Γράφει ο Νάσος Κυριακίδης.
Η ταινία των 10 Oscar, (8 μέσω του συναγωνισμού και 2 τιμητικά), το ιστορικό επικό φιλμ, διάρκειας τεσσάρων ωρών, του Victor Fleming με το λαμπερό πρωταγωνιστικό ζευγάρι Clark Gable και Viviane Leigh.
Σε αυτή την κλασική ταινία, θα δούμε ένα από τα καλύτερα φινάλε στην ιστορία του κινηματογράφου.
Εκτός από τη συγκινησιακά φορτισμένη ατμόσφαιρα, και αφού ήδη έχουμε παρακολουθήσει την πορεία και την εξέλιξη των ηρώων, η τελευταία σκηνή προσφέρει επίσης πολλά παραπάνω.
Σηματοδοτεί παράλληλα το τέλος μιας εποχής και την αρχή μιας καινούριας.
Η οικονομική κρίση από την οποία έβγαινε η Αμερική κατά την περίοδο που προβλήθηκε η ταινία, μπορούσε εύκολα να παραλληλιστεί με τον εμφύλιο πόλεμο των ΗΠΑ (1861-1865), όπου ήταν η περίοδος στην οποία διαδραματιζόταν η υπόθεση της ταινίας και αποτελεί εξίσου μια μελανή σελίδα στο βιβλίο της παγκόσμιας ιστορίας.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι παρουσιάζει ιστορικές ανακρίβειες, αλλά σίγουρα κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την αξία του.
Βασισμένο στην νουβέλα της Margaret Mitchell που εκδόθηκε τρία χρόνια νωρίτερα, αν και η συγγραφέας ξεκίνησε να το γράφει από το 1926, η ταινία αποτελεί μία από τις σημαντικότερες του προηγούμενου αιώνα.
Όπως στο βιβλίο, έτσι και στη ταινία, γεννιούνται αυτόματα κοινωνικά θέματα όπως αυτό της φυλετικής καταπίεσης και της γυναικείας χειραφέτησης.
Η ταινία ήταν κατά βάση μια επική ιστορία αγάπης, αλλά μπορεί να θεωρηθεί και φεμινιστική, μιας που παρουσιάζει έναν απόλυτα δυναμικό γυναικείο χαρακτήρα.
Η Scarlett O'Hara αποτελεί μία από τις πιο δυνατές γυναικείες ηρωίδες στην ιστορία του κινηματογράφου, ειδικά αν λάβει κανείς υπόψη, την συγκεκριμένη εποχή.
Από ένα κακομαθημένο, εγωπαθές κορίτσι μετατρέπεται σταδιακά σε μια γυναίκα που πατάει γερά στα πόδια της, διεκδικεί πάντα αυτό που θέλει με επιμονή και δεν έχει την ανάγκη κανενός άνδρα για να νιώσει ασφαλής.
Είναι σίγουρα πολύ πεισματάρα, κάτι που της βγαίνει εν τέλει σε κακό.
Η αλήθεια είναι βέβαια ότι περνάει τα πάνδεινα.
Αποχωρίζεται από την πρώτη της πλατωνική αγάπη, τον Ashley, με τον οποίο έχει εμμονή, όταν αυτός παντρεύεται την μακρινή ξαδέλφη της, Melanie, καθώς εκείνος θεωρεί ότι θα ταιριάζει καλύτερα ως χαρακτήρας.
Επίσης, διαφεύγει από την Ατλάντα όταν η πόλη φλέγεται, σκοτώνει έναν στρατιώτη, χηρεύει δύο φορές παρακαλώ (!) και τέλος, χάνει την μονάκριβη κόρη της, έπειτα από ένα μοιραίο ατύχημα.
Το τελευταίο είναι σίγουρα το πιο οδυνηρό.
Ο πατέρας του παιδιού της και σύζυγός της, Rhett Butler της προσφέρει απλόχερα την αγάπη του καθόλη την διάρκεια της ταινίας και εκείνη συνεχώς τον απορρίπτει.
Όταν εκείνη θα τον αγαπήσει αληθινά, θα είναι πλέον πολύ αργά.
Είναι πολύ εγωίστρια για να του το πει ή να του το δείξει και θα αφήσει πολύτιμο χρόνο να χαθεί, με αποτέλεσμα όταν εκείνη του εκφράσει τον έρωτά της, εκείνος απλά δεν ενδιαφέρεται.
Ο έρωτας είναι τελικά και σωστό timing και δυστυχώς ενώ αυτοί οι δύο άνθρωποι αγάπησαν πλήρως ο ένας τον άλλο, δεν συναντήθηκαν ποτέ την ίδια χρονική στιγμή.
Αποκορύφωμα αυτής της θυελλώδους σχέσης τους, η παρακάτω σκηνή όπου η Scarlet, αντιλαμβάνεται ότι από την αρχή τον αγαπούσε και δακρυσμένη τον διαβεβαιώνει ότι όλα πρόκειται να αλλάξουν και τον παρακαλά να μείνουν μαζί.
Εκείνος είναι αυτός τώρα που θα αρνηθεί, όχι από πείσμα, αλλά επειδή ξέρει ότι μετά τον θάνατο της κόρης τους, δεν υπάρχει κάτι που να τους ενώνει ουσιαστικά.
Όταν εκείνη τον ρωτά απεγνωσμένα για το τι να κάνει αν αυτός φύγει, εκείνος της απαντά με την πιο διάσημη ατάκα στην ιστορία του παγκόσμιου cinema: “Frankly, my dear, I don’t give a damn”, κλείνει την πόρτα και χάνεται στην ομίχλη.
Στη συνέχεια η ίδια καταρρέει στις σκάλες.
Δεν μένει όμως στην μιζέρια και στην δυστυχία της.
Όσο δυσμενείς και αν είναι οι συνθήκες, εκείνη πάντα βρίσκει έναν τρόπο να ανασυγκροτηθεί.
Εκείνη τη στιγμή θυμάται τα λόγια του πατέρα της, του Ashley και του Rhett, που της έλεγαν ότι η δύναμή της ήταν πάντα η ιδιαίτερη πατρίδα της, η γη της, η Tara.
Το σημείο αναφοράς της.
Από εκεί πήγαζε η θέλησή της.
Πραγματοποιεί άμεσα λοιπόν την σκέψη να επιστρέψει στην γενέτειρά της και να προσπαθήσει με κάποιο τρόπο να επαναφέρει τον Rhett.
Και τότε έρχεται η ιστορική ατάκα: “After all, tomorrow is another day”.
Και μην ξεχνάμε ότι τότε είχαμε μια Αμερική που μόλις βγήκε από μια πολύ δύσκολη περίοδο.
Μετά το οικονομικό κραχ του 1929, η κοινωνία προσπάθησε και πάλι να ορθοποδήσει, να αναγεννηθεί από την στάχτη της και να αποκτήσει ελπίδα για το μέλλον.
Οι άνθρωποι εκείνης της εποχής αποζητούσαν να ακούσουν ότι αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα.
Διαφορετική και ίσως καλύτερη από τις προηγούμενες, που ήταν πιο δύσκολες και πιο σκοτεινές.
Αυτό ήταν κάτι που τους έδινε δύναμη και κουράγιο, έστω και αν προερχόταν από τα χείλη της Vivian Leigh.
Ίσως είναι αυτό που έχουμε ανάγκη να ακούσουμε και εμείς σήμερα στην Ελλάδα του 2012.
Τώρα ίσως, χρειάζεται να το ακούσουμε περισσότερο από ποτέ.
Αύριο είναι μια καινούρια μέρα λοιπόν.
Κι ας ελπίσουμε ότι η Ελλάδα του 2013 θα είναι πολύ καλύτερη σε σύγκριση με αυτήν των προηγούμενων χρόνων.
