Γράφει ο Γιώργος Καραμάνος.
Αν σας παραξένεψαν οι πολλαπλές υποψηφιότητες του Silver Linings Playbook για τα φετινά Όσκαρ, τότε σίγουρα το Beasts Of The Southern Wild (υποψήφιο για 4 Oscar, συμπεριλαμβανομένου και Καλύτερης Ταινίας) θα σας αφήσει άφωνους.
Ο πρωτάρης σκηνοθέτης Behn Zeitlin παραδίδει το πρώτο του «μεγάλο» έργο και οι περιπέτειες της μικρής Hushpuppy ξεκινούν, παρασύροντας μας σε έναν αλληγορικό και παράξενο κόσμο.
Στο νοτιότερο τμήμα της Λουιζιάνα και πίσω από ένα τεράστιο φράγμα, βρίσκεται μια ξεχασμένη κοινότητα, η Bathtub.
Οι κάτοικοι είναι πλήρως αποκομμένοι από τον πολιτισμό και ζουν σαν μια εκμοντερνισμένη άγρια φυλή...
Τα παραπετάσματα και οι καλύβες συνυπάρχουν με το ζοφερό τοπίο της παρακμής και της φύσης.
Σε αυτή την κοινότητα ζει και η Hushpuppy (Quvenzhane Wallis) μαζί με τον πάτερα της τον Wink (Dwight Henry).
Από την μια μεγαλώνει σαν κανονικό παιδί και από την άλλη βιώνει καταστάσεις πρωτόγνωρες και αλλοπρόσαλλες.
Μέσα στην παράνοια αυτού του μικρόκοσμου, η ηρωίδα πρέπει να βρει το θάρρος να αντιμετωπίσει τα προβλήματα και τους δαίμονες που κυνηγούν αυτή και την οικογένεια της.
Το πρόσωπο της χαμένης της μητέρας την στοιχειώνει, καθώς δεν μπορεί να δεχτεί την μοίρα του ορφανού.
Η τραγική απώλεια την σημαδεύει.
Από την μια της χαρίζει πρωτοφανή σοφία και εξυπνάδα για την ηλικία της και από την άλλη σκοτεινές πτυχές.
Όσο η ταινία εξελίσσεται το προσωπικό δράμα των χαρακτήρων αποκτά όλο και περισσότερα επίπεδα.
Η κοινότητα απειλείται από μια τρομακτική καταιγίδα, ενώ ο πατέρας της Hushpuppy «τρελαίνεται» από την αρρώστια που τον καταδιώκει.
Βιβλικά γεγονότα εξελίσσονται μπροστά στα μάτια μας καθώς η αίσθηση του θανάτου παραμονεύει σε κάθε πλάνο.
Το ταξίδι προς την ωριμότητα είναι δύσκολο, τρομακτικό και βίαιο ενώ η Hushpuppy μικρή και αδύναμη.
Για το σενάριο δεν μπορώ να πω τίποτα παραπάνω.
Το μόνο που μπορώ να εξηγήσω, είναι πως αυτά που σας περιγράφω συμβαίνουν μονάχα επιφανειακά.
Οι Lucy Alibar και Benh Zeitlin έχουν κτίσει έναν ολόκληρο κόσμο συμβολισμών και αλληγοριών πίσω από αυτή την ιστορία.
Τα λόγια δεν αρκούν και ότι περαιτέρω πω, απλά θα με οδηγήσει στο να ασχοληθώ με αυτούς τους συμβολισμούς που προανέφερα - κάτι που ίσως διακινδυνέψει την κινηματογραφική εμπειρία που ακούει στο όνομα Beasts Of The Southern Wild.
Γιατί αναμφίβολα το Beasts Of The Southern Wild είναι μια κινηματογραφική εμπειρία.
Μπορεί να έχω τις ενστάσεις μου, αλλά θεωρώ πως αυτό δεν μπορεί να το αναιρέσει κάνεις κριτικός από την εν λόγω ταινία.
Η σκηνοθεσία ακολουθεί και αυτή την δικιά της μοναδική πορεία.
Μια πορεία που με προβλημάτισε αρκετές φορές οφείλω να ομολογήσω.
Οι όμορφες εικόνες συνδυάζονται με μια σκηνογραφία που θα σας αποτυπωθεί
στο μυαλό για πολύ καιρό.
Πλάνα τόσο αλληγορικά αλλά και τόσο έξυπνα δοσμένα.
Η αγριότητα και ο τρόμος των χαρακτήρων αποτυπώνεται με κάθε λήψη του ταλαντούχου Behn Zeitlin.
Όμως υπάρχει και η άλλη, άσχημη πλευρά της σκηνοθεσίας.
Έχουμε μια κάμερα που δεν σταματάει να κουνιέται και που κουράζει ακόμα και τους θανατικούς του found footage.
Το να θέλει ο σκηνοθέτης να αφήσει το στίγμα του και να προσδώσει ένταση στο έργο του το καταλαβαίνω απόλυτα, το να υπερβάλλει χρησιμοποιώντας αύτη την μια συγκεκριμένη τεχνική σε όλη την διάρκεια του έργου είναι απλά απαράδεκτο.
Όχι μόνο δεν αφήνει σημεία για να «ανασάνει» ο θεατής, αλλά χαλάει και την υπεροχή αισθητική που έχει προσεκτικά δομήσει σε επίπεδο φωτογραφίας.
Ευτυχώς, εκεί που σταματούν τα σκηνοθετικά τρικ ξεκινούν οι ερμηνείες.
Και για τις ερμηνείες δύσκολα θα βρεις κάνεις κάτι το αρνητικό.
Η μικρή Quvenzhane Wallis δίνει μια τόσο αξιομνημόνευτη ερμηνεία που σε ορισμένα σημεία σε κάνει να απορείς για το αν αντιλαμβάνεται την πολυπλοκότητα του χαρακτήρα της ή αν είναι γεννημένη ηθοποιός και όλο αυτό της βγαίνει απόλυτα φυσικά.
Ο Dwight Henry που υποδύεται τον πάτερα της πρωταγωνίστριας μας προσφέρει μια ξεκάθαρα θεατρική ερμηνεία.
Με εσωτερική ένταση και πάθος αποτυπώνει με εξαιρετικό τρόπο τον άνθρωπο που ενώ νιώθει ότι το τέλος του πλησιάζει, παλεύει να μην εγκαταλείψει ακόμα την κόρη του.
Για να επιστέψω στην αρχή, τα Μυστικά Πλάσματα Του Νότου είναι μια ιδιαίτερη ταινία.
Απαιτεί ένα έμπειρο κοινό που είναι ικανό να διαχειριστεί τα πολλαπλά μηνύματα που περνά και σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να την χαρακτηρίσεις εύκολη.
Είναι ένα σκοτεινό παραμύθι με πολλά συμβολικά στοιχειά.
Υπάρχουν στιγμές που σε μαγεύουν αλλά και στιγμές που χάνεσαι μέσα στις αλληγορίες.
Είναι αρκετά δύσκολο να την «απορροφήσεις» καθώς κάποιες φορές ακόμα και εσκεμμένα σε μπερδεύει.
Είναι μια κινηματογραφική εμπειρία που προσωπικά με δίχασε.
Την προτείνω παρόλο που ξέρω πως τα συναισθήματα θα είναι ανάμεικτα.
Στις αίθουσες από 7 Φεβρουαρίου.
Beasts of the Southern Wild trailer από FilmBoy-gr
