Γράφει ο Γιώργος Καραμάνος.
Εάν προσπαθούσα να περιγράψω τον Ελληνικό κινηματογράφο του σήμερα, το πρώτο πράγμα που θα έκανα, θα ήταν να τον διαχώριζα σε δυο κατηγορίες.
Η πρώτη κατηγορία θα είχε τον τίτλο "επιδερμική κουλτούρα" και η δεύτερη "χαζοκομωδίες β' διαλογής".
Ξέρω πως ακούγεται σκληρό, όμως αυτή η κατηγοριοποίηση έχει και μια συγκεκριμένη θετική πλευρά.
Όποια ταινία δεν συμπεριλαμβάνεται στις δυο παραπάνω κινηματογραφικές συνομοταξίες και τολμά να ξεφύγει από τα συνηθισμένα, συνήθως αποτελεί ευχάριστη έκπληξη.
Και αν μη τι άλλο, το Μπιγκ Χιτ του Κάρολου Ζωναρά, ταράζει τα στάσιμα νερά του Ελληνικού κινηματογράφου.
Δε θα πω πως πρόκειται για μια εξαιρετική ταινία, όμως θα τολμήσω να πω πως το συγκεκριμένο έργο μπορεί να είναι προάγγελος μια διαφορετικής σχολής κινηματογράφησης.
Ο Fritz Lang ήταν ένας από τους πρωτοπόρους των noir films της δεκαετίας του '40 και του '50.
Στο αποκορύφωμα της καριέρας του, δημιούργησε το The Big Heat, την πιο γνωστή του ταινία (μετά φυσικά το αξεπέραστο Metropolis), μια ταινία που έμεινε καρφωμένη στα μυαλά χιλιάδων σκηνοθετών τα επόμενα χρόνια.
Ένας από αυτούς ήταν και ο δικός μας Ζωναράς που αποφάσισε να μεταφέρει την υπόθεση στην Ελλάδα του σήμερα και να επιχειρήσει να δημιουργήσει ένα film noir made in Greece.
Έτσι, δανειζόμενος την αισθητική και την κεντρική υπόθεση μας συστήνει τον υπαστυνόμο Αριστείδη Κορμά (Μελέτης Γεωργιάδης, ντουμπλαρισμένος από τον Δημήτρη Μαύρο), έναν μπάτσο παλαιάς κοπής που προτιμά την δράση από την αναπαυτική καρέκλα του γραφείου του.
Ένα βράδυ αναλαμβάνει να εξιχνιάσει τα αίτια της αυτοκτονίας ενός συναδέλφου του.
Ενώ όλα υποδεικνύουν πως τίποτα δεν είναι ύποπτο στην συγκεκριμένη υπόθεση, ο Αριστείδης έχει άλλη γνώμη.
Γρήγορα αντιλαμβάνεται πως οι διασυνδέσεις του αυτόχειρα με τον υπόκοσμο μπορεί να έπαιξαν σοβαρό ρόλο στην εξέλιξη των γεγονότων.
Η διαλεύκανση της υπόθεσης γίνεται στόχος ζωής για τον ήρωα, καθώς όσο πιο κοντά στην αλήθεια φτάνει, τόσα περισσότερα μυστικά ανακαλύπτει.
Ο υπόκοσμος τον βάζει στο στόχαστρο και το αστυνομικό σώμα κάνει τα στραβά μάτια.
Ένας φόνος αρκεί για να εξοργίσει τον Αριστείδη.
Από αυτό το σημείο και μετά δεν υπάρχει επιστροφή.
Ακροβατώντας ανάμεσα στην παρανομία και την προσωπική βεντέτα, αναζητά την δικαίωση και την λύτρωση.
Χωρίς να έχει τίποτα να χάσει πλέον, παίρνει τον νόμο στα χέρια του.
Με άλλα λόγια, αυτό που θα συναντήσετε στην ελληνική διασκευή του Big Heat είναι η κλασσική υπόθεση του καλού μπάτσου που εναντιώνεται στο διεφθαρμένο σύστημα απόδοσης της δικαιοσύνης.
Η αλήθεια είναι πως ακούγεται κλισέ και σχεδόν εξωπραγματικό για τα Ελληνικά δεδομένα, ωστόσο αυτό καθ'αυτό δεν αποτελεί μείον της ταινίας.
Αυτό που είναι το πραγματικό μειονέκτημα του Μπιγκ Χιτ είναι η έλλειψη πρωτοτυπίας.
Δεν βασίζεται απλά στην κεντρική ιδέα - που στην εποχή μας είναι τουλάχιστον ξεπερασμένη - αλλά την αντιγράφει.
Έτσι, σε επίπεδο σεναρίου δεν προσφέρει κάτι το διαφορετικό ενώ κάλλιστα θα μπορούσε να «πλάσει» μια πιο σύγχρονη εκδοχή, χρησιμοποιώντας τον βασικό κορμό της διάσημης Αμερικανικής ταινίας.
Βέβαια, όλα αυτά μπορούν να περάσουν σαν ψιλά γράμματα αφού ο Ζωναράς προφανώς και δεν ενδιαφέρεται για το σενάριο, αλλά για την αισθητική του έργου του.
Σε αυτή ποντάρει και σε αυτήν έχει δώσει την αμέριστη προσοχή του.
Μπορεί το άκουσμα και μόνο της πρότασης «Ελληνικό film noir» να σας προκαλεί να γελάσετε, ωστόσο το εγχείρημα του cult σκηνοθέτη κάθε άλλο παρά αποτυχημένο θα το χαρακτήριζα.
Με διάφορους σκηνοθετικούς πειραματισμούς και με ασπρόμαυρη vintage ατμόσφαιρα, μας συστήνει έναν παράξενο Ελληνικό μικρόκοσμο, ενώ τα καλύτερα (ή τουλάχιστον πιο ενδιαφέροντα) έρχονται με το τρικ του ντουμπλαρίσματος.
Στο Μπιγκ Χιτ έχουν χρησιμοποιηθεί διαφορετικοί ηθοποιοί για το υποκριτικό κομμάτι και διαφορετικοί για το ακουστικό.
Με άλλα λόγια, η δραματουργική διαδικασία έχει χωριστεί στην μέση με έναν αρκετά πρωτότυπο τρόπο που υποδεικνύει πως η φωνή παίζει εξίσου σημαντικό ρόλο με το στήσιμο και την ερμηνεία των ηθοποιών.
Και ενώ σε θέμα αισθητικής και άποψης, η ταινία του Ζωναρά παίρνει άριστα, εκεί που τα χαλάει είναι και πάλι στο ζήτημα της διασκευής-μεταφοράς.
Γιατί, αν και δεν θα το χαρακτήριζα παρωδία, θα μπορούσα να πω πως σε κάποια σημεία ηθελημένα διακωμωδείται.
Με υπερβολικούς διαλόγους και παρατραβηγμένες ερμηνείες, το Μπιγκ Χιτ κάπου χάνει τα όρια και μπερδεύει το κλασσικό noir δράμα με την Ελληνική αμακαδόρικη cultιλα και έτσι οδηγείται στο να χάνει την γοητεία του.
Να μη ξεχάσω τις «κοιλιές», την χαλαρή σύνδεση, καθώς και την έλλειψη αγωνίας.
Αν το σενάριο ήταν τόσο καλοδουλεμένο όσο άλλα επίπεδα του έργου, τότε θα είχε άλλες προοπτικές.
Συμπερασματικά, όσο προσεγμένο και να είναι το Μπιγκ Χιτ δεν παύει να έχει τα γνωστά μειονεκτήματα των εγχώριων παραγώγων.
Έτσι, το ότι ξεφεύγει από τις Ελληνικές κακοτοπιές δεν το κάνει αμέσως αριστούργημα.
Έχει τα δικά του ελαττώματα, που το οδηγούν να δείχνει απόμακρο και μερικές φορές επιτηδευμένο.
* Το Μπιγκ Χιτ προβλήθηκε στο 53ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης όπου σε γενικές γραμμές απέσπασε θετικά σχόλια από κοινό και κριτικούς.
Επίσης, η ταινία του Ζωναρά είναι υποψήφια για τα φετινά βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου στις κατηγορίες ενδυματολογίας και - φυσικά - φωτογραφίας.
Στις αίθουσες από 21 Μαρτίου.
Μπιγκ Χιτ trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
