Γράφει ο Γιώργος Καραμάνος.
Για το Silver Linings Playbook ακούγαμε καλά λόγια εξαρχής.
Αυτό που δεν περίμενε κανείς ωστόσο, ήταν η υποψηφιότητα για Oscar καλύτερης ταινίας.
Με την αναμενόμενη και συνηθισμένη πλέον καθυστέρηση, ο "Οδηγός Αισιοδοξίας" έφτασε και στις δικές μας αίθουσες.
Και το σίγουρο είναι πως δεν πρόκειται για μια συνηθισμένη ταινία.
Ο Pat (Bradley Cooper, The Hangover 2) ήταν καθηγητής σε ένα σχολείο και παντρεμένος με την γυναίκα της ζωής του, την Nikki (Brea Βee).
Είχε την ζωή που ονειρευόταν και τίποτα δεν μπορούσε να τον σταματήσει.
Μέχρι που τον βρήκε μια βαριά ψυχολογική ασθένεια.
Από εκεί και πέρα, ξεκινά γι'αυτόν η κάτω βόλτα.
Αρχικά, τον βλέπουμε να παίρνει εξιτήριο από το ψυχιατρικό ίδρυμα στο οποίο νοσηλευόταν και να οδεύει προς το πατρικό του σπίτι, όπου τον περιμένει ο πατέρας του (Robert De Niro, Red Lights) και οι λιγοστοί εναπομείναντες φίλοι του.
Στο ταραγμένο του μυαλό, έχει ένα σχέδιο.
Επιθυμεί να επανασυνδεθεί με την γυναίκα του, η οποία έχει θέσει περιοριστικά μέτρα εναντίον του.
Έτσι, κάθε μέρα που περνάει, προσπαθεί να γίνεται και καλύτερα ώστε κάποια στιγμή να μπορέσει να γυρίσει πίσω στην παλιά του ζωή και να κερδίσει όσα έχασε.
Βέβαια, αυτό είναι πιο δύσκολο από όσο ακούγεται καθώς πρέπει όχι μόνο να αντιμετωπίσει τους προσωπικούς του δαίμονες αλλά και να καταφέρει να συμβιώσει με τον δύστροπο και τζογαδόρο πατέρα του, και να παραμερίσει τον στενό κοινωνικό του περίγυρο που τον αντιμετωπίζει σαν άρρωστο.
Κάπου εκεί εμφανίζεται και η Tiffany (Jennifer Lawrence, House at the End of the Street).
Συγγενής ενός φιλικού ζευγαριού και εξίσου ψυχολογικά διαταραγμένη, μια κοπέλα που θρηνεί τον χαμό του άντρα της και που προσπαθεί και αυτή να συνέλθει.
Η φιλία των δύο ξεκινά κάπως στραβά αλλά στη συνέχεια δυναμώνει και τους φέρνει πιο κοντά.
Όσο ο καιρός περνάει, οι ήρωες μας συνεχίζουν να βρίσκονται στο περιθώριο αλλά παράλληλα προσπαθούν να ανακαλύψουν τον εαυτό τους.
Το σενάριο είναι ιδιαίτερο και έξυπνο.
Σίγουρα ξεχωρίζει από αυτά που έχουμε συνηθίσει τον τελευταίο καιρό.
Οι δυο κεντρικοί ήρωες χαρακτηρίζονται από αρκετά ισχυρές προσωπικότητες και οι σχέση που αναπτύσσουν έχει πολλά να σου προσφέρει.
Τόσο οι διάλογοι όσο και ο ρυθμός της ιστορίας είναι αρκετά προσεγμένοι.
Δεν θα βρείτε ούτε νοηματικά κενά ούτε συγκυρίες που θα σας μπερδέψουν και θα σας κάνουν να απορήσετε με τις συμπεριφορές των δυο διαταραγμένων ηρώων.
Μερικά αρνητικά που μπορώ να εκφράσω σχετικά με το σενάριο, είναι ότι τόσο από σεναριακή άποψη όσο και από σκηνοθετική, οι συντελεστές δεν έχουν αποφασίσει αν θέλουν να κάνουν ένα indie dramedy ή μια χολιγουντιανή κωμωδία.
Και το θέμα δεν είναι η ταμπέλα που θα βάλεις στην ταινία αλλά η αισθητική που θα της δώσεις.
Γιατί δεν είναι λίγες οι φορές που γίνεται αρκετά ευαίσθητη και έξυπνη και άλλες που μετατρέπεται σε γλυκανάλατη και μελοδραματική.
Σαν δευτερεύον μειονέκτημα, θα θέσω μια προσωπική άποψη.
Βλέποντας την ταινία εκλαμβάνεις την δυσλειτουργικότητα και το δράμα των δυο πρωταγωνιστών σαν κάτι το κωμικό.
Κάτι που στην πραγματικότητα δεν ισχύει.
Με άλλα λόγια, όσο και να προσπαθήσεις να δώσεις μια αίσθηση ρομαντισμού στην γλυκόπικρη κατάσταση των δύο, δεν μπορείς να παραμερίσεις το γεγονός πως είναι «άρρωστοι» και πως έχουν σοβαρές παθήσεις.
Ο David O'Russell ρίχνει μια ανάλαφρη σκηνοθετική ματιά πάνω στα γεγονότα.
Ούτε ιδιαίτερα πλάνα, ούτε κάποια με έντονη άποψη από τη μεριά του.
Από τις σκηνές που ξεχώρισα ήταν αυτές με τα ξεσπάσματα του Bradley Cooper.
Επίσης ο τρόπος που δείχνει πως κάθε ένας από την οικογένεια - δηλαδή από εμάς τους φυσιολογικούς - έχει τα προσωπικά του προβλήματα, έχει αρκετό ενδιαφέρον.
Κατά τ'άλλα, μπορούμε να μιλάμε για μια ευαίσθητη σκηνοθεσία χωρίς ιδιαίτερες φιοριτούρες και υπερβολές.
Μια απλή καταγραφή των γεγονότων εάν θέλετε.
Αναμφίβολα όμως, το ατού της ταινίας είναι οι ερμηνείες.
Γιατί πραγματικά δεν θα βρείτε ούτε μια άσχημη στιγμή σε αυτόν τον τομέα.
Ο Bradley Cooper συνεχίζει το εξαιρετικό του σερί επιλέγοντας έναν ακόμα σωστό ρόλο για αυτόν, η συμπάθεια του Κωνσταντίνου, Jennifer Lawrence είναι απλά μαγευτική και αποδεικνύει τι μπορεί να κάνει όταν ο ρόλος της έχει κάποιο ρόλο επιπέδου, ενώ και ο Robert De Niro, είναι ο κλασσικός Robert De Niro που όλοι αγαπάμε και σεβόμαστε.
Με μια μεστή και ουσιαστική ερμηνεία, αφήνει τους πρωταγωνιστές να πάρουν τα ηνία καθώς αυτός με το κύρος και το ταλέντο του πλάθει έναν πολυδιάστατο δευτερεύοντα χαρακτήρα.
Εάν έπρεπε να πω κάτι αρνητικό για κάποιον, αυτή θα ήταν η Jacki Weaver (The Five-Year Engagement) που υποδύεται την μητέρα του Pat.
Και αυτό όχι γιατί δεν ερμήνευσε σωστά, αλλά γιατί δεν κατάφερε να αναδείξει στο έπακρο το δράμα της μητέρας που παρακολουθεί τον γιο της να ξεφεύγει και να υποφέρει.
Στα άλλα τεχνικά, μπορούμε να επισημάνουμε το πολύ καλό soundtrack, που άλλωστε συνηθίζεται σε τέτοιου είδους ταινίες.
Η μουσική ταιριάζει απόλυτα με το κλίμα του έργου και «συμμετέχει» ενεργά στην εξέλιξη του, μπαίνει στα σωστά σημεία και στα σωστά επίπεδα παρεμβαίνοντας εκεί που πρέπει.
Στον αντίποδα, το μοντάζ θα μπορούσε να είναι αρκετά καλύτερο.
Κάποιες σκηνές φαντάζουν αρκετά τραβηγμένες και άλλες θα έπρεπε να κοπούν.
Είναι ένα σχετικά αργό μοντάζ που αφήνει τα πράγματα να κυλήσουν.
Από την μια δεν παρεμβαίνει στην τροπή της ιστορίας από την άλλη ωστόσο δημιουργεί κοιλιές κάπου στην μέση.
Όπως είπα και στην αρχή, το Silver Linings Playbook δεν είναι ένα τυχαίο έργο.
Με αρκετές δόσεις ρομαντισμού και κωμωδίας, καταφέρνει να σε κερδίσει.
Αν απέφευγε τις κοινοτυπίες του Hollywood και ακολουθούσε μια άλλη κατεύθυνση, σίγουρα θα μιλούσαμε για μια εξαιρετική, γλυκόπικρη ταινία.
Αμφιβάλλω εάν βρίσκεται στα επίπεδα των συναγωνιστών του στα Oscar (υποψήφιο για 8!) αλλά σίγουρα αξίζει την προσοχή σας.
Στις αίθουσες από 31 Ιανουαρίου.
Silver Linings Playbook trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
