Γράφει ο Γιώργος Καραμάνος.
Στην αρχή το περιμέναμε με αγωνία.
Στη συνέχεια ακούσαμε τις πρώτες κριτικές του εξωτερικού και αποθαρρυνθήκαμε.
Τί συμβαίνει τελικά με το Gangster Squad;
Αυτό είναι μια δύσκολη ερώτηση.
Στο Λος Άντζελες, στην ανατολή της δεκαετίας του '40, το οργανωμένο έγκλημα βρίσκεται στο αποκορύφωμα του.
Η αστυνομία αδυνατεί να πάρει τον έλεγχο της κατάστασης και να προστατεύει τους πολίτες της.
Η εγκληματικότητα έχει εκτοξευτεί σε τέτοια ύψη που πλέον, νόμος είναι μονάχα ο λόγος των μαφιόζων.
Και ο πιο ξακουστός μαφιόζος της πόλης των Αγγέλων είναι ο Mickey Cohen (Sean Penn, This Must Be The Place), ένας άνθρωπος που ουσιαστικά γεννήθηκε για να ζει μέσα στην παρανομία.
Με ένα βίαιο ιστορικό και με ένα απίστευτο πείσμα στις δυνάμεις του, έχει μόνο ένα σκοπό.
Να κυριαρχήσει στο Los Angeles και να επεκτείνει τις επιχειρήσεις του όσο περισσότερο μπορεί.
Για κακή του τύχη όμως, δεν του ανήκουν όλοι οι αστυνόμοι της πόλης.
Υπάρχουν και κάποιοι που θέλουν να πατάξουν την παρανομία και να πάρουν την πόλη τους πίσω.
Ωστόσο, για να τα καταφέρουν πρέπει να παίξουν κι αυτοί βρώμικα.
Για να δώσουν ένα οριστικό τέλος στη διαφθορά, πρέπει να γίνουν και αυτοί παράνομοι.
Έτσι, οργανώνεται μια μυστική ομάδα επίλεκτων ατόμων, επικεφαλής της οποίας είναι ο αστυνομικός John O'Mara (Josh Brolin, Men in Black 3), o ορισμός του καλού μπάτσου, που διακρίνεται για την ακεραιότητα του χαρακτήρα του και τις ηθικές του αρχές.
Επίσης, στους "Διώκτες του Εγκλήματος" εισέρχεται για δικούς του προσωπικούς λόγους και ένας ακόμα αστυνομικός, ο Jerry Wooters (Ryan Gosling, The Ides of March).
Ένας τελείως διαφορετικού τύπου αστυνομικός, ένας άνθρωπος που δεν ενδιαφέρεται τόσο για την διατήρηση της τάξης, αλλά για το ποτό και τις γυναίκες.
Την ιδιόρρυθμη ομάδα συμπληρώνουν ένας ειδικός στην κατασκοπία (Giovanni Ribisi, Ted), ένας πρώτης τάξεως σκοπευτής (Dennis Cockrum), ένας μαύρος ντετέκτιβ (Anthony Mackie, Man on a Ledge) και ένας ανίκανος αστυνομικός από το Μεξικό (Michael Pena, Tower Heist).
Και ενώ η έντιμη συμμορία τα καταφέρνει στην αρχή, τα πρώτα προβλήματα δεν θα αργήσουν να έρθουν.
Η πλειοψηφία έχει περισσότερα να χάσει παρά να κερδίσει.
Η πίεση της υπόθεσης τους φέρνει αντιμέτωπους με σταυροδρόμια ενώ η σχέση του Jerry με την femme fatale και σύντροφο του Mickey, Grace (Emma Stone, The Amazing Spider-man) θα φέρει εντάσεις στην ατρόμητη παρέα.
Αυτό είναι το σενάριο του Gangster Squad.
Σας φάνηκε απλό; Το ίδιο και εμένα.
Και για το Gangster Squad, από το σενάριο αρχίζουν όλα τα προβλήματα και τελικά ενσωματώνονται στο σύνολο της ταινίας.
Γιατί είναι άλλο πράγμα το να θες να κάνεις μια ταινία βασισμένη πάνω σε κλασσικά γκανγκστερικά θέματα ώστε να αποδόσεις φόρο τιμής, και άλλο το να δημιουργείς ένα τόσο δυσδιάστατο σενάριο.
Οι χαρακτήρες είναι βγαλμένοι μέσα από αμερικάνικα comics εποχής και δεν έχουν κανένα βάθος.
Ο κακός μαφιόζος είναι αδίστακτος και βίαιος, ο καλός μπάτσος αναζητά την δικαιοσύνη με κάθε κόστος και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας του, υπάρχουν μόνο για να δίνουν "χρώμα" στην ταινία και να εμπλουτίζουν τους διάλογους.
Περιττό να αναφέρω πως ακόμα και οι πιο ανυποψίαστοι θεατές θα καταλάβουν από τα πρώτα λεπτά ποιοι πεθαίνουν και ποιοι όχι.
Όσο για τον χαρακτήρα της Emma Stone, ήταν απλά αχρείαστος.
Αποφάσισαν πως ήθελαν να βάλουν μια femme fatale μέσα και την συμπεριέλαβαν στην ταινία ως μια ωραία παρουσία και μόνο.
Αλλά τα προβλήματα δεν σταματούν εδώ αφού θα βρείτε αρκετά νοηματικά κενά και κλισέ σημεία στο έργο.
Για παράδειγμα, εντύπωση μου προκάλεσε ο εύκολος τρόπος με τον οποίο διέρρηξαν το σπίτι (φρούριο για την ακρίβεια) του αρχιμαφιόζου, παρόλο που είχε μπράβους και βρισκόταν ο ίδιος μέσα.
Ή ακόμα χειρότερα, εντυπωσιακή ήταν η άνεση με την οποία η Grace ξεφεύγει από τον μαφιόζο για να πάει να δει τον εραστή της.
Σκηνοθετικά πάντως, θα παρατηρήσετε με ευχαρίστηση τον τρόπο που ο Ruben Fleicher εκσυγχρονίζει μια γκανγκστερική ταινία εποχής.
Από την μια κρατά το κλίμα του '40, από την άλλη προσφέρει μοντέρνες πινελιές.
Ειδικά οι σκηνές δράσης είναι αρκετά καλοδουλεμένες και έξυπνες.
Έτσι έχουμε από την μια έναν όμορφο συνδυασμό τζαζ μουσικής και κλασσικού ντυσίματος, και από την άλλη slow motion πιστολίδια και μια αρκετά κινητική κάμερα.
Οι ερμηνείες στο σύνολο τους ήταν καλές, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τους κλισέ χαρακτήρες που υποδύονταν οι ηθοποιοί.
Πιο συγκεκριμένα, ο Ryan Gosling ξεχώρισε, ο Josh Brolin τα πήγε εξαιρετικά σε έναν ρόλο που έμοιαζε να ήταν φτιαγμένος για αυτόν και η πανέμορφη Emma Stone έλαμψε.
Εάν ο ρόλος της είχε λίγο περισσότερο βάθος, τότε σίγουρα θα μας έδινε ακόμα περισσότερα μιας και έμοιαζε να είχε «βυθιστεί» στο κλίμα της εποχής.
Και τώρα φτάνω σε αυτό που δεν περίμενα να πω ποτέ.
Μόνη απογοήτευση και παταγώδη αποτυχία αποτέλεσε ο Sean Penn.
Μάλλον θα πήρε την ταινία στην πλάκα, γιατί αλλιώς δεν μπορώ να το εξηγήσω.
Με μια ερμηνεία τόσο αδιάφορη και κάτι αστείες αμπελοφιλοσοφικές ατάκες, δεν κατάφερε να σε πείσει ούτε στιγμή ως ο απόλυτος κακός του έργου.
Εκεί όμως που σοκάρεσαι είναι όταν συνειδητοποιείς πως ο Sean Penn έχει υιοθετήσει έναν τρόπο ομιλίας λες και είναι ο παππούς του Τόνυ Μοντάνα από το Scarface.
Και ξέρω τι σκέφτεστε.
Βαριά λόγια ξεστόμισες για έναν τόσο σπουδαίο ηθοποιό.
Όμως, αν δεν τα μοιραστώ μαζί σας, πού θα τα πω;
Και για να έρθω στο δύσκολο ερώτημα που έθεσα στην αρχή, υποθέτω πως υπάρχουν δυο τρόποι για να δεις το Gangster Squad.
Είτε θα το εκλάβεις σαν μια αλά Looney Τunes χαλαρή προσέγγιση των μαφιόζικων ταινιών εποχής, είτε θα το πάρεις σαν ένα σύγχρονο film noir για τον γκανγκστερικό τρόπο ζωής και την παρανομία.
Όπως και να 'χει, μέσα του δεν θα βρεις ούτε μια καλή υπόθεση, ούτε ανατροπές, ούτε ενδιαφέροντες χαρακτήρες.
Μονάχα ένα πλούσιο cast και καλογυαλισμένη βία.
Για μένα αυτό δεν είναι αρκετό.
Στις αίθουσες από 24 Ιανουαρίου.
Gangster Squad trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
