.jpg)
Γράφει ο Γιώργος Καραμάνος.
Προσπαθώντας να συμμαζέψω τις σκέψεις μου, συνειδητοποίησα πως βρίσκομαι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή για πάνω από μισή ώρα, γεμάτος με διλήμματα και αντιθέσεις.
Απογοητευμένος, αποφάσισα να μιλήσω ανοιχτά για «Το Πλοίο Για Την Παλαιστίνη».
Όμως ποσό ανοιχτά μπορείς να μιλήσεις για μια από τις χειρότερες εμπειρίες της ζωής σου;
Ο Νίκος Κούνδουρος είναι ένας από τους πιο αμφιλεγόμενους Έλληνες κινηματογραφιστές.
Πριν από αρκετές δεκαετίες παρουσίασε μια ταινία ιστορικής σημασίας για τον Ελληνικό κινηματογράφο, τον Δράκο, και με δικιά του προσωπική αισθητική ανέδειξε έναν διαφορετικό δρόμο, έναν δρόμο που κατέστρεψε με τα ίδια του τα χέρια εν έτη 2013...
Αυτός και μόνο ο λόγος αρκεί για να γίνω σκληρός απέναντι του.
Όταν μάλιστα αναλογίζομαι τι θα έκανε ένας νέος κινηματογραφιστής με παρόμοιο μπάτζετ και με τις ίδιες διασυνδέσεις με κείνον, τότε εξοργίζομαι.
Στα ογδοντα-φεύγα του λοιπόν, παρουσίασε την δωδεκάτη του ταινία, μια ταινία για την οποία δεν έχω λόγια.
Μια ταινία την οποία αδυνατώ πλήρως να περιγράψω.
Έτσι, θα περιοριστώ στο να σας αφηγηθώ τί μπόρεσα να καταλάβω από αυτό το απαράδεκτο εγχείρημα.
Το χαοτικό σενάριο μας μεταφέρει στην Νότια Πελοπόννησο.
Εκεί κάτι συμβαίνει με ένα πλοίο το οποίο αναμένεται να φτάσει στο μικρό λιμάνι της περιοχής.
Το συγκεκριμένο πλοίο μεταφέρει σιτηρά (μπορεί και όπλα) από τον Παναμά στην Παλαιστίνη (;).
Όμως η στάση του στον Ελλαδικό χώρο δεν θα είναι τόσο αναίμακτη όσο θα φανταζόταν κάνεις.
Ο Κύρογλου είναι ένας μέγας μασόνος με τεράστια δύναμη και επιρροή, ο οποίος θέλει πάση θυσία αυτό το πλοίο να εξαφανιστεί.
Συνεργαζόμενος με τον αρχηγό της Ελληνικής αστυνομίας, αγωνιά να εκπληρώσει τον σκοπό του.
Καθώς το έργο προχωρά, διάφοροι άλλοι χαρακτήρες αναδύονται, όπως η Σάρα, η εβραία κόρη του Κύρογλου, που προσπαθεί να ανακαλύψει στοιχεία για τον θάνατο της μάνας της, ενώ παράλληλα έχει συνάψει ερωτική σχέση με τον Κουρτ, έναν Ναζιστή δημοσιογράφο και τσιράκι του πατέρα της.
Ακόμα, μια ομάδα Παλαιστίνιων εξτρεμιστών ετοιμάζεται να επαναστατήσει και να σώσει την πληγωμένη χώρα της καθώς ο εκδότης μιας τοπικής εφημερίδας προσπαθεί να ξεσκεπάσει το πολιτικό σκάνδαλο που κρύβεται πίσω από το πλοίο-φάντασμα.
Α, και να μην ξεχάσω, υπάρχουν και κάποιες πόρνες του πρώην Ανατολικού μπλοκ που περιγράφουν τις τρομακτικές τους ιστορίες στην κάμερα μιας δημοσιογράφου.
Εβραίοι, Τούρκοι, Ναζί και Μασόνοι εμπλέκονται σε μια τραγελαφική ιστορία χωρίς κανένα νόημα.
Ένα "μυστήριο" που εμπεριέχει μέσα ό,τι πιο σαλεμένο μπορείτε να φανταστείτε.
Ο Κούνδουρος, κάπου μεταφέρει με ντοκιμαντερίστικο τρόπο μαρτυρίες και κάπου εμπλέκει στοιχεία πολιτικού θρίλερ, χωρίς βέβαια να ενδιαφέρεται καθόλου για την συνοχή του έργου του.
Κι αν όλα αυτά δεν σας αρκούν, το απόλυτο brainfuck έρχεται με την σκηνοθεσία που είναι τόσο άκυρη όσο και η υπόθεση.
Με χαρακτήρες που ενώ συζητούν κοιτάζουν συνεχώς προς την κάμερα, και με κάποια ψευτοσυναισθηματικά κοντινά, προσπαθεί να δώσει την απαραίτητη κουλτούρα που χρειάζεται το Πλοίο Για Την Παλαιστίνη.
Φυσικά, το μόνο που πετυχαίνει εν τέλει, είναι να παρουσιάσει χαρακτήρες στα πρόθυρα του αυτισμού και να παίξει με τα κάδρα που τόσο προσεκτικά είχε στήσει.
Για να ολοκληρωθεί η κινηματογραφική εμπειρία όμως, χρειάζονται και οι κατάλληλες ερμηνείες.
Οπότε μην τρομάξετε όταν ακούσετε παθιασμένα ουρλιαχτά και ιαχές χωρίς αιτία ύπαρξης.
Μην ανησυχήσετε όταν καταλάβετε ότι προσπάθησε να μεταφέρει ένα κλίμα Αρχαίας Τραγωδίας στον ερμηνευτικό τομέα.
Και πάνω απ'όλα, μην απηυδήσετε όταν συνειδητοποιήσετε πως ακούτε την λέξη «πουτάνα» για τριακοσιοστή φόρα.
Όχι, όλα γίνονται για χάρη της 7ης τέχνης και εσείς πρέπει να το αποδεχτείτε και να το υπομείνετε.
Δεν ξέρω πως αλλιώς να το θέσω πέρα από το ότι η συγκεκριμένη ταινία είναι τόσο κακή που δεν μπορεί να θεωρηθεί cult.
Το Πλοίο Για Την Παλαιστίνη ξεπέρασε κάθε όριο αφηρημένης αφήγησης και ρατσιστικής διάθεσης.
Ξέφυγε τόσο πολύ που ούτε να γελάσεις δεν μπορείς με αυτά που διαδραματίζονται στην οθόνη.
Έτσι, ο εξόφθαλμος μισογυνισμός και οι άκυρες θεωρίες σε οδηγούν να ψελλίζεις μέσα από τα δόντια σου: «Τα γηρατειά είναι κακό πράγμα τελικά».
Και σε αυτό το σημείο θέλω να το ξεκαθαρίσω, δεν είχα καμία διάθεση να προσβάλλω έναν αναγνωρισμένο Έλληνα σκηνοθέτη με αυτόν τον τρόπο.
Όμως όταν νιώθω πως εκείνος με προσβάλλει με το προϊόν του, δεν μπορώ παρά να αντιδράσω και να πω πως το Πλοίο Για Την Παλαιστίνη είναι μια από τις χειρότερες ταινίες των τελευταίων χρόνων.
Και για να εκφραστώ χρησιμοποιώντας την intellectual αισθητική της ταινίας, θα ολοκληρώσω λέγοντας πως Το Πλοίο Για Την Παλαιστίνη είναι η ψευδαίσθηση μιας ταινίας που δεν έπρεπε να γίνει πότε.
Στις αίθουσες από 14 Μαρτίου.
1.jpg)
