Γράφει ο Kostas Tsokos.
Δύο κόσμοι άνω κάτω, ένα ρομάντζο όλο πάνω κάτω και ένας θεατής με το στομάχι...άνω κάτω από την τόση γλύκα.
Ο Juan Diego Solanas, βραβευμένος στις Κάννες και στα γαλλικά βραβεία Cesar για το The Man Without A Head, μας έκανε να ελπίζουμε σε μία από τις πιο πρωτότυπες, συναισθηματικά περιπετειώδεις και φορτισμένες ταινίες της χρονιάς.
Ξεκινούσε όμορφα και έξυπνα με την φωνή του Adam (Jim Sturgess, Cloud Atlas) να μας διηγείται την ιστορία του κόσμου που ζει, έναν κόσμο διαφορετικό από τους υπόλοιπους καθώς είναι ο μόνος που έχει διπλή βαρύτητα, με αποτέλεσμα δύο πλανήτες να ζουν κυριολεκτικά ο ένας πάνω από τον άλλον, σαν αντικατοπτρισμοί.
Όσο για την βαρύτητα αυτή, τρεις οι κανόνες της:
Πρώτον, τα πάντα έλκονται μόνο από την βαρύτητα του πλανήτη στον οποίο ανήκουν.
Δεύτερον, οτιδήποτε μπορεί να περάσει στο άλλο πεδίο βαρύτητας, αγγίζοντας κάτι που ανήκει εκεί.
Τρίτον και σημαντικότερο, αυτό που θα περάσει στο άλλο πεδίο βαρύτητας, θα αρχίσει σιγά σιγά να καίγεται.
Ύστερα, αρχίζουμε να παρακολουθούμε την ρομαντική ιστορία που αποτελεί και τον σεναριακό πυρήνα της ταινίας, μέσα από τα μάτια του Adam, o οποίος είναι ένας συνηθισμένος και ήσυχος νεαρός που ζει και εργάζεται ταπεινά στον μισοκατεστραμμένο Κάτω κόσμο, αλλά σκέφτεται μονίμως την Eden, την οποία ελπίζει πως κάποτε θα ξανασυναντήσει.
Η γνωριμία τους και ο έρωτας τους είχε ανθίσει κάποια χρόνια πριν,αλλά εμποδίστηκε βίαια από τις αστυνομικές δυνάμεις καθώς η Eden (Kirsten Dunst, Bachelorette) αποτελεί κάτοικο του αντεστραμμένου Άνω Κόσμου.
Ο κόσμος αυτός φαινομενικά έχει τα πάντα, αλλά ουσιαστικά λειτουργεί ως μια στείρα, καλολουστραρισμένη, πλουσιοπάροχη μεγαλούπολη, που απαγορεύει την επικοινωνία με τους ανθρώπους του Κάτω Κόσμου και ξέρει να τους χρησιμοποιεί μόνο ως εργάτες-δούλους στην εταιρεία Transworld, προσαρμόζοντας τους σε έναν ρομποτικό τρόπο ζωής.
Μετά από το περιστατικό σύλληψης του Adam, η Eden θα χτυπήσει στο κεφάλι και θα πάθει αμνησία, αλλά μετά από χρόνια θα βρεθεί να δουλεύει στην Transworld.
Με αφορμή μια εφεύρεση αντιγήρανσης που έχει εφεύρει, ο Adam προσλαμβάνεται από την ίδια εταιρεία για να τελειοποιήσει την περίεργη κρέμα και θα εντοπίσει κατά σύμπτωση την Eden.
Μην γνωρίζοντας για την αμνησία της, θα εκπλαγεί και θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του, διακινδυνεύοντας την ζωή του προκειμένου να βρίσκεται κοντά στην Eden, να την κάνει δική του και σιγά σιγά να ξαναθυμηθεί.
Διαβάζοντας τα παραπάνω θα υποθέσεις πως πρόκειται για ένα μαγευτικό, γεμάτο συναίσθημα φιλμ, με αισθητικά γοητευτικό και πρωτότυπο sci-fi υπόβαθρο.
Και είναι αλήθεια πως όταν είχα πρωτοδεί το trailer, με είχε εντυπωσιάσει και περίμενα πολλά.
Οι Jim Sturgess και Kirsten Dunst κάνουν ό,τι μπορούν, δυο ηθοποιοί που τους γνωρίζεις, τους έχεις χιλιοξαναδεί σε ταινίες που ακροβατούν μεταξύ δραματικού και γλυκανάλατου, και ξέρουν να ελίσσονται αναλόγως και να προσαρμόζονται άνετα σε κάθε συναισθηματική διάθεση.
Αξιομνημόνευτη και η παρουσία του Βρετανού Timothy Spall (Harry Poter and the Deathly Hallows: Part 2), χαρακτηριστική παρουσία στα βρετανικά δράματα του Mike Leigh.
Εδώ τον πετυχαίνουμε στον μικρό ρόλο του καλόκαρδου εργαζόμενου στον Άνω Κόσμο, που θα βοηθήσει τον Adam και θα αποτελέσει σημαντικό ρόλο στο να κινηθεί η πλοκή παραπέρα και να συναντήσει ο Adam την Eden.
Κάπου στο σεναριακό βάθος, υπάρχει και μια αλά Metropolis προσέγγιση-κοπιάρισμα, με τους δύο χωρισμένους κόσμους, τον Άνω στον οποίο ευημερούν οι πλούσιοι και τον μισοκατεστραμμένο Κάτω στον οποίο ζουν μόνο οι φτωχοί, υπηρετώντας τους πλούσιους και δουλεύοντας γι'αυτούς.
Να μην μιλήσουμε για την έρωτα του νεαρού εργάτη από τον Κάτω κόσμο με μία κοπέλα του Άνω κόσμου.
Τα δάνεια από την διαχρονική και προφητική ταινία του Fritz Lang πολλά, αλλά το θέμα είναι πως η ταινία τα χρησιμοποιεί όλα αυτά εντελώς επιφανειακά για να διηγηθεί ένα στερεοτυπικό και βαρετό ρομάντζο, που ενώ περιέχει κάποιες αγωνιώδεις, τρυφερές και συναισθηματικά αγωνιώδεις στιγμές, στο σύνολο δεν καταφέρνει ούτε να σε συναρπάσει, ούτε να σε διαπεράσει από οποιοδήποτε συναίσθημα.
Συν τοις άλλοις, οι προβληματικοί της ρυθμοί σε έκαναν ανά σημεία να βαριέσαι και αντί να βυθίζεσαι, αισθανόσουν πως άλλοτε ήταν υπερβολικά αργό και άλλοτε υπερβολικά γρήγορο και με κάπως άτσαλο μοντάζ.
Για να μην σκάψω άλλο σε δυσθεώρητα βάθη με το τσωκο-φτυάρι και το αδικήσω κατάφωρα, οι αντεστραμμένοι κόσμοι ήταν τουλάχιστον από τις πιο εντυπωσιακές και αισθητικά μαγευτικές εικόνες που έχεις δει τα τελευταία χρόνια σε κινηματογραφική αίθουσα, από την εποχή του Inception.
Σε αυτό, η φωτογραφία και η σκηνοθεσία δεν απογοήτευαν και εναλλάσονταν όπου χρειαζόταν σε πανοραμικά και κοντινά, στροβιλιστά πλάνα.
Δάση και βουνά, ωκεανοί και θάλασσες, πόλεις σαν κατεστραμμένα εργοστάσια, το πιο 'εκτός τόπου και χρόνου' κυριλέ εστιατόριο στο οποίο μπορείς να δειπνήσεις και να χορέψεις, αλλά και μερικές μαγευτικές σεκάνς.
Σε αυτές περιλαμβάνονταν άνετα η αρχική συνεύρεση στην κορυφή των αντεστραμμένων βουνών, μία καταδίωξη κάπου στη μέση της ταινίας και το κυνηγητό του φινάλε με το υπερπήδημα και σκαρφάλωμα στις ξύλινες πλατφόρμες.
Το μόνο που μπορείς να πεις γι'αυτές τις εναλλαγές, είναι πως ίσως καποιους τους ζαλίσει, αν και προσωπικά δεν είχα κανένα πρόβλημα,νιώθωντας πως αυτός ήταν ο μόνος και καλύτερος τρόπος, για να μπεις στη ματιά του Adam και του πως είναι να ζεις, αναποδογυρίζοντας τον κόσμο.
Και αφού τον αναποδογυρίσεις και έρθεις στα ίσα σου, τελικά συμπεραίνεις πως είδες μια κοινότυπη μελλοντολογική ρομαντζάδα, που φέρνει περισσότερο σε νεανική σάχλα, παρά σε μια όμορφη τραγική ιστορία με χαρούμενο ή λυπητερό τέλος.
Το Upside Down βλέπεται αλλά ταυτόχρονα ξεχνιέται με το που χωνέψεις και το τελευταίο ποπ κορν, προκύπτοντας από τις πιο συμβατικές, safe και γλυκανάλατες ρομαντικές ιστορίες, με ένα σενάριο υποτυπώδες που αδικούσε κατάφωρα την ατμοσφαιρική, μεταποκαλυπτική και αιθέρια απεικόνιση των δύο κόσμων, όσο και τα μηνύματα που ήθελε να σου περάσει.
Στο τέλος μένεις με την απορία...εγώ είμαι ανάποδος ή η ταινία ήταν σαν...ανάποδο γαμώτο;
Στις αίθουσες από τη Πρωτοχρονιά.
Upside Down trailer (Greek subs) από FilmBoy-gr
1.jpg)
