Γράφει ο Kostas Tsokos.
Να πω την αλήθεια δεν είχα καμία ιδέα για το Expatriate, μέχρι που άκουσα να παίζει ένα trailer πριν λίγες μέρες στα ραδιόφωνα.
Βλέποντας πως πρωταγωνιστούσε ο Aaron Eckhart ήμουν σίγουρος πως για μια ακόμη φορά, θα παρακολουθούσαμε τρελή αμερικανιά, όταν ο - αξιόλογος κατά τ'άλλα - ηθοποιός έχει παίξει μέχρι και σε Βattle L.A.
Το Expatriate δεν ήταν κακή ταινία, από αυτές που κλαις τα λεφτά σου βγαίνοντας από την αίθουσα και αξίζει για μια έστω θέαση, να περνάει η ώρα βρε αδερφέ (!).
Στο ξεκίνημα βλέπουμε μια ληστεία απόρρητων μυστικών εγγράφων και αργότερα παρακολουθούμε τον Ben Logan (Aaron Eckhart, The Rum Diary), ο οποίος μετά το θάνατο της πρώην γυναίκας του ζει στο Βέλγιο και έχει βρει δουλειά ως υπεύθυνος ασφαλείας μιας πολυεθνικής.
Παράλληλα, προσπαθεί να συμβιώσει με την αποξενωμένη από εκείνον, έφηβη κόρη του, ενώ στο παρελθόν μαθαίνουμε πως δούλευε για λογαριασμό της CIA, κάτι που θα καταλάβουμε και μεις αργότερα, από τις ικανότητες του στο ξύλο, το πιστολίδι και την διερεύνηση/αναγνώριση πτωμάτων.
Ένα πρωινό (η Παναγιά μου!), θα πάει με την κόρη του στο γραφείο, όπου και θα βρει την εταιρεία άδεια, από πάνω ως κάτω, χωρίς ούτε ένα γραφείο για δείγμα, παντού και μόνο με λευκούς τοίχους.
Με το όνομα του σβησμένο από λογαριασμούς, τράπεζες, mail και άλλα πολλά και τους συναδέλφους του δολοφονημένους, θα βρεθεί από τη μια στιγμή στην άλλη σε μια θέση ξένου σε ξένη χώρα, χωρίς να του έχει μείνει τίποτα, σαν να μην υπήρχε ποτέ.
Μια πλεκτάνη φαίνεται να έχει στηθεί, ένα παιχνίδι συνομωσίας με εταιρείες βιτρίνες που αποσκοπούν στο να καλύπτουν τις βρωμοδουλείες τους και συν τοις άλλοις, θα βρεθεί κυνηγημένος από επαγγελματίες δολοφόνους, σταλμένους ...μαντέψτε από που.
Παράλληλα θα προσπαθήσει να γλυτώσει, συνεργαζόμενος με την κόρη του, η οποία σιγά σιγά θα αρχίσει να μαθαίνει όλο και περισσότερα μυστικά από το παρελθόν του, που θα δοκιμάσουν κι άλλο στην πορεία την σχέση πατέρα-κόρης και την επιβίωση τους.
Ας ξεκινήσω με τα θετικά, όπου διαπιστώνεις πως το Expatriate βλέπεται.
Ουσιαστικά πρόκεται για κλώνο των Taken και Taken 2 με τον Liam Neeson (πατέρας με ιστορικό στη CIA, τζιμάνι αλλά και ξυλοφορτώστρας, κυνηγιέται στην Ευρώπη μαζί με κόρη), όντας λιγότερο συναρπαστικό μεν αλλά και με λιγότερο χολιγουντιανό λουστράρισμα.
Στη σκηνοθεσία συναντάμε τον Γερμανό Philipp Stolzl (των Nordwand και ο Νεαρός Κύριος Goethe), o οποίος στο αγγλόφωνο ντεμπούτο του καταφέρνει με τη βοήθεια του μοντάζ να σε κρατάει σε εγρήγορση στην μόλις 95 λεπτών ταινία, ενώ χειρίζεται τη σχέση πατέρα κόρης με περισσότερη δόση ρεαλισμού απ'ότι τα Taken, ελάχιστα πιο αληθινά και με λιγότερη δόση κλαψομουνιάς και αμερικάνικης υπερβολής.
Ο Eckhart μπορεί να παίξει και σε αυτό το είδος, αλλά εδώ είχε μονίμως το ίδιο βλέμμα και ακριβώς την ίδια ερμηνεία σε κάθε διακύμανση των συναισθημάτων του, ενώ αντιθέτως η μικρή Liana Liberato (Trespass) σε κερδίζει, καθώς πέρα από τα σεναριακά κλισέ η ίδια χειρίζεται την ερμηνεία της με την κατάλληλη ισορροπία δράματος, υστερίας και εξυπνάδας, καταφέρνοντας να μην το ρίχνει στην επιτηδευμένη κλάψα.
Εκεί που αντιπαθούσες δηλαδή την Maggie Grace με το ύφος τυπικής κλαψιάρας αμερικανιδούλας στα Taken, η Liana σου έκανε...λιανά πως βάδιζε σε έναν σχετικά πιο ρεαλιστικό τρόπο προσέγγισης του ρόλου της.
Τα γυρίσματα σε Βέλγιο και Καναδά προσέδιδαν για μια ακόμη φορά διαφορετική ατμόσφαιρα, με τα γραφικά κτίρια και τα πλακόστρωτα δρομάκια, και οφείλουμε να παραδεχτούμε πως όσες φορές γυρίζονται περιπέτειες στην Ευρώπη, έχουν ένα διαφορετικό, πιο γοητευτικό και ιδιαίτερο σκοτεινό-κλειστοφοβικό κλίμα.
Aπό κει και πέρα είχαμε τα γνωστά κυνηγητά με αμάξι ή ποδαράτο, το κρυφτούλι και λίγο κλασικό συνδυασμό martial arts με παραδοσιακό βρωμόξυλο όπως στις ταινίες του Jason Bourne ...με άλλα λόγια ό,τι περιμέναμε κι από τα trailer.
Ο Κυνηγημένος, όσο κι αν βλεπόταν, τον έριχαν κάποια σεναριακά κλισέ και η όλη χιλιοειπωμένη και χιλιοειδωμένη αίσθηση.
Η κόρη θα εμφανιστεί πάλι ξαφνικά ξέροντας να οδηγεί, κάποια στιγμή και ενώ γνωρίζει πως μόνο κοντά στον πατέρα της θα είναι ασφαλής, απλά...'την κάνει' γιατί του θύμωσε που της κράταγε τόσο φοβερά μυστικά... (ε, δεν φεύγεις έτσι για πλάκα ρε κοπελιά, όταν σε όλη την ταινία σας κυνηγάνε και πρέπει να είσαι δίπλα του).
Επιπλέον η μικρή της διάρκεια και το σενάριο εξυπηρετούσαν απλά το να προχωρήσει η πλοκή και να δεις για που αλλού θα τραβήξει το πρωταγωνιστικό δίδυμο.
Σαν αποτέλεσμα, ασφυκτιούσε να αναπτύξει άλλους χαρακτήρες όπως της πράκτορος Anna Brandt - στην Olga Kurylekno (Seven Psychopaths) και ταγιεράκι να βάλεις, παραμένει γοητευτικότατη - που είχε προηγούμενα με τον πρωταγωνιστή ενώ και οι υπόλοιποι ρόλοι ήταν εκεί ως εντολοδόχοι-συμπληρώματα.
Ξένος σε ξένη χώρα, κάτι θα σας θυμίσει και για τα καθ' ημάς, αλλά με εξαίρεση την ελάχιστη παρουσία του μετανάστη αγοριού της κόρης, μάλλον περνάει στο ντούκου, με την ταινία να κάνει τουλάχιστον μια τίμια προσπάθεια ανάμεσα στον τζέρτζελο να θίξει το μεταναστευτικό ζήτημα, αν και χωρίς ιδιαίτερο αποτέλεσμα.
Όσο για τη CIA, είναι ένα απλό υποχείριο, εξαρτώμενο από κερδοσκοπικά συμφέροντα μεγάλων εγκεφάλων και εταιρειών, που δεν θέλουν σε τίποτα να αλλάξει ο κόσμος συνεχίζοντας να υποκινούν τα πάντα.
Σώπα ...από πότε αστυνομίες, υπηρεσίες τέτοιου τύπου και διάφορες οργανώσεις, υπήρξαν πραγματικοί πατριώτες που νοιάστηκαν για το καλό της χώρας τους και του κόσμου;
Σε γενικές γραμμές, μην περιμένετε πολλά από το The Expatriate.
Η διαδρομή του είναι καλοφτιαγμένη μεν, αλλά με ένα σενάριο προβλέψιμο και γραμμένο στον αυτόματο πιλότο, μαντέυεις από χιλιόμετρα πως θα εξελιχθεί και θα τελειώσει.
Αν δεν έχετε τι άλλο να κάνετε, τραβάτε σε καμιά αίθουσα να σκοτώσετε την ώρα σας ...αλλιώς DVD.
Εγώ αυτή τη βδομάδα, θα προτιμήσω Beasts of The Southern Wild.
Στις αίθουσες από 7 Φεβρουαρίου.
The Expatriate trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
