Γράφει η Χρύσα Φραγκούδη.
Πως θα σας φαινόταν μια ταινία που διαδραματίζεται κάπου στον Β' παγκόσμιο πόλεμο και αφορά τον ξεριζωμό μιας οικογένειας από το σπίτι της και την αναζήτηση ασφαλούς καταφύγιου;
Βαρετή και χιλιοειπωμένη...
Καημένοι Εβραίοι, που τους κυνηγάνε οι Γερμανοί κλπ.
Αν όμως οι κυνηγημένοι και κακόμοιροι είναι τα παιδιά αξιωματικού των ναζί (υπεύθυνου για «εκκαθαρίσεις» Εβραίων στην Λευκορωσία), που προσπαθούν να φτάσουν στην άλλη άκρη της χώρας, αντιμετωπίζοντας ...πολυεθνικούς εχθρούς (Ρώσους, Αμερικανούς, Εβραίους) και φυσικά την πείνα και την εξαθλίωση;
Σαν να αποκτά ενδιαφέρον!
Η Lore (Saskia Rosendahl), μια έφηβη, κακομαθημένη Αρια, βρίσκεται ξαφνικά υπεύθυνη για την επιβίωση των αδερφών της και αυτό δεν της αρέσει καθόλου!
Από τα σαλόνια στις λάσπες και στην κλοπή φαγητού...
Οποία κατάντια!
Και το χειρότερο;
Να σου φορτωθεί και ένας Εβραίος μορφονιός που θέλει σώνει και ντε να σε βοηθήσει.
Κι εδώ η Lore μπερδεύεται...
Έχει ανάγκη τον άγνωστο νεαρό, γιατί τους φέρνει φαγητό, αλλά δεν καταδέχεται να φάει μαζί με έναν Εβραίο.
Διακατέχεται από σαρκική επιθυμία γι’αυτόν, αλλά και πάλι...είναι Εβραίος!
Χρειάζεται κάποιον να στηριχθεί και να του μεταβιβάσει την «αρχηγία», αλλά τον μισεί γιατί... έτσι ξέρει!
Όταν ξεκίνησα να βλέπω τη γερμανική ταινία της Cate Shortland, δεν θα σας κρύψω οτι σκεφτόμουνα «σιγά να μην λυπηθούμε κιόλας τους καημένους Γερμανούς που έχασαν τον πόλεμο».
Αλλά στην πορεία, βλέπεις οτι ο λαός αυτός είχε υποστεί κανονική πλύση εγκεφάλου, πιστεύοντας οτι ο Φύρερ ενεργεί σωστά, οι φωτογραφίες του Άουσβιτς είναι στημένες και άλλα τέτοια.
Σε καταφέρνει να συμπονέσεις τουλάχιστον 5 παιδάκια, που ξαφνικά έχασαν όλα όσα ήξεραν, έμειναν μόνο με μια γυμνή ιδεολογία και με την αγωνία της επιβίωσης.
Οι ερμηνείες είναι πολύ καλές, κυρίως της Saskia Rosendahl, καθώς είναι πολύ πειστική σαν κακομαθημένη κόρη Γερμανού αξιωματικού, με σαφώς ακροδεξιά ιδεολογία, η οποία αναγκάζεται να συμβιβαστεί, να δεχτεί βοήθεια από Εβραίο, να κοιμάται στο χώμα.
Μάλιστα, στις εξάρσεις της ιδεολογίας της είναι σχεδόν εκνευριστική!
Πολύ καλός και ο Kai Malina (Thomas), παρόλο που ήταν αρκετά σιωπηλός σε έπειθε οτι είναι ήρεμος αν και σαφώς πονεμένος, δυνατός και μπορείς να στηριχτείς σε αυτόν.
Πολύ εκφραστικός, με βλέμμα που τα λέει όλα πολλές φορές.
Η ταινία, που βασίζεται στο μυθιστόρημα “The Dark Room” της Rachel Seiffert, έχει πολύ καλή φωτογραφία, με τον Adam Arkapaw (επίσης εξαιρετική δουλειά στο Animal Kingdom και το Snowtown) να έχει δημιουργήσει πολλές όμορφες εικόνες, αντιπροσωπευτικές της Γερμανίας με φωτισμό στην παλέτα του γκριζομπλέ, που σου μεταφέρει αποτελεσματικά το κλίμα της εποχής αλλά και την ...μιζέρια των πρωταγωνιστών.
Η σκηνοθεσία της Αυστραλέζας Cate Shortland δυστυχώς δεν είναι ικανοποιητική.
Αργά, μακρόσυρτα πλάνα, με κοντινά χωρις κανένα νόημα και σκηνές που άνετα μπορούσαν να κοπούν στο μονταζ...
Παρά την καταστροφή της χώρας και τις συνθήκες που επικρατούν, τα γεγονότα που συμβαίνουν στην ταινία είναι ελάχιστα και κυρίως βλέπουμε τα παιδιά να περπατάνε, τρώνε, ξαπλώνουνε, πλένονται κλπ...
Ευτυχώς, έρχεται ένα δυνατό φινάλε και σου αφήνει μια κάπως καλύτερη γεύση.
Το Lore είναι μια ταινία που τολμάει να δει τα πράγματα από την άλλη μεριά και να μας παρουσιάσει μια διαφορετική οπτική, που φαντάζομαι κανείς μας δεν είχε σκεφτεί...
Και ακόμα, μια ταινία που σκιαγραφεί άψογα τον χαρακτήρα μιας μπερδεμένης έφηβης, που ακροβατεί ανάμεσα στον φασισμό και την συνειδητοποίηση του κόσμου που την περιβάλλει.
Το Lore προβλήθηκε στο φεστιβάλ του Toronto και της Θεσσαλονίκης πέρυσι, ενώ θα προβάλλεται αποκλειστικά στον κινηματογράφο ΑΒΑΝΑ από 14 Μαρτίου, χάρη στη Seven.
