Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.
Όταν ακούω "βασισμένο σε αληθινή ιστορία", "άτομο με ειδικές ανάγκες" και "Helen Hunt", ένα πράγμα μου έρχεται στο μυαλό: υπερτιμημένο Oscar.
Είναι λες και το Hollywood θεωρεί υποχρέωση να επιβραβεύει κάθε handicapped μελό προσπάθεια, ακόμη κι αν στις περισσότερες των περιπτώσεων πρόκειται για ζοφερές ταινίες που δε θέλεις να δεις ξανά, ποτέ.
Το The Sessions προσεγγίζει μια ασυνήθιστη ιστορία με μια υγιή αίσθηση του χιούμορ, αλλά και με ένα πορνογραφικό και αντιαισθητικό τρόπο, βάζοντας μια καταξιωμένη ηθοποιό να γδύνεται συνεχώς (και εντελώς) στα 50 της χρόνια.
Και αν αυτό δεν αποτελεί εξ ορισμού μια καταδίκη της αισθητικής σας, οι διάλογοι του στυλ ‘τελείωσα στο μπούτι σου’ ή ‘είναι μαλακό (το πέος) ακόμα’ δε ξέρω τι άλλο μπορεί να σας προκαλεί...
Πάσχων από πολιομυελίτιδα από παιδική ηλικία, ο ποιητής Mark O’Brien (John Hawkes, Lincoln) μεγάλωσε με ένα ακίνητο σώμα και ένα κοφτερό μυαλό, συνεχίζοντας την εκπαίδευση του στο κολέγιο και διατηρώντας τη δίψα του για ζωή.
Ωστόσο, το ρομάντζο λείπει από τη ζωή του Mark, αν και συχνά ερωτεύεται τις αποκλειστικές του, συμπεριλαμβανομένης της Amanda (Annika Marks), μια νεαρή γυναίκα γοητευμένη μεν από τον ‘ασθενή’ της, αλλά όχι τόσο ώστε να του δοθεί.
Φοβούμενος ότι η ζωή του μπορεί να πλησιάζει στο τέλος της, ο Mark αποφασίζει να απευθυνθεί σε επαγγελματία, για να τον βοηθήσει να χάσει την παρθενιά του.
Τη φροντίδα του αναλαμβάνει η Cheryl (Helen Hunt, Soul Surfer), η οποία ασχολείται με άτομα με αναπηρία για μια περαιτέρω προσωπική της έρευνα.
Στη διάρκεια αυτής της ιδιότυπης σχέσης, το ζευγάρι εργάζεται προς τη σεξουαλική πρώτη του ασθενή, ο Mark παλεύει με ζητήματα οικειότητας και προβλήματα πρόωρης εκσπερμάτισης, ενώ η Cheryl, η οποία κρατά συνήθως μακριά την ιδιωτική της ζωή, ανοίγεται επικίνδυνα στον πελάτη της, προκαλώντας προβλήματα στο σπίτι με το σύζυγό της (Adam Arkin, A Serious Man).
Για να κρατήσει τον εαυτό του σε ένα ηθικό μονοπάτι, o Mark διηγείται τις περιπέτειές του στον πάτερ Brendan (William H. Macy, The Lincoln Lawyer), έναν καλόβολο ιερέα που απολαμβάνει να ακούει τις σεξουαλικές εμπειρίες του ενορίτη του.
Ο σκηνοθέτης Ben Lewin είναι εντελώς ανενεργός εδώ και 9 χρόνια, ενώ την τελευταία του ταινία τη σκηνοθέτησε το 1994!
Ο ίδιος λέει ότι είδε την αληθινή ιστορία στο διαδίκτυο, του άρεσε και είπε να ξαναπιάσει τη κάμερα.
Το αποτέλεσμα μπορεί να ικανοποίησε την ανεξάρτητη βιομηχανία (δύο βραβεία στο Sundance) και το Hollywood (υποψηφιότητες Χρυσής Σφαίρας και Screen Actors Guilt για τους δύο πρωταγωνιστές, υποψηφιότητα Oscar για τη Hunt) αλλά εύκολα εντάσσεται στις κλασικές υπερβολές του συστήματος.
Εγώ είδα μια χαμηλών τόνων ταινία, που αν και έχει ενδιαφέρον θέμα, η απεικόνιση τέτοιου ρεαλισμού το κάνει γραφικό και …άσχημο.
Το ανθρώπινο πορτρέτο ενός άνδρα με κινητικά προβλήματα, που ελπίζει να ζήσει μια μικρή περιπέτεια στη κρεβατοκάμαρά του, πριν έρθει ο χρόνος λήξης του, πετυχαίνει χάρη στον John Hawkes, έναν τεράστιο ηθοποιό που ‘γνώρισα’ και θαύμασα στο Winter’s Bone και που, από τότε δεν έχει σταματήσει να με εκπλήσσει.
Εδώ, ακίνητος σε ολόκληρη τη ταινία και με το κεφάλι σε αφύσικη στάση, υποδύεται έναν πανέξυπνο ομιλητή που μπορεί να φλερτάρει με επιτυχία ακόμα και στη κατάστασή του …αλλά τι να το κάνεις που καμιά δε θα του καθόταν.
Εξαιρετική ερμηνεία, αλλά εύκολα πράγματα για το μέγεθος των ικανοτήτων του Hawkes.
Η μεγάλη διαφωνία μου είναι στην Helen Hunt, στην οποία διέκρινα αμηχανία κάθε φορά που γδυνόταν μπροστά στη κάμερα (δε ξέρω ποια version θα δείξουν στις αίθουσες, αλλά σε αυτή που είδα εγώ, δεν αφήνεται απολύτως τίποτα στη φαντασία, σχετικά με το σώμα της Hunt).
Μερικές στιγμές χαλάρωσης και ευθυμίας προσφέρει ο χαρακτήρας του Macy, ένας παπάς που πρέπει να ακούσει ανατριχιαστικές λεπτομέρειες από τον ενορίτη του, και δε φαίνεται να το κάνει και με βαριά καρδιά.
Απολαυστικός και ο τρόπος που συζητάει/φλερτάρει ο κατάκοιτος ποιητής, καθώς η ικανότητά του να σου απαντάει πάντα αποστομώνοντας σε, είναι παροιμιώδης.
Αλλά ως εδώ.
Υπάρχουν χαρακτήρες που είτε δεν αναπτύσσονται καθόλου (ο φίλος που τον φιλοξενεί), είτε δεν έχουν κατανοητό ρόλο στο φιλμ.
Για παράδειγμα, ο σύζυγος της Cheryl εμφανίζεται …να γνωρίζει τη δουλειά της, να συζητά μαζί της τα προβλήματα του O’Brien στο κρεβάτι, και όχι μόνο αυτό, αλλά να της δίνει και συμβουλές (‘αν νομίζεις ότι αξίζει, κάντο’)!
Επίσης, η έρευνα της Cheryl ποτέ δεν μαθαίνουμε τι αφορά ή που καταλήγει.
Στο τέλος, το The Sessions ‘λιώνει’ σε ένα πένθιμο μελοδραματισμό (αν και η τελική σκηνή είναι αρκετά όμορφη) και η χαλαρότητά της γίνεται αισθητή.
Μια ειλικρινή ιστορία συμπόνιας και συναισθηματικής ευαισθητοποίησης, με καλές (Hawkes) και περίεργες (Hunt) ερμηνείες, αποκτά πορνογραφικές πινελιές που σε εμποδίζουν να το δεις με τη πρέπουσα συμπάθεια.
Ωστόσο, το Hollywood έχει αντίθετη γνώμη από μένα.
Στις αίθουσες από 21 Φεβρουαρίου.
The Sessions trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
