Γράφει ο Κωνσταντίνος Παναγιώτου.
I’m So Excited!
Όχι πραγματικά για σκεφτείτε το λίγο.
Υπάρχουν τα εξής δεδομένα: Αεροπλάνο με (όπως φαίνεται) μοιραία βλάβη, δύο αναποφάσιστους σεξουαλικά πιλότους - δεν διστάζουν να βουτάνε το χέρι και στα δύο βάζα με μέλι, τρεις άντρες αεροσυνοδοί σεξουαλικά απόλυτα κατασταλαγμένοι - δοκιμάζουν μόνο μέλι που εμπεριέχεται σε … αρρενωπά βάζα, μία επαγγελματίας «αφέντρα», ένας πληρωμένος δολοφόνος, μία απελπισμένη παρθένα, ο Antonio Banderas και η Penelope Cruz ως guest star και πίσω από τις κάμερες ο Pedro Almodovar!
Ελάτε, μην ντρέπεστε, ξεστομίστε το.
Εξαίσια ιδέα άκουσα κάπου, ενδιαφέρον concept κάποιος άλλος, Almodovar άρα τέχνη ακόμα και αν πρόκειται για κωμωδία ένας τρίτος, τρελό σενάριο με ακόμα πιο τρελούς χαρακτήρες μονολογεί εκείνος στη γωνία, δεν το χάνω με τίποτα κτλ…
Το αστείο είναι πως ακριβώς τις ίδιες σκέψεις έκανα και εγώ, λεπτά μόλις πριν στρογγυλοκαθίσω στην αναπαυτικότατη πολυθρόνα του IDEAL για τη θέαση αυτής της ισπανικής παραγωγής.
Το εναρκτήριο πλάνο με τους Banderas και Cruz να αστειεύονται σε ένα διάδρομο προσγείωσης, με τις συνέπειες αυτών των αστεϊσμών να αποτελούν τη βάση όλης της υπόλοιπης ταινίας, όπως γίνεται γνωστό στη συνέχεια, πρόσθεσε ακόμα μερικά ποντάκια, στην ήδη καλή διάθεση μου.
Η σύσταση του προσωπικού της πτήσης Peninsula 2549, έκανε τα πράγματα ακόμα καλύτερα ενώ η όλη φάση με την προδιαγεγραμμένη μοίρα του αεροπλάνου και επομένως των επιβατών του, προσθέτει έναν αέρα τελεσίδικου στην ατμόσφαιρα που σε σπρώχνει να ρουφήξεις μέχρι τελείας όλα όσα έχουν να προσφέρουν αυτοί οι ωραιότατοι μπαρόκ χαρακτήρες.
Φευ όμως.
Ενώ όλα μοιάζουν ιδανικά αναφορικά με το στήσιμο μίας από τις καλύτερες κωμωδίες των τελευταίων ετών - μιλάμε μάλιστα για ένα χώρο που έχει καιρό να δει άσπρη μέρα, το γλυκό δεν δένει ποτέ με αποτέλεσμα να μένεις με εκείνο το τρισάθλιο γλυκόπικρο συναίσθημα που μόνο ένα κέικ που δεν «φούσκωσε» ποτέ θα σου γεννούσε.
Το πρόβλημα εστιάζεται στον τελευταίο υποψήφιο για αρνητικό σχολιασμό, τον Almodovar.
Ο σημαντικότατος Ισπανός σκηνοθέτης, που εδώ διατελεί και χρέη σεναριογράφου, φαίνεται πως δεν καταφέρνει να πραγματοποιήσει το τεράστιο άλμα από το μελόδραμα στο γέλιο.
Δίνει συχνά την εντύπωση πως αδυνατεί να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τις (πολλές) δυνατότητες των εξαιρετικά γλαφυρών χαρακτήρων, ενώ κάπου προς τη μέση παρατηρείται και μία σημαντική παρέκκλιση από το βασικό σενάριο.
Κατ’ αρχάς, όσον αφορά τους προαναφερθέντες χαρακτήρες, να τονιστεί πως όντως πρόκειται για κάποιες από τις πιο… cult φιγούρες που έχουν περάσει από το πανί πρόσφατα.
Ένας κι ένας είναι όλοι τους.
Από τους πιλότους Alex (Antonio de la Torre) και Benito (Hugo Silva) και τα πάθη τους - ο πρώτος αν και παντρεμένος με παιδιά διατηρεί ερωτική σχέση με τον επικεφαλής αεροσυνοδό εν ονόματι Joserra (Javier Camara), ενώ ο δεύτερος «τρώγεται» να μάθει αν τελικά εκείνο το μικρό ομοφυλοφιλικό σκουληκάκι που σέρνεται μέσα του είναι όντως αληθινό - μέχρι τον απίστευτο Fajas (Carlos Areces) - τρελές εκφράσεις ο τύπος - και την παρθένα μεν αλλά προικισμένη με μαντικές (!) ικανότητες δε Bruna (Lola Duenas, Los abrazos rotos).
Από τους πρώτους διαλόγους ανάμεσα στο πλήρωμα ακόμα, καταλαβαίνεις πως θα γίνεις μύστης ενός υπερβατικού αεροπορικού ταξιδιού.
Το πρόβλημα με το σύστημα προσγείωσης έχει καταρρακώσει το πλήρωμα της πρώτης θέσης, το οποίο δεν διστάζει να κατεβάζει σαν νερό οτιδήποτε σε αλκοόλ κυκλοφορεί στο σκάφος (μέχρι και ένα απίθανο κοκτέιλ παρασκευάζεται).
Όταν δε, γίνεται γνωστό το πρόβλημα και στο (τρελό) επιβατικό κοινό της ‘Α θέσης, οι έμπειροι -υποτίθεται- αεροσυνοδοί αποφασίζουν να του παρέχουν κάποιες ώρες διασκέδασης μιας και δεν είναι καθόλου σίγουρο πως θα βρεθούν ξανά στο έδαφος ζωντανοί…
Ο Areces παραδίδει πραγματικά ρεσιτάλ κωμικών εκφράσεων εδώ.
Απίθανος, απλά απίθανος.
Η ψυχή της ταινίας.
Για να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται, θυμηθείτε Μάρκο Σεφερλή στα πολύ καλά του όμως (στην αρχή της καριέρας του) και ιδιαίτερα εκείνες τις τρελές μεταμφιέσεις του σε Σάκη Ρουβά…
Πάντως γενικότερα ο Areces βρίσκεται σε ένα υψηλότερο επίπεδο καθώς οι ατάκες του μένουν στην ιστορία όχι μόνο για το ωμό σεξουαλικό τους περιεχόμενο αλλά και για την απίστευτη ειλικρίνεια που ξεχειλίζουν.
Αν το I’m So Excited! βαθμολογείται εν τέλει επιεικέστερα από ότι του αξίζει, οφείλεται εν πολλοίς στον Areces.
Όχι πως οι υπόλοιποι δεν είχαν ζουμί.
Ιδιαίτερος και προσφερόμενος για μεγάλα πράγματα ο χαρακτήρας του Camara όπως και αυτός του de la Torre.
Γλαφυρότατος αυτός του Raul Arevalo - ο τρίτος αεροσυνοδός - ενώ σημαντική και η προσθήκη της Cecilia Roth στο καστ.
Κρίμα που από όλα τα παραπάνω, ο Almodovar παίρνει μόλις μία μικρή τζούρα.
Ο πολύπειρος σκηνοθέτης ντρέπεται να βουτήξει το χέρι στα μπαχαρικά και να προσδώσει στο φαγητό τη ντελικάτη γεύση που κατά τα άλλα του αξίζει.
Απλές και επιφανειακές πολλές φορές ατάκες που δεν μπορούν να αφουγκραστούν ούτε στο ελάχιστο, το τρομερό ταπεραμέντο των πρωταγωνιστών της υπόθεσης, των αεροσυνοδών αλλά και ατυχέστατα αστεία, στηριγμένα όμως σε καταστάσεις που θα μπορούσαν κάλλιστα να προσφέρουν απλά ατελείωτο γέλιο.
Κάθε φορά που οι (ντροπαλοί και οπότε θαμμένοι βαθιά στην κοιλιακή χώρα) κοιλιακοί μου ετοιμάζονταν να σφιχτούν από τα γέλια, το αστείο δεν προχώραγε, αφήνοντας με με το σπαστικό αίσθημα του ανικανοποίητου.
Το κόψιμο του τσιγάρου λιγότερο επώδυνο ήταν.
Φαντάσου το πιο απίθανο ανέκδοτο που έχεις ακούσει.
Όμορφα, τώρα αφαίρεσε του την ατάκα-ξυράφι στο φινάλε του και έχεις την κατάληξη αρκετών δήθεν κωμικών φάσεων στο συγκεκριμένο έργο.
Κρίμα, κρίμα και πάλι κρίμα γιατί το εξαιρετικό υποκριτικό ταλέντο του Areces κατ’ αρχάς και των υπολοίπων στη συνέχεια, πάει περίπατο.
Το δεύτερο φάουλ του Almodovar εντοπίζεται στη ροή της υπόθεσης.
Παρατηρείται μία ...ασυνέχεια στο σενάριο καθώς, αν και η όλη ταινία υποτίθεται πως περιστρέφεται γύρω από την προσπάθεια των αεροσυνοδών να διασκεδάσουν τους ταραγμένους επιβάτες της πρώτης θέσης, μετά τη μέση του φιλμ, ο εν λόγω στόχος ξεχνιέται και περνάμε σε μία κατάθεση ψυχής εκ μέρους κάθε χαρακτήρα.
Αν δεν κόλλαγε και το δραματάκι του δεν μπορούσε ο Almodovar…
Πάντως, για να είμαι δίκαιος, δεν ήταν άσχημο το δραματικό στοιχείο, δοσμένο σε σωστές και επομένως όχι υπερβολικές δόσεις, καταλήγει σχετικά εύστοχα να λειτουργεί ως αντιστάθμισμα του κωμικού στοιχείου.
Το θέμα είναι πως πρόκειται για άκυρη προσθήκη!
Το ζουμ ξεφεύγει από την προσπάθεια για ψυχαγωγία των επιβατών εντελώς άτσαλα και χωρίς ποτέ να επανέλθει σε αυτή.
Δεύτερη κίτρινη στον κύριο σκηνοθέτη, οπότε κόκκινη και έτσι αποβολή, επομένως τρομερή έλλειψη στο συγκεκριμένο νευραλγικό χώρο της παραγωγής.
Βέβαια, η τύχη χαμογέλασε όπως και να το κάνουμε στο - όχι απαραίτητα σινεφίλ - αλλά απλά συνειδητοποιημένο κοινό, καθώς σκεφτείτε τι θα γινόταν αν το εν λόγω concept είχε πέσει στα χέρια Αμερικάνων κωμωδιογράφων.
Flight Movie θα σερβιριζόταν, πιάτο που προκαλεί από χασμουρητά μέχρι αναθεματισμούς.
Πράγμα ασυνήθιστο για ευρωπαϊκή παραγωγή, το καστ βγάζει ασπροπρόσωπη την παραγωγή, η οποία δέχεται τη μαχαιριά της μετριότητας από έναν μπαρουτοκαπνισμένο μεν - αδικαιολογήτως - κακό δε εδώ, σκηνοθέτη και σεναριογράφο.
Στις αίθουσες από 21 Μαρτίου.
I 'm So Excited (Los Amantes Pasajeros) trailer... από FilmBoy-gr
