Γράφει ο Kostas Tsokos.
Η αλήθεια είναι πως αυτή η ταινία δεν κυκλοφορεί στις αίθουσες την καταλληλότερη περίοδο.
Η θεματική της και το συνεχές κλίμα δράματος και αγωνίας που σε έπνιγε, θα ταίριαζε καλύτερα σε οποιαδήποτε στιγμή του χρόνου, εκτός από τώρα.
Πρωταγωνιστές της ιστορίας είναι η Maria (Naomi Watts, J.Edgar), ο Henry (Ewan McGregor, Haywire) και τα τρία τους παιδιά, ο μεγαλύτερος Lucas (Tom Holland) και οι δυο μικροί Thomas και Simon.
Καθώς η οικογένεια βρίσκεται για χειμερινές διακοπές στην εξωτική Ταϊλάνδη και περνάει ανέμελα τις μέρες της, ξαφνικά θα σηκωθεί τσουνάμι που θα σαρώσει τα πάντα στο πέρασμα του.
Κατεστραμμένα σπίτια και περιουσίες βρίσκονται παντού, πτώματα επιπλέουν στα νερά και στο ενδιάμεσο μια οικογένεια χωρισμένη στα δύο προσπαθεί να επιβιώσει, με μοναδική ικμάδα δύναμης την σκέψη και ελπίδα πως οι δικοί τους άνθρωποι, θα είναι ακόμη ζωντανοί και κάποια στιγμή θα τους ξαναδούν.
Το δράμα επιβίωσης του Juan Antonio Bayona είναι βασισμένο στην αληθινή ιστορία της οικογένειας Μπελόν και της απίστευτης ιστορίας επιβίωσης που διηγήθηκαν όταν κατάφεραν να επιζήσουν από το φονικό τσουνάμι, που έπληξε την Ταϊλάνδη στις 26/12/2004.
Η εν λόγω καταστροφή αποτέλεσε όχι μόνο μία από τις μεγαλύτερες πρόσφατες φυσικές καταστροφές αλλά και μία από τις τραγικότερες όλων των εποχών, υπερκαλύπτοντας και καταστρέφοντας το μεγαλύτερο κομμάτι της παράκτιας περιοχής της Ταϊλάνδης και αφήνοντας στο πέρασμα της τουλάχιστον 5.000 ανθρώπους σκοτωμένους, 2.800 να αγνοούνται και πάνω από 1.480 παιδιά ορφανά.
Η ταινία όμως διχάζει, με ένα εξαιρετικό πρώτο μισό που σε έπνιγε μέσα στην καταστροφή του και στην προσπάθεια επιβίωσης της Naomi Watts και του γιου τους, ενώ από το δεύτερο μισό και μετά που η ιστορία επικεντρωνόταν στον πατέρα Ewan McGregor, άρχιζαν οι ευκολίες και το εκβιαστικό κλάμα και συναίσθημα.
Στα θετικά ήταν αναμφίβολα οι ερμηνείες των Naomi Watts και Ewan McGregor που είχαν μπει στο πετσί των ρόλων και σε έκαναν να...νιώθεις πόνο, με σπαραγμούς, ουρλιαχτά, το κλάμα και τα ψιθυριστά λόγια κουράγιου που προσπαθούσαν να δώσουν στα παιδιά τους.
Ρεαλιστικά σπαρακτικοί τόσο στις τραγικές στιγμές που τους καταβάλλουν (highlight η σκηνή που ο McGregor κλαίει, μιλώντας από κινητό τηλέφωνο σε κάποιον συγγενή), τόσο και στο χαρούμενο ξέσπασμα λύτρωσης του φινάλε και ο τρόπος που αγκαλιάζονταν και κοιτούσαν ο ένας τον άλλον στο αεροπλάνο.
Ο μεγαλύτερος γιος Tom Holland ήταν μια έκπληξη, μπάζοντας σε στον κόσμο ενός εφήβου που αναγκάζεται να μεγαλώσει απότομα, στα δύσκολα θα αποδειχτεί πιο δυνατός και από την μητέρα του ενώ παράλληλα μαθαίνει να είναι και πιο ανθρώπινος και μεγαλώνει μέσα από το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο του, που αρχικά δυσκολεύεται να δείξει.
Ακόμα και οι μικροί Samuel Joslin και Oaklee Pendergast ήταν συμπαθείς, αν και δεν είδαμε ποτέ πως θα τα κατάφερναν στις καταστάσεις που βιώσαν οι Naomi Watts και Tom Holland.
Το πιο αξιοσημείωτο που σε έκανε να γραπώνεσαι με τα δρώμενα, ήταν τα εφέ και η σκηνοθετική άποψη του τσουνάμι και της καταστροφής.
Σε έκαναν να πνίγεσαι μαζί τους, το στομάχι και η ψυχή σου μαγκώνονταν και ένιωθες να ζεις και να συμπάσχεις με τα τεκταινόμενα.
Υπάρχουν και κάποιες δακρύβρεχτες στιγμές που θα σε αγγίξουν, όπως το ξανθό παιδάκι που σώζεται και αργότερα θα βρεθεί με τον πατέρα του, αλλά και δυο τρεις σκηνές που αποδεικνύουν πως ο άνθρωπος δεν θα κοιτάξει στα δύσκολα μόνο την πάρτη του.
Εδώ εξαρτάται, κατά πόσο βλέπεις ή βιώνεις τους ανθρώπους γύρω σου με την μισογεμάτη ή μισοάδεια πλευρά του ποτηριού, και κάποιος μπορεί να θεωρήσει πιο ρεαλιστικό να μην δανείσει κάποιος το κινητό του στον πατέρα των παιδιών, παρά το αντίθετο.
Προς τιμήν της πάντως, απεικόνιζε όλες τις ανθρώπινες πλευρές και πως το ζώον που λέγεται άνθρωπος θα αντιδρούσε σε μια τέτοια κατάσταση, απέναντι στον συνάνθρωπο του.
Από εκεί και πέρα, αρχίζουν τα προβλήματα.
Όπως και στην περίπτωση του Τιτανικού, μια φροντισμένη και καλογυαλισμένη παραγωγή που θέλει να λέγεται 'σοβαρή', επικεντρώνεται συνήθως σε πρόσωπα και στην ωραιοποίηση της ιστορίας τους μέσα από την τραγικότητα του αγώνα επιβίωσης.
Το πρόβλημα της ταινίας ήταν πως χειριζόταν αυτή την αληθινή ιστορία για να δημιουργήσει ένα μελόδραμα που εκβίαζε υπερβολικά το συναίσθημα και ήθελε να καταλήξει στην ασφαλή κατάληξη αγιοποίησης της οικογένειας που επιβίωσε, και όχι τόσο σε μια γενικότερη και ουσιαστικότερη καταγραφή γεγονότων και της μιντιακής εκμετάλλευσης που ακολούθησε.
Και αν προσωπικά, δεν σου δημιουγούσε αποστροφή, ούτε αισθανόσουν φτηνό να σου δείχνουν φάτσα κάρτα τα σωματικά τραύματα, έβρισκες φανερά ενοχλητική την "product placement" παρουσία της Coca Cola, λες και άμα δεν βρίσκεις τροφή ή νερό, το μόνο που θα κατάφερνε να σε σώσει στα δύσκολα είναι οι γεμάτοι ουσίες πολυεθνικοί καρκίνοι (ευτυχώς που δεν είδαμε να βγάζει κανείς φτερά, πίνοντας redbull).
Δεν ήταν ούτε οι blockbuster αμερικανιές/φανφάρες του Roland Emmerich, ούτε τα παραμυθάκια του Τιτανικού και ουσιαστικά ακροβατούσε μεταξύ μελοδράματος και ντοκιμαντέρ.
''Επαιζε' για αρκετή ώρα με το αν θα ζήσουν κάποια μέλη και αν θα ξαναβρεθούν, καταλήγοντας τελικά στην λύτρωση νωρίτερα απ'όσο περίμενες και αδιαφορώντας παντελώς για τον γενικότερο αντίκτυπο του τσουνάμι στους ντόπιους και στον υπόλοιπο κόσμο.
Δες το αν αντέχεις και είσαι έτοιμος να...'νιώσεις πόνο', καθώς υπάρχουν αρκετές στιγμές που θα σε αγγίξει.
Να το αποφύγεις αν θεωρείς το εκβιαστικό μελόδραμα ως άλλοθι στον βωμό της 'ρεαλιστικής' καταγραφής ιστοριών επιβίωσης.
Προσωπικά, θα στραγγίξω το χαρτομάντηλο μια φορά ακόμη αλλά στη συνέχεια θα προτιμήσω να δω κανά ντοκιμαντέρ.
Στις αίθουσες από τη Πρωτοχρονιά.
The Impossible trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
