* Για την ταινία δεν έγινε ποτέ δημοσιογραφική προβολή, γι'αυτό και την κριτική της ταινίας θα βρείτε μόνο στο FilmBoy και σε ελάχιστα άλλα sites, των οποίων οι συντάκτες θέλησαν να πάνε να πληρώσουν εισιτήριο για να ενημερώσουν τους αναγνώστες τους.
Δηλαδή ...μόνο στο FilmBoy!
Γράφει ο Kostas Tsokos.
Είναι κάποιες στιγμές που αποφασίζεις να πάρεις τα ρίσκα σου.
Νύχτα στην Αθήνα βλέπεις στην αφίσα, νύχτα στην Αθήνα αποφασίζεις να βγεις και φαντάζεσαι μήπως προκύψει ένα ευχάριστο 90λεπτο με γραφικά πλάνα και φίνους χαρακτήρες όπως στα Φτηνά Τσιγάρα του Χαραλαμπίδη ή το Μια Μέρα Τη Νύχτα του Πανουσόπουλου ...έστω και στο πιο νεανικά κωμικό.
Στην σπονδυλωτή ταινία του Δημήτρη Αρβανίτη βλέπουμε 6 διαφορετικές ιστορίες, τα πρόσωπα των οποίων ενώνονταν με τρόπο άμεσο ή έμμεσο...
Η Μαρία Γεωργιάδου υποδύεται την κόρη μιας σοπράνο (Κάτια Δανδουλάκη), που μισεί τη μάνα της όντας αποτυχημένη σεναριογράφος που τα έχει με υδραυλικό...
...με τον οποίο θα έρθει σε ρίξη όταν τον καλέσει σε πάρτι γενεθλίων της, στο οποίο για κάποιο λόγο βρίσκονται μόνο κομπάρσοι που υποδύονται άλλους ρόλους.
Ο Κλέων Γρηγοριάδης είναι ένας macho ταρίφας, με εμφανείς τάσεις "ψευτογαμηκουλίστικης" νοοτροπίας και ποζερομαγκιάς.
"Όλες οι γυναίκες είναι καριόλες", βρισίδι όλη την ώρα, φανατικός με τον 'θρύλο' και τα γνωστά.
Η 'Αντα Λιβιτσάνου είναι η 'γκοθού' και ανώμαλη αφέντρα που προσπαθεί να του κάνει τατουάζ ενώ τον τιζάρει συνέχεια με χουφτώματα, ψιθύρους, ξεσηκωματικά βλέμματα και 'περίεργες' απαιτήσεις.
Η Άννα Ανδριανού είναι μια ραδιοφωνική παραγωγός, που προσπαθεί να ανεβάζει ψυχολογικά τους ακροατές της με κλισέ τσιτάτα περί αντρών, γυναικών, ζωής και αισιοδοξίας ...μόνο που στην πραγματικότητα είναι μια μίζερη καταθλιπτική που έχει αποτύχει στην προσωπική της ζωή.
Ο Μάνος Παπαγιάννης, τα έχει με την τρανσέξουαλ Κάτια Νικολαϊδου (για να σας λυθούν οι απορίες, για ποιο λόγο η ηθοποιός μιλάει σε όλη την ταινία σαν νταλικέρης), η οποία τα παίρνει στο κρανίο και τον δένει με χειροπέδες γιατί αναφέρει όλη την ώρα την πρώην του Ναντίν Ξηντάρα ...η οποία του ρίχνει γερό φτύσιμο επειδή την παράτησε έγκυο πριν πέντε χρόνια.
Ανάμεσα σε όλα αυτά, τρεις φοιτητές (Ορέστης Τρίγκας, Αθηνά Οικονομάκου, Δημήτρης Λιακόπουλος), οι οποίοι με κάποιο άκυρο τρόπο εμπλέκονται σε μερικά από τα παραπάνω δρώμενα, βιντεοσκοπώντας τα και καθορίζοντας γεγονότα και καταστάσεις, για να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς μερικών, από τους υπόλοιπους χαρακτήρες.
Μετά από αυτό το τουρλουμπούκι δηλώνω, πως καιρό έχω να δω τόσο κακή, άτεχνη, ασυνάρτητη ταινία με την οποία ούτε να γελάσεις μπορούσες, ούτε να βρεις κάποια ουσιαστικά κοινά στοιχεία με την πραγματικότητα, ούτε καν να την κανιβαλίσεις.
Αναμενόμενα τηλεοπτική σκηνοθεσία από τον Δημήτρη Αρβανίτη, θυμίζοντας κομμένο επεισόδιο σειράς (το μισό καστ από το καθημερινό σαπούνι Κλεμμένα Όνειρα), ξεπερασμένα σκηνοθετικά τρικ που θύμιζαν αισθητική βιντεοταινίας των 80's-90's, ένα μοντάζ που σε πέταγε άτσαλα από τον έναν χαρακτήρα στον άλλο και διάλογοι του κώλου.
Όσο για ερμηνείες, ο Γρηγοριάδης κούραζε, ο Παπαγιάννης γελοιωδέστατα ξερός και η Ανδριανού για πολλά φάσκελα (με το συμπάθειο) σε ρόλο ανάλογο των τηλεοπτικών της σειρών, που έμοιαζαν να απευθύνονται πάντοτε σε νοικοκυρούλες με απωθυμένα αλά "η ζωή που δεν έζησα" ...και που μετά θα κάτσουν να πλύνουν πιάτα κλαίγοντας και ακούγοντας σκυλάδικα ή Bon Jovi.
Μεταξύ σουρεάλ κωμωδίας, αλμοδοβαρικής υστερίας και δήθεν κοινωνιολογικών και ψυχαναλυτικών προεκτάσεων, η ταινία ούτε καθημερινές ιστορίες καθημερινών ανθρώπων ήθελε τελικά να σου δείξει, ούτε αναδείκνυε ιδιαίτερα την νυχτερινή Αθήνα, πέρα από κάποια φευγαλέα πλάνα σε διάφορα στέκια ή ξενοδοχεία.
Περισσότερο έμοιαζε με κακό ανέκδοτο των 7(!) παρακαλώ σεναριογράφων οι οποίοι κάλεσαν τους φίλους τους και απλά ένωσαν μαζί μερικές ταινίες μικρού μήκους.
Ξεχώριζαν μόνο μια δυο σκηνές και ατάκες που έβγαζαν γέλιο ("τις κουλτουριάρες δεν μπορώ" του Γρηγοριάδη, ο Κώστας Κρομμύδας που δεν μπορούσε να πει σωστά τα λόγια του στην σκηνή της δεξίωσης, η πάντοτε cult παρουσία του Τζόνυ Βαβούρα, ορισμένα σκηνικά με τον Γρηγοριάδη τραβέλι) και οι ουκ ολίγες θελκτικές παρουσίες που περνούσαν από την κάμερα.
Κατά τ'άλλα, ακόμα και οι βιντεοταινίες των Ψάλτη, Μουστάκα, Ταμτάκου και Τσάκωνα που προβάλλονται συχνά τώρα τελευταία, βγάζουν ακόμη περισσότερο γέλιο.
Το δυάρι, μόνο για την Δανδουλάκη η οποία αποπνέει ερμηνευτική λάμψη τόσο στον αυτοσαρκασμό της ("Κομπάρσα εγώ;"), όσο και στην δραματική της σκηνή όπου συνομιλεί στο μπαρ με την τρανσέξουαλ της Κάτιας Νικολαϊδου.
Κρίμα όμως να χαραμίζεται σε τέτοια ρολάκια, χείριστων παραγωγών.
Γιατί μιλάμε για μία από τις χειρότερες ταινίες της χρονιάς μέχρι στιγμής και σίγουρα από τις πιο κάκιστες ελληνικές όλων των εποχών.
Ένα πρεζάκι ή αυτιστικός θα μπορουσε να φτιάξει καλύτερο αποτέλεσμα.
Στην πυρά!
Αυτά είπε ο Τσώκος και ελάλησεν!
Υ.Γ.: Η ψυχανάλυση σε μπάρα από πότε έγινε της μόδας και δεν το πήρα χαμπάρι;
Στις αίθουσες από 7 Μαρτίου.
