Γράφει ο Κωνσταντίνος Παναγιώτου.
Στο ημερολόγιο συνηθίζουμε να κυκλώνουμε τις ημέρες όπου ένα σημαντικό γεγονός πρόκειται να λάβει χώρα.
Ως γνήσιος φίλος των sci-fi ταινιών λοιπόν, δεν γινόταν να μην πιάσω μαρκαδόρο προκειμένου να σημειώσω την ημέρα της δημοσιογραφικής προβολής του Oblivion.
Βλέπετε, το έργο του Joseph Kosinski (η δεύτερη μόλις παρουσία του σε σκηνοθετική καρέκλα έπειτα από το Tron: Legacy) είχε παρουσιαστεί στο κοινό με τον καλύτερο τρόπο.
Δώστε βάση.
Σκηνικό: Η εγκαταλειμμένη και κατεστραμμένη Γη...
Πρόσωπα: Tom Cruise, Morgan Freeman σαν πρώτα ονόματα και Olga Kyrylenko, Andrea Riseborough και Nikolaj Coster-Wladau (ο Τζέιμι Λάνιστερ για τους φαν του Game of Thrones).
Πρώτες φωτογραφίες και άρα εντυπώσεις: Ο Tom Cruise φορώντας μία διαστημική στολή ποζάρει μπροστά σε ένα καταρράκτη, οι όχθες του οποίου μένεις «παγωτό» προσέχοντας πως αποτελούνται από το Empire State Building και κάποιους άλλους ουρανοξύστες (!) στη μία και ο ίδιος περπατώντας στην ερειπωμένη και βυθισμένη στην άμμο γέφυρα του Μανχάταν στην άλλη…
Την Πέμπτη (18/4) είναι προγραμματισμένη η πρεμιέρα της στις ελληνικές αίθουσες, οπότε τώρα ξέρετε ποια μέρα να σημειώσετε…
Η παρακολούθηση της εν λόγω ταινίας μάλιστα κρίνεται απαραίτητη προκειμένου ο καθένας να σχηματίσει μία άποψη και έπειτα να συζητήσουμε όλοι μαζί για το τελικό αποτέλεσμα της προσπάθειας του Kosinski όσον αφορά τον παράγοντα σκηνοθεσία και των Michael Arndt και Karl Gadjusek αναφορικά με τα του σεναρίου (τη Παρασκευή στο 'Ας Μιλήσουμε για ...').
Προσωπικά, ελέω trailer και περίληψης θεώρησα το Oblivion ένα συνδυασμό των Independence Day και The Day After Tomorrow με ολίγον από Battle Los Angeles.
Εν ολίγοις: κόλαση!
Όσον αφορά την πρώτη ώρα της ταινίας δεν έπεσα και πολύ έξω.
Ο Jack Harper (Tom Cruise, Jack Reacher) εξιστορεί εισαγωγικά την πλοκή:
βρισκόμαστε στο έτος 2070, η Γη έχει δεχθεί επίθεση από εξωγήινους, οι οποίοι αρχικά βομβάρδισαν και κατέστρεψαν ολοσχερώς τη Σελήνη.
Το αποτέλεσμα;
Τεράστιες φυσικές καταστροφές στη Γη.
Σεισμοί και τεράστια τσουνάμι χτύπησαν τις πόλεις καταστρέφοντας μεγάλο μέρος του ανθρώπινου πολιτισμού.
Έπειτα άρχισε η εισβολή.
Οι άνθρωποι αντιστάθηκαν, προτάσσοντας το δυνατότερο τους όπλο: πυρηνικά…
Ο πόλεμος κερδήθηκε αλλά με ένα μεγάλο τίμημα.
Η Γη απέμεινε κατεστραμμένη και στο μεγαλύτερο της μέρος μη κατοικήσιμη εξαιτίας καταστροφών και της ραδιενέργειας που εκλύθηκε από τη χρήση πυρηνικών.
Οι λίγοι επιζήσαντες μεταφέρθηκαν στο διαστημικό σταθμό Tet, ο οποίος ουσιαστικά αποτελεί το μεταβατικό στάδιο πριν την αναχώρηση τους για το Τιτάνα, το δορυφόρο του Κρόνου.
Ο Harper μαζί με την Victoria (Andrea Riseborough, W.E.) είναι δύο από τους ελάχιστους που έμειναν πίσω στη μολυσμένη Γη, με την αποστολή τους να είναι η προστασία των τεράστιων μηχανών που μετατρέπουν το θαλασσινό νερό σε πυρηνική ενέργεια.
Εδώ αρχίζει και το όμορφο έως εξαιρετικό κομμάτι της ταινίας.
Η φωτογραφία της Γης έπειτα από την εισβολή των εξωγήινων αλλά και την αντεπίθεση των ανθρώπων μέσω της χρήσης πυρηνικών, είναι απλά α-πι-στευ-τη (στα πρότυπα του Ιταλού σπίκερ και του Dia-ma-nti-dis, αν δεν έχετε δει το σχετικό βίντεο αναζητείστε το, αξίζει).
Ο ρεαλισμός αγγίζει εξωφρενικά το τέλειο, ενώ η όλη μαγεία συνίσταται στο ότι χωρίς να πραγματοποιηθεί ούτε ένα flashback στον περιβόητο πόλεμο, ο νους του θεατή τρέχει και φαντάζεται το όλο σκηνικό.
Το θαμμένο στην άμμο Empire State Building, για παράδειγμα, γεννά τρομακτικά σενάρια περί βομβαρδισμών και επικών μαχών με εξωγήινους…
Πώρωση, αρρώστια και άλλα συναφή που προσπαθούν αλλά δεν περιγράφουν ούτε στο ελάχιστο τη «δίψα» μου σε εκείνο το σημείο, για απορρόφηση και του τελευταίου καρέ της ταινίας.
Δεν ήθελα να χάσω ούτε … παξιμάδι από τις συσκευές του μέλλοντος από τα μάτια μου.
Είναι τέτοια η λεπτομέρεια στην αποτύπωση των μελλοντικών ρούχων, οχημάτων, κατοικιών και όπλων που πραγματικά μένεις με το στόμα ανοιχτό.
Ο Kosinski δεν έχει κάνει απλά καλή δουλειά.
Ο τύπος έχει ξημεροβραδιαστεί σίγουρα μέρες μπροστά στον υπολογιστή μαζί με τους τεχνικούς των ειδικών εφέ προκειμένου να εγκρίνει το τελικό αποτέλεσμα.
Άψογος…
Η δε βάση των Harper και Victoria είναι απλά μαγευτική.
Τι να πρωτοσχολιάσω…
Θα μείνω στη σκηνή του «μπάνιου» τους στην πισίνα.
Ακούγεται σαχλορομαντική αλλά δεν είναι.
Πρόκειται για μία από τις πιο δυνατές σουρεαλιστικές σκηνές του κινηματογράφου τα τελευταία χρόνια, όχι λόγω θεματολογίας αλλά λόγω φωτογραφίας και μουσικής.
Με την ευκαιρία, εξαιρετικό το μουσικό «ντύσιμο» εκ μέρους των M83.
Απλά απίστευτο, στα πρότυπα των επικών κομματιών των Linkin Park για λογαριασμό των Transformers.
Εν πάση περιπτώσει, το θέμα είναι πως όλα μοιάζουν μαγικά και δυστυχώς πολύ καλά για να είναι αληθινά στο πρώτο μισό του έργου.
Από τη στιγμή που ο Jack Harper θα γίνει μάρτυρας της πτώσης από τον ουρανό ενός διαστημικού σκάφους, όλα αλλάζουν…
Το εν λόγω σκάφος αποδεικνύεται πως περιέχει θαλάμους νάρκωσης, κατάλληλους για διαστημικά ταξίδια που διαρκούν αρκετά χρόνια (βλέπε Star Wars), οι οποίοι περιέχουν ανθρώπους.
Μία από αυτούς και η Julia (Olga Kurylenko, The Expatriate), η οποία αποδεικνύεται «κλειδί» για τη συνέχεια της ιστορίας καθώς φαίνεται πως γνωρίζει τον Jack - αν και αποκλείεται να τον έχει δει ποτέ στη ζωή της…
Και εκεί που λες πως ο Kosinski αποφάσισε να μας αποτελειώσει εμποτίζοντας με ακόμα περισσότερο μυστήριο και αγωνία την όλη φάση, πετάγεται - από το πουθενά πραγματικά - μία ανατροπή που υποτίθεται πως σκοπό είχε να συγκλονίσει το «είναι» του θεατή.
Μέγιστος συντελεστής της ανατροπής ο Freeman (Olympus Has Fallen).
Δεν λέω άλλα, γιατί θα καταντήσει να μην είναι ανατροπή.
Το ζήτημα είναι πως προσωπικά η συγκεκριμένη ιδέα της παραγωγής με ξενέρωσε μέχρι αηδίας.
«Τρώγομαι» να πω περισσότερα αλλά πολύ φοβάμαι πως θα σας το χαλάσω.
Δεν με συγκίνησε, αντίθετα με «χάλασε» υπερβολικά πολύ.
Τέλος.
Μάλιστα ήταν τέτοια η ξενέρα μου που είχε σαν αποτέλεσμα να δω με εντελώς διαφορετικό μάτι το υπόλοιπο της ταινίας.
Έτσι, το πολύ καλό πρώτο μέρος ακολούθησε ένα μέτριο έως χαζό και εφετζίδικο δεύτερο, που έφτασε σε σημείο ακόμα και να με κοιμίσει.
Αν θέλω να είμαι ακριβοδίκαιος πάντως, οφείλω να παραδεχτώ πως η τελική συνάντηση του Harper με την εξωγήινη φυλή δεν με έκανε να χασμουρηθώ αλλά να γελάσω με τη ξεδιάντροπη αντιγραφή του Independence Day.
Είπαμε γουστόζικο το να πάρει στοιχεία από τη συγκεκριμένη ταινία ο Kosinski , όχι να την κοπιάρει και να μας την παραδώσει στο πιάτο όμως, αυτό παραπάει.
Μοναδική αχτίδα φωτός στο ανεκδιήγητο δεύτερο μισό, η εξήγηση της όλης υπόθεσης που τουλάχιστον ταράζει λίγο τα - μέχρι εκείνη τη στιγμή - λιμνάζοντα νερά.
Πάντως κανένα παράπονο δεν έχω από τους Cruise, Kurylenko και Riseborough καθώς έκαναν εξαιρετική δουλειά.
Ειδικά ο πρώτος δικαιολογεί το μέγεθος του ονόματος του, το οποίο μπορεί συχνά-πυκνά να χρησιμοποιείται ως συνώνυμο του μέτριου ηθοποιού με την αναίτια μεγάλη φήμη αλλά τελικά αποδεικνύεται τιμιότατος στη δουλειά του.
Γέλασα μέχρι δακρύων με τον Freeman που βάλθηκε ντε και καλά να διαπομπεύσει το όνομα του, ενώ δεν μπόρεσα να κρατήσω τα γέλια μου ούτε βλέποντας τον Coster-Waldau (Mama) να ενσαρκώνει το σύγχρονο Jaime Lannister, που κουβαλάει sniper αντί σπαθιού.
Αγάπη ο τύπος.
Οι γυναίκες της υπόθεσης, όπως προανέφερα, ήταν αρκετά καλές, με την Riseborough να κερδίζει μία θέση στην καρδιά μου, ελέω της «ψυχρής» αλλά παράλληλα «καυτής» στάσης της (αν με εννοείτε).
Διχασμένη προσωπικότητα θυμίζει το Oblivion, έχοντας να προτάξει μία σούπερ πρώτη ώρα και μία … σούπα δεύτερη.
Η τελική εκτίμηση λοιπόν αντίστοιχη, με τα αρνητικά και τα θετικά να ισορροπούν σε ένα τεντωμένο σκοινί που τελικά μάλλον στοιχίζει στον Kosinski καθώς η κεντρική ιδέα είχε όλα τα φόντα να εξελιχτεί σε μία εξαιρετική ταινία φαντασίας και δράσης αλλά τελικά καταλήγει ένα πεζό έργο που τίποτα δεν έχει να προτάξει απέναντι στα προηγούμενα του είδους.
Στις αίθουσες από 18 Απριλίου.
Oblivion trailer 2 από FilmBoy-gr
