική και με απίστευτα εφέ, όπως τις σχεδόν παραισθησιογόνες εικόνες μοναδικής υφής (το νησί που έμοιαζε με γυναίκα) ενώ το-ευτυχώς-πολύ καλό 3D, προσέθεσε την απαιτούμενη μαγεία και βάθος.
Να μην μιλήσουμε για την τίγρη, που έκανες πίσω σε κάθε ξαφνική εμφάνιση της.
Δεν του έλειπε και η συγκίνηση στην σχέση του με το ζώο όταν άρχισαν να λιμοκτονούν, σε άγγιζε που έβλεπε τον βυθό να σχηματίζει την οικογένεια του και γενικότερα στον πυρήνα της έκρυβε αλληγορίες και παρομοιώσεις για την αληθινή ζωή.
'Αλλωστε, πέρα από την προσέγγιση "περιμένουμε έναν θεό/σούπερμαν να μας σώσει", απεικόνιζε την προσπάθεια του ανθρώπου να συμβιώσει με άλλα πλάσματα, την συμφιλίωση του με τη φύση και γενικά το πως είναι να επιβιώνες με κάποιον στα δύσκολα και μετά αυτός να τραβήξει τον δρόμο του, όταν ο καθένας έχει ξαναβρεί πλέον τον προορισμό του.
Όσο για το τέλος, σε αφήνει απλά να πιστέψεις σε αυτό που εσύ κρίνεις αληθινό, σύμφωνα με το ποια ιστορία σε ενέπνευσε περισσότερο και σου έδωσε δύναμη κι ελπίδα.
Απο νοήματα και συμβολισμούς να φαν και οι...τίγρεις.
Το πρόβλημα της ήταν πως δεν αποτελούσε μια σκληρή ταινία επιβίωσης αλλά ένα συνδυασμό αυτού με το χιούμορ της παιδικής ταινίας για μεγάλους, που αρέσκονται συνήθως σε ασφαλείς απαντήσεις απέναντι στα παιδιά, τύπου "είδες που ο καλός θεούλης φροντίζει για όλα;"
Ο καθένας είναι ελεύθερος να ψάξει στα δύσκολα να βρει τον δικό του τρόπο στήριξης και αν θέλει να πιστέψει και σε κάτι για να πάρει δύναμη.
Είναι δικαίωμα του...ό,τι κι αν είναι αυτό το κάτι.
Απλά ο safe, γλυκανάλατος και Disney-ικών αποχρώσεων τρόπος που προσεγγίστηκε στο Life of Pi, υπεραπλούστευε ως ένα βαθμό τη δυναμική της ταινίας και την φύση του ανθρώπου απέναντι σε τέτοιες δοκιμασίες (σ.σ.: και με το ζόρι Ινδοί πάλι;)
'Αλλοτε σε απελπιστικό αδιέξοδο και άλλοτε σαν light παραμυθάκι, πες το κι ένα Slumdog Millionaire για τους φαν του Cast Away.
Άξιζε όμως στην μεγάλη οθόνη.
Οι συμβολικές, αλληγορικές και μαγευτικές της εικόνες, θα σου μείνουν αξέχαστες για καιρό.
THE PERKS OF BEING A WALLFLOWER
Ένα love song ή μάλλον love movie, αφιερωμένο στα τέλη των 90's που άνετα στέκεται και σήμερα.
Άλλωστε δεν μιλάμε και για πάρα πολλά χρόνια πριν.
Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Stephen Chbosky, o οποίος ανέλαβε και την κινηματογραφική προσαρμογή, είχε σε πρώτο πλάνο έναν έφηβο της Α' Λυκείου.
Όλα ήταν εκεί.
Οι ανησυχίες, τα άγχη, οι έρωτες, οι τσακωμοί, η μελαγχολία, η ανεμελιά, με ξεχωριστές στιγμές το θεατρικό tribute στο Rοcky Horror Picture Show, το breakdown του Logan Lerman στο φινάλε που πραγματικά σε άγχωνε και σένα και φυσικά οποιαδήποτε στιγμή ο Ezra Miller, γέμιζε την οθόνη με την ερμηνευτική του δύναμη.
Εν ολίγοις, ένα υπέροχα και εθιστικά γλυκόπικρο έργο, με πολύ καλές ερμηνείες από το τρίο Logan Lerman, Ezra Miller, Emma Watson και προσεγμένο soundtrack που θύμιζε indie best of συλλογή με κομμάτια από The Smiths, New Order, Morrissey, Sonic Youth, The Samples και άλλους.
Δεν γίνεται να μην τη συμπαθήσεις και να μην σε παρασύρει, όσο κι αν αδυνατεί να ρισκάρει σε ορισμένες στιγμές ακολουθώντας ορισμένες κλισέ πεπατημένες που έχουμε χιλιοξαναδεί, σε ταινίες του είδους.
Σίγουρα όμως,ανήκει στο είδος ταινιών που μοιάζει εξίσου εύπεπτο αλλά και ιδιαίτερο, αγγίζοντας τόσο το σινεφίλ κοινό όσο και τους λάτρεις των mainstream συναισθηματικών ταινιών, με εφήβους και μη.
THE RAID
Μπάτσοι κλειδώνονται σε κτίριο με οπλοφορτωμένους κακοποιούς, πρεζάκηδες και...κακοποιούς πρεζάκηδες.
Σφαίρες και κλωτσομπουνίδια ρέουν από παντού και ανάμεσα τους ένα κρυφτούλι πίσω από τοίχους και πόρτες, έτσι για να μπαίνουμε και σε αγωνιώδες κλειστοφοβικό τρυπάκι, πέρα από την πόρωση του μπρουταλιάρικου βρωμόξυλου.
Το The Raid:Redemption ήταν άνετα το πιο καλοσκηνοθετημένο, με απίθανες γωνίες λήψεων, αγωνιώδες και εξαίσια χορογραφημένο hardcore ξυλίκι της χρονιάς.
Όλα τα παραπάνω σε τέτοιο βαθμό, που ξεχνούσες προς στιγμήν τις σεναριακές κοινοτοπίες και το σύνδρομο "...αφήνουμε επίτηδες εκρεμμότητες απέξω και το τελειώνουμε απότομα, γιατί θα υπάρξει sequel".
'Αλλωστε, αξιόλογη ταινία δράσης από την Ινδονησία και από Ουαλό σκηνοθέτη, δεν είναι κάτι που βλέπεις κάθε μέρα.
Ραντεβού σε δύο χρόνια με το Berandal και ας ελπίζουμε να μην προβληθεί πάλι Αυγουστιάτικα εδώ πέρα.
Αλλιώς με βλέπω με κανά γκλοπ ή γιαταγάνι παραμάσχαλα και να κυνηγάω διανομείς.
SKYFALL
Η πιο..."ψησιματική" ταινία της περασμένης χρονιάς και με τόσο hype, που τελικά δεν απογοήτευε...αλλά ούτε και ήταν η ταινιάρα που λέγανε μερικοί.
Το Skyfall είχε έναν εξαιρετικό σκηνοθέτη σαν τον Sam Mendes στις αποσκευές του, ένα-επιτέλους-αξιομνημόνευτο και κλασικό τραγούδι για το franchise, τις πάντα αξιόπιστες ερμηνευτικές παρουσίες των Daniel Craig, Judi Dench και πολύ...κακό (με την καλή έννοια!) Javier Bardem, με ένα πετυχημένο Hannibal Lecter "twist" στη σκηνή της φυλακής.
Επιπλέον, ενσωμάτωνε έξυπνα ορισμένες αναφορές στις παλιότερες συνταγές της σειράς, προσαρμόζοντας τις στο σήμερα και ήταν περισσότερο προσγειωμένη και γκρίζα από ποτέ, με σεναριακή επιρροή από Dark Knight (ο Bardem ως άλλος Joker) αλλά και Dark Knight Rises αν λάβουμε υπόψιν το κλασικό ηρωικό τρίπτυχο, πτώση-δοκιμασία-επαναφορά.
Αν ήταν ο καλύτερος Bond όλων των εποχών;
Πολύ αμφιβάλλω.
Δεν είναι καν ο καλύτερος από τα τρια φιλμ με τον Daniel Craig.
Δυστυχώς έχανε αρκετά από τη μέση και μετά, ειδικά με το "Μόνος στο Σπίτι, συνοδεία με παππούδια και πιστολίδια" σκηνικό, του φινάλε.
Σεναριακά έμοιαζε περισσότερο με ένα άτυπο δεύτερο reboot μετά την διλογία Casino Royale-Quantum of Solace, μερικά γεγονότα-χαρακτήρες ήταν εκει...για να είναι (η Berenice Marlohe χωρίς ουσιαστικό λόηο ύπαρξης) ενώ ο Daniel Craig αν και καλός, ήταν πιο κρύος και flat, με εξαίρεση το βλέμμα του όταν δεν μπορούσε να πυροβολήσει-στοχεύσει και το κλάμα για την M.
Όμως, πέρα από τα τσωκοψειρίσματα, ήταν από τις καλές περιπέτειες και ταινίες της χρονιάς και έφευγες ευχαριστημένος.
Αγωνία σε πολλές σεκάνς, ένα ευχάριστο μειδίαμα σε άλλες με το χιούμορ και τον έξυπνο τρόπο που έδενε η παλιά με την καινούρια bond επιρροή (ειδικά οι σκηνές με τους ανανεωμένους Q-Moneypenny) ενώ μάθαμε και μερικά ακόμη στοιχεία για το παρελθόν του 007.
Αν λάβουμε υπόψιν πως οι περισσότερες ταινίες του franchise μοιάζουνε με αγορίστικες, καρικατουρίστικες ονειρώξεις, με έναν 007 εντελώς υπερήρωα, γεμάτο γκάτζετ-δράση-ατάκες-γκόμενες, αλλά χωρίς βάθος και ανάπτυξη χαρακτήρα...τότε βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο.
Κρατάω και την επανεμφάνιση του κλασικού theme, ένα πραγματικά bond τραγούδι στο ομώνυμο της Adele, την κυκλική μπάρα και την εμφάνιση (αν και ξεπέτα) της Aston Martin.
Ήταν καλή ταινία, αλλά η επόμενη ευελπιστώ να είναι ο πραγματικός Bond που συνδυάζει το χθες με το σήμερα και όχι μια απλή μετάβαση.
Μέχρι τότε θα προτιμήσω το Casino Royale για την ιστορία του και για τον τρόπο που εξελίσσονταν εκεί ο χαρακτήρας και η ερμηνεία του Daniel Craig.
TED
Το 2012 δεν είχε την κωμωδία που θα σε κάνει να παραμιλάς, είχε όμως μία από τις κωμωδίες που χρειάζεσαι κάθε τόσο, από αυτές που θες να βλέπεις κάθε τρεις και λίγο για να σου φτιάχνουν το κέφι.
Είναι να μην είσαι, μικρός μοναχικός μπόμπιρας και να μην εύχεσαι να ζωντανέψει ο αρκούδος σου, η μοναδική σου παρέα.
Δεν ξέρεις τι θα σου πετύχει...
Tρελές ατάκες σε ένα σενάριο που εξελίχθηκε λίγο σαν την οποιαδήποτε family friendly κωμωδία αλά "Μπετόβεν", των τηλεοπτικών κυριακάτικων μεσημεριών.
Όμως...που να με πάρει και να με σηκώσει, είναι σίγουρο πως θα..Ted-ωθείτε από τα γέλια με τούτο δω.
Το χαρακτηριστικό κάφρικο στυλ του Seth McFarlane ήταν εκεί.
Πολλά tribute σε 80's, cameo και σκηνές από Flash Gordon, βλάσφημο, χυδαίο χοντροκομμένο και politically incorrect χιούμορ, το σπάσιμο της αφηγηματικής ροής, με το "δείχνω ένα άλλο γεγονός για 10-15 δεύτερα και ξαναγυρνάω πίσω" που υπήρχε και στο Family Guy...
Ο αρκούδος όλα τα λεφτά, λες και ζωντάνεψε το Casoline, απόλυτα αληθινός και έξυπνα ενσωματωμένος στον κανονικό κόσμο, σαν να μην έτρεχε τίποτα.
Και από ατάκες...αυτό που είπε για τη Hasbro και το...πουλί του, όσα έλεγε για τα ψάρια στο ενυδρείο σε περίπτωση που αυτά μιλούσαν, εκεί που τον πηγαίνανε ντυμένο στο σούπερ μάρκετ για να πιάσει δουλειά, οι διάλογοι κάθε φορά που έπαιρνε προαγωγή, οι χαριτωμένες στιγμές εκεί που στεναχωριέται ("I Love You").
Επιπλέον, οι Mark Wahlberg και Mila Kunis (δεν το λεω, δεν το λεω το λογοπαίγνιο!) ήταν συμπαθείς, ο Giovanni Ribisi ήταν η κλισέ psycho έκπληξη και εάν φινάλε προβλέψιμα γλυκερό, παραπέμποντας σε οποιαδήποτε family, χριστουγεννιάτικη ή γενικότερη ταινία με ζώα.
Γενικά σωζόταν, είχε τις κλασικές κάφρικες στιγμές τέτοιων κωμωδιών, είχε και τα παρτάκια του, μέσα σε όλα αυτά χωρούσε και την τρυφερότητα που κρύβουν για τον άντρα οι σημερινες κάφρικες κωμωδιες.
Τον 35άρη που δεν θέλει να μεγαλώσει ποτέ, να ξεφύγει από την εφηβεία και να γίνει πραγματικά υπεύθυνος για την ζωή του.
Τελικά σε άφηνε με την εντύπωση πως όλα χρειάζονται...αλλά με μέτρο.
Αρκεί να είσαι υπεύθυνος εκεί που πρέπει και να έχεις διπλα σου μια γυναικεία συντροφιά που δεν θα είναι σοβαροφανής, δήθεν και μονόχνωτη.
Αν και τόσο happy end βόλεμα, μόνο στο πανί μπορεί να συμβαίνει.
Αυτό όμως που σίγουρα δεν χρειάζεται με μέτρο είναι να βλέπεις και να ξαναβλέπεις το Ted.
Περισσότερο από καλή, κακή ή υπερεκτιμημένη, ήταν σίγουρα μια εθιστική κωμωδία, με κάφρικο χιούμορ και λίγο στανταράκι τρυφερότητας, στο βάθος του σεναριακού της πυρήνα.
WRECK-IT RALPH
"Είμαι κακός και αυτό είναι καλό.
Δεν θα γίνω ποτέ καλός και αυτό δεν είναι κακό."
Αν έχεις βαρεθεί τον ξεπεσμό της κραταιάς δύναμης Pixar, σε sequel και απλώς καλές για τα στάνταρ της, ταινίες...
Αν ακόμα και τώρα ξεκλέβεις λίγο χρόνο για να ασχοληθείς σε βαθμό καψίματος, με παλιά βιντεογκεϊμίστικη pixel-ίτιδα (να ναι καλά τα downloadable emulators)...
Αν θεωρείς θετικό που τα βιντεοπαιχνίδια θεωρούνται πλέον τέχνη και είναι ολόκληρα σύμπαντα και ταινίες από μόνα τους...αλλά θεωρείς πως η δική σου πραγματική διασκέδαση, κρύβεται στην απλότητα του "χοροπήδα, σπάσε, ρίξε, εκτόξευσε"...
Αν στην τελική, πρέπει να χωρέσεις ένα και μόνο animation...τότε λυπάμαι Paranorman, Frankenweenie και Rise of The Guardians...
Δεν λέω...καλά, χρυσά, μαλαματένια είσασταν...αλλά θα συνεχίζω να παίζω την επόμενη πίστα του Ralph!
Μετά από αυτό το εξαίσιο και διασκεδαστικότατο animation, η Disney χτυπάει στα ίσα την Pixar (αν και εδώ συνεργάστηκε ο Pixar-ικός John Lasseter) και βάζει σε πολλούς γυαλιά μετά και το Tangled.
Για να ακριβολογούμε, ο σκηνοθέτης Rich Moore, βραβευμένος με Emmy για τα Simpsons και Futurama, έβαλε ξανά τα χειριστήρια και τους μοχλούς στα χέρια και προσωπικά με έκανε να θυμηθώ τις μέρες που έβλεπα μικρός σε βιντεοκασέτα το Toy Story, μετά μάζευα το άλμπουμ με τα αυτοκόλλητα της Panini και έπαιζα τα disney-ικά παιχνίδια στις παιχνιδομηχανές, της εκάστοτε εποχής (σ.σ.: το τι Alladin, Lion King, Hercules και Tarzan είχε πέσει...δεν το συζητάμε!)
Όσο για την ίδια την ταινία, ήταν ίσως το καλύτερο ψηφιακό animation για 'παιδική' ταινία που έχουμε δει μέχρι στιγμής.
Τόσο καλοσχεδιασμένο και μαγευτικά ποικιλόμορφο που έφτανε και ξεπερνούσε άνετα, τα επίπεδα ψηφιακής, κινηματογραφικής σεκάνς από κανονικά βιντεοπαιχνίδια.
Επιπλέον είχαμε πολλές...πάμπολλες αναφορές και cameo, καλών και κακών χαρακτήρων από κλασικά videogames.
Pacman και φαντασματάκια, Dr Eggman και Sonic από...ξέρετε τώρα, Mr Bison και Zangief από Street Fighter, o λειζερομάτης Kano από το Mortal Kombat, ο κακός Browser από τα Super Mario Bros, o Q*Bert και πολλοί ακόμα.
Όμως δεν ήταν μόνο μπαμ μπουμ, εφέ και φιοριτούρες...διέθετε ψυχή και τα ανάλογα μηνύματα, με δυο αξιαγάπητους χαρακτήρες, τόσο διαφορετικούς μα και τόσο ίδιους κατά βάθος, ειδικά στο αντιδραστικό δίδυμο Ralph και Vanellope, που διέθετε κατά βάθος συναισθήματα και γλυκιά προσωπικότητα.
Μια προσωπικότητα που καταπιεζόταν από τους κανόνες και την αυτοματοποιημένη, βαρετή, μίζερη ρουτίνα, που ήταν αναγκασμένοι να ζουν μέσα από τους βιντεογκεϊμίστικους ρόλους τους και τις προκατασκευασμένες φόρμες της ζωής τους.
Το πιάσατε;
Μια ταινία για όσους πρόλαβαν να παίξουν pixel-ιασμένα 8bit-α και 16bit-α παιχνίδια σε ουφάδικα, κονσόλες και φορητές παιχνιδομηχανές.
Μα πάνω απ'όλα ένας εξαιρετικός συνδυασμός συναρπαστικής περιπετειώδους, χρωματιστής διαδρομής αλλά και ταινίας με ψυχή, καρδιά και συναίσθημα.
Μετά από όλο αυτό το μακρινάρι λοιπόν, πάω να σαπίσω λίγο στα games...παλιά και καινούρια!
Αυτές ήταν μερικές από τις ταινίες της περασμένης χρονιάς που ακόμα κι αν δεν σου άρεσαν (επειδή δεν είναι στα γούστα σου ή επειδή δεν βρισκόσουν την ώρα της θέασης στο κατάλληλο "mood"), δεν μπορούσες να μην παραδεχτείς πως έκαναν αρκετο θόρυβο και τζέρτζελο για την χρονιά που έφυγε, είτε στον χώρο των μπλοκμπαστεράδων είτε των σινεφίλ, είτε στων γενικότερων κινηματογραφόφιλων του λίγο απ'όλα (με τζατζίκι κλπ).
Μια ζωή θα το λέμε, πως σε δύσκολους και λιγότερο δύσκολους καιρούς (γιατί η ζωή δεν είναι ποτέ μόνο εύκολη), το σινεμά ήταν διέξοδος.
Διέξοδος προς το φανταστικό, το γέλιο, το συναίσθημα και την ύστερη υγιή αντιπαράθεση, χωρίς εγωπάθειες και στόφα 'ειδικού'.
Ενθυμούμενος λοιπόν όλα τα παραπάνω, ένιωσα να στροβιλίζομαι νοητικά ακριβώς από αυτήν την ποικιλία αναμνήσεων και συναισθημάτων.
Δεν ήταν η καλύτερη αλλά ούτε και η χειρότερη κινηματογραφική χρονιά, τουλάχιστον για την δεκαετία που διανύουμε.
Σίγουρα όμως, ήταν μια γεμάτη χρονιά, που ευελπιστούμε όσο περνάει ο καιρός και βλέπετε όλα τα τοπ, να συμπληρώσετε και να γεμίσετε ακόμα περισσότερο, με τις δικές σας επισημάνσεις!
Καλή σεζόν να έχουμε και...keep filmboy-ing!
Υ.Γ: Με την νέα χρονιά, εύχομαι κάθε επιτυχία filmboy-ική και μη, σε όλα τα παιδιά που αρθρογραφούν, πάνω απ΄όλα με υγεία και ευτυχία για τους ίδιους και τα κοντινά τους πρόσωπα...και φυσικά να συνεχίσουμε όλοι με το ίδιο κέφι, αγάπη και αυθορμητισμό, ασχέτως του τι άλλο κουβαλάμε στις κεφάλες μας!
Υ.Γ.2: Χατζη(μ)πα(μ)πά να χαίρεσαι τα μικρά και είθε η Filmboy Pictures να στέκεται σε αφίσες ανακοινώσεων επερχόμενων ταινιών, εις τους αιώνες των αιώνων!
Υ.Γ.3: Επειδή πέρα από συντάκτες, είμαστε και φανατικοί filmboy αναγνώστες ...Γιώργο, Κωνσταντίνε, Νάσο και Αργύρη, πάντα αντικειμενικοί, κατατοπιστικοί, αυθόρμητοι, κεφάτοι, με τουμπανάτα κείμενα και αφιερώματα, εύχομαι!
1.jpg)
