Αντίο κοπέλα μου!

Τα Maltese ζουν 12 με 15 χρόνια, λέει.
Η Ναόμι μας, το Ναομάκι μας, έζησε 15 χρόνια και 3 μήνες.

Έζησε μια γεμάτη ζωή, μια καλή ζωή, έδινε και έπαιρνε αγάπη όσο τίποτε άλλο, και ενίοτε κορόιδευε τον γιατρό της, που της είχε ‘δώσει’ 6 μήνες ζωής …πριν 4 χρόνια.

Έφυγε χωρίς πόνο, χωρίς να είναι άρρωστη (στην ηλικία της, κάποια προβλήματα με τα αυτιά είναι το λιγότερο που εύχεσαι να έχει), και θέλουμε να πιστεύουμε, χωρίς παράπονο.

Όσο κι αν δε θέλαμε να το σκεφτόμαστε, όλο και περνούσε από το μυαλό μας ότι πλησιάζει αυτή η ώρα, τον τελευταίο καιρό.

Τότε …γιατί η απώλεια είναι τόσο δύσκολη;
Γιατί νομίζω πως δεν θα το ξεπεράσουμε ποτέ και πως θα μας λείπει κάθε μέρα και πιο πολύ;

Η Ναόμι μας, ποτέ δεν έφαγε μόνη της, όπως τα άλλα σκυλάκια.
Κάθε μεσημέρι και βράδυ, την ταΐζαμε με το χέρι.

Όταν ήταν η ώρα να κοιμηθούμε, πήδαγε στο κρεβάτι και κοιμόταν στη πλευρά μου.
Και όταν με τα χρόνια βάρυνε και δεν μπορούσε να πηδήξει στο κρεβάτι, γρατζούναγε τη πόρτα για να την ανεβάσουμε …πάλι στη πλευρά μου.
Τελευταία προτιμούσε το χαλάκι ακριβώς κάτω από τη πλευρά μου…

Έχω γράψει χιλιάδες κείμενα στον υπολογιστή έχοντας την πλάι μου, έχω διακόψει άλλες τόσες για να την κατεβάσω εσπευσμένα βόλτα…ή απλώς για να παίξουμε.

Έχεις τόσα να θυμάσαι όταν έχεις κάποιον δίπλα σου τόσα χρόνια.
Κι εγώ έχω τόσα να πω...

Αλλά περισσότερα πήραμε από τη Ναόμι μας, παρά δώσαμε.
Μας άλλαξε σαν ανθρώπους, μας έκανε καλύτερους και έφερε ομορφιά στη ζωή μας, τόσο γέλιο στο σπίτι μας, ζέστη στη καρδιά μας.

Ήταν πάντα εκεί στα δύσκολα, να μας ακούει, να μας κοιτάει όλο αγάπη, να μας ακολουθεί σε ό,τι κι αν κάναμε …μέχρι και καφέ στο μπαλκόνι μαζί πίναμε.

Και όταν ήρθαν τα δίδυμα, και κάποιοι μας ανησυχούσαν ότι ‘τα Maltese ζηλεύουν’, η Ναόμι μας καθόταν ανάμεσα στα κρεβατάκια τους και γρύλιζε στους ξένους, προστατεύοντάς τα σαν να ήταν δικά της.

Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να αγαπήσει τόσο ολοκληρωτικά όσο ένας σκύλος, όσο αγάπησε εμάς η Ναομούλα μας.
Και κάτι τέτοιες στιγμές, πρέπει να νοιώθεις τυχερός που γνώρισες την υπέρτατη κι ανιδιοτελή αγάπη, που κάποιος σε αγάπησε τόσο πολύ, ζητώντας τόσα λίγα.

Γεια σου Ναόμι μας.
…Κοπέλα μου!

* Ακριβώς μια βδομάδα πριν, έφυγε και ο Ορέστης, το παπαγαλάκι μας.
Είχε μείνει μόνος εδώ και 4 χρόνια, και παρόλα αυτά έζησε μια ζωή με θέα, κελάηδημα και ...μαρούλια.

Αυτό το σπίτι ήταν μέσα στη ζωή, ακόμα και πριν έρθουν τα δίδυμα.
Τώρα, έχουμε μείνει πάλι...τέσσερις, κι όμως, το σπίτι φαίνεται άδειο.

Ούτε κελαηδήσματα, ούτε γαβγίσματα.