Γράφει ο Κωνσταντίνος Παναγιώτου.
Όταν έχεις φτάσει περίπου στα μισά της ταινίας και έχεις ήδη γίνει μάρτυρας ενός καταπληκτικού ψυχεδελικού αρχικού σκηνικού και τρομακτικά ρεαλιστικών σκηνών 3D - ειδικά στο σημείο με την πτώση από τον καταρράκτη πιστεύεις πως είσαι επιβάτης σε εκείνα τα σπαστικά τρενάκια που προκαλούν καμπανισμούς στο λαρύγγι σου - όπως και να το κάνουμε περιμένεις ανάλογη συνέχεια, τόσο σε επίπεδο χαρακτήρων όσο και σεναρίου και διαλόγων.
Το δυστύχημα με το Οζ ήταν πως ο Sam Raimi αποκοιμήθηκε μετά τη συμπλήρωση μίας ώρας ταινίας.
Ο σκηνοθέτης μεγάλων επιτυχιών (Spiderman 1,2,3, Army of Darkness, A Simple Plan και, γιατί όχι, Drag Me To Hell), αν και είχε πιστοποιήσει πως γνωρίζει τον τρόπο για να καθηλώσει το θεατή, στη συγκεκριμένη κινηματογραφική του δουλειά παίρνει επιεικώς μέτριο βαθμό.
Το πρόβλημα δεν είναι το μέτριο έως κακό δεύτερο μισό του έργου, το άσχημο είναι πως αυτό που προηγήθηκε είχε πραγματικά χτίσει τρομερές προσδοκίες για τη συνέχεια…
Η ασπρόμαυρη εισαγωγή στη ταινία και η παρακολούθηση της - αποτυχημένης - παράστασης του ταχυδακτυλουργού Oscar Diggs ή απλά Οζ (James Franco, The Rise of the Planet of the Apes), και η μετέπειτα - επιτυχημένη - προσπάθεια του να «ρίξει» ακόμα μία θηλυκή και παράλληλα φυσικά αιθέρια ύπαρξη μέσω γνωστών «μαλαγανιών», που περιλαμβάνουν την εμφάνιση ενός μαγικού κουτιού και την εξιστόρηση μίας δακρύβρεχτης ιστορίας, λογίζονται στα top της όλης υπόθεσης.
Τρομακτικά ρεαλιστικό στήσιμο του σκηνικού όπου στεγάζεται το τσίρκο στο οποίο δουλεύει ο Οζ, και μάλιστα ιδωμένο μέσα από ασπρόμαυρο φιλμ, έτσι να για μπολιαστεί ο θεατής με τα ανάλογα συναισθήματα που συνάδουν με τη ψυχολογική κατάσταση του ήρωα και τη τραγική του κατάσταση αλλά και για να υπογραμμιστεί η αντίθεση με τη συνέχεια…
Όταν ένας ανεμοστρόβιλος παρασύρει το αερόστατο του μακριά – σαφής η παραπομπή εδώ στο original φιλμ του 1939 (Ο Μάγος του Οζ – Victor Fleming), ο Οζ αναλογιζόμενος τη μάλλον κενή ζωή του, προσεύχεται για μία δεύτερη ευκαιρία, μία ευκαιρία για εξιλέωση, μία ευκαιρία για να αλλάξει ρότα και να εμφανίσει επιτέλους τον πραγματικό του εαυτό, ένα τίμιο άνδρα που θα βυθίσει στη λήθη τον τσαρλατάνο που μέχρι τώρα βρισκόταν στην επιφάνεια.
Η δεύτερη ευκαιρία δίνεται με την προσγείωση του σε ένα μαγικό τόπο, όπου όλα μοιάζουν απίθανα όμορφα και παραμυθένια.
Η αλλαγή ή καλύτερα η επιστροφή των χρωμάτων, σαφώς και είναι ο ένας παράγοντας που δημιουργεί αυτή την εκθαμβωτική αίσθηση.
Ο άλλος είναι το 3D.
Η τεχνολογία που χρησιμοποιεί ο Sam Raimi και το επιτελείο του δεν διαφέρει σχεδόν σε τίποτα από τις αντίστοιχες άλλων τρισδιάστατων παραγωγών.
Η όλη διαφορά έγκειται στην κινηματογράφηση και τη φωτογραφία.
Τα τρομερά πλάνα σε συνδυασμό με τη μουσική υπόκρουση παραδίδουν ένα – κάποιες φορές - τρομακτικό αποτέλεσμα.
Προανέφερα τη σκηνή με την πτώση από τον καταρράκτη.
Παρακολουθήστε τη και έπειτα ελάτε να μου πείτε αν το στομάχι σας δεν έφερε έστω μία μικρή βόλτα.
Ένα déjà vu από πρόσφατη «τραυματική» εμπειρία σε τρενάκι, προσωπικά το βίωσα πάντως.
Και ενώ η - επιτέλους! - σωστή χρήση του 3D φτιάχνει το κέφι του θεατή, έρχεται η εμφάνιση της Mila Kunis (Ted) ως Theodora, να το εξυψώσει στα ουράνια.
Η πανέμορφη μάγισσα, αποκαλύπτει στον Οζ πως βρίσκεται στη Χώρα του…Οζ, ονομασία που δεν τον σκοτίζει και ιδιαίτερα, ενώ του εξιστορεί τη τραγική ιστορία του μέρους.
Ο τσαρλατάνος ταχυδακτυλουργός δέχεται πρόθυμα να αναλάβει το ρόλο του μεσσία και να επωμιστεί το ρόλο ενός παντοδύναμου και κυρίως πραγματικού μάγου.
Η γνωριμία του Οζ με την αδελφή της Theodora, την Evanova (Rachel Weisz, The Bourne Legacy) αρχίζει να ολοκληρώνει τον ιστό της ιστορίας, ο οποίος όμως κλυδωνίζεται επικίνδυνα ύστερα από την παρουσίαση και της τρίτης εντυπωσιακής αδελφής.
Η Glinda (Michele Williams, Take This Waltz) είναι το τελευταίο και ίσως σημαντικότερο πρόσωπο που μένει να γίνει γνωστό μιας και ουσιαστικά ολοκληρώνει μία πρώτη ανατροπή στην υπόθεση και τη τοποθετεί στις σωστές - αυτή τη φορά - ράγες εν όψει της συνέχειας.
Κάπου εδώ είναι που αρχίζει να χάνει το παιχνίδι ο Raimi.
Το εκπληκτικό τοπίο παύει πια να μοιάζει τόσο μαγικό, τα έντονα χρώματα δεν προκαλούν πια εντύπωση και η Χώρα του Οζ ξαφνικά μοιάζει λιγότερο μαγική.
Το 3D υποβιβάζεται σε φτωχό, συμβατικό και απλό 2D μιας και ελάχιστες είναι πλέον οι σκηνές που μας θυμίζουν την ύπαρξη του, ενώ αφού ολοκληρωθεί και η μίνι ανατροπή που προανέφερα, το σενάριο ακολουθεί τη γνωστή πεπατημένη των οικογενειακών ιστοριών της Disney.
Η τελευταία φράση σαφώς και χρήζει διευκρίνησης: Οι κακοί μοιάζουν παντοδύναμοι, έχοντας να προτάξουν όπλα κάποια άλλα… φτερωτά πραγματάκια αλλά και παντοδύναμες μαγικές ικανότητες ενώ στον αντίποδα, οι καλοί είναι λιγότεροι, σχεδόν άοπλοι με μόνο σοβαρό εφόδιο την εφευρετικότητα τους.
Παρ’ όλα αυτά η εξέλιξη της ιστορίας μοιάζει υπερβολικά προβλέψιμη με το μόνο μυστήριο που πλανάται στην ατμόσφαιρα να είναι το μυστικό μαγικό κόλπο του Οζ.
Για να είμαι δίκαιος, οφείλω να ομολογήσω πως υποβόσκει μία μικρή αγωνία , η οποία αφορά φυσικά το αν θα «πιάσει» το εν λόγω μαγικό, αλλά δοσμένη σε τόσο μικρές «τζούρες» που τελικά ξενερώνει αντί να εξυψώνει την ολοκλήρωση της υπόθεσης.
Πάντως δεν γίνεται να παραβλέψει κανείς την έξοχη παραγωγή και το γενικότερο πλούσιο κλίμα που αποπνέει το έργο του Raimi.
Έξοχη φωτογραφία αλλά και άκρως ενδιαφέρουσα μουσική υπόκρουση με σωστά ζουμαρίσματα.
Στα θετικά σίγουρα και τα κοστούμια, τα οποία - αν εξαιρέσει κανείς αυτά που αφορούν τη μεταμόρφωση της Theodora (μα ...τι σκεφτόσουν Raimi;) που καταλήγουν να την παρουσιάζουν σαν απολιθωμένο ξερατό έξω από κακόφημο στέκι ξημερώματα Κυριακής - είναι στην πλειονότητα τους εξαιρετικά.
Το ευχάριστο της υπόθεσης είναι πως τα άτομα που επιλέχτηκαν για να φορέσουν αυτά τα κοστούμια προσπάθησαν να τα τιμήσουν στο έπακρο.
Με προεξέχοντα τον Franco και τις τρομερά εκφραστικές του γκριμάτσες - απίστευτη η αναπαράσταση του «κούφιου» μπαγαμπόντη ερωτύλου - το έτσι κι αλλιώς λαμπερό καστ προσφέρει μία αξιοθαύμαστη κινηματογραφική εμπειρία στο μικρό και μεγάλο (ηλικιακά) κοινό.
Μία εξαιρετική Rachel Weisz, συνεπικουρημένη από μια παραμυθένια Michele Williams - με την ευκαιρία άξιο θαυμασμού το πώς αλλάζει το μακιγιάζ, το χτένισμα και το ντύσιμο έναν ηθοποιό - σμιλεύουν απίστευτα γλαφυρά το παραμυθένιο υπόστρωμα της ταινίας για να έρθει η Mila Kunis - πριν τη μεταμόρφωση όσον αφορά το αισθητικό κομμάτι - για να εξυψώσει στα ουράνια τη «μια φορά κι ένα καιρό» φύση της ταινίας.
Το θέμα της μεταμόρφωσης είναι κάπως ευαίσθητο, μιας και ουσιαστικά κρίνεται απαραίτητο αλλά τελικά μοιάζει παράταιρο.
Ίσως αυτός να είναι όμως και ο αρχικός σκοπός…
Ενδιαφέρον πάντως το πώς ένα πανέμορφο πλάσμα όπως η Kunis μπορεί να φέρει στο μυαλό τη μάγισσα Φούρκα…
Απίστευτα ρεαλιστικός και απίθανα διασκεδαστικός και ο ομιλών ιπτάμενος πίθηκος, ο Frank, ενσαρκωμένος από τον Zach Braff, ο οποίος προσφέρει απλόχερα τεράστιες χούφτες με χιούμορ και γενναιόδωρες δόσεις από ξεκαρδιστικές ατάκες και εκφράσεις.
Το κωμικό στοιχείο σίγουρα λοιπόν συμπεριλαμβάνεται στα θετικά του Οζ , δοσμένο μάλιστα σε σωστές - όχι υπερβολικές δόσεις - και διατηρώντας έναν εύστοχα μετριασμένο τόνο.
Η μόνη γκρίνια προκύπτει από την προαναφερθείσα αδικαιολόγητη κοιλιά από τη μέση και έπειτα αλλά και τη μεγάλη διάρκεια, περίπου 2 ώρες και δέκα λεπτά, η οποία υπερτονίζει τελικά αυτή ακριβώς τη χαώδη διαφορά του πρώτου μισού με το υπόλοιπο της ταινίας.
Αν δε, το αξιοθαύμαστο αρχικά 3D παρέμενε στα ίδια υψηλά στάνταρ καθ’ όλη τη διάρκεια του φιλμ, θα μιλάγαμε για μία must watch εμπειρία.
Και πάλι πάντως παραμένει μία άκρως ενδιαφέρουσα, νοσταλγική για το μεγαλύτερο κοινό και παραμυθένια για το μικρότερο προφανώς επιλογή, την οποία, οπλισμένος κανείς με καλή διάθεση μπορεί άνετα να τη χαρακτηρίσει value for money.
Στις αίθουσες από 7 Μαρτίου.
Oz the Great and Powerful trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
