Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.
Μ’αρέσει η Greta Gerwig.
Η πιο γοητευτική άσχημη του ανεξάρτητου σινεμά έχει την ικανότητα να δώσει χρώμα στην συνήθης αχρωμία των indies και, προσωπικά, μου έρχεται στο μυαλό ως η απόλυτη επιλογή του είδους, έστω κι αν δεν έχει δα και τόσες ταινίες στο πρωταγωνιστικό ιστορικό της.
Ειδικά μετά το ‘δύσκολο’ Damsels in Distress, πίστευα ότι η Gerwig θα μπορούσε να ομορφύνει οποιαδήποτε ταινία, αν φυσικά την βάλεις σε περίοπτη θέση και όχι σε μικρούς ρόλους.
Δυστυχώς, αυτό δεν ισχύει.
Δε ξέρω αν φταίει η ίδια ή η ταινία αυτή καθ’αυτή, αυτό που ξέρω είναι πως μετά το Lola Versus, η Gerwig έχασε κάποιους πόντους εκτίμησης ως προς τη γοητεία της, αλλά και ως προς το αισθητήριο των επιλογών της...
Η Lola (Greta Gerwig, To Rome With Love) είναι μια 29χρονη γυναίκα που αντιμετωπίζει το λυκόφως της νιότης της, χωρίς ακόμα να έχει εντοπίσει σταθερό έδαφος για να στηρίξει τη συναισθηματική ζωή της.
Χωρίς να έχει βρει το λιμάνι της.
Μόλις τη παρατάει ο φίλος της, Luke (Joel Kinnaman, Safe House) και ενώ ετοιμάζονταν να παντρευτούν, η Lola καταστρέφεται συναισθηματικά, προσπαθεί να επανακαθορίσει τη ζωή της χωρίς τον Luke και συνεχίζει τη διατριβή της στο πανεπιστήμιο, σχετικά με τη χρήση της σιωπής στη λογοτεχνία (...).
Με την υποστήριξη της αναιδής, πρόστυχης και τα-κάνω-όλα wannabe-actress φίλης της, Alice (Zoe Lister Jones, All Good Things), η Lola αρχίζει την επίπονη διαδικασία να βρει εκ νέου την αγάπη, ξεκινώντας από ένα rebound sex με τον φίλο της, Henry (Hamish Linklater, Battleship), χωρίς να κατανοεί ωστόσο τα πραγματικά συναισθήματα που τρέφει εκείνος για αυτήν.
Αφού καταστρέφει τη φιλία της με τον Henry, η Lola συνεχίζει να προσελκύει τους λάθος άνδρες (Ebon Moss-Bachrach, Higher Ground), για να καταλάβει ότι αυτό που ζητά είναι μια πηγή ρομαντισμού και όχι η σεξουαλική αποκατάσταση.
Το φιλμ του Daryl Wein προσπαθεί να γίνει η έξυπνη εναλλακτική στα σκουριασμένα rom-com του Hollywood, μια νέα εκδοχή στη παλιά Woody Allen σχολή, η νέα τάση στην love-generation της Νέας Υόρκης.
Θέλει να είναι επιπόλαια αστείο με …μετα-μοντέρνο τρόπο.
Δυστυχώς, τίποτα από αυτά που θέλει να επιτύχει δεν τα κάνει σωστά, και ακόμη χειρότερα, υπάρχουν αρκετά πράγματα που τα κάνει πολύ λανθασμένα.
Καταρχήν, οι χαρακτήρες.
Η Alice είναι απίστευτα κακό παράδειγμα για φίλη-που-συμβουλεύει σε rom-com.
Ξέκωλο από τα λίγα, κυνική, χαβαλετζού, με σπρέη μαριχουάνας στη τσάντα για παν ενδεχόμενο (για άπαν ενδεχόμενο, μάλλον) και unreal ατάκες που δεν πρέπει να ακολουθεί κανείς.
Ο Luke είναι ένας κλασικός καλλιτέχνης του Soho της Νέας Υόρκης που τη μία μέρα κάνει πρόταση γάμου στη κοπέλα του και την επόμενη χωρίζει ‘γιατί πανικοβλήθηκε’, αλλά ο χαρακτήρας της Lola έχει όλα όσα απαγορεύεται να έχει ο χαρακτήρας σου, αν θέλεις να είναι έστω στοιχειωδώς συμπαθής.
Μια κοπέλα που τη παρατά ο αρραβωνιαστικός της τη στιγμή που εκείνη δοκιμάζει το νυφικό της, έχει όλα τα δίκια με το μέρος της …που τα χάνει όταν κάνει σεξ-αντίποινα με τον κρυφοκαψούρη φίλο της και πολλά άλλα που δεν πρέπει να μάθετε από μένα.
Η ταινία ακολουθεί τη Lola μέσω μετα-χωρισμού κινήσεις, το θυμό και τη κατάθλιψη, την αυτο-απέχθεια και την απόγνωση, την ευκαιριακή σωματική εκτόνωση και το κάπνισμα χόρτου με …τηλεοπτικού στυλ επεισόδια, και με τη χρήση υπόνοιας χιούμορ που τελικά, δεν υπάρχει σχεδόν πουθενά.
Η Greta Gerwig μοιάζει …πιο άσχημη από όσο πραγματικά είναι, και λιγότερο ταλαντούχα από ότι είναι, αντίθετα με τον Linklater που είναι εξαιρετικός ως ντροπαλός καψούρης αλλά πάντα φίλος.
Σε μικρούς ρόλους και οι Bill Pulman (The Killer Inside Me) και Debra Winger.
Προσθέστε και το ανιαρό τέλος και έχετε ένα πολύ μέτριο φιλμ, που βλέπεται χωρίς ενδιαφέρον …αλλά με πολύ κουράγιο.
Οκ, δικαιούται και η my-favorite Greta μια ατυχής επιλογή.
Το Lola Versus έκανε πρεμιέρα στο Tribeca Film Festival τον Απρίλη του 2012, προβλήθηκε σε λίγες αίθουσες των ΗΠΑ στις 8 Ιούνη του ίδιου χρόνου και κυκλοφορεί σε DVD στην Ελλάδα από το Δεκέμβρη, με ελληνικό τίτλο Λόλα, από την Odeon.
Lola Versus trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
