Γράφει ο Κώστας Παναγιώτου.
Μέχρι και πρόβλεψη για το τέλος του κόσμου περιελάμβανε το 2012.
Βέβαια αν και η 21η Δεκεμβρίου παρήλθε, δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά πως και η πιθανότητα για το τέλος των καιρών μας εξαλείφθηκε.
Άλλωστε τα σημάδια φέτος ήταν πιο έντονα από ποτέ.
Κρίση κοινωνικοοικονομική, πόλεμοι, ληστείες, φόνοι, πολιτικές αναταράξεις και άλλα τέτοια δυσοίωνα υψώνονται καθημερινά σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας.
Ακόμα και το σύνηθες καταφύγιο από τους «σκοτεινούς» δαίμονες που μας καταδιώκουν, ο αθλητισμός δέχεται καθημερινά πλήγματα.
Υποθέσεις δωροδοκιών, δολιοφθοράς και ντόπινγκ, αποπνέουν ένα άρωμα σαπίλας που μέρα με τη μέρα διαχέεται όλο και πιο γρήγορα στην ατμόσφαιρα.
Ευτυχώς ένα από τα τελευταία προπύργια της ανθρώπινης λογικής παραμένει όρθιο.
Ο κινηματογράφος είναι εδώ, φέτος μάλιστα ιδιαίτερα ισχυρός όπως θα αντιληφθείτε και παρακάτω, προκειμένου να μας προσφέρει ένα απάγκιο από τον κυκλώνα αλλαγής που απειλεί να μας σαρώσει.
Προσωπικά, από τη στιγμή που βρέθηκα κάτω από τη σκεπή του Filmboy κέρδισα ένα σημαντικότατο δώρο...
Είχα την ευκαιρία να ξεφεύγω, σχεδόν καθημερινά, από τις «φωνές» που δεν έχαναν ευκαιρία να διατυμπανίσουν πόσο κοντά στο γκρεμό έχουμε πλέον φτάσει.
Φωνές, οι οποίες αναπόδραστα συμπαρέσυραν όλους μας σε ένα κυκεώνα συναισθημάτων.
Ως ελάχιστο φόρο τιμής και στο μέσο (Filmboy) αλλά και στο ίδιο το αντικείμενο (την 7η τέχνη δηλαδή), καταθέτω την προσωπική μου άποψη λοιπόν, σχετικά με τις πέντε κορυφαίες ταινίες που τα μάτια και το μυαλό μου είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν φέτος.
Η αντίστροφη μέτρηση αρχίζει.
Έτοιμοι;
5. Cloud Atlas
Οι αδερφοί Wachowski και ο Tom Tykwer το έκαναν πάλι το θαύμα τους.
Κλασσικοί οπαδοί της ιδέας πως μία καλή κινηματογραφική ταινία οφείλει να προβληματίσει το θεατή (βλέπε Matrix), μας παρέδωσαν το Cloud Atlas, μία σπαζοκεφαλιά, η οποία απαίτησε αρκετό από το χρόνο μας προκειμένου να βάλουμε όσα μας είπε σε μία σειρά.
Βέβαια, για να είμαστε ξεκάθαροι, το εν λόγω φιλμ δεν προβληματίζει τόσο αναφορικά με τα μηνύματα ή τους συμβολισμούς του, αλλά περισσότερο με τη δομή της υπόθεσης του.
Μπλέκοντας έξι, διαφορετικές μεταξύ τους, ιστορίες το κεντρικό νόημα περιστρέφεται γύρω από το πώς οι πράξεις κάποιων ανθρώπων ανεξαρτήτου εποχής μπορούν να επηρεάσουν τους άλλους.
Με τον καταπληκτικό και τρισμέγιστο εδώ Tom Hanks (σε διαφορετικούς ρόλους καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, όπως και το υπόλοιπο cast άλλωστε) να λειτουργεί ως ναυαρχίδα της ταινίας και τους Hugo Weaving, Jim Broadbent και Jim Sturgess να τον συνεπικουρούν ιδανικά, βγήκα από τη σκοτεινή αίθουσα απόλυτα «γεμάτος» και χορτάτος.
Φυσικά οι Wachowski και Tykwer έχουν τεράστιο μερίδιο στην επιτυχία του Cloud Atlas μιας και φιλοτέχνησαν αριστουργηματικά τη σύνδεση αυτών των φαινομενικά άσχετων μεταξύ τους ιστοριών.
Αν μάλιστα το σενάριο ήταν ακόμα πιο σφιχτοδεμένο, κάποιες μικρογκάφες απουσίαζαν και η Halle Berry μας έκανε τη χάρη να ενσαρκώσει πιο πιστευτά τους ρόλους της , το Cloud Atlas θα «σκαρφάλωνε» ψηλότερα στο Top μας.
4. The Dark Knight Rises
Το κεφάλαιο που ολοκληρώνει τη τριλογία του Σκοτεινού Ιππότη δεν θα μπορούσε να απουσιάζει από την πεντάδα μας.
Ο Nolan το έκανε και πάλι, αν και όχι στην κλίμακα του “The Dark Knight”.
Η ηρεμία του Gotham (φυσικά) και διαταράσσετε ξανά, αυτή τη φορά από τον Bane, έναν αδυσώπητο τύπο που επιθυμεί να αναδείξει μία νέα τάξη πραγμάτων.
Βαθιά αλληγορικό, αναφορικά με τις δύσκολες και «περίεργες» πολιτικές καταστάσεις που βιώνουμε, το “The Dark Knight Rises”, επιχειρεί να περάσει κάποια υπόγεια μηνύματα.
Όπως υπογραμμίσαμε και στον πρόλογο άλλωστε, η σημερινή μας κατάσταση θυμίζει αρκετά το Gotham City.
Καθαρά κινηματογραφικά τώρα, παρατηρούμε το δημοφιλές, τελευταία, μοτίβο της πτώσης του ήρωα και της καταρράκωσης της εικόνας του.
Πολύ καλός ο Christian Bale, ως άνθρωπος-νυχτερίδα βεβαίως-βεβαίως αλλά και ο Tom Hardy στο ρόλο του Bane.
Την επική ταινία ολοκληρώνει το soundtrack που τονίζει ακόμα περισσότερο τη «σκοτεινή» εικόνα του Gotham.
Την περιμέναμε πως και πως και εν τέλει αποδείχτηκε πως άξιζε και με το παραπάνω η αναμονή μας.
3. Skyfall
Φυσικά από την πεντάδα μας δεν γινόταν να απουσιάζει το γεγονός της χρονιάς (μαζί με τα Hobbit).
Η επιστροφή του James Bond στις κινηματογραφικές αίθουσες δικαίωσε την προσμονή μας για αυτή ενώ μέρες αργότερα συνεχίσαμε να σφυρίζουμε αφηρημένοι το κλασσικό μουσικό θέμα (ξέρετε εσείς, το τραγουδάτε αυτή τη στιγμή).
Ο Sam Mendes αποφάσισε να ολοκληρώσει ότι άφησαν στη μέση το Casino Royale και το Quantum of Solace, τον εξανθρωπισμό δηλαδή του αθεράπευτου καρδιοκατακτητή μυστικού πράκτορα 007.
Ο Daniel Craig συνεχίζει στο μοτίβο των δύο προηγούμενων ταινιών, αποδεικνύοντας μας δύο πράγματα.
Πρώτον υπάρχει ζωή στον πλανήτη του Bond ύστερα από τον Pierce Brosnan και δεύτερον, ακόμα και ο ψυχρός 007 μπορεί να νιώσει το σκίρτημα της αγάπης και της συμπόνιας για τους άλλους.
Πραγματικά εξαιρετική η προσθήκη του Javier Bardem στο cast, ως ο κακός της υπόθεσης, ενώ το ανατρεπτικό φινάλε προσθέτει ακόμα περισσότερους πόντους στο συνολικό απολογισμό.
Το Skyfall δικαίωσε σχεδόν στο έπακρο τις προσδοκίες μας (ένα «τσικ» παραπάνω δράσης θα ήταν καλοδεχούμενο) ενώ εκτός των άλλων μας «έψησε» τρελά για την επόμενη περιπέτεια του αγαπημένου μας μυστικού πράκτορα υπό νέες βάσεις πια.
2. The Hobbit: An Unexpected Journey
Από πού να αρχίσεις και που να τελειώσεις για το (νέο) αριστούργημα του Peter Jackson.
Ο ιδιοφυής σκηνοθέτης μας προικίζει με ακόμη μία επίσκεψη στη Μέση Γη, αυτή τη φορά 60 χρόνια πριν τα όσα διαδραματίστηκαν στη τριλογία Lord Of The Rings.
Παρακολουθούμε πλέον την απαρχή των περιπετειών του Bilbo Baggins, που εδώ ενσαρκώνεται καταπληκτικά από τον Martin Freeman.
Η συγκεκριμένη περιπέτεια αναφέρεται στην ανακατάληψη του χαμένου βασιλείου των νάνων το Erebor.
Ύστερα από παρότρυνση του Gandalf (ο αγαπητός Ian MacKellen), το πιο περίεργο Hobbit της Μέσης Γης αποφασίζει να ακολουθήσει τον Θόριν Δρύασπι (Richard Armitage) και τη συντροφιά του , αποτελούμενη από 12 νάνους (συν τον ίδιο 13), στην προσπάθεια για ανακατάληψη του Erebor.
Στολισμένο με το καταπληκτικό music theme του Howard Shore (το οποίο ακούω στη διαπασών αυτή τη στιγμή που γράφω) και μία απίστευτη ερμηνεία εκ μέρους του Andy Serkis ως Gollum, το Hobbit αποτελεί ένα απαύγασμα κινηματογραφικού υπερθεάματος.
Αν μάλιστα προσθέσουμε και τη καινοτομία των 48 καρέ ανά δευτερόλεπτο (48 fps), μία νέα τεχνολογία, η οποία πραγματικά μας χάρισε μία μαγική προβολή (αξίζει 1000% να την τιμήσετε) μπορούμε να πούμε με σιγουριά πως το Hobbit κατάφερε να μας προσφέρει όσα μας είχαν λείψει, από τη στιγμή που ο Aragorn και η παρέα του επανέφεραν την ειρήνη στη Μέση Γη.
Δεν μπορεί να συγκριθεί με το LOTR σε επίπεδα επικότητας (αδόκιμος όρος αλλά δεν μπορώ να το εκφράσω αλλιώς), τέτοια μεγαλειώδη φιλμ άλλωστε δύσκολα θα ξαναπαρακολουθήσουμε, αλλά σίγουρα το Hobbit προσφέρει με τεράστιες αξιώσεις ένα λιθαράκι (μάλλον καλύτερα μία κοτρόνα) στη μεταφορά του μαγικού κόσμου του Tolkien στη μεγάλη οθόνη.
1. Argo
Η απόλυτη έκπληξη της χρονιάς!
Μπορεί η ταινία να μην έχει προβληθεί ακόμα στην Ελλάδα (αναμένουμε με τεράστια αδημονία τη δέκατη ημέρα του Ιανουαρίου), μπορεί το review της να μην έχει γραφτεί ακόμα (θα το διαβάσετε σύντομα), αλλά το ομολογώ: (για εμένα) Είναι το κινηματογραφικό γεγονός του 2012!
Δεν θα επεκταθώ πολύ καθώς θα τα αναφέρω και στο review.
Αυτό που πρέπει να γνωρίζετε είναι πως το Argo είναι η επιτομή, ο ορισμός της αγωνίας.
Εφοδιαστείτε με λίμες καθώς ύστερα από την προβολή μάλλον τα νύχια σας θα είναι κατακρεουργημένα.
Ο Ben Affleck εποπτεύει από το πόστο του σκηνοθέτη τη ταινία, ενώ φροντίζει να μας συμπαρασύρει στον αγωνιώδη ρυθμό της μέσα από τον πρωταγωνιστικό ρόλο του ως Tony Mendez.
Πρόκειται για ένα μυστικό πράκτορα της αμερικάνικης Κυβέρνησης που η ειδικότητα του είναι η ασφαλής φυγάδευση ομήρων.
Έτσι όταν μία ομάδα αμερικανών πολιτών παγιδεύονται από το πλήθος των Ιρανών που διαδηλώνουν/ επαναστατούν στη Τεχεράνη, είναι αυτός που καλείται να βρει και να πραγματώσει ένα σχέδιο για την απόδραση και την επιστροφή τους στις Η.Π.Α..
Το σχέδιο δεν είναι μόνο φιλόδοξο αλλά και αρκετά πρωτότυπο τελικά…
Μπορεί η υπόθεση αρχικά να μην σας εντυπωσιάζει, πάντως σας υποσχόμαστε πως είναι ότι πιο ξέφρενο και αγωνιώδες έχουμε παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια.
Πραγματικά η αγωνία χτυπάει κατακόκκινο!
Για εμένα, ξεκάθαρα κορυφαίο έργο της χρονιάς.
Αναμείνατε στο Filmboy για το review και φυσικά υπομονή μέχρι τις 10 Ιανουαρίου, όταν και θα έχετε την ευκαιρία να επισκεφτείτε για χάρη του τις σκοτεινές αίθουσες.
* Εκτός πεντάδας αλλά αρκετά κοντά σε αυτή, έμειναν ταινίες όπως το Matching Jack το οποίο είναι από τα πιο συγκινητικά έργα της χρονιάς, αλλά και το The Hunt , ένα τρομερό ψυχογράφημα, με τον Mads Mikkelsen, να παραδίδει μαθήματα αναφορικά με το πώς μία αθώα έκφραση, ένα τυχαίο άγγιγμα μπορεί να καταστρέψει τη ζωή κάποιου.
Η τρομακτική δύναμη της μάζας να περιθωριοποιεί κάποιον υπογραμμίζεται πολύ γλαφυρά στην αξιοσημείωτη ταινία του Thomas Vinterberg.
Επίσης, ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και για το Lawless.
Το έργο του John Hillcoat ήταν ένα απαύγασμα αποτύπωσης της γκανγκστερικής αμερικάνικης κοινωνίας, με το cast να περιλαμβάνει έναν τρομερό Tom Hardy και ένα γλαφυρό villain, ενσαρκωμένος από τον Guy Pearce.
Στα συν της ταινίας και το τρομερό soundtrack.
Χρόνια πολλά, ευτυχισμένο το νέο έτος και φυσικά καλές προβολές όλο το 2013!
1.jpg)
