Γράφει ο Γιώργος Καραμάνος.
Το γεγονός ότι για μερικές ταινίες είναι τόσο δύσκολο να γράψεις κριτική παρόλο που κάνεις αυτή την δουλειά αρκετό καιρό, παραμένει μυστήριο για μένα.
Ίσως να φταίει που για κάποιες ταινίες όσο λιγότερα ξέρει κάνεις, τόσο το καλύτερο.
Από την άλλη, ίσως να φταίει το ότι δεν σε ικανοποίησαν όσο περίμενες.
Όπως και να 'χει, το The Place Beyond The Pines είναι μια από αυτές τις ταινίες που κάνουν την δουλειά μας δύσκολη.
Κι αυτό γιατί, όχι μόνο αγαπάμε το δίδυμο Derek Cianfrance και Ryan Gosling (σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής αντίστοιχα, του Blue Valentine), αλλά και γιατί το The Place Beyond The Pines πρόκειται για μια εξαιρετική προσπάθεια.
Ωστόσο, όσο και αν ανυπομονούσα για το συγκεκριμένο έργο, όσο και αν ηλεκτρίστηκα από την καταπληκτική του εναρκτήρια σκηνή, τελικά το είδα να καταρρέει μπροστά στα μάτια μου και να χάνει την γοητεία του.
Και αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να το κρύψω.
Το σενάριο, όπως και ολόκληρη η ταινία, χωρίζεται - κατά κάποιο τρόπο σπονδυλωτά - σε τρεις διαφορετικές πράξεις.
Στην πρώτη πράξη γνωρίζουμε τον Luke (Ryan Gosling, Gangster Squad), έναν μοτοσικλετιστή που δουλεύει σε ένα τσίρκο και γυρίζει την Αμερική σαν σύγχρονος drifter.
Όταν επιστρέφει στο Schenectady για να δώσει μια από τις διάσημες παραστάσεις του, μια έκπληξη τον περιμένει.
Η Romina (Eva Mendes, Holy Motors), μια πρώην ερωμένη του, του ανακοινώνει πως έχει γεννήσει τον γιο του.
Τότε, ο κατά τ'άλλα σκληροτράχηλος μηχανόβιος λυγίζει.
Παθαίνει εμμονή με το βρέφος και δεν μπορεί να το βγάλει από το μυαλό του.
Παρατάει την δουλειά του και αποφασίζει να εγκατασταθεί μόνιμα στο μικρό προάστιο.
Το πρόβλημα που προκύπτει είναι πως ο Luke είναι ένας φτωχός άντρας που δεν έχει καμία εξειδίκευση και καμία απολύτως προοπτική να αποκτήσει δουλειά.
Έτσι, αφού γνωρίζει τα σωστά άτομα και κάνει τις κατάλληλες διασυνδέσεις, αρχίζει να ληστεύει τράπεζες για να βγάλει τα απαραίτητα ώστε να διαφυλάξει το μέλλον του παιδιού του.
Όπως συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις, στην αρχή τα πράγματα πάνε καλά.
Ωστόσο, η μοίρα δεν αργεί να κάνει τα δικά της παιχνίδια.
Η «τιμή» για το κεφάλι του Luke όλο και ανεβαίνει και φυσικά μια μέρα, τα πράγματα στραβώνουν.
Εδώ είναι που ξεκίνα η δεύτερη πράξη του έργου καθώς ένας έξυπνος μπάτσος, ο Avery Cross (Bradley Cooper, Silver Linings Playbook) τυχαία μπλέκεται στο δρόμο του Luke και η αναμέτρηση των δυο θα φέρει τραγικές συνέπειες και τα πράγματα θα πάρουν διαφορετική τροπή και πάλι.
Η κάμερα αλλάζει πρωταγωνιστή και πλέον η ιστορία του Avery μπαίνει στο προσκήνιο.
Ο Avery, στην αρχή τουλάχιστον, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας μπάτσος που προσπαθεί να ζήσει το Αμερικάνικο όνειρο κουβαλόντας το βαρύ όνομα της ακριβοθώρητης φαμίλιας του.
Με οικογένεια και παιδί, προσπαθεί να αποδείξει την αξία του και να σκαρφαλώσει στις υψηλές βαθμίδες του αστυνομικού σώματος όσο πιο γρήγορα μπορεί.
Ωστόσο, τι θα συμβεί όταν αυτός ο άνθρωπος έρθει αντιμέτωπος με την διαφθορά που υπάρχει μέσα στο ίδιο το αστυνομικό σώμα;
Πως η επιτυχία του θα τον στιγματίσει και θα τον κάνει να αλλάξει τρόπο σκέψης;
Όλα αυτά τα ερωτήματα βρίσκουν απάντηση στην τρίτη πράξη του έργου, που ολοκληρώνεται δεκαπέντε χρόνια μετά την βασική υπόθεση, όπου πλέον πρωταγωνιστές είναι οι δυο έφηβοι γιοι του Luke και του Avery.
Με τελείως διαφορετικά βιώματα και καταβολές, οι δυο νεαροί άνδρες θα τεθούν αντιμέτωποι σε μια τελική αναμέτρηση που αποδεικνύει όχι μόνο ότι ο κόσμος είναι μικρός, αλλά ότι κάποια λάθη θα σε ακολουθούν σε όλη σου την ζωή.
Άρα, μέχρι στιγμής έχουμε, καλή ιστορία, ταλαντούχο σκηνοθέτη και αναγνωρισμένους ηθοποιούς σε ρόλους που τους ταιριάζουν.
Οπότε, τί μπορεί να στραβώσει με το The Place Beyond The Pines;
Ότι τελικά, δεν ήταν τόσο καλό όσο θα μπορούσε να είναι.
Ότι είναι μια ταινία που σταδιακά αποδομείται και χάνει την ουσία της.
Ότι είχε τόσες προοπτικές και κατάφερε να κουράζει με την εξωφρενική της διάρκεια για δράμα (140 λεπτά!).
Συγκεκριμένα, για την πρώτη πράξη του έργου με πρωταγωνιστή τον Ryan Gosling δεν μπορώ να πω τίποτα απολύτως.
Καταπληκτική σκηνοθεσία, μια ερμηνεία που σε στοιχειώνει και κινηματογράφηση για σεμινάριο.
Όμως από το δεύτερο μέρος και μετά, τα πράγματα αρχίζουν να παίρνουν καθοδική πορεία.
Όσο και να προσπαθεί ο Bradley Cooper η ταινία πρακτικά παύει να έχει τόσο ενδιαφέρον.
Παρόλο που οι ερμηνείες διατηρούνται σε υψηλά στάνταρ, η κινηματογράφηση παύει να σε μαγνητίζει.
Ο χαρακτήρας του μπάτσου που διαφθείρεται και χάνει τον έλεγχο δεν έχει την πολυπλοκότητα που θα του άρμοζε και εν τελεί εμφανίζεται μια μεγάλη κοιλιά.
Η πλοκή πλέον κυλάει αργά για να ολοκληρωθεί με ένα απογοητευτικό τρίτο μέρος που μοιάζει σχεδόν διαδικαστικό και που δεν θυμίζει σε τίποτα τον δυναμισμό της αρχικής ιδέας και της εναρκτήριας σκηνής.
Υπάρχουν κάποιοι σκηνοθέτες όπως ο Arronofsky, ο Mc Queen αλλά και ο Derek Cianfrance, που οι ταινίες τους είναι εξ ολοκλήρου δημιουργήματα τους.
Δηλαδή, τόσο οι ηθοποιοί όσο και η ιστορία έχουν μικρότερο ρόλο μπροστά στην άποψη - οπτική τους.
Εκείνοι είναι που θα δώσουν ύπαρξη στο έργο και που θα αναδείξουν το όραμα τους.
Και στην συγκεκριμένη ταινία, δεν το κατάφερε αυτό ικανοποιητικά.
Παρέδωσε ένα αξιόλογο φιλμ που ωστόσο δεν είναι το κομψοτέχνημα που περιμέναμε.
Είχε μαγευτικές σκηνές που χάθηκαν μέσα στις εναλλαγές πρωταγωνιστών και ιστοριών.
Δεν θα ήταν υπερβολή να έλεγα πως κάπου στην πορεία και ο ίδιος έχασε για λίγο τον προσανατολισμό του, προσπαθώντας να ενώσει τις ιδέες του και να παρουσιάσει ένα έργο με συνοχή.
Όσο για τις ερμηνείες, τα πράγματα είναι σχετικά αναμενόμενα.
Ο Ryan Gosling συνεχίζει να είναι ένας υποδειγματικός ηθοποιός.
Η ερμηνεία του και εδώ, δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα λιγότερο από αψεγάδιαστη.
Ο Bradley Cooper έχει μπει και αυτός στο πετσί του ρόλου του και προσφέρει μια δυνατή ερμηνεία, χωρίς βέβαια να μπορεί να συγκριθεί με τον συμπρωταγωνιστή του και χωρίς να αγγίζει τα επίπεδα της ερμηνείας του στο Silver Linings Playbook.
Αυτό που όμως με εξέπληξε ήταν η Eva Mendes που ήταν ίσως η πιο μεστή και ουσιαστική από όλους, μέσα στα πλαίσια του περιορισμένου της ρόλου.
Χωρίς να φοβάται να τσαλακωθεί, έδειξε πως είναι έτοιμη να κάνει μια σοβαρή επιστροφή, ενώ και η μικρή συμμέτοχη του Ray Liotta (Killing Them Softly) και της Rose Byrne (X-Men: First Class) είναι ένα σίγουρο συν για την ταινία.
Το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό για το Place Beyond The Pines είναι πως πρόκειται για καλό σινεμά, όμως όχι τόσο καλό όσο θα μπορούσε.
Ήταν ένα εγχείρημα που άξιζε να γίνει, αλλά εν μέρει απέτυχε.
Μια προσπάθεια που ενώ είχε όλα τα απαραίτητα συστατικά χάθηκε στην άνιση πορεία της.
Με αλλά λόγια, μια ταινία που, αν και δεν ήταν το αριστούργημα που της άξιζε να είναι, παραμένει καλύτερη από την πλειοψηφία άλλων τυχαίων ταινιών.
Στις αίθουσες από 11 Απριλίου.
The Place Beyond the Pines trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
