Γράφει ο Γιώργος Καραμάνος.
Μια ακόμα κριτική, μια ακόμα κινηματογραφική θεωρεία: Μερικές ταινίες έρχονται στην ζωή σου την στιγμή που τις χρειάζεσαι.
Είμαι σίγουρος πως και εσείς το έχετε νιώσει.
Είτε αυτή η ταινία είναι ένα απλό love story, είτε κάτι πολύ πιο σκοτεινό και περίπλοκο όπως το Fight Club, αν σε πετύχει την σωστή στιγμή τότε, όχι μόνο σε έχει κερδίσει αλλά κατά κάποιο τρόπο σε έχει κάνει να νιώσεις πως φτιάχτηκε για σένα, και μόνο για σένα.
Έτυχε να βρεθώ σε ένα δημοτικό γυμναστήριο πριν από κανένα μήνα.
Εκεί παρακολούθησα μια ομάδα Γκόλμπολ (Goalball) να κάνει προπόνηση.
Το συγκεκριμένο άθλημα είναι σχεδιασμένο ειδικά για τυφλούς.
Μέσα σε όλους, ξεχώρισα έναν Αφροαμερικανό τυφλό αθλητή που φορούσε την φανέλα της Εθνικής Ελλάδος...
Και τότε αναρωτήθηκα από μέσα μου: Τί ζωή μπορεί να διεκδικεί αυτός ο άνθρωπος σε μια Ελλάδα που θα τον αντιμετωπίζει όχι μόνο σαν "μαύρο" αλλά και σαν "τυφλό";
Και ακόμα περισσότερο: Πως έχει την δύναμη να αθλείται;
Αυτά τα ερωτήματα έμειναν αναπάντητα στο μυαλό μου, μέχρι που είδα το Hasta La Vista.
Μια ταινία που είναι βασισμένη σε αληθινά γεγονότα και που καταπιάνεται με αυτό ακριβώς το θέμα.
Τρεις φίλοι, ο Lars (Gilles De Schrijven), ο Philip (Robrecht Vanden Thoren) και ο Jozef (Tom Audenaert) πάσχουν ο καθένας από κάποιας μορφής αναπηρία.
Ο ένας είναι παραπληγικός, ο άλλος τυφλός και ο τρίτος έχει καρκίνο στον εγκέφαλο σε προχωρημένο στάδιο, πράγμα που τον κάνει να χρειάζεται αναπηρική καρέκλα για να μετακινείται.
Όταν ο Philip μαθαίνει πως υπάρχει ειδικός οίκος ανοχής που «εξειδικεύεται» σε περιπτώσεις σαν τις δίκες τους, η ιδέα καρφώνεται σχεδόν ταυτόχρονα στα μυαλά των τριών ηρώων.
Κανείς τους δεν θέλει να πεθάνει χωρίς να έχει γνωρίσει το άγγιγμα μιας γυναίκας.
Το μόνο πρόβλημα είναι πως το συγκεκριμένο πορνείο βρίσκεται στην Ισπανία.
Οργανώνοντας ένα masterplan και πείθοντας τους γονείς τους με τα χίλια ζόρια, ότι θα πάνε για "ταξίδι αναψυχής" μέχρι την Ισπανία μόνοι τους, είναι έτοιμοι να αναχωρήσουν.
Όμως οι αναποδιές δεν σταματούν εκεί, αφού οι εξετάσεις του Lars (που πάσχει από καρκίνο) δείχνουν πως έχει χειροτερεύσει.
Οι τρεις φίλοι πλέον απελπισμένοι αποφασίζουν να κάνουν αυτό το ταξίδι κρυφά από τους γονείς τους.
Προσλαμβάνουν μιας αμφιβόλου ποιότητας εξειδικευμένη οδηγό-νοσοκόμα και ξεκινούν.
Αν και η διαδρομή είναι σχετικά απλή (Βέλγιο - Γάλλια - Ισπανία), το συγκεκριμένο road trip θα αποδειχτεί ομηρικό.
Όχι μόνο η κατάσταση του Lars θα χειροτερεύει διαρκώς, αλλά μια κόντρα θα εμφανιστεί ανάμεσα στον πάντα νευριασμένο Philip και την συνοδό τους, ενώ ο Josef θα δημιουργεί συνεχώς προβλήματα με τις γκάφες του.
Το σενάριο είναι πολύ προσεγμένο και ρεαλιστικό.
Χωρίς τις κλισέ συναισθηματικές υπερβολές που προσφέρονται όταν υπάρχει αναφορά σε ζητήματα αναπηρίας, θα μας παρουσιάσει τρεις τελείως αντισυμβατικούς ανθρώπους με ειδικές ανάγκες.
Επίσης, εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει ο τρόπος που εξετάζει την ανάγκη του νέου ανθρώπου για σεξ ακόμα κι αν αυτό πρόκειται για μια καθαρά σαρκική πράξη χωρίς συναισθηματισμούς.
Αυτός όμως που κλέβει την παράσταση στο συγκεκριμένο σενάριο, είναι ο αντιήρωας Philip.
Γιατί πραγματικά θέλει πολλά κότσια για να τολμήσεις να πλάσεις έναν χαρακτήρα που ενώ είναι ανάπηρος, παράλληλα είναι τόσο σαρκαστικός και κάποιες φορές κακοπροαίρετος και εγωιστής.
Από την άλλη βέβαια, δεν ξέρω κατά πόσο μπόρεσε ο Βέλγος Geoffrey Enthoven να αποτυπώσει όλα αυτά τα πολύπλοκα νοήματα με την κάμερα του.
Ενώ ξεκινάει δυναμικά, σε αρκετά σημεία καταντά flat και κουραστικός.
Το πρόβλημα με την σκηνοθεσία του βρίσκεται στην συνεκτικότητα.
Κάποιες σκηνές τραβάνε πολύ, ενώ προσπερνά εύκολα στιγμές που θα άξιζαν την προσοχή του.
Με μια πιο οργανωμένη δομή, θα μπορούσε να μας κάνει να συμπαθήσουμε αυτή την ταινία ακόμα περισσότερο.
Οι ερμηνείες βρίσκονται σε αρκετά υψηλό επίπεδο αφού και οι τρεις πρωταγωνιστές είναι απολαυστικοί, με τον σχεδόν εκνευριστικό Robrecht Vanden Thoren να ξεχωρίζει.
Ούτε υπερβολικοί, ούτε επιτηδευμένοι, παρουσιάζουν ρεαλιστικά έναν τρόπο ζωής που δεν μπορούμε να αντιληφτούμε εύκολα.
Το Hasta La Vista αγαπήθηκε από τα φεστιβάλ και κέρδισε αρκετά και αξιόλογα βραβεία.
Μολονότι έχει κάποια από τα γνωστά ελαττώματα των Ευρωπαϊκών ταινιών, δεν παύει να είναι μια ενδιαφέρουσα πρόταση.
Χωρίς να ξεπερνά το Intoutchables ή να αγγίζει το I Am Sam, καταφέρνει να σε κερδίσει.
Αν είχαν προσέξει λίγο περισσότερο τις ισορροπίες μεταξύ κωμωδίας και δράματος και δεν το είχαν κάνει τόσο ανάλαφρο, σίγουρα θα μιλούσαμε για μια αξιομνημόνευτη ταινία.
Στις αίθουσες στις 4 Απριλίου.
Hasta La Vista! trailer (Greek subs) από FilmBoy-gr
1.jpg)
