Γράφει ο Γιώργος Καραμάνος.
Αν κοιτάξουμε πίσω, δεν θα δυσκολευτούμε να συνειδητοποιήσουμε πως ο Quentin Tarantino είναι ένας από τους πιο πολυάσχολους και ταλαντούχους σκηνοθέτες του σύγχρονου κινηματογράφου.
Δημιούργησε μια δική του σχολή ή έστω επαναπροσδιόρισε ένα είδος κινηματογράφησης αρκετά υποτιμημένο, προσθέτοντας πάντα την προσωπική του σφραγίδα.
Για μένα, αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει είναι η αναγκαιότητα που νιώθει απέναντι στην δημιουργικότητα του.
Γιατί αυτός ο άνθρωπος, όχι μόνο δεν σταματάει ποτέ να δουλεύει, αλλά συνεχίζει να προσαρμόζεται και να ωθεί τον εαυτό του σε νέες κατευθύνσεις.
Αλήθεια, θα μπορούσατε να φανταστείτε τον Tarantino ως κάτι άλλο περά από κινηματογραφιστή;
Εγώ προσωπικά όχι.
Γιατί πιστεύω πως είναι ένας από αυτούς τους λίγους τυχερούς που έχουν έρθει σε αυτό τον κόσμο για έναν και μόνο λόγο.
Να κάνουν κινηματογράφο.
Στο Django Unchained ο Tarantino μας μεταφέρει στην Άγρια Δύση.
Σε μια εποχή όπου η Αμερική κατακλύζεται από έντονο συντηρητισμό και βία.
Οι μαύροι ζουν ως δούλοι και δεν έχουν κανένα δικαίωμα, ενώ οι άσπροι πλουτίζουν μέσα από τον κόπο τους.
Ο Django (Jamie Fox, Horrible Bosses) είναι και αυτός ένας κολλήγος.
Ένας άνθρωπος χωρίς ελπίδα και δύναμη.
Αναπάντεχα όμως, η ζωή του θα αλλάξει όταν ένας μυστήριος γιατρός, ο Dr.King Schultz (Christoph Waltz, Carnage) θα ζητήσει την βοήθεια του.
Ο Dr.King έχει απαρνηθεί το κύριο του επάγγελμα και δραστηριοποιείται ως κυνηγός επικηρυγμένων.
Και όταν έρχεται η ώρα, όχι μόνο ελευθερώνει τον αδύναμο νέγρο, αλλά τον κάνει και βοηθό του.
Οι δυο άντρες έρχονται πιο κοντά μέσα από τις περιπέτειες τους, και ο Django μαθαίνει όλα τα μυστικά του επαγγέλματος.
Τότε αποκαλύπτεται και η αλήθεια του κεντρικού ήρωα.
Ο Django ήταν παντρεμένος με την γυναικά της ζωής του όταν ο «ιδιοκτήτης» του αποφάσισε να τον πουλήσει για να τον τιμωρήσει.
Και φυσικά το μόνο που θέλει, είναι να πάρει πίσω αυτά που του στέρησε η μοίρα.
Ένα πανούργο σχέδιο εκδίκησης ετοιμάζεται από τους δυο άντρες.
Γιατί για αυτούς δεν είναι αρκετό απλά να αγοράσουν την Broomhilda (Kerry Washington, A Thousand Words) από τον ηγεμόνα στον οποίο ανήκει.
Όχι, θέλουν να αφήσουν το σημάδι τους.
Να αποτινάξουν την δουλεία με τον δικό τους τρόπο.
Δηλαδή με όπλα και βία.
Αυτό είναι σε γενικές γραμμές το σενάριο.
Και ας είμαστε ειλικρινείς.
Είναι απλό και σχεδόν παιδικό σαν σύλληψη.
Όμως ποτέ βασίστηκε ο Tarantino στην ιστορία που ήθελε να πει για να δημιουργήσει ένα αριστούργημα;
Σχεδόν ποτέ.
Και αν το σενάριο όντως μπορεί να μην είναι ό,τι πιο πρωτότυπο έχετε ακούσει, οι χαρακτήρες είναι.
Ο Django αποτελεί την επίτομη του επιθετικού και αντιδραστικού τύπου που αρνείται να παραδεχτεί κοινωνική του θέση, ενώ ο Dr.King είναι ένας μορφωμένος κύριος που πάντα επιλεγεί τον (εκλεπτυσμένο) διάλογο για να λύσει τα θέματα του, μέχρι να οδηγηθεί και αυτός στο να σκοτώνει.
Μιας και αναφέρθηκα σε χαρακτήρες, όσο καλογραμμένοι είναι αυτοί οι δυο κεντρικοί, άλλο τόσο είναι και οι συμπληρωματικοί.
Επίσης εσκεμμένα θα αποφύγω να αναφερθώ στους χαρακτήρες των Leonardo Di Caprio (J.Edgar) και Samuel Jackson (Meeting Evil) καθώς είναι εξίσου απολαυστικοί και όσο λιγότερα γνωρίζετε για αυτούς τόσο περισσότερο θα εκπλαγείτε.
Σε εξίσου υψηλό επίπεδο βρίσκονται και οι διάλογοι.
Καλογραμμένοι και γεμάτοι με χιούμορ, ευχάριστοι και σωστά τοποθετημένοι.
Οπότε, ακόμα και αν σαν πρώτη ιδέα δεν σε συνεπαίρνει, το Django Unchained έχει ένα αρκετά μεγάλο σεναριακό υπόβαθρο, το οποίο μπορείς να καταλάβεις από τις πρώτες κιόλας σκηνές.
Οι ηθοποιοί - όπως συνηθίζεται σχεδόν σε κάθε ταινία του Tarantino - προσφέρουν εξαιρετικές ερμηνείες.
Συγκεκριμένα, ο Jamie Fox δίνει την καλύτερη του ερμηνεία μετά το Ray και το παίξιμο του Christoph Waltz είναι αψεγάδιαστο.
Ο Leonardo Di Caprio συνεχίζει να διαλέγει σωστούς ρόλους και να προσφέρει το μέγιστο των δυνατοτήτων του, ενώ και ο Samuel Jackson υποδύεται με ξεκαρδιστικό τρόπο τον ρόλο του.
Στην σκηνοθεσία τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο ξεκάθαρα.
Γιατί ο Tarantino μας παραδίδει ένα αριστούργημα.
Ένα spaghetti western που μπορεί να χαρακτηριστεί instant cult.
Και όπως είπα στην αρχή, ένα από τα πιο εντυπωσιακά χαρακτηριστικά του Tarantino είναι η εξελιξιμότητα του.
Πλέον δεν έχουμε να κάνουμε μονάχα με έναν σκηνοθέτη που ξέρει να απεικονίζει σκηνές βίας.
Έχουμε να κάνουμε με έναν πιο ώριμο κινηματογραφιστή που επιλεγεί τα πλάνα του, δίνει έμφαση στα τοπία που χρησιμοποιεί και που επιλεγεί να χρησιμοποιήσει την βία προς το συμφέρον του, και όχι ως θέλγητρο για τους θεατές του.
Ίσως ένα αρνητικό είναι η μεγάλη διάρκεια.
Πρόκειται για ένα μεγάλο έργο (~160 λεπτα!) που μπορεί να κουράσει μερικούς.
Από την άλλη όμως με τον Tarantino πίσω από την κάμερα, δεν μπορείς παρά να περιμένεις με ανυπομονησία την επόμενη σκηνή που θα σε "κουφάνει" ή που θα σε κάνει να γελάσεις.
Κλείνοντας έχω να κάνω δυο επισημάνσεις.
Το Django Unchained βρίσκεται ένα σκαλοπάτι κάτω από το Inglourious Basterds.
Αυτή είναι η πικρή και, πιστεύω, αδιαμφισβήτητη αλήθεια.
Αυτό όμως δεν πρέπει να αποθαρρύνει κανέναν.
Είναι μια εξαιρετική ταινία που προτείνεται ανεπιφύλακτα.
Ειδικότερα οι ανοιχτόμυαλοι σινεφίλ και αυτοί που αρέσκονται στα έργα του Tarantino θα βγουν από την κινηματογραφική αίθουσα λέγοντας: «Το έκανε πάλι το θαύμα του».
Στις αίθουσες από 17 Ιανουαρίου.
Django Unchained trailer 2 από FilmBoy-gr
1.jpg)
