Γράφει ο Γιώργος Καραμάνος.
Μπορεί ο μυστηριώδης τίτλος Black Box να παραπέμπει σε κλειστοφοβικό θρίλερ, όμως το concept πίσω από την ιδέα είναι πιο απλό.
Μια ερασιτεχνική κάμερα ακολουθεί μια χορευτική ομάδα από τις πρώτες της πρόβες μέχρι τις επαγγελματικές παραστάσεις.
Ωστόσο, η ιδιαιτερότητα του Black Box του Γεράσιμου Ρήγα είναι ο χορός με τον οποίο καταπιάνεται.
Ένας χορός κατά βάση πειραματικός που συνδυάζει το σύγχρονο με τον αυτοσχεδιασμό.
Το Black Box είναι η πειραματική σκηνή της Κρατικής Σχολής Χορού.
Στη σκηνή αυτή, οι χορευτές εκτός από το να χορεύουν, μιλάνε, τραγουδούν, γνωρίζουν τον έρωτα και την απογοήτευση...
Κινηματογραφημένη με αμεσότητα, η ταινία αποφεύγει την αφήγηση και αφήνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο σώμα και το χορό.
Η ταινία ακολουθεί τους σπουδαστές του Black Box στις πρόβες και τις παραστάσεις των χορογραφιών «Appalachian Spring» της Μάρθα Γκρέιαμ, «White Noise» του Κωσταντίνου Ρήγου, «Old Man’s Dream» του Τόνο Λάκι, «Folly» των Χριστίνα Γουζέλη και Πολ Μπλάκμαν, «Μαρία» του Αλέξη Φουσέκη και «A Hard Day's Night» του Αρη Παπαδόπουλου, μεταξύ άλλων.
Με σπασμωδικές κινήσεις και άχαρες συνεντεύξεις, δεν μπορώ να πω πως πρόκειται για κάτι άλλο περά από μια ερασιτεχνική προσπάθεια, γι'αυτό και δεν αξίζει να βαθμολογηθεί.
Ακόμα και έτσι όμως δεν παύει να είναι ένα από τα λιγοστά Ελληνικά ντοκιμαντέρ που αφορούν τον χορό.
Στην Ταινιοθήκη από 7 Μαρτίου.
1.jpg)
