Γράφει ο Kostas Tsokos.
Το περσινό 7ο SFF-Rated Athens ήταν το πρώτο του θεσμού, που έτυχε να παραβρεθώ.
Γνώριζα την ύπαρξη του, αλλά δεν είχε τύχει να το επισκεφτώ ποτέ παλιότερα.
Ένας λόγος πως αν αφήνεις τη ρουτίνα να σε τρώει σε ορισμένα πράγματα και δεν σημειώνεις που θέλεις να πας, δεν πρόκειται να το θυμηθείς και θα αράξεις κάνοντας τα ίδια πράγματα ...για χρόνια όμως.
Ο δεύτερος ίσως ήταν η κατάλληλη παρέα, που θα σου δώσει μια αφορμή και ένα κίνητρο παραπάνω για να τρέξεις περισσότερο.
Με αφορμή το Filmboy δεν θα μπορούσε να υπάρχει καλύτερη περίσταση και φυσικά η περσινή χρονιά ήταν φίνα, με άλλες ταινίες να προσφέρουν βαθιά συναισθήματα και άλλες το γέλιο ενώ η αίσθηση του να ανακαλύπτεις κάποια κρυμμένα ανεξάρτητα διαμαντάκια ή παλιότερες ταινίες για τις οποίες δεν γνώριζες τίποτα (και πάντα σε sci-fi υπόβαθρο) ..είναι απλά ανεκτίμητη.
Λίγο πριν την φετινή σοδειά, παρακάτω είναι οι πέντε σημαντικότερες στάσεις της περσινής διοργάνωσης που με εξέπληξαν ευχάριστα.
NYDENION
Γερμανικό...Star Wars με λίγο από Alien και Starship Troopers, μόλις στην πρώτη ταινία του Γερμανού Jack Molik που την έφτιαχνε για 12 χρόνια με ένα επιτελείο από μοντελιστές-φοιτητές κινηματογραφου.
Για πάνω από 50 χρόνια, κρατάει ένας διαπλανητικός πόλεμος που έχει εξουθενώσει και τις δύο πλευρές που μάχονται στο Γαλαξία.
Κάποιοι θέλουν την ειρήνη, άλλοι θέλουν να την σαμποτάρουν και ένας παλιός πιλότος που είχε αποσυρθεί από τον στρατό, αναλαμβάνει την επικίνδυνη αποστολή που θα σώσει την κατάσταση.
Διαστημικά οχήματα, ρομπότ και γκάτζετ καρφί από Star Wars, δουλεμένοι διαπλανητικοί κόσμοι, επική διαστημική μουσική και μια δόση χιούμορ, σε μια low-budget παραγωγή, με τα ελαττωματάκια της μεν, αλλά ψυχαγωγικότατη.
Βλέποντας ξανά αυτήν την ταινία, σε έπιαναν γέλια με κάτι προσπάθειες τύπου...Iron Sky.
RADIO FREE ALBEMUTH
Στην εναλλακτική Αμερική, ο Nick Brady δουλεύει σε κατάστημα δίσκων όταν αρχίζει να βιώνει περίεργα οράματα από μια οντότητα που ο ίδιος αποκαλεί VALIS.
Τα οράματα αυτά θα τον πείσουν να μετακομίσει από τα προάστια στο Los Angeles και να κατευθυνθεί προς τα εκεί που τον οδηγούν.
Σαν αποτέλεσμα θα γίνει επιτυχημένος μουσικός παραγωγός σε δισκογραφική εταιρία και θα γνωρίσει μία γυναίκα, με την οποία αλλά και την συνδρομή του καλύτερου του φίλου...Philip K.Dick, θα προσπαθήσουν να φτιάξουν ένα τραγούδι το οποίο θα περιέχει υποσυνείδητα μηνύματα για τον κόσμο, και θα τους καλεί να εξεγερθούν ενάντια στο φασιστικό πολιτικό κατεστημένο.
Βασιζόμενος στο πιο προσωπικό βιβλίο του master της επιστημονικής φαντασίας Philip K. Dick (Blade Runner, Total Recall, Minority Report, A Scanner Darkly), o Αμερικανός John Alan Simon παρέδωσε μια ταινία σκεπτόμενη και σχετική με τον φασισμό της Αμερικής κάνοντας και νύξη στον...Nixon, με υπέροχη μουσική, εξαιρετικές ερμηνείες από τους Jonathan Scarfe, Shea Wingham και...Alanis Morissette και με ψηφιακά εφέ που θύμιζαν μεν early 90's ταινίες σαν το Lawnmower Man αλλά σε γοήτευαν με τον sci-fi σουρεαλισμό τους.
Καμία σχέση με χολιγουντιανή υπερπαραγωγή, περισσότερο κοντινό σε κοινωνικοπολιτικά επίπεδα και με μπάτζετ μόλις στα 15.000 δολάρια, ήταν τρανή απόδειξη του πως μπορείς να δημιουργήσεις κάτι αξιόλογο...από το τίποτα.
TRANSFER
Τρίτο και καλύτερο, το Transfer, που τσίμπησε πέρσι το Βραβείο Καλύτερης Μεγάλου Μήκους και δικαιότατα μάλιστα καθώς η γερμανική παραγωγή από τον σκηνοθέτη Damir Lukacevic, ήταν από τις ταινίες που ασκούσε ηθικά ερωτήματα, σε έβαζε σε σκέψεις και ίσως ήταν αυτή που σε έδενε περισσότερο συναισθηματικά με τα τεκταινόμενα, σε σχέση με ό,τι άλλο προβλήθηκε.
Στο κοντινό μέλλον, ο Hermann και η σύζυγός του Anna φοβούνται την αρρώστια, τον θάνατο και τον αποχωρισμό και ως λύση, πηγαίνουν σε Γερμανούς επιστήμονες οι οποίοι τους δίνουν την ευκαιρία να 'αγοράσουν' τα σώματα δύο Αφρικανών του Apolain και της Sarah, που αποφάσισαν να πουλήσουν τα σώματα τους, θυσιάζοντας τους εαυτούς τους, για να βοηθήσουν τις οικογένειες τους.
Όμως, για μόλις τέσσερις ώρες τη νύχτα, ο Apolain και η Sarah μπορούν να επανακτήσουν τον έλεγχο του σώματός τους, την ώρα που ο Hermann και η Anna κοιμούνται....κάτι που φυσικά θα μπλέξει τα πράγματα, θέτοντας ηθικά διλήμματα.
Το Transfer ήταν ένα πολύ καλό δείγμα, υπαρξιακού sci-fi cinema με υποβλητική σκηνοθεσία και εξαιρετικές ερμηνείες από τους Hans-Michael Rehberg, Ingrid Andree, J. Britt και Regine Nehy.
Ψυχολογικό και ανθρώπινο, με αντιρατσιστικά μηνύματα που μιλούσαν για το διαχωρισμό φτωχών-πλουσίων και μαύρων-λευκών, σου μιλούσε κυρίως για τον φόβο του θανάτου, το αναπόφευκτο αυτού, τον χαμό των αγαπημένων σου προσώπων, την μάταιη προσπάθεια του ανθρώπου να αποκτήσει την αθανασία, μην θέλοντας να αποδεχθεί ότι όπως όλοι, δεν μπορεί να ζει αιώνια και φυσικά τον ρόλο της επιστήμης και των αντίστοιχων εταιρειών που νοιάζονται μόνο για το κέρδος, χωρίς τις ανθρώπινες επιπτώσεις στην ψυχολογία και ζωή του ανθρώπου.
Πραγματικά, ούτε που θα ήθελες να φανταστείς το πως είναι να κατοικούν μέσα σου δύο ψυχές, με την μία να ξυπνάει για 4 ώρες το βράδυ, πνιγηρά ψυχολογικά συναισθήματα που το κλίμα της ταινίας κατάφερνε να σου τα διαπεράσει, με αποτελεσματικό τρόπο.
Τελικά ο άνθρωπος όσες λύσεις και να ψάχνει για την αθανασία του, καταλήγει να βασανίζεται κι άλλο, γι'αυτό και στο τέλος αποφασίζει να ακολουθήσει τον νορμάλ κύκλο ζωής και να βρει τη ψυχική του λύτρωση.
ΚΑΙ...ΤΑ ΔΥΟ ΔΙΚΑ ΜΑΣ!
Η έκπληξη από την συμπρωτεύουσα μας Θεσσαλονίκη, ερχόμενη τότε και με το Βραβείο Κοινού από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Πέρισυ υπερηφανευτήκαμε, μία...και δύο...και τρεις φορές για το ότι έχουμε και μεις, τον δικό μας υπερήρωα, Σαλονικιό κιόλας, που το πρωί δουλεύει ως ρεπόρτερ και αργότερα μας προστατεύει από τον Κάπτεν...Φύρομ, που μετέτρεψε τον Λευκό Πύργο σε...Φραπύργο και απειλούσε να κάνει τον Πύργο του ΟΤΕ...πιτόγυρο γίγας!
Χαβαλές, cult-ίλα, 'καμμένες'-άκυρες στιγμές (λατρεύω ακόμη το Sega Game Gear ως βόμβα/πυροκροτητή και την εμφάνιση του Batman ως σουβλατζή), λίγο από ΑΜΑΝ πλακίτσα, Monty Python σουρεαλισμό, καμμένα "προσεχώς" και ενδιάμεσα trailer/τσόντες με πολύ...γυρωίνη!
Ανάμεσα, οι τίτλοι αρχής, μουσική και ντύσιμο ως tribute στον Superman του Richard Donner και τη σειρά Batman των 60's, η Λόις που γινόταν...Μαγδάλω(!), η Daily Planet που μετονομάστηκε σε περιοδικό ...ΧΡΥΣΗ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ, για γονιός του Δημητράκη...ένας παπάς! (εξαιρετική η σεκάνς έλευσης στη Γη και παιδικών χρόνων του Σ.Δημήτριου), ένα μουσικό score που ανακάτευε από μπουζούκια μέχρι death metal και....Ennio Morricone και ένας μπράβος...Tsoko!
Αν ορισμένες σκηνές και ερμηνείες τραβούσαν και ήταν λίγο flat, εμείς το συγχωρούσαμε για το αγνό ανόθευτο fun, το παρεϊστικο κλίμα και την επιμονή με την οποία γυρίστηκε από τον σκηνοθέτη Γιώργο Παπαϊωάννου και την ομάδα της OtiNaNai Productions.
Αυτό το spin-off με τον Φυρομ, αργεί ακόμη;
Ο James...Δοντ που είναι;
(Γιώργο περιμένω νέα από εξωτερικό και...ακόμα αυτό το μπλουζάκι και αφίσα του Δημητράκη;)
Η...περίεργη μυστική προβολή:
Αστροναύτες Για Δέσιμο
"Δάσκαλε...ευεργέτη....ΠΑΝΣΟΦΕ!!!
Πως διάολο δεν γνώριζα για αυτό το Βεγγικό έπος;
Ακόμα θυμάμαι να φτάνω αγχωμένος μετά από κίνηση στους δρόμους και όλο περιέργεια για το ποια θα ήταν αυτή η μυστική προβολή.
Μια προβολή που λίγο πριν τα περσινά βραβεία του Φεστιβάλ, αποδείχτηκε ανέλπιστα, η πιο αγνά χαβαλεδιάρικη και αυθόρμητη.
Ένας εκκεντρικός και λίγο τρελός καθηγητής αστροφυσικής (Σταύρος Ξενίδης) με τη βοήθεια του παρατρεχάμενού του (Βέγγος) και φανατικού υποστηρικτή της επιστημονικής φαντασίας, δρομολογούν την εκτόξευση του πρώτου επανδρωμένου πυραύλου στο διάστημα.
Για να το καταφέρουν αυτό προσπαθούν να εκπαιδεύσουν τον χαζούλιακα και φαταούλα Κώστα Βουτσά ενώ παράλληλα ο...Ζανίνο (ο εκπαιδευτής καράτε από Θου Βου) ως μπαρουτοκαπνισμένος σωματοφύλακας, προσπαθεί να διαφυλάξει με μια καραμπίνα/γκουμούτσα, τα κατσάβραχα στα οποία έχουν εγκατασταθεί, πιάνοντας αιχμαλώτους κάθε 'απειλητική' δεσποινίδα, κολυμβητή ή άμοιρη γριούλα που έτυχε να περνάει αμέριμνα.
Καρακαλτίλα και sci-fi από τον σκηνοθέτη Σωκράτη Καψάσκη, σε μια θεότρελη σουρεαλιστική κωμωδία του 1962.
Επιπλέον, ήταν η πρώτη και μοναδική συνεργασία των ηθοποιών Κώστα Βουτσά και Θανάση Βέγγου στη μεγάλη οθόνη.
Οι...πρωτότυπες μεθόδοι με τις οποίες εκπαίδευαν τον Κώστα Βουτσά, πριν τον... ξαποστείλουν στο Διάστημα, με τον ίδιο δεμένο σε περιστρεφόμενη καρέκλα, συνδεδεμένος με καλώδια, βύσματα και στηθοσκόπια, εκτόξευση για τα πανηγύρια (από εδώ θα είχαν πάρει οι ΑΜΑΝ το αντίστοιχο με την προσπάθεια των Ποντίων στο ειδικό επεισόδιο ΑΜΑΝ 2000)' καμμένες' κιτς στολές, καμμένα εφέ/μπλιμπλίκια και επιστημονικές εφευρέσεις και όσο για Βέγγο δεν είχες λόγια, με τις γνωστές του σπίντες, μορφασμούς και ατάκες.
Δεν γνώριζα μέχρι τότε, ότι είχε κάνει ο Βέγγος τέτοια ταινία, μεγάλη ψυχική ανακούφιση στην καθημερινότητα, να μπαίνεις και να βλέπεις ξαφνικά αυτήν την ταινία.
Βρες την από κάπου και βάλτην να παίζει ξανά...ΤΩΡΑ!
Α, ρε Θανάση μας...
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Άξια αναφοράς ήταν και η προβολή της αριστουργηματικής και διαχρονικής βουβής ταινίας "Metropolis" (1927) του Fritz Lang, στην ολοκληρωμένη της μορφή και με ειδικά σχεδιασμένη μουσική επένδυση από τον dj Le Vangelis, που είχε ντύσει την ταινία με ambient-noise, industrial, post-punk, kraut και post rock ενώ ξεχώρισε και η διάλεξη του Louis Savy, ιδρυτή και διευθυντή του διεθνώς αναγνωρισμένου Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Επιστημονικής Φαντασίας και Φανταστικού του Λονδίνου (SCI-FI LONDON), με θέμα το πως μπορείς να δημιουργήσεις αξιόλογες ταινίες επιστημονικής φαντασίας με λιγοστά μέσα και εξοπλισμό.
Από ποκ κορν και μπύρες καλά τα πήγαμε πέρσι, στο φεύγα τσιμπήσαμε και κάτι περιοδικά της ΑΛΕΦ και dvd, ενώ τα αψέντια έπεφταν σύννεφο και κάθε φορά που γυρνούσα από τον Μικρόκοσμο με το αμάξι και πατούσα ξανά στον τσωκόκοσμο (κοινώς σπίτι), θα πρέπει να την είχα...καρακατακούσει (!).
Για φέτος λοιπον και ειδικά αυτές τις μέρες...να προσέχετε στους δρόμους...
1.jpg)
