Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.
Πριν από σχεδόν 20 χρόνια, δυο γυναίκες έκαναν το κινηματογραφικό τους ντεμπούτο στη ταινία Heavenly Creatures του Peter Jackson.
Η μία ήταν η Kate Winslet, και ξέρετε σε τι επίπεδα έφτασε.
Η άλλη ήταν η Melanie Lynskey, η οποία ακολούθησε μία σαφώς μικρότερου προφίλ καριέρα, με μικρότερους ρόλους σε πολλές όμως παραγωγές.
Δυστυχώς, εγώ δεν τη θυμάμαι ούτε στο Coyote Ugly του 2000, ούτε στα πιο πρόσφατα Up In The Air, The Informant! και Win Win – αλλά φαίνεται ότι ο σκηνοθέτης Todd Louiso σκέφτηκε έξυπνα και της έδωσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο Hello I Must Be Going, μια ζεστή κι ευχάριστη indie κομεντί, παρά τα ελαττώματα της...
Η Amy (Melanie Lynskey, The Perks of Being a Wallflower) ζει με τους γονείς της σε ένα γραφικό και εκνευριστικά ήσυχο προάστιο του Connecticut, ενώ βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο αβεβαιότητας (δε θέλει να κάνει τίποτα, απλά κάθεται σπίτι) μετά από ένα δύσκολο διαζύγιο με έναν δικηγόρο-celebrity της Νέας Υόρκης, ο οποίος της απάτησε με μια φίλη της.
Ο πατέρας της Amy, Stan (John Rubinstein) προσπαθεί να καλοπιάσει έναν πελάτη, του οποίου η επιχείρηση θα του εξασφαλίσει τη συνταξιοδότηση και ταξίδια σε όλο τον κόσμο, ενώ η μητέρα της, Ruth (Blythe Danner, The Lucky One) κουράζεται όλο και περισσότερο να βλέπει τη κόρη της να ‘υπάρχει’ απλά στο χώρο, χωρίς να έχει διάθεση να κάνει οτιδήποτε.
Στο επαγγελματικό δείπνο με τον πελάτη του πατέρα της, η Amy συναντά και γοητεύεται από τον 19χρονο γιο του, Jeremy (Christopher Abbott, Martha Marcy May Marlene) και η αταίριαστη πρόσκαιρη ανάκαμψη στα συναισθήματά τους, γρήγορα εξελίσσεται σε ένα πολύπλοκο συναισθηματικό ταξίδι που αναγκάζει την Amy να μάθει την αξία της αυτοεκτίμησης.
Εκεί ακριβώς γίνεται προβληματικό το σενάριο της Sarah Koskoff, με τις συγκρούσεις και τα επιχειρήματα στο τέλος να είναι υπερβολικά light, και μια τελική σκηνή μεταξύ της Amy και του Jeremy γεμάτη ατυχείς διαλόγους.
Αυτές οι ατέλειες στο φινάλε δεν είναι κι ασυγχώρητες, καθώς ο Louiso δείχνει να είναι ένας ήρεμος και με σταθερό χέρι σκηνοθέτης, που παίρνει εξαιρετικές ερμηνείες από τους ηθοποιούς του.
Ο Abbott, ως νεαρός που προκειμένου να μη μπει σε αντιπαράθεση με τη μητέρα του θα γίνει ηθοποιός χωρίς να το θέλει, και θα την αφήσει να νομίζει ακόμα και ότι είναι gay, έχει μια θεατρικότητα που δεν τη ξεχνάς εύκολα.
H σπουδαία Blythe Danner ως αλλοπρόσαλλη μητέρα της Amy που θα στενοχωρηθεί με το σπάσιμο ενός βάζου αλλά όχι με τη κατάσταση της κόρης της, παίζει πολλές έντονες σκηνές με ζωντάνια κι ένταση.
…Αλλά αυτή είναι η ταινία της Lynskey.
Η οποία θα σας κερδίσει από τη πρώτη στιγμή, με τη ζεστή φωνή της, την non-perfect-body αλλά likeable εμφάνισή της, το ‘ανοιχτό’ πρόσωπο.
Ποτέ δεν υπερβάλει στην ερμηνεία της, και το πιο δυνατό σημείο αυτής είναι η αμηχανία – είτε μεταφέροντας τη συγκίνηση ενός κλεμμένου φιλιού, είτε την ευχαρίστηση ενός απροσδόκητου αστείου, είτε όταν συνειδητοποιεί πόσο βλάκας ήταν ο πρώην της.
Οι εκφράσεις της είναι απόλαυση, πραγματικά.
Όταν χαμογελάς στο αγόρι σου ακούγοντας κάτι όμορφο, και αμέσως μαζεύεσαι γιατί δεν ήταν τελικά αυτό που άκουσες, και καταπνίγεις το χαμόγελό σου …όπως το κάνει η Lynskey στο Hello I Must Be Going, είναι αυτό που κάνει μια ερμηνεία εξαιρετική.
Το Hello I Must Be Going είναι μια μικρή ταινία, υπό την έννοια του πόσες απαιτήσεις έχεις από αυτήν, αλλά είναι ένα εξαίρετο δείγμα πραγματικά αστείας ανεξάρτητης κομεντί με καρδιά.
Ηταν υποψήφιο για το μεγάλο βραβείο στο φεστιβάλ του Sundance του 2012, ενώ προβλήθηκε σε λίγες αίθουσες στην Αμερική στις 7 Σεπτέμβρη 2012.
Hello I Must Be Going trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
