Γράφει ο Κωνσταντίνος Παναγιώτου.
Πραγματικά απογοητευμένοι από τη ζωή και με ένα μαύρο πέπλο να καλύπτει ακόμα και τα πιο αισιόδοξα κομμάτια της καθημερινότητα μας, αποχωρήσαμε από την προβολή του After Lucia.
Η παραπάνω πεσιμιστική άποψη, όχι μόνο για το υπόλοιπο της ημέρας αλλά και της εβδομάδας, του μήνα – μην πω και ολόκληρου του χρόνου - πηγάζει φυσικά από την ποιότητα της δουλειάς του Michel Franco.
Είναι τέτοια η ψυχική ένταση που μεταδίδει αυτή η μεξικάνικη παραγωγή, η οποία τιμήθηκε στο Φεστιβάλ των Καννών, που πιάνει το θεατή από το λαιμό και δεν τον αφήνει παρά μόνο αφού πέσουν οι τίτλοι τέλους.
Μάλλον ούτε τότε.
Όπως ο μπαμπούλας συνεχίζει να στοιχειώνει τα πιο βαθιά μύχια της ψυχής μας και να μας χτυπάει εκεί που πονάμε.
Το After Lucia, διαπραγματεύεται την ιστορία της Alejandra (Tessa Ia, The Burning Plain), μίας 17χρονης κοπέλας που ύστερα από το χαμό της μητέρας της, της Lucia – εξ’ ου φυσικά και ο τίτλος - βλέπει όλη της τη ζωή να καταρρακώνεται.
Μαζί με τον πατέρα της, τον Roberto, προσπαθεί να κάνει ένα νέο ξεκίνημα μετακομίζοντας από το Puerto Vallarta στην πόλη του Μεξικού.
Κανένα πρώτο βήμα δεν ήταν ποτέ εύκολο όμως.
Κι αν το νεογέννητο παιδί αφήνεται στα χέρια άλλων προκειμένου να πάρει την πρώτη του ανάσα και να καλωσορίσει την ευωδία ή μπόχα αυτού του κόσμου (ανάλογα με το βίο που θα διάγει), η Alejandra δεν είχε κανένα στήριγμα.
Μόνη, μία ξένη ανάμεσα στις ήδη σχηματισμένες κλίκες του σχολείου, προσπαθεί να ενσωματωθεί στα νέα δεδομένα.
Ελλείψει στηρίγματος όμως, διαλέγει τον εύκολο και άρα προβληματικό δρόμο.
Αποφασίζει να κάνει σεξ με ένα από τα αγόρια της παρέας , αφήνοντας τον μάλιστα να βιντεοσκοπήσει την όλη πράξη.
Αυτό ήταν…
Η σπίθα μετατρέπεται γρήγορα σε πυρκαγιά και σύντομα το βίντεο κυκλοφορεί σαν ιός μέσα στις φλέβες, από κινητό σε κινητό και από πεινασμένο βλέμμα σε - εν τη γενέσει του - αρρωστημένο νου.
Δυστυχώς καλά καταλάβατε.
Η Alejandra μπαίνει στο στόχαστρο των συμμαθητών της, οι οποίοι δειλά-δειλά αρχίζουν να την παρενοχλούν.
Εδώ είναι και το κομβικό κομμάτι της ιστορίας και η αυλαία του μεγαλείου ψυχής αυτής της κοπέλας.
Ο Roberto, μπορεί να παρέχει ό,τι καλύτερο μπορεί στην κόρη του, αλλά δεν έχει πάψει λεπτό να θρηνεί για το θάνατο της γυναίκας του.
Όντας υπό το καθεστώς κατάθλιψης, η οποία απειλεί να του αρπάξει την όποια ψυχική ηρεμία του έχει απομείνει, είναι ένα άτομο ιδιαίτερα ευαίσθητο, μία ωρολογιακή βόμβα που μπορεί από λεπτό σε λεπτό να τα τινάξει όλα στον αέρα.
Η Alejandra φυσικά και γνωρίζει τη τραγική κατάσταση του πατέρα της.
Έτσι αποφασίζει να πλέξει με συρματόπλεγμα τις πύλες που απειλούν να αφήσουν ελεύθερα τα συναισθήματα της αναφορικά με τα όσα βιώνει στο σχολείο.
Δεν μιλάει σε κανέναν για τα όσα τραγικά και αρρωστημένα λαμβάνουν χώρα ανάμεσα σε αυτή και τους συμμαθητές της, ενώ καταφέρνει, λες και είναι η καλύτερη ηθοποιός του κόσμου, να κουκουλώσει την οποιαδήποτε έκφραση αποτροπιασμού, ταπείνωσης ή δυστυχίας.
Εν τω μεταξύ η κατάσταση εκτραχύνεται.
Τα όρια, από τη στιγμή που ποτέ ουσιαστικά δεν τέθηκαν, ξεπερνιούνται εν ριπή οφθαλμού.
Το αρρωστημένο σκηνικό χτυπάει ύπουλα εκείνη την πορτούλα στο τέλος των δαιδαλωδών διαδρόμων της ψυχής σου.
Εκείνης της πόρτας που πίστευες πως κανείς δεν γνωρίζει την ύπαρξη της.
Ο Michel Franco, ως άλλος Πουαρό πάντως τη βρήκε και από τότε δεν έχει σταματήσει να τη χτυπάει.
Θέλει να μπει μέσα και τα καταφέρνει σχετικά εύκολα.
Ύστερα από το πρώτο μισάωρο, η όποια αντίσταση σου χάνεται.
Ανοίγεις, τον ευχαριστείς που πέρασε να σε δει και τον καλωσορίζεις στο φτωχικό σου.
Από εκεί και πέρα, τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Χάνεσαι στον κυκεώνα του βέβηλου ανθρώπινου νου, αυτής της κατασκευής που μπορεί να γεννήσει επιτεύγματα αλλά και τέρατα.
Στην προκειμένη περίπτωση το τελικό προϊόν είναι πιο σκάρτο από ποτέ μιας και η ηλικία του μόλις που αγγίζει τα 17…
Είναι τεράστια η επιτυχία του Franco.
Ο δαιμόνιος σκηνοθέτης καταφέρνει κατ’ αρχάς να μας καταστήσει μύστες της όλης κατάστασης ή μάλλον συμπάσχοντες.
Ζούμε κάθε τραγικό και ανατριχιαστικό λεπτό της καθημερινότητας της Alejandra.
Νιώθουμε τον ιδρώτα της να κυλά στο δικό μας δέρμα.
Η αγωνία της, κάνει τα δικά μας δόντια να χτυπάνε.
Η συμβολή του Franco, στο συγκεκριμένο αριστούργημα δεν σταματά εδώ όμως.
Το γεγονός πως καταφέρνει να παρουσιάσει 17χρονα παιδιά ως δαιμονικά πλάσματα αλλά παράλληλα να μην προκαλέσει το κοινό αίσθημα, είναι πραγματικά κάτι το αξιοθαύμαστο.
Χωρίς σκηνές-κράχτες, δεν προσπαθεί να προκαλέσει αλλά πραγματικά να προβληματίσει.
Τρίτο σημαντικό στοιχείο που κατατάσσει το After Lucia, στις πιο σοβαρές και αξιέπαινες παραγωγές της χρονιάς είναι η τεχνική κινηματογράφησης που υιοθετήθηκε εδώ.
Ο Franco επέλεξε έναν πιο σοφιστικέ, πιο ιδιαίτερο τρόπο γυρίσματος των πλάνων του.
Η τεχνική που ακολουθήθηκε, δεν είναι άλλη από αυτή της ακίνητης κάμερας.
Το πλάνο δεν ακολουθεί τις κινήσεις των αντικειμένων, έμβιων ή άψυχων.
Ηθοποιοί και οτιδήποτε άλλο κινείται συνεχίζει ατέρμονα τη λειτουργία του, χωρίς η κάμερα να τρέχει σαν σκυλάκι από πίσω του.
Θυμίζοντας μας found footage, η συγκεκριμένη τεχνική μας ξένισε λιγάκι στην αρχή (τα αρχικά πλάνα με τον Roberto να οδηγεί το αμάξι της Lucia είναι κάπως μονότονα) αλλά στη συνέχεια μας κέρδισε.
Μένοντας σταθερή η κάμερα, πιστέψαμε πως κρυφοκοιτάγαμε μέσα από το ματάκι της κλειδαρότρυπας.
Σκηνές που ποτέ δεν έπρεπε να φτάσουν στα μάτια μας, πέρναγαν μπροστά από αυτά.
Μαγικό το συναίσθημα.
Highlight της προαναφερθείσας τεχνικής, οι σκηνές που εκτυλίσσονται στο δωμάτιο του ξενοδοχείου όπου έχουν καταλύσει τα παιδιά για την εκδρομή τους αλλά και το δυνατό φινάλε.
Για το τέλος της ιστορίας, πρέπει να γίνει βέβαια ξεχωριστή μνεία.
Δύσκολα συναντάμε φινάλε που να είναι παράλληλα τόσο προβλέψιμο και τόσο απρόβλεπτο.
Σε αυτό ο Roberto, με μία απλή του κίνηση απασφαλίζει την περόνη και χωρίς ίχνος συμπόνιας μας ρίχνει κατάμουτρα τη τελευταία χειροβομβίδα που κράταγε φυλαγμένη ο Franco.
Ολοκληρώνοντας τα διθυραμβικά σχόλια, δεν θα μπορούσαμε να αφήσουμε έξω από τη συζήτηση την Tessa Ia.
Καταιγιστική στο ρόλο της κατάφερε, απόλυτα πετυχημένα, να μας μεταδώσει τη δυστυχία που βίωνε μέσα από τη σιωπή της.
Πραγματικά μαγικό, χωρίς ιδιαίτερες ατάκες και με απλές εκφράσεις του σώματος και του πρόσωπου της, μας εξομολογείται ιστορίες που κανένα αυτί δεν θέλει να ακούσει.
Πάντως αν θέλουμε ντε και καλά να δούμε και την άλλη όψη του νομίσματος, θα πρέπει να μιλήσουμε για την εκνευριστικά αργή, κάποιες φορές, ροή.
Σίγουρα ο Franco προσπάθησε για το διαφορετικό, σίγουρα το κατάφερε εν μέρει αλλά ώρες ώρες βολευτήκαμε στο κάθισμα και ετοιμαστήκαμε για τη βύθιση σε ένα μικρό λήθαργο.
Δεν είμαστε υπέρ της εμπορευματοποίησης των πάντων αλλά ο - σε ρυθμούς χελώνας - ρυθμός αναμένεται να αποτρέψει μεγάλο μέρος του κοινού από την παρακολούθηση της ταινίας.
Και είναι κρίμα.
Πραγματικά, είναι ένα ιδανικό μάθημα για τους νεαρότερους και μία έξοχη υπενθύμιση για τους μεγαλύτερους του πόσο σκοτεινός μπορεί να γίνει ο κόσμος.
Το ιδιαίτερο στυλ της, προσφέρει κάτι το ξεχωριστό μεν αλλά από την άλλη της στερεί το άνοιγμα στο κοινό.
Κρίμα…
Ας μην κλείσουμε με γκρίνιες όμως.
Το After Lucia ήταν ένα ξεχωριστό δράμα.
Μας μαύρισε τον κόσμο και μας άρεσε.
Ειλικρινή όσο δεν πάει άλλο είναι μία must watch ταινία, συνυπολογίζοντας τους επακόλουθους προβληματισμούς που γεννάει.
Στις αίθουσες από 31 Ιανουαρίου.
1.jpg)
