Αν και πριν το τέλος της δεκαετίας το είδος απέκτησε πολλές παραλλαγές κι έγινε πιο σκοτεινό και noir, το Gambit ήταν αυστηρά στη γραμμή του Rififi, μια light κωμωδία με ένα κλικ ρομαντισμού και αρκετές ανατροπές για να κρατάει τους θεατές στη τσίτα και να τους κάνει να θαυμάζουν το έξυπνο της ιστορίας.
Ο Harry Dean (Michael Caine) έχει ένα σχέδιο για να ληστέψει τον πλουσιότερο άνθρωπο στον κόσμο, αλλά χρειάζεται μια γυναίκα για να τον βοηθήσει στο σχέδιό του.
Η ιδανική υποψήφια είναι η Nicole Chang (Shirley MacLaine), μια χορεύτρια νυχτερινού κέντρου διασκέδασης στο Χονγκ Κονγκ, την οποία και επισκέπτεται για να την πείσει να τον ακολουθήσει με αμοιβή πέντε χιλιάδες δολάρια (θυμηθείτε, μιλάμε για το 1966).
Εκείνη δεν δέχεται αμέσως, αλλά του επιτρέπει να της περιγράψει τί θέλει να κάνει, με αντίτιμο όχι μόνο τα λεφτά, αλλά και ένα βρετανικό διαβατήριο.
Το μόνο που πρέπει να κάνει είναι να παραστήσει τη σύζυγό του, επειδή έχει την εμφάνιση της γυναίκας που ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο γνωρίζει πολύ καλά…
Η ταινία ξεκινά περίτεχνα για την εποχή, με μια 27λεπτη ‘εισαγωγή’ κατά την οποία ο Harry εξηγεί σαν σε όνειρο το σχέδιο (διάστημα όπου η MacLaine δεν λέει λέξη!), αλλά φυσικά στη πραγματικότητα τα πράγματα δεν πάνε ακριβώς κατ’ευχήν.
Σκηνοθετεί ο Ronald Neame, ο ίδιος που λίγα χρόνια αργότερα, δημιούργησε το Scrooge, την καλύτερη ταινία που φτιάχτηκε ποτέ με τον Ebenezer Scrooge, με τον Albert Finney στο ρόλο που τον σημάδεψε.
Το Gambit ήταν μια ταινία απλώς καλή, που δεν πρόσφερε τίποτα στη καριέρα της MacLaine και βολεύτηκε με 3 τεχνικές Υποψηφιότητες στα Όσκαρ (Καλλιτεχνική Διεύθυνση, Κοστούμια, Ήχος) και 3 Χρυσής Σφαίρας (αλλά αυτά ήταν από τότε πιο εύκολα).
Ωστόσο, ήταν μια ταινία όπου έλαμψε ο Michael Caine, πιο γοητευτικός όσο ποτέ, σε μια από τις πιο παραγωγικές χρονιές της καριέρας του, με το Alfie, το The Wrong Box (13 εκατομμύρια Ζητούν Κληρονόμο ο ελληνικός τίτλος) και το Funeral in Berlin να γυρίζονται την ίδια χρονιά.
Η όποια επιτυχία της ταινίας οφείλεται κυρίως στο χαρακτήρα του Caine και την εξωτική γυναίκα που υποδύεται η MacLaine – γι’αυτό και καταλαβαίνω απόλυτα τη γκρίνια του Παναγιώτου στο review του, σχετικά με τη Cameron Diaz, αν και δεν έχω δει το remake.
Το φετινό Gambit του Michael Hoffman επέλεξε να χρησιμοποιήσει μια ‘Τεξανή’ country girl αντί της εξωτικής και με Ασιατική αύρα γυναίκας του original, συν το γεγονός ότι ο Colin Firth πιθανόν να μην παίρνει τη ταινία στις πλάτες του, σαν τον Caine.
Δεν έχω καμία αντίρρηση στο να γυρίζονται remakes παλιών ταινιών, τα έχουμε ξαναπεί αυτά – αν και η ευκολία που το Hollywood παραδέχεται την έλλειψη ιδεών του, με το να κάνει remake κάθε μέτρια παλιά ταινία, με εκνευρίζει συχνά.
Ωστόσο, είμαι οπαδός του δόγματος που λέει ότι ‘κάθε θεατής πρέπει να βλέπει τα original φιλμ πριν τα remakes’.
Τις επόμενες ημέρες θα γράψω ένα θέμα σχετικά με αυτό.
Gambit (1966) trailer από FilmBoy-gr
