Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.
Το Safety Not Guaranteed των βραβείων στο Sundance και στο Independent Spirit Awards, είναι ίσως η μοναδική ταινία που μιλά για το time travel αλλά που δεν αφορά ουσιαστικά το time travel.
Κι αυτό δεν είναι κακό, κάθε άλλο.
Τα big budget παρόμοιας θεματικής είναι προβλέψιμα και σε κάποιο βαθμό απογοητευτικά, με τα πλούσια εφέ να θαμπώνουν τις αισθήσεις, αλλά να παραμένουν χωρίς ‘καρδιά’ και ειλικρίνεια προς τους θεατές τους.
Αντίθετα, τέτοιες μικρότερες ανεξάρτητες ταινίες του είδους μπορούν να αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη του θεατή προς το σινεμά των συναισθημάτων και όχι στο visual blockbuster cinema, αυτό που επιβάλει σε πολλούς η δήθεν σύγχρονη δυνατότητα-υποχρέωση της τεχνολογίας...
Το Hollywood για παράδειγμα, θα έπιανε την ιστορία του τύπου που ισχυρίζεται ότι έχει φτιάξει μηχανή του χρόνου από …το ταξίδι και μετά (με το σκεπτικό ότι ‘αφού μπορώ να το δείξω, γιατί να περιμένω’).
Η ταινία του Colin Trevorrow ασχολείται με τη σύλληψη της ιδέας, την συναισθηματική σύγκρουση κάποιου που έχει ταξιδέψει στο χρόνο (και που θα το ξανακάνει), τη προετοιμασία, τις αναβολές κλπ.
Προφανώς, βλέποντας την αξιολόγηση (τα αστεράκια, όπως τα λένε και οι εταιρείες), στο Safety Not Guaranteed θα μπορούσαν να έχουν γίνει καλύτερα πράγματα, ή για την ακρίβεια, αυτά που έγιναν με σωστότερο τρόπο.
Μία ασκούμενη σε ένα περιοδικό του Seattle, η Darious (Aubrey Plaza, Damsels in Distress) προσφέρεται εθελοντικά να βοηθήσει, όταν ο συντάκτης του περιοδικού Jeff (Jake Johnson, 21 Jump Street) κάνει γνωστή μια ιστορία για μια αγγελία στην οποία κάποιος ψάχνει για υποψηφίους να βιώσουν ένα ταξίδι στο χρόνο.
Μαζί με τον έξυπνο nerd ασκούμενο Arnau (Karan Soni), το τρίο πηγαίνει να συναντήσει τον μυστήριο τύπο που έχει βάλει δημόσια ανακοίνωση ότι έχει ταξιδέψει στο χρόνο, έναν περίεργο, μυστικοπαθή άνθρωπος που ονομάζεται Kenneth (Mark Duplass, Zero Dark Thirty).
Προσπαθώντας να κερδίσει την εμπιστοσύνη του, η Darious προσεγγίζει τον παρανοϊκό(;) υπάλληλο παντοπωλείου και γίνεται φίλη του, τη στιγμή που εκείνος φαίνεται ενθουσιασμένος που βρήκε επιτέλους μία βοηθό άξια της εμπιστοσύνης του.
Οι επόμενες ημέρες περνούν με τους δύο να εκπαιδεύονται για το μεγάλο ταξίδι, ενώ η δυσπιστία της Darious εξαφανίζεται σταδιακά, κυρίως λόγο του σπαρακτικού κινήτρου του Kenneth.
Την ίδια στιγμή, ο Jeff χρησιμοποιεί το χρόνο του προσπαθώντας να πηδήξει την πρώην φίλη του Liz (Jenica Bergere), η οποία τυχαίνει να ζει στην ίδια πόλη.
Το Safety Not Guaranteed ξεχειλίζει από γοητεία, έχει καρδιά, σε αγγίζει.
Είναι η αίσθηση που έχεις όταν παρακολουθείς τη ταινία, η ατμόσφαιρα, αλλά και τόσα άλλα.
Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα όμως είναι στο στόρι, αυτό που δε σε αφήνει στιγμή να μην αναρωτιέσαι αν ο τύπος είναι απατεωνάκος ή όντως μπορεί να ταξιδέψει στο χρόνο, και πώς.
Είναι η σπουδαιότερη μαγκιά της ταινίας.
Ακόμη κι αν δεν συγκινείστε από τέτοιου είδους indies, ακόμα κι αν ‘παραιτηθείτε’ από τη θέασή της στο πρώτο μισάωρο, δε θα αποφύγετε ένα fast forward στο φινάλε, μόνο και μόνο για να σας φύγει η περιέργεια.
Από κει και πέρα, υπάρχει η θέληση του Derek Connolly (σενάριο) να ασχοληθεί με τους χαρακτήρες, αλλά τη πατάει στη μη ολοκλήρωση.
Το one-night-stand στη πρόθεση ειδύλλιο του Jeff που γίνεται κάτι σοβαρότερο στη πορεία, είναι άσχετο προς την ιστορία της ταινίας και αφήνει τον χαρακτήρα του ξεκρέμαστο ως προς την αιτιολόγησή του.
Οι άλλοι χαρακτήρες εξηγούνται …αν βάλεις νερό στο κρασί σου και αν δεχτείς μερικά πράγματα που υπονοούνται.
Αν και η παραγωγή είναι εξαιρετική (για ανεξάρτητο low-budget σινεμά), αρκούν μερικά ερασιτεχνικά πλάνα σαν-από-κινητό, να σου θυμίσουν ότι λεφτά δεν υπάρχουν ούτε για red One.
Ερμηνευτικά, η ταινία έχει τη τύχη να έχει τον Mark Duplass στο πρώτο ρόλο, έναν ικανότατο ηθοποιό (σκηνοθέτη, παραγωγό, σεναριογράφο κατά καιρούς) που υποδύεται έναν εκκεντρικό μυστικοπαθή υπάλληλο μανάβικου-επιστήμονα-δάσκαλο πολεμικών τεχνών-πληγωμένο συναισθηματικά αλλά και με αίσθημα καταδίωξης τύπο (…ουφ!) τόσο καλά που …σχεδόν είναι κακός!
Εννοώ πως εναλλάσσοντας όλα τα παραπάνω, το acting μπορείς να το παρεξηγήσεις αν δεν δώσεις τη κατάλληλη προσοχή.
Εξάλλου, το bad acting είναι σαν τη καλοσύνη: συχνά το ‘βλέπεις’ εκεί που δεν υπάρχει.
Η χαριτωμενούλα άσχημη Audrey Plaza παίζει καλά, αλλά ο ρόλος της πρέπει να είναι ό,τι πιο εύκολο έχει κάνει μέχρι τώρα.
Μόνιμα ‘χαμένη’, εσωστρεφής, απαξιωτική στον προϊστάμενο της, περίεργη και εξεταστική στον Kenneth, αρχηγική προς τον nerd συνάδελφο, αλλά όλα αυτά με ένα αδιάκριτο κλικ στην ερμηνεία της, σε σημείο που θα ‘λεγε κανείς πως η έκφρασή της είναι ίδια για όλα.
Χωρίς τεράστιες αλλαγές και εξάρσεις λοιπόν, δεν κινδυνεύεις.
Σωστά Audrey;
Κάτι ανάλογο θα πω και ως επίλογο.
Το Safety Not Guaranteed δεν είναι κακή ταινία, κάθε άλλο.
Ωστόσο, η αίσθηση που έχεις μόλις εμφανιστούν τα credit τέλους, είναι μιας πολύ soft ιστορίας που, αν και το φινάλε τελικά ικανοποιεί, νοιώθεις ότι του έλειπαν εντάσεις, εξάρσεις, παρεκτροπές, νοστιμιά.
Ένα πολύ ωραίο φαγητό αλλά άνοστο, διασκεδαστικό πολύ κατά τη παρασκευή του, αλλά άνοστο μόλις το βγάλεις από το φούρνο.
Το Safety Not Guaranteed έκανε πρεμιέρα στο Sundance το 2012, προβλήθηκε σε λίγες αίθουσες των ΗΠΑ στις 8 Ιουνίου, ενώ προβλήθηκε και στις Νύχτες Πρεμιέρας το Σεπτέμβρη.
Safety Not Guaranteed trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
