Γράφει ο Γιώργος Καραμάνος.
Καθώς έβγαινα από την αίθουσα προβολών, άκουσα έναν κριτικό να λέει πως εκεί που σταματάει ο Ευρωπαϊκός κινηματογράφος ξεκινά ο Κορεάτικος.
Μια άποψη με την οποία, αν και δεν συμφωνώ απόλυτα, την κατανοώ.
Ειδικά αν είσαι φίλος της Ασιατικής σχόλης κινηματογράφησης, τότε κάλλιστα μπορείς να το υποστηρίξεις και εσύ.
Αν το σκεφτείς, δεν έχει περάσει και πολύς καιρός από τότε που αντικρίσαμε για πρώτη φορά το συγκλονιστικό Old Boy ή που μείναμε άφωνοι με το I Saw The Devil.
Όπως και να΄χει, το θεωρώ περιττό να αρχίσω να εκθειάζω και εγώ τον Κορεάτικο κινηματογράφο - αν παρακολουθείς το Filmboy για αρκετό καιρό, σίγουρα θα έχεις καταλάβει την αδυναμία μας σε αυτόν.
Οπότε δίχως άλλη καθυστέρηση ξεκινάω την κριτική της Pieta του διάσημου Κορεάτη κινηματογραφιστή, Ki-duk Kim.
Σε μια φτωχή βιομηχανική πόλη, ζει ένας τοκογλύφος.
Εκεί κάνει τις βρομοδουλειές του μέσα στις οποίες συμπεριλαμβάνονται ο «δανεισμός» χρημάτων, ο εκφοβισμός και η πώληση προστασίας.
Αυτός ο άνθρωπος έχει επιλέξει μια βίαιη και μοναχική ζωή.
Χαρακτηριστικό μάλιστα της σαδιστικής προσωπικότητας του, είναι το γεγονός πως προτιμά να τιμωρεί με ανήκουστους τρόπους τους οφειλέτες του, παρά να λαμβάνει τα χρήματα τα οποία του χρωστάνε.
Όταν όμως μια μέρα του χτυπήσει μια γυναίκα την πόρτα και του πει πως είναι η μητέρα του, τότε όλα θα αλλάξουν για αυτόν.
Στην αρχή δεν μπορεί να δεχτεί πως αυτή η γυναίκα είναι όντως η μάνα που τον εγκατέλειψε.
Έτσι, μέσα από διάφορα διεστραμμένα τεστ, δοκιμάζει την αγάπη της προς το πρόσωπο του.
Όταν τελικά η γυναίκα αυτή κερδίσει την εμπιστοσύνη και την λατρεία του πρωταγωνιστή, τότε τα πράγματα μπερδεύονται ακόμα περισσότερο.
Ο κεντρικός ήρωας αναγκάζεται να αναλογιστεί γιατί συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο και να αμφισβητήσει τον βίαιο τρόπο ζωής του.
Το οιδιπόδειο σύμπλεγμα του πρωταγωνιστή παίρνει εξωφρενικές διαστάσεις καθώς ο ίδιος βυθίζεται στην τρέλα, ενώ και η ίδια η μητέρα κρύβει τα δικά της μυστικά.
Καθώς η ταινία προχωρά, διάφορες πτυχές των χαρακτήρων αποκαλύπτονται και ο διαρκής κίνδυνος της απώλειας παραμονεύει.
Το σενάριο της Pieta δυνατό και σύγχρονο.
Αγγίζει πολλά θέματα και καταπιάνεται με ζητήματα όπως οι οικογενειακές σχέσεις, η βία και η απώλεια.
Καθαρά βασισμένο στην αρχαία Ελληνική τραγωδία, επαναπροσδιορίζει το ζήτημα του οικογενειακού δράματος και το φέρνει στα πλαίσια του συντηρητικού τρόπου ζωής της παρηκμασμένης Κορέας.
Ωστόσο εδώ σταματούν τα καλά λόγια για το σενάριο της Pieta.
Γιατί όσο και να θαυμάζω τον Ki-duk Kim θα συνεχίσω να διαφωνώ με τον τρόπο που γράφει.
Οι διάλογοι είναι πρακτικά ανύπαρκτοι και δεν έχουν καμία απολύτως σημασία για την εξέλιξη της ταινίας.
Οι χαρακτήρες είναι καθαρά θεατρικοί, σε σημείο που κουράζουν.
Κι αν όλα αυτά συνδυαστούν με την χαρακτηριστική "ποιητικότητα" του τρόπου κινηματογράφησης του Ki-duk Kim, τότε το αποτέλεσμα καταλήγει να μην είναι έντονο και άμεσο προς τον θεατή.
Ευτυχώς όμως για τον Kim, πέρα από σεναριογράφος, είναι και ένας εξαιρετικός σκηνοθέτης.
Και η Pieta είναι το πιο ώριμο έργο του.
Οι λήψεις και οι γωνίες που επιλέγει είναι πανέξυπνες, τα πλάνα της παρηκμασμένης βιομηχανικής πόλης είναι άκρως ρεαλιστικά, ενώ και ο τρόπος που χρησιμοποιεί την τεχνική της τρεμάμενης κάμερας αποδεικνύει την εμπειρία του.
Όσο για τις ερμηνείες, μόνο τα καλύτερα μπορώ να πω.
Ειδικότερα οι δυο κεντρικοί πρωταγωνιστές - δηλαδή η μάνα (Min-soo Jo) και ο τοκογλύφος (Jeong-jin Lee) - καταφέρνουν να σε πείσουν από τις πρώτες σκηνές.
Χαρακτηριστικό των ικανοτήτων των ηθοποιών είναι το γεγονός πως, ενώ στην αρχή νιώθεις μίσος και απέχθεια προς τον πρωταγωνιστή, στην συνέχεια το μόνο που μπορείς να αισθανθείς είναι συμπόνια.
Η Pieta είναι ένα έργο που αναγνωρίστηκε στο φεστιβάλ της Βενετίας, όπου μεταξύ άλλων, κέρδισε και το βραβείο του Χρυσού Λέοντα.
Εγώ θα έλεγα πως πρόκειται για ένα δύσκολο αλλά ειλικρινές έργο το οποίο αξίζει την προσοχή σου.
Δυστυχώς όμως, όσο καλό και αν είναι, απέχει πολύ από το να συγκριθεί με άλλα κλασσικά πλέον έργα του Κορεάτικου κινηματογράφου.
Στις αιθουσες από 17 Ιανουαρίου.
1.jpg)
